27 εβδομάδων: Γιατί νιώθω τόσο περίεργα;
Τις τελευταίες μέρες δεν είμαι στα καλά μου.
Σίγουρα φταίει η ζέστη.
Σίγουρα φταίει το κόψιμο της πάνας της Αθηνάς που εντάξει, δεν είναι και η ευκολότερη υπόθεση, ειδικά σε τέτοιες θερμοκρασίες και με τέτοια κοιλιά.
Σίγουρα φταίει και το ότι είμαι έγκυος και είπαμε… το ορμονικό κοκτέιλ της εγκυμοσύνης είναι μπόμπα!
Θέλω να κλαίω και είμαι τη μισή μέρα μέσα στην τσατίλα. Την άλλη μισή είμαι ο παλιός καλός εαυτός μου.
Όμως το χειρότερο είναι ότι αισθάνομαι τύψεις. Τύψεις για το μικρό μου γιο που μεγαλώνει στην κοιλιά μου.
Γιατί αισθάνομαι πως δεν αισθάνομαι την ίδια προσμονή όπως στην πρώτη μου εγκυμοσύνη; Γιατί νιώθω ότι τον αδικώ; Μήπως δεν του μιλάω τόσο πολύ όσο μιλούσα στην Αθηνά; Καταλαβαίνει ότι τον αγαπώ και τον περιμένω; Ή κολυμπάει μόνος του στην κοιλιά μου, χωρίς να γνωρίζει τι νιώθει η μαμά του;
Γιατί δεν τον σκέφτομαι ΟΛΗ μέρα, αλλά κυρίως το βράδυ που ξαπλώνω και χαλαρώνω;
Γιατί δεν είναι η εγκυμοσύνη μου το βασικό θέμα συζήτησης στο σπίτι; (χαχαχαχαχα)
Να για όλα αυτά αισθάνομαι τύψεις. Και ναι ξέρω πως στο πρώτο παιδί είναι λογικό να είναι όλα πιο έντονα. Το ξέρω πως με το που τον γεννήσω, θα πάθω κεραυνοβόλο. Το ξέρω… Όμως καμιά φορά με παίρνουν τα δάκρια, μήπως είμαι λίγο άδικη μαζί του.
Και να φανταστείτε πως τρελαίνομαι από χαρά όποτε με κλωτσάει! Και έχει μια δύναμη ο άτιμος! Καμιά φορά μου ξεφεύγει κανένα «Αχ!» έτσι ‘εντονα που τον νιώθω… Τις λατρεύω αυτές τις στιγμούλες μας.
Και δεν το κρύβω: αυτή τη φορά αγχώνομαι 10 φορές περισσότερο για το αν θα πάνε όλα καλά.
Τρεις μήνες έμειναν. Μπαίνουμε πια στην τελική ευθεία.
Αύριο μπαίνω στον έβδομο μήνα. Έχω βάλει 3 1/2 κιλά (είπαμε πως είχα καβάτζα από πριν, μην τα ξαναλέμε), οι καούρες και τα λοιπά στομαχικά έχουν σαφώς βελτιωθεί. Πόνο στην πλάτη δεν έχω, πρησμένο στήθος δεν έχω, η μαύρη γραμμή ακόμα δεν έχει εμφανιστεί (αν κοιτάξεις πολυυυυυύ προσεκτικά ίσως κάτι δεις)… Γενικά είμαι καλά. Στον ύπνο μόνο έχω αρχίσει εδώ και μέρες να μην πολυ-βολεύομαι, αλλά… φτου φτου να λέω!
Συν-εγκυούλες μου όμορφες, πώς είστε εσείς;;
Και εγω νομιζα οτι μονο εγω ενιωθα ετσι.... κοριτσια δυναμη.....
Τα ίδια ακριβώς αισθάνομαι κι εγώ στο δεύτερο παιδάκι μου. Αλλά μου συμβαίνει και κάτι άλλο. Κοιτάζω το μωράκι το αλλάζω το ταίζω και νομίζω ότι γύρισε ο χρόνος πίσω και ότι είναι το πρώτο μου και το αποκαλώ κατά λάθος με το όνομα της μεγάλης. Μετά συνειδητοποιώ ότι πλέον το πρώτο μου μωράκι έχει μεγαλώσει βρίσκεται στο σαλόνι και παίζει με τις κούκλες της και αυτό είναι άλλο. Τι να πω... Ισως φταίει και ότι χρησιμοποιώ τα ίδια ρουχαλάκια και πραγματάκια της μεγάλης μου... Μετά νιώθω τις γνωστές τύψεις...
Ολίβια σε νιώθω απόλυτα, εγώ μόλις μπήκα στον έκτο μήνα και νιώθω οτι θα εκραγώ λόγω ζέστης...Ας είναι καλά τα κλιματιστικά γιατί αλλιώς δεν την πάλευα με τίποτα!!! Γεννάω Οκτώβρη οπότε θα το φάω όλο το καλοκαίρι κι εγώ...Υπομονή, αυτές οι άτιμες ορμόνες μας ''χορεύουν'' για τα καλά, πολλές φορές είμαι κι εγώ μέσα στα νεύρα και μου φταίνε όλα αλλά μετά ισιώνω. Ευτυχώς ο γιος μου ειναι μεγάλος, κοντεύει τα 8, οπότε δεν κουράζομαι ιδιαίτερα, αυτό το βρίσκω πολύ-πολύ θετικό. Καλή συνέχεια και κουράγιο κορίτσια!!!
Ακριβώς ετσι αισθανόμουν κι εγω στη δεύτερη εγκυμοσύνη ακριβώς ομως.κι εχω μια πριγκίπισσα και ακολούθησε ο πρίγκιπας!!! Και να φανταστείς οτι το πρώτο ηρθε επειδη το ηθελε εκείνο ενω το δευτερο το πεδεψαμε ενα χρόνο ισως και λιγο παραπάνω.κι εγω ειχα τύψεις πολλές τύψεις.και οταν ειχα τύψεις για το μέρος την κοιλιά και χαλούσε η διάθεση μου και εκλαιγε και χτυπιομουν μετα ειχα τύψεις για την κόρη μου γιατι αντι να ασχολούμαι μαζι της ασχολούμαι με τις τύψεις για τις τύψεις που προερχόταν απο τύψεις κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ... Ολιβια μου ενα θα σου πω.προσπαθησε να ηρεμισεις.μονο αυτο χρειαζεται.ειναι δύσκολο και δεν μπορείς δεν το κανεις επίτηδες.ξερω ακριβώς τι απαντήσεις θα μου εγινες αν τα λέγαμε πίνοντας καφεδάκι.για το μωρο ειδικα μη νιώθεις καμια ενοχή!μολις το δεις μολις το αντικρισεις θα νιώσεις ακριβώς μα ακριβώς οτι ενιωσες και στο πρώτο!ακριβως τα ίδια!και τοτε θα καταλάβεις πως η αγάπη της μάνας δεν χωριζετε αλλα πολλαπλασιάζεται!τωρα ειναι μονο λογια αλλα σε λιγο καιρο θα καταλάβεις τι σου λεω! Ηρεμισε βαθιές ανάσες και πολλές αγκαλιές με το αθηνακι!!!
Μια από τα ίδια και με μένα. Ολες σου οι σκέψεις περνούσαν και από το δικό μου το μυαλό στην 2η εγκυμοσύνη. Γέννησα και το μυλό μου το είχα στο παιδάκι που είχα αφήσει σπίτι. Τώρα νιώθω ενοχές και για τα δυο. Αισθάνομαι ότι δεν αφιερώνω όσο χρόνο θα ήθελα σε κανένα από τα δυο. Οτι δεν ασχολούμε με το 2ο παιδάκι όσο ασχολιόμουν με το πρώτο ενώ παράλληλα νιώθω πως παραμελώ το 1ο λόγο του 2ου. Ολα αυτά βέβαια στο μυαλό μου γιατί τα παιδάκια μου μια χαρά είναι. Εγώ μοιράζομαι αναμεσά τους και αναμεσα σε όλα τα άλλα που πρέπει να κάνω σαν νοικοκυρά, συζυγος, μητέρα. Και ακόμα δεν έχω γυρίσει στην δουλειά.