Βοήθεια! Πνίγομαι!

Βοήθεια! Πνίγομαι!

μαμά Χ.

Ήθελα από καιρό να γράψω την ιστορία μου, γιατί περνάω δύσκολα και σκέφτηκα ότι από κάποιες γυναίκες που έχουν περάσει το ίδιο, ίσως μπορέσω να πάρω θάρρος και να προχωρήσω.

Με λένε Χ. και είμαι 30 χρονών. Έχω ένα παιδάκι 16 μηνών.

Έχω διαβάσει άπειρες ιστορίες χωρισμών και σε όλες οι άντρες είναι αυτοί που τα «παίζουν», αδειάζουν και φεύγουν. Στη δική μου περίπτωση, αυτή είμαι εγώ.

Είμαι παντρεμένη 5 χρόνια και μαζί με τον άντρα μου συνολικά δέκα. Σκεπτόμενη πίσω τη ζωή μου, ποτέ δεν ένιωσα για εκείνον τον μεγάλο έρωτα. Δεν ξέρω… Απλά τα φτιάξαμε και μετά η ιστορία συνέχισε χωρίς να πολυκαταλάβω. Στα 2 χρόνια σχέσης, το επισημοποιήσαμε. Αρραβωνιαστήκαμε και από εκεί και πέρα θυμάμαι απλά ότι έβλεπα πολλά κομμάτια του χαρακτήρα του που δεν μου ταίριαζαν, δεν με έκαναν ευτυχισμένη, αλλά εφόσον είχα αρραβωνιαστεί και ετοιμαζόμουν για το γάμο, δεν τολμούσα να χωρίσω. 

Έκανα υπομονή, του μιλούσα, αλλά εκείνος μου έλεγε ότι είμαι υπερβολική.

Όταν παντρευτήκαμε και μείναμε μαζί (όσο ήμασταν αρραβωνιασμένοι δεν συζούσαμε), τα πράγματα πήγαν όπως ακριβώς φανταζόμουν: ρουτίνα χωρίς κανένα ενδιαφέρον, ερωτικά… κρύα πράγματα. Στην αρχή προσπαθούσα, μετά απλά περίμενα…

Στα δύο χρόνια γάμου έχασα τον πατέρα μου. Μου στάθηκε και μέσα στη θλίψη μου και την άσχημη ψυχολογία μου, θεώρησα πως ένα παιδί θα δώσει άλλη πνοή στη ζωή μου. Έμεινα έγκυος σχεδόν αμέσως.

Η περίοδος της εγκυμοσύνης μου ήταν μια απέραντη μοναξιά. Και όχι, σαν παρουσία ήταν εκεί, αλλά ουσιαστικά δεν ήταν. Άρχισα να αδειάζω. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, κάθε μέρα πίστευα ότι κάτι θα γίνει και λίγο η συνήθεια, λίγο η καλή συμπεριφορά, κυλούσε ο καιρός. Χαμένοι εντελώς ως ζευγάρι. Δεν με προσέγγιζε. Περνούσα μόνη μου τις φάσεις μου χωρίς εκείνος να κατανοεί το παραμικρό. Έκλαιγα κάθε βράδυ γιατί έβλεπα το τέλος να πλησιάζει και δεν είχα καν τη διάθεση να προσπαθήσω. Συζητήσεις ελάχιστες, δεν μου άφηνε και πολλά περιθώρια…

Φτάσαμε στο σήμερα με ελάχιστη εως μηδαμινή επικοινωνία. Πριν 6 μήνες του είχα ζητήσει να χωρίσουμε, άρχισε να με χιλιοπαρακαλάει να μην γίνει. Μίλησα με σύμβουλο, αποφάσισα να δώσω άλλη μια ευκαιρία, αλλά στην πορεία ένιωσα ότι εγώ τις είχα δώσει τις ευκαιρίες μου και δεν είχα περιθώρια για άλλη… Δεν φταίω εγώ που εκείνος δεν είχε δει. Παρ’ ολ’ αυτά ήμουν εκεί. Δεν προσπάθησε, μου λέει πως δεν τον άφησα. Ίσως ενδόμυχα να το έκανα.

Και τώρα του ζήτησα ξανά διαζύγιο…

Φοβάμαι… Τρέμω πως θα είναι η ζωή μου ως χωρισμένη με παιδί. Τρέμω μην την πληγώσω. Δεν ξέρω πως να συμπεριφερθώ. Εκείνος μου ζητάει να μείνουμε συμβατικά για κάποιο διάστημα να μεγαλώσει, λέει, λίγο το παιδί. Δεν ξέρω αν μπορώ. Δεν ξέρω αν θέλω… Συναισθηματικά είμαι εντελώς κενή. Νιώθω τύψεις που θέλω να χαλάσω την οικογένειά μου, αλλά άμα μείνω, θα καταστρέψω τη ζωή μου. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ανέπνευσα καθαρό οξυγόνο. Μερικές φορές μου δημιουργούνται αμφιβολίες. Μήπως να μείνω για το παιδί; Άλλωστε δεν μιλάμε για κακοποιό. Και καλός πατέρας είναι και ήσυχος… Απλά εμένα δεν με καλύπτει ως γυναίκα… Τι θα γίνει όμως με τις δικές μου ανάγκες;

Τόσες πολλές σκέψεις… Τόσα πολλά γιατί μέσα μου… Θα μου ήταν πιο εύκολο αν με κεράτωνε… Μια ευκαιρία για να την κάνω… Δεν τον μισώ, απλά θέλω να ζήσω. Τόσο κακό είναι;

Δώστε μου λίγο κουράγιο…

Ευχαριστώ εκ των προτέρων!

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com