Μικρά «κατά λάθος» που σε γεμίζουν ενοχές

Πριν αρκετό καιρό, την ώρα που ο Μάνος ήταν στο μπάνιο με τη μικρή και μόλις την είχε βουτήξει στο μπανάκι της, τον ακούω να φωνάζει «Ολίβια, έλα λιιιιιίγο!«

Τρέχω και εγώ και με το που μπαίνω στο μπάνιο χτυπάει τη μύτη μου η χαρακτηριστική βρωμερή μυρωδιά της κρέμας αποτρίχωσης.

«Τι στο καλ….» αρχίζω να αναρωτιέμαι, μέχρι που σε δευτερόλεπτα σκάει λαμπάκι στο μυαλό μου τι είχε συμβεί και ορμάω, βγάζω την Αθηνά από το μπανάκι, την κρατάω από το ένα χέρι, με το άλλο αδειάζω το μπανάκι και μπαίνω στην μπανιέρα ΜΕ τα ρούχα και αρχίζω και ξεπλένω την Αθηνά με δροσερό νερό, γίνομαι και εγώ παπί, ταυτόχρονα ουρλιάζοντας στο Μάνο για το πόσο απρόσεκτος ήταν, ενώ δάκρια έτρεχαν από τα μάτια μου.

Νομίζω πως καταλάβατε τι είχε συμβεί: ο Μάνος μπέρδεψε το μπουκάλι της κρέμα Veet με το μπουκάλι του σαπουνιού Proderm (που είναι ίδιας λογικής και χρωμάτων) και αντί να βάλει σαπούνι, έβαλε… αποτριχωτική κρέμα!!!! Το κατάλαβε ευτυχώς εγκαίρως, επειδή δεν έκανε…. αφρό. Τον ανάγκασα να πάρει την παιδίατρο τηλέφωνο, η οποία έσκασε στα γέλια και μας είπε να την ξεπλύνουμε καλά και ότι αφού έβαλε μικρή ποσότητα σε πολλά λίτρα νερού, δεν χάθηκε και ο κόσμος.

Εγώ για μέρες βέβαια, παρατηρούσα κάθε χιλιοστό του δέρματος της Αθηνάς, μην τυχόν και βγάλει κάτι ύποπτο.

Δεν λέτε πάλι καλά που του ήρθε να ελέγξει το μπουκάλι ΠΡΙΝ βάλει κρέμα στο κεφάλι της Αθηνάς;;; (κάναμε αμάν να δούμε μαλλί, θα χάναμε και το λίγο που είχε!!)

Εννοείται πως η κρέμα εξαφανίστηκε από την μπανιέρα για να μην γίνει ξανά το ίδιο. Ε και ο Μάνος πια διπλο-τσεκάρει το οτιδήποτε πριν το χρησιμοποιήσει.

Χθες πάλι, είπε η μαμά μου να κάνει μπάνιο την Αθηνά. Μόλις είχε φτάσει από Χαλκιδική και ήθελε να κάνει αυτή μπανάκι το εγγονάκι της. Ξαφνικά ακούω κλάμα γοερό από το μπάνιο. Τρέχω τρέχω τρέχω και βρίσκω μια Αθηνά να κλαίει και να οδύρεται. Τι είχε συμβεί; Η μαμά μου είδε ένα ροζ αφρόλουτρο που έχουμε και το πέρασε για παιδικό και είπε να την… λούσει με αυτό. Το αποτέλεσμα; Έτσουξαν τα μάτια της Αθηνάς και άρχισε να κλαίει το παιδί. Μέχρι να τη συνεφέρουμε, ιδρώσαμε.

Εμένα πάλι μου έχει συμβεί το άλλο το κορυφαίο: έχω παραγγείλει καφέ για μένα και χυμό πορτοκάλι για την Αθηνά. Έτσι όπως μιλάω με τον Μάνο, η Αθηνά μου δείχνει ότι θέλει να πιει, πιάνω λοιπόν και εγώ το ποτήρι και της δίνω να ρουφήξει με το καλαμάκι. Την βλέπω να ρουφάει με πολύ πάθος και ευχαρίστηση. «Μπα; Ποιος ξέρει τι νόστιμα πορτοκάλια θα είναι για να πίνει με τόση χαρά«, σκέφτομαι, μέχρι που συνειδητοποιώ ότι πίνει τον… καφέ μου!!!

Ευτυχώς στην ουσία ήπιε αφρόγαλα (Ο Μάνος, βέβαια, μου είπε «Καλά, ας το έκανα εγώ και ποιος σε άκουγε μετά!» -χοχο, δίκιο έχει)

Κάθε φορά που συμβαίνει ένα τέτοιο «κατά λάθος», αισθάνομαι τόσες τύψεις και ενοχές… Αρχίζω και αναρωτιέμαι μήπως παραείμαι χαλαρή, μήπως θα έπρεπε να είμαι πιο προσεκτική, αλλά μετά σκέφτομαι ότι λίγο πολύ όλοι έχουμε κάνει μια γκάφα. Ευχαριστώ το Θεό που δεν ήταν κάτι πιο σοβαρό…

Αλήθεια, εσείς έχετε κάνει ποτέ ένα τέτοιο λαθάκι;