Γιε μου, μου χάρισες άλλα 100 χρόνια ζωής!

Η ιστορία της Μαριλένας

Ειμαι η Μαριλενα, 23ετων και στις 30 Νοεμβριου περισυ εφερα στον κοσμο τον Κωνσταντινο μου!

Ας τα παρουμε ομως όλα απο την αρχή… γνωρισα τον αντρα μου τον Οκτωβρη του 2009… πολυ γρηγορα μειναμε μαζι και την 25η Μαρτιου του 2010 το τεστ βγαινει θετικο…. Δε συζηταω το πως και τι …. Θα τα λεμε για ωρες! Το θελαμε και οι 2, το ανακοινωνουμε … ολοι τρισευτυχισμενοι! Η εγκυμοσυνη τελεια, παρα τα τρεξιματα και την ασταματητη δουλεια… Βλεπετε ειχαμε να κανουμε αρραβωνα, επιπλωση σπιτιου, ειχα κανει μετακομιση χωρις καν να ξερω πως ειμαι εγκυος… αστα!!!

Φτανουμε αισιως στην 36η εβδομαδα, οπου κατα τις 10 το βραδυ αρχιζουν οι συσπασεις μου… εγω δε δινω σημασια… ομως κοιτωντας το ρολοι βλεπω πως γινονται καθε τεταρτο! Μετα απο καμια ωρα λεω «Ρε μωρο, πριν παμε για υπνο δεν παμε μια βολτα να με δουν;» Χαλαρα εγω… αλαφιασμενος ο αντρας μου… Περπατουσαμε στο διαδρομο του νοσοκομειου σα να πηγαινουμε εκδρομη! Με βαζουν στον καρδιοτοκογραφο.

«Εισαγωγη» μου λεει η γιατρος μου «Θα σταματησουμε τις συσπασεις με ορο. Ειναι νωρις ακομα για τα πνευμονακια του«

Παω σπιτι την αλλη μερα με yutopar ξαπλα… και παλι να δουλευω ξαπλωμενη για αλλες 2 εβδομαδες (κανω φιλολογικα μαθηματα). Ξεχασα, βεβαια, να συμπληρωσω πως στην 36η εβδομαδα καναμε ξανα μετακομιση σε ενα μεγαλυτερο σπιτι οπου το μωρο μου θα εχει το δικο του δωματιακι…!

Τελοσπαντων… 38η εβδομαδα… Συγχιζομαι το πρωι… αρχιζει να ποναει το κεφαλι μου… κανω υπομονη… ξαπλωνω.. τρωω… κοιμαμαι… μαραμενη εντελως και να μην περναει…

Το απογευμα λεω «Ας παρω την πιεση μου«

14 με 10!!!!!!

Παιρνω τη γιατρο…

«Ελα αμεσως στο νοσοκομειο» μου λεει

Σε 10λεπτα αφοτου εφτασα μου λεει «Θα γεννησουμε κουκλα!»

Ειχα παθει σοκ! Ηθελα να προσπαθησω φυσιολογικα αλλα δεν το διαπραγματευτηκαμε καθολου….

Το μονο που με ενοιαζε ηταν να ειναι καλα ο μπεμπης μου… Η πιεση επεσε με τον ορο και η καισαρικη με επισκληριδειο αναβληθηκε για το πρωι!

8:30 το πρωι μου εβαλαν αυτο το άθλιο πρασινο πραμα που αποκαλουν ρομπακι και με κατεβασαν στο χειρουργειο. Με 2-3 βελονιες επιασε η ενεση και σε 5 λεπτα.. ουαααααααααα!

Ηταν το μωρο μου!! Μεχρι να βγει ενιωθα σα να ειμαι σε θαλασσοταραχη και οταν εβγαινε… ξαφνικα ξαλαφρωσε η κοιλια μου!!!

Μου τον εφεραν τυλιγμενο σ’ ενα πρασινο πανι κοιμοταν και δε χορτανα να τον φιλαω στο προσωπο, στα ματια, στα χειλη!!!!

Δεν θα ξεχασω ποτε αυτη την εμπειρια….

Σε λατρευω γιε μου!!!!!!!

Μου χαρισες αλλα 100χρονια ζωης….τα θελω ολα μονο και μονο για να ειμαι εδω να σε φροντιζω!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com