Χάνοντας τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου…

Χάνοντας τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου…

μαμά Ρούλα

Τις προάλλες διάβαζα την ιστορία μιας μαμάς που νόμιζε οτι έχασε το κοριτσάκι της μέσα απο το σπίτι, αλλά αυτό είχε κρυφτεί στη ντουλάπα. Ομολογώ πως θεώρησα λίγο υπερβολική την αντίδραση της μαμάς, μιας και το περιστατικό διαδραματίστηκε μέσα στο σπίτι και χαμογέλασα στη σκέψη της σκανταλιάρας μικρούλας! Είπα μέσα μου : εντάξει, χαλάρωσε. Για φαντάσου να σου συνέβαινε κάτι αντίστοιχο εκτός σπιτιού – τί θα έκανες τότε;

Πραγματικά πιστεύω οτι πολλές φορές ο Θεός ακούει τις σκέψεις μας και γελάει, και σήμερα βρέθηκα στην πολύ δυσάρεστη θέση να το ανακαλύψω…

Το εμπορικό κέντρο RIVER WEST έχει στον 3ο όροφο ένα μικρό παιδότοπο. Είναι όμορφα γιατί έχει παιχνιδάκια για τα πιο μικρά παιδάκια, ενώ μια κοπέλα απασχολεί τα μεγαλύτερα με διάφορες δραστηριότητες. Οι γονείς μπορούν να καθήσουν δίπλα, να γευματίσουν ή να πιούν τον καφέ τους και παράλληλα να προσέχουν τα παιδιά. Παραγγέλνουμε λοιπόν φαγητό, ο μικρός μου (19 μηνών) με καμία δύναμη να καθίσει να φάει, τον βάλαμε ξανά μέσα να συνεχίσει το παιχνίδι. Μετά απο λίγο έρχεται η κορούλα μου (3 ετών) και κάθεται μαζί μας. Πρέπει σε αυτό το σημείο να τονίσω οτι γενικότερα ζω με τον παράλογο φόβο οτι μπορεί κάποιος να μου αρπάξει τα παιδιά μου. Δεν ξέρω γιατί-ίσως επειδή πέρασα τόσα πολλά για να γίνω μάνα, ίσως επειδή ο κόσμος έχει αγριέψει τόσο πολύ… δεν ακούμε και λίγα κάθε μέρα… Τέλος πάντων, μπορεί να τρώγαμε, αλλά το ένα μου μάτι ήταν κολλημένο στο αγοράκι μου. Κάποια στιγμή, η κόρη μου μου ζήτησε να τη βοηθήσω να κόψει το κρέας της με κάτι πλαστικά μαχαιροπήρουνα που μας είχαν δώσει και τότε, ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΣΤΙΓΜΗ, πήρα τα μάτια μου απο τον παιδότοπο….

Αυτό που ακολούθησε, πραγματικά δεν μπορώ να το εξηγήσω και τώρα που το ξανασκέφτομαι μου φέρνει δάκρυα στα μάτια… Απλά γύρισα το κεφάλι μου, κοίταξα στον παιδότοπο, δεν τον είδα… κι εκείνη τη στιγμή, λέω στον άντρα μου:

– Παντελή! ο Μάνος μας! είδα ένα παιδάκι να τρέχει έξω απο τον παιδότοπο – μήπως είναι αυτός; ΤΡΕΞΕ!!!

Πανικόβλητος ο άντρας μου πετάχτηκε και άρχισε να τρέχει. Είδε μια γυναίκα στην αντίθετη πλευρά να σέρνει ένα πιτσιρίκι και σκέφτηκε οτι τον είχαν αρπάξει! Εγώ μπήκα μέσα στον παιδότοπο και άρχισα να ψάχνω μέσα στα σπιτάκια. Γυρνούσα το κεφάλι μου δεξιά-αριστερα και παρακάλαγα να ξυπνήσω. Σκεφτόμουν: Όχι, δεν σου συμβαίνει αυτό…. είναι απλά ένα κακό όνειρο… σταμάτα το ΤΩΡΑ!!!

Θυμάμαι να με ρωτάνε πως ήταν… να τους τον περιγράφω… τι φορούσε… Ένας κύριος μου είπε να φωνάξω έναν σεκιούριτι να δώσει σήμα. Κοίταξα γύρω μου, αλλά δεν έβλεπα τίποτε… το μόνο που έβλεπα ήταν η άδεια μου ζωή χωρίς το μωρό μου…

–Πρέπει να βρείτε ένα σεκιούριτι, σε αυτές τις περιπτώσεις, το πρώτο που πρέπει να κάνεις, είναι να φωνάξεις το σεκιούριτι , μου ξαναλέει.
–Ναι, ναι πάω….σας παρακαλώ, μπορείτε να έχετε το νου σας το κοριτσάκι μου;
–ΝΑ ΤΟΣ!!

Γυρνάω και βλέπω τον άντρα μου να έρχεται απο την άλλη άκρη του ορόφου, κουβαλώντας στις πλάτες του τον μικρό μας «αναρχικό».

–Αυτός ο μπόμπιρας ήτανε;

-…….

Έχετε νιώσει ποτέ τη γή να χάνεται κάτω απο τα πόδια σας; Εγώ το ένιωσα σήμερα. Πέθανα και ήρθα ξανά στη ζωή… Όλα έγιναν τόσο γρήγορα και μέσα σ’ αυτό το μικρό χρονικό διάστημα ένιωσα τόσα πολλά συναισθήματα-αγωνία, τρόμο, απόγνωση, χαρά, ανακούφιση και ναι… λίγο τρέλα… εκεί βαθιά βαθιά σ’ ένα μικρό κομματάκι του μυαλού μου, κάτι έκανε «κλικ», λίγο γυάλισε το μάτι μου….

Κάθισα στο τραπέζι τρέμοντας ολόκληρη. Η μικρή μου καθισμένη στο καρεκλάκι της να με παρατηρεί αποσβολωμένη. Ήθελα να κλάψω, να ουρλιάξω, να γελάσω… δεν ξέρω.. όλα μαζί… Άκουσα τον άντρα μου να μου λέει οτι τον βρήκε μπροστά απο τις κυλιόμενες σκάλες. Μου έλεγε: «Έλα ηρέμησε τώρα, πάει πέρασε«… κι εγώ σκεφτόμουν: κι αν τον άρπαζε κάποιος; κι άν έπεφτε στις κυλιόμενες και τραυματιζόταν; κι αν; ….κι άν… και δεν μπορούσα να σταματήσω να νιώθω υπεύθυνη γι’ αυτό που συνέβη.

Παραπάνω ανέφερα οτι συνέβη κάτι ανεξήγητο, αλλά δεν διευκρίνισα τι ήταν αυτό. Τη στιγμή που κοίταξα στον παιδότοπο και δεν τον είδα, είπα στον άντρα μου οτι είδα ένα παιδάκι να τρέχει έξω απο τον παιδότοπο. Στην πραγματικότητα -κι αυτό το συνειδητοποίησα πολύ αργότερα που ξανασκέφτηκα τα γεγονότα με ηρεμία- δεν είχα δει το γιο μου να τρέχει, δεν είχα δει κανένα παιδάκι….απλά οι λέξεις μου βγήκαν ασυναίσθητα, πριν προλάβω να σκεφτώ… δεν ήμουν καν σίγουρη οτι το παιδί έλειπε απο τον παιδότοπο, βαθιά μέσα μου όμως, ήξερα οτι κάτι είχε συμβεί…

Ξέρω οτι όλα αυτά ακούγονται μπερδεμένα κι εγώ η ίδια δεν μπορώ να το εξηγήσω. Να ήταν άραγε το ένσικτο της μάνας; Δεν ξέρω… Το μόνο που ξέρω είναι οτι φτάνει μια μόνο στιγμή για να γίνει το κακό.

ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΣΤΙΓΜΗ!

—

Έχεις μια ιστορία να μας πεις;

Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!

Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com