Χαλάλι της!

H ιστορία της Χαράς

Καλημέρα κορίτσια μου (έτσι συνηθίζω να σας φωνάζω τον τελευταίο καιρό). Λοιπόν να τα πάρουμε από την αρχή: βρήκα αυτό το υπέροχο blog όταν ήμουν ήδη έγκυος και με έτρωγαν όλα αυτά που τρώνε όλες μας… .ανησυχίες για τα πάντα!

Είμαι η Χαρά 25 ετών και παντρεμένη με τον Τριαντάφυλλο 2,5χρονια τώρα (+8 σχέση=10 χρόνια και κάτι μαζι) Αρραβωνιαστήκαμε το 2006, παντρευτήκαμε το 2009 και βάλαμε ένα χρονικό περιθώριο να κάνουμε μωράκι εκεί γύρω στα 2 χρόνια παντρεμενοι (ο σύζυγος ήθελε σαν τρελός γιατί ήταν ήδη 30 και ήθελε αμεσα… αλλα εγώ όχι ακόμη)

Το θέμα είναι ότι όταν εμείς κάνουμε όνειρα, κάποιος εκεί πάνω γελάει…. Λοιπόν όλα κυλούσαν τέλεια -δουλειά, βόλτες πολλές, αθλήματα, γυμναστήριο καθημερινά, αγοράζουμε ποδήλατα και κάναμε σχεδόν κάθε μέρα… Αν δεν μπορούσε εκείνος έβγαινα με την μαμά μου με τον αδελφό μου… Όποιος  ήθελε…

Όλα όπως σας είπα κυλούσαν τέλεια… Εκεί λοιπόν που έπρεπε να έχω αδιαθετήσει  03/06/2010, δεν αδιαθετώ. «Λόγω γυμναστικής θα είναι«, λέω, έτσι κι αλλιώς 2 μέρες καθυστέρηση είχα, σιγά. Παρεπιμπτοντως προσέχαμε παρά πολύ εκτός από μια μοναδική φορά και τότε πιάστηκε το σποράκι μας. Φτανει η Δευτερα που έχω κλεισει με την  κουμπαρα μου να μου βαψει τα μαλλια γιατι ηταν κομμωτρια. Αλλα επειδη ηδη ειχα αγχος γιατι δεν ειχε ερθει περιοδος και μου ειχαν μπει ψυλλοι στα αυτια λεω «Εχε γουστο να μια εγκυος.» Φευγω από την δουλεια, παω στο φαρμακειο, παιρνω το τεστ, το κανω και δειχνει μια ελαχιστααααα ροζ γραμμουλα και λεω ουφφφφ ευτυχως, αποκλειεται να ειμαι εγκυος… Βγαινω από το μπανιο και το δειχνω στα κοριτσια στην δουλεια που ηδη η μια ητανε εγκυος στον 6ο μηνα και μου λεει «Χαρα εισαι εγκυος!«

«Αντε καλε» λεω «λαθος θα ‘ναι!«

Παιρνω τηλεφωνο τον αντρα μου, του λεω να παει σπιτι γρηγορα και παω και γω από κει.. Παω, του το λεω, εκεινος να χει τρελαθει από την χαρα του και να χαμογελαει και γω να ειμαι πολύ χαλια… Ολοι οι υπολοιποι να ‘ναι χαρουμενοι, να χαμογελανε και να χαιρονται και εγω καθολου… (ποσες τυψεις ενιωθα μετα… αχ δεν λεγεται)

Την επομενη μερα το πρωι παω να κανω την β χοριακη, η οποια με διαβεβαιωσαν το μεσημερι ότι είναι θετικοτατη και ότι ειμαι εγκυος…. Δεν το πηρα καλα.. η αληθεια να λεγεται, εκλαιγα, δεν ηθελα να μεινω εγκυος τωρα –περναγα καλα, δεν ηθελα να δεσμευτω από τωρα με μωρακι, όλα αυτά αναμεικτα.

Την επομενη και εφοσον ειχα κλεισει ραντεβου με την γιατρο, βλεπουμε οντως ότι ειμαι εγκυος και ότι εχουμε σακο και ημουνα και πολύ λιγων εβδομαδων και δεν θα ακουγαμε την καρδουλα του. Ημουν ηδη 4,5 εβδομαδων. Μου δινει η γιατρος τις απαραιτητες εξετασεις που θα πρεπε να κανω μεχρι να ξαναπαω στο ιατρειο της και τα συμπληρωματα σιδηρο-φολικο-ασβεστιο.

Παμε τα παιρνουμε από το φαρμακειο και επαιρνα κανονικα τα φαρμακα μου. Μετα απο μια βδομαδα γεματη με συναντησεις με φιλους- συγγενεις– γνωστους αρχισαν τα οργανα για μενα. Εννοειται πως ακομα δεν ειχα συνηδειτοποιησει ότι ημουνα οντως εγκυος και προσπαθουσα να το δεχτω και να προσαρμοστω στο καινουριο γεγονος της ζωης μου και εκει που πηγαινα να πω «Ελα μωρε ενταξει, όλα καλα θα πανε»… αρχισαν. Να μην μπορω να σηκωθω από το κρεβατι να παω στην δουλεια απο τους εμετους και τις ζαλαδες. Κοιμομουν ολη μερα για να μην κανω εμετο, να μην θελω να δω κανεναν. Δεν μπορουσα να σκεφτω λογικα, δεν ηθελα να ερχεται κανενας σπιτι.. Ξερω ότι καποιες θα με πειτε υπερβολικη αλλα εγω όλα αυτά τα βιωσα και δεν μπορουσα να επιβληθω στον εαυτο μου.

Φτανει η επομενη επισκεψη με την γιατρο μου. Παω, μου λεει πως όλα είναι καλα, ακουμε την καρδουλα του και μας πιανουν τα κλαμματα. Με ρωταει αν πινω τα φαρμακα μου κα της απανταω ψεμματα ΝΑΙ. Εκανα 16 φορες την ημερα εμετο, συνεχεια, θυμαμαι τον εαυτο μου επι 2 μερες να μην εχω σηκωθει από την τουαλετα, αρχιζα να χανω διαρκως κιλα γιατι πολύ απλα δεν επινα ουτε νερο…

Κκαποια στιγμη και ενώ εχουν ερθει εναλλαξ ολοι οι φιλοι μας στο σπιτι για να αισθανθω καλυτερα και γω δεν κανω καν τον κοπο να σηκωθω από το κρεβατι μας από την ταλαιπωρια, την κουραση και την ζαλαδα που ενιωθα, ερχεται ο αντρας μου μεσα και μου λεει «Αγαπη μου, δεν μπορω άλλο να σε βλεπω ετσι… Δεν θελω μωρακι, αν δεν εισαι εσυ καλα.. Θελεις να παμε να το ριξουμε;«

Εκει παθαινω σοκ……

Του λεω «ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ..! Θα γινω καλυτερα, θα το δεις, δεν θα με ξαναδεις ετσι…«

Μπροστα του προσπαθουσα παντα να ειμαι καλα, να μην τον στεναχωρω… αλλα δεν τα καταφερνα παντα. Λιποθυμουσα πολύ συχνα χωρις λογο, αλλα ητανε προφανες για ολους τους αλλους… Κουβαλαγα μια ζωουλα που επαιρνε αιμα από μενα, εγω δεν επινα τα φαρμακα μου γιατι θεωρουσα ότι μου προκαλουνε αυτην την ταση του εμετου πιο εντονα..

Ο αντρας μου μετα τα σκηνικα που λιποθυμησα μεσα στο αυτοκινητο από κουραση και επεσα σε άλλη φαση στο δρομο τρομοκρατηθηκε και αρχιζε κάθε μερα να μετραει να δει αν παιρνω τα φαρμακα μου… Του ειπα την αληθεια: Οχι δεν μπορω να τα παρω, μην με πιεζεις άλλο…

Τρομοκρατηθηκε, πηρε τηλεφωνο την γιατρο μου και του ειπε πως περναω καταθλιψη… ΝΑΙ ναι… στην α ρχη της εγκυμοσυνης!

Εχω φτασει ηδη στον 5ο μηνα, εχουμε φυγει διακοπες, η κατασταση συνεχιζεται ιδια και απαραλακτη και γω να μην εχω χαρει λεπτο την εγκυμοσυνη μου.. και να ακουω «Βρε παιδι μου, εσυ φταις, γιατι δεν το πηρες καλα από την αρχη«

Δεν ξερω τι να πω… Μπορει να ‘τανε και ψυχολογικο, αλλα όχι ότι προερχοτανε μονο από αυτό…

Επιτελους εκει γυρω στους 7 μηνες ψιλοηρεμησα, εκανα μονο 1-2 φορες εμετο ημερησιως, η ψυχολογιαμου όμως παρεμενε στα ιδια χαλια επιπεδα. Δεν μπορουσα καιδεν ηθελα να κανω τιποτα, παραδοθηκα, νομιζω, στο ληθαργο μου… Οι λιποθυμιες συνεχιζονταν και φτανουμε λιγο πριν γεννησω…

Ημερομηνια τοκετου ειχα στις 08/02/2011 και ερχονται τα Χριστουγεννα.. Φευγουμε μια εκδρομουλα, παμε στην Κρυα, τρωμε κα επιστρεφουμε, δεχομαστε παρεα στο σπιτι και η ωρα εχει παει ηδη 01:00, ξημερωνει 25 Δεκεμβριου… Εγω τα γνωστα, παω κανω εμετο, επιστρεφω στο σαλονι, καθομαι λιγο, αρχιζω και ζαλιζομαι και λεω στους φιλους μας ότι θα παω να ξαπλωσω γιατι κουραστηκα σημερα πολύ με τοσοο περπατημα. Φτανω στο κρεβατι και δεν προλαβα να ξαπλωσω λιποθυμησα…. Ερχεται ο αντραςμου με πιανει και κει τα ειδε όλα… Αρχιζα να εχω σπασμους. Στο παρελθον με τοσες λιποθυμιες ποτε δεν εκανα σπασμους…

Με κατεβαζει, μπαινουμε στο νοσοκομειο, σε 3 λεπτα ημασταν εκει, εχω βρει τις αισθησεις μου αλλα εχω σπασμους, κοιταμε το μωρο αν είναι καλα και μηπως εχω ριξη σακου και όλα ητανε καλα. Κανω εξετασεις, ο αιματοκριτης μου από 42 που ξεκινησα την εγκυμοσυνη 27.. Χαλια, αφου ουτε φαρμακα επαιρνα, ουτε ετρωγα τιποτα.. Ολη μερα με κανα φρουτο και καμια φρυγανια ημουνα..

Φευγουμε μετα από κανα 2ωρο από το νοσοκομειο και ο γιατρος συνεστησε απολυτη ξεκουραση και ηρεμια και αν είναι δυνατον να κανω μονο πραγματα που με ευχαριστουν….

Εκει λες και κατι αλλαξε μεσα μου, το μωρο μου για την επομενη μερα που δεν ημουνα καλα, δεν κουνηθηκε καθολου και αρχιζα να εχω αγχος, γιατι δεν κουνιεται, τι επαθε, κάθε μερα το ακουγα.. Ευτυχως δεν ητανε τιποτα, μαλλον η μπουμπουκα ηθελε να με αφησει να ξεκουραστω..

Αρχιζα να αναθεωρω, να σας διαβαζω κιολας και να λεω «Άλλες κοπελες παιδευονται χρονια για ένα νινακι και μενα που μου το δωσε απλοχερα δεν το ηθελα και τωρα δεν ηρθε την καταλληλη στιγμη;» Ειχα θυμωσει παρα πολύ με τον εαυτο μου….

Οι μερες περναγαν και γω το ειχα ριξει στο περπατημα με την αδεια του γιατρου, βεβαια, για να κατεβει το μωρακι χαμηλα αφου πηγαιναμε για φυσιολογικο τοκετο… Περπατημα να δειτε, ποναγαν τα ποδια μετα από ωρες ολοκληρες σε μαγαζια και σε βιτρινες αλλά και επιτουτου μονο για περπατημα.

Μπαινω επιτελους στο μηνα μου, παμε για να δουμε το μωρακι και μου λεει η γιατρος ότι θα με δει από κατω… Με βλεπει… Ουφ.. τα ειδα όλα… δεν ηξερα κιολας… τελος παντων, μου λεει πως όλα είναι καλα και ότι δεν εχουμε προβλημα κανενα, παμε για φυσιολογικα, απλα θα θελει να την βοηθησω.

Της απαντησα πως «Ναι και αν ειμαι καλα και γω και το νινι, θελω μονο φυσιολογικα να γεννησω» Αυτο εγινε 36 εβδομαδων +2 μερων

Με ξανα βλεπει παλι 37 εβδομαδων+2 μερων και μου λεει πως η μικρη μας είναι μικρη σε βαρος και ότι ισως χρειαστει να μπει σε θερμοκοιτιδα…. Παθαινω λιγο σοκ… Ξεραμε ότι θα βγει μικρο μωρο και από την αυχενικη διαφανεια που ειχαμε κανει, αλλά όχι για θερμοικοιτιδες και τετοια. Αρχισα παλι να κλαιω, να φοβαμαι, να ριχνω ευθυνες στον εαυτο μου, ότι εγω φταιω που δεν ετρωγα καθολου καλα και δεν επαιρνα τα φαρμακα μου.. Αντε παλι χαλαει η ψυχολογια μου… Με βλεπει ξανα μετα από 3 μερες και μας λεει πως εχω λιγα αμνιακα υγρα και να παω στο ΓΑΙΑ να κανω μια εξεταση να με δουνε και αν δεν είναι καλη, θα μπουμε με προκληση, ενω αν είναι θα φυγω και θα με ξανα δει σε 3 μερες.

Πηγαμε να κανω ην εξεταση, να ‘μαι μες το αγχος και το φοβο, αλλά η μικρη μου κουκιδουλα ητανε μια χαρα και ετσι με ειδοποιησαν πως δεν γενναω… «Παραταση πηρα» ελεγα από μεσα μου.. Φοβομουνα τοσοοο ΠΟΛΥ τον τελευταίο καιρό να παω να γεννησω,  δεν ηξερα τι να περιμενω..!

Ετσι λοιπον φτανουμε αισιως στην 38+1 και μας λεει ότι πρεπει να κανουμε προκληση του τοκετου γιατι το μωρο είναι μικρο και θα αρχισει να χανει βαρος αν μεινει μεσα. Δεν το ειχα ξανακουσει να πω την αληθεια και της ειπαμε όπως νομιζετε. Δεν μπορω να πω, με ρωτησε «Θελεις αυριο η μεθαυριο να γεννησεις;» και ειπα εννοειται μεθαυριο.

Ειχα στραβωσει λιγο που δεν θα ενιωθα ουτε τα πονακια, ουτε να μου σπασουν τα νερα, αλλά τωρα με ενοιαζε να ναι καλα η μικρη μας και τιποτα άλλο…

Σηκωθηκα από τις 5 με τον αντρα μου και φυγαμε για το μαιευτηριο… Γονεις, αδερφια, ολοι μαζι…. Φτασαμε, με βαζουν για το καθιερωμενο beaute, αλλά εγω ειχα περιποιηθει μονη μου τον εαυτο μου και ετσι δεν χρειαστηκε… Μου εκαναν κλισμα και τα υπολοιπα αιμα κλπ. και μπηκα στην αιθουσα πονου..

Μπαινει και ο αντρας μου μεσα, ερχεται η μαια, μου λεει ότι ξεκιναμε την διαδικασια. 7:20 μου βαζει χαπι από κατω για διαστολη του τραχηλου και τον ορο για τους τεχνητους πονους… Παει 8:00 κανενας πονος..

Της λεω «Καλε, δεν πρεπει να νιωθω τιποτα;«

Μου λεει πως κανονικα θα έπρεπε…

Μεχρι και της 9:30 τιποτα! Μου ξαναβαζουν ορο με τενητους και χαπακι με κοιτανε και 5- 6 φορες, τιποτα…. Αρχισα να αγχωνομαι… Μα γιατι δεν εχω πονους, το παιδι μου δεν θελει να βγει;

Για να μην σας κουραζω, ηρθε στις 12:00 η γιατρος και μας λεει «Χαρουλα, ενώ η μικρη σου εχει παρει θεση εδώ και 3 μηνες, δεν νομιζω να βγει νωριτερα από 18 ωρες!«

Παθαινω σοκ… 18 ακομα;;; Ηδη περιμενα τοσοοο!

– Τι θα κανω τοσες ωρες;

– Δεν μπορω να φτασω να σου σπασω ουτε τα νερα!

Την ρωταει ο αντρας μου «Υπαρχει περιπτωση να περασουν τοσες ωρες και μετα να μας πειτε να παμε για καισαρικη;» και λεει «ΝΑΙ ΦΥΣΙΚΑ» και απανταει ο Τριανταφυλλος «Τοτε μην την ταλαιπωρησεις, παρτης το τωρα!«

Εγω μιλια… δεν ηξερα τι επρεπε να κανω, να κατσω να δω αν θα πονεσω για να βγει ή να μπω για καισαρικη που δεν ηθελα καθολου;

Μεσα σε 5 λεπτα μου ειχανε κανει επισκληριδιο, σε 5 λεπτα χαιρετουσα με δακρια στα ματια τον αντρα μου και 12:20 στις 26 Ιανουαριου 2011 ειδα για πρωτη φορα το πλασματακι που μεγαλωνε μεσα μου, ητανε τοσο μικρουλικο μωρε…. μα τοσο..!!!!

Γεννηθηκε 2580 γρ. και 48 ποντους.. Ειχε πανεμορφα ματια και μια τοσοδουλικη μυτουλα. Νομιζα όπως ολες μας ότι ειχα έναν μαγικο αγγελο στα χερια μου! Την ερωτευτηκα, την αγαπησα από την πρωτη στιγμη.

Η γιατρος όταν μου την εδωσαν μου λεει «Κοιτα μια σταλια πραγματακι, τι σου κανε τοσους μηνες…!«

Χαλαλι της γιατρε… Δεν πειραζει αρκει που είναι υγιεστατη!!!

10 λεπτα αργοτερα την ειδαν εξω οι δικοι μας και φυσικα ο μπαμπας της.. ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ. Δεν νομιζω να μου εχουνε πει τοσα πολλα τα ματια του όταν τον πρωτο αντικρυσα..!! Ητανε μαγεμενος – σαστιμενος από το μεγεθος της αγαπης που ενιωθε εκεινη την στιγμη!!!

Όλα από κει και περα κυλησαν πολύ ομαλα… ειχα ένα θεματακι με την ψυχολογια μου όταν νυχτωνε τις πρωτες 10 μερες, αλλά με την απολυτη στηριξη και αγαπη του αντρα μου τα ξεπερασα όλα και δεν φοβομουν τιποτα…

Τωρα ειμαστε 9 μηνων… Είναι μια γλυκα, μιλαει (λεει λεξουλες), μπουσουλαει, σηκωνεται, στηριζεται, παιζουμε ολη μερα, ειμαστε αυτοκολλητοι οι τρεις μας και σκεφτομαστε και για δευτερο γρηγορα γρηγορα γιατι μεγαλωνουν πολύ γρηγορα τα ατιμουλικα.!!!!

Να πω ένα τεραστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και ένα Σ’ ΑΓΑΠΩ στον ανθρωπο που με στηριξε σε όλα… Τον Τριανταφυλλο μου!!!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com