22 μήνες μαζί..!

Χθες χορεύαμε πάνω στο κόκκινο χαλί «Γουστάρω να χορεύω, γουστάρω να χορεύω, γουστάρω να χορεύω, γουστάρεις; ΔΩΣΕ!«

Μετά από 14 φορές, κατά τις οποίες στάνταρ έκαψα 1000 θερμίδες (θα ‘θελα), τη σήκωσα ψηλά και της «έφαγα» την κοιλίτσα και αυτή έσκασε στα γέλια. Τότε έσκασε μία από τις κλασικές φλασιές, παρατήρησα πόσο έχει ψηλώσει και συνειδητοποίησα ότι είναι το παιδί μου και εγώ είμαι μαμά.

Ο Μάνος μάς κοιτούσε χαμογελώντας από το γραφείο του.

«Μάνο, το παθαίνεις και εσύ αυτό; Να συνειδητοποιείς ότι είναι το ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ και ότι είναι ο μοναδικός άνθρωπος τον οποίον δεν θα «ξεφορτωθείς» ΠΟΤΕ;«

Φυσικά και το παθαίνει και αυτός. Όπως, φαντάζομαι, όλοι μας!

22 μηνών έφτασε το μπιζέλι μας, βρισκόμαστε μόλις μία ανάσα πριν να κλείσει τα 2 της χρόνια.

Τώρα θα μπορούσα να γράψω ένα σωρό κλισεδιάρικες γραμμές για το πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος, μπλα μπλα, τι μαγικό που είναι να είσαι γονιός, μπλι μπλι, πόσο άδεια μοιάζουν πια τα χρόνια πριν από αυτήν, μπλο, μπλο και δεν συμμαζεύεται.

Αντί αυτών, θα γράψω για τη μαγεία του σωστού «timing» στη ζωή μας. Πάντα είχα κατά τύχη σωστό timing: ήμουν στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη στιγμή.

Αν με ρωτούσες στα 24, πότε θα ήθελα να κάνω παιδί, θα σου απαντούσα «Μετά τα 30 και αν«.

Και να που στα 26 ήμουν 26 εβδομάδων έγκυος και όταν έσβησα τα 27 κεράκια, είχα στην αγκαλιά μου ένα μωράκι 9 μηνών.

Δεν ήρθε τυχαία. Με το που μετακόμισα στην Αθήνα για να μείνουμε μαζί με τον Μάνο, ξαφνικά, γεννήθηκε η λαχτάρα να κάνω μαζί με αυτό τον άνθρωπο ένα παιδί.

Ο Θεός, η φύση, η μοίρα, το ριζικό τα έφεραν έτσι ώστε να το καταφέρουμε αμέσως.

Αν δεν είχα γνωρίσει τον Μάνο, δεν θα ήμουν τώρα μαμά. Είμαι σίγουρη για αυτό. Προσπαθώ να κοιτάξω μέσα στην κρυστάλλινη μπάλα για να δω πώς θα ήταν η ζωή μου αν η 26η Μαρτίου του 2009 με έβρισκε να ξυπνάω στην Θεσσαλονίκη και όχι στην Αθήνα και αμέσως σβήνω την όποια εικόνα από το μυαλό μου, γιατί δεν την αντέχω.

Ευχαριστώ, λοιπόν, τον άντρα μου που ήρθε πετώντας για λιγες ώρες στη Θεσσαλονίκη για να μου ζητήσει να τον παντρευτώ, ευχαριστώ τους γονείς μου που παρά το αρχικό σοκ (δεν είναι λίγο να σου ανακοινώνει ένα απόγευμα η 25χρονη κόρη σου πως από αύριο πάει να ζήσει εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά με κάποιον που ούτε καν έχεις δει ποτέ), με άφησαν να φύγω και ευχαριστώ το Θεό που όλα πήγαν καλά και γέννησα αυτό το υπέροχο παιδί.

Τώρα πια, δεν θέλω ποτέ ξανά να κοιτάξω στην κρυστάλλινη μπάλα να δω το πώς θα ήταν η ζωή χωρίς αυτούς τους δύο, τον σύζυγο και την κόρη μου.

Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που το timing ήταν τέτοιο, ώστε να αποκτήσω αυτό το υπέροχο παιδί… Απαπα, αλήθεια λέω, δεν θέλω καν να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν!

Να ΄σαι πάντα καλά, Αθηνάκι μου!