Κλάμα: κάνοντας τη σωστή ερώτηση!

γράφει η Βίλη Αντώναρου

Γιατί κλαις; Μην κλαις. Το πιο κλασικό και το πιο χιλιοειπωμένο.

Γιατί σταμάτησες να κλαις; Το πιο ουσιαστικό, αλλά κανείς δεν στέκεται να το ρωτήσει. Μας αρκεί που σταμάτησε. Ήρθαν όλα σε τάξη. Σίγουρα όμως;

Από τη στιγμή που ξεκίνησε να κλαίει ένα μωρό, ένα νήπιο, ένας άνθρωπος, ένα είναι το σίγουρο. Κάποια στιγμή θα σταματήσει.

Αν είμαστε μπλεγμένοι συναισθηματικά, θα ενδιαφερθούμε. Ίσως μας πιάσει έως και πανικός, να κάνουμε τα πάντα ώστε να σταματήσει. Θα σκύψουμε, θα αγκαλιάσουμε, ίσως κλάψουμε κι εμείς, ίσως κάνουμε τον κλόουν για να «ελαφρύνουμε» την κατάσταση (φαινομενικά και δυστυχώς ίσως μόνο για εμάς).

Αν είμαστε περαστικοί, το πολύ-πολύ να μας δημιουργηθεί η περιέργεια ή απλά να μας ενοχλήσει ο ήχος ή το συναίσθημα που βγάζει σε εμάς το κλάμα ενός άλλου. Θα βγάλουμε έναν αφορισμό απλά: κακομαθημένο, ευσυγκίνητος, θα του περάσει. Και θα προσπεράσουμε κι εμείς.

Το κλάμα είναι ένα ξέσπασμα. Μια φυσιολογική διαδικασία σε κάτι που σε υπερχειλίζει συναισθηματικά και αυτή η παραπάνω σταγόνα που πέφτει στο μισογεμάτο σου ποτήρι, βγαίνει όχι μόνο από τον δακρυϊκό πόρο, αλλά και από μέσα από την ψυχή σου.

Μπορεί να το κράταγες καιρό, γιατί σου είχαν πει τα αγόρια δεν κλαίνε. Μπορεί να έκλαιγες κρυφά, για να μη στενοχωρήσεις τους άλλους. Μπορεί να έκλαιγες από μέσα σου, για να φαίνεσαι δυνατός. Δικό σου θέμα. Πάντως σίγουρα, δεν το θες -φτάνει το δικό σου θέμα- αυτό να γίνει από πάνω και ενοχή του άλλου, που έτυχε να βρίσκεται δίπλα σου. Να προκαλέσει ίσως περισσότερα προβλήματα από όσα πάει να εκτονώσει, αν όχι να λύσει.

Όμως αυτός ο πανικός που μας πιάνει όταν κλαίει κάποιος να προσπαθήσουμε να το σταματήσουμε αυτό, καμιά φορά μας οδηγεί να το πνίξουμε, να το κάνουμε σιωπηρό την επόμενη φορά, ή να του ακυρώσουμε τη λυτρωτική δύναμή του.

Τελικά το ζητούμενο δεν είναι να διακόψουμε το κλάμα. Το θέμα είναι τι γίνεται μετά, όταν έχει σταματήσει το κλάμα.

Γιατί σταμάτησε το κλάμα; Ικανοποιήθηκε η ανάγκη του ή η επιθυμία του; Βρήκε λύση; Πήρε απλά λίγο κουράγιο; Ένιωσε ντροπή και σταμάτησε; Έσφιξε τα δόντια; Απελπίστηκε ακόμη περισσότερο; Συμβιβάστηκε; Σκέφτηκε ότι άλλοι περνούν χειρότερα; Κλείδωσε το πρόβλημα στο ντουλάπι, αλλά το πρόβλημα παραμένει;

Γιατί σταμάτησε να κλαίει τέλος πάντων;

Αν ρωτήσουμε αυτό, ίσως ενδιαφερθούμε ουσιαστικά.

Αν απαντήσουμε σε αυτό, ίσως γλιτώσουμε τα χειρότερα.