Δεύτερη φορά μαμά (ψιλοχοντρο-αργά)

ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΜΑΜΑ (ψιλοχοντρο-αργά…)

της Μανίνας Ζουμπουλάκη

Βλέπουμε ένα “Toy Story”: στην σκηνή που η μαμά του (18χρονου πλέον) Αντυ μπαίνει στο δωμάτιό του, μόλις ο γιός έχει μαζέψει τα πράγματά του γιατί φεύγει για πανεπιστήμιο. Η μαμά κοιτάζει τα άδεια ράφια, τις κούτες με τα βιβλία, το άδειο δωμάτιο και… είναι κινούμενα σχέδια της Pixar, δεν είναι πραγματικοί άνθρωποι, αλλά η μαμά του Αντυ παίρνει βαθιά ανάσα και… εγώ, στον καναπέ απέναντι, βάζω τα κλάματα. Πάρα πολλά κλάματα για μια ταινία κινουμένων σχεδίων.

«Κλαίς επειδή έφυγε ο Πετράκης σου;» με ρωτάει η 4χρονη Σοφία. Βλέπουμε την ταινία παρέα, με τον Παναγιωτάκη και τη Σοφούλα. Και δεν έχω κλάψει μέχρι τώρα, παρ΄ όλο που ο Πέτρος, ο μεγάλος μου γιός, έφυγε για την Ολλανδία πριν 4 μήνες.

Φαντάσου πόσο θα έκλαιγα αν ΔΕΝ είχα την Σοφία και τον Παναγιώτη, αν δεν υπήρχαν δύο ακόμα παιδάκια να γεμίσουν κατά κάποιον τρόπο το κενό που άφησε φεύγοντας ο μεγάλος. Από τότε που άδειασε κι αυτός το δωμάτιό του… δεν πρόλαβα κιόλας να κλάψω εδώ που τα λέμε. Ξύπνα, μαγείρεψε, τρέχα, γράψε, πλύνε, μάζεψε, διάβασε (παραμύθια), παίξε (με 4χρονα), πάρκο, μπάνιο, φαί, γάλα, ύπνος, μετά πάλι γράψε αν αντέχεις –  δεν είχα καθίσει στο δωμάτιό του να κοιτάξω τα άδεια ράφια και να κουρελοποιηθώ. Το κάνουν αυτό τα μικρά παιδιά, δεν σου αφήνουν χρόνο να κλάψεις…

Αλλά το θέμα είναι άλλο. Το θέμα είναι ότι γέννησα τον Πετράκη πριν 18 χρόνια με πανευτυχή φυσιολογικό τοκετό, με την τρομερή αισιοδοξία της νέας μαμάς. «Θα κάνουμε κι άλλο!» είπα παραζαλισμένη κρατώντας το υπέεεεεεροχο μωρό στην αγκαλιά μου. Ήθελα τουλάχιστον τέσσερα (μωρά). Κι αφού είναι τόσο εύκολο να κάνεις ένα, γιατί να μην κάνεις τέσσερα, σκεφτόμουν. Τόσο μου ’κοβε.

Δεν ξέρω πώς να το πω ώστε να μην είμαι αχάριστη: μας τσάκισε η ζωή; Περάσαμε τόσα όσα; Μας έφαγαν τα νοσοκομεία; Τέλοσπάντων το τελευταίο πράγμα στο μυαλό μας για μια επταετία ήταν το (δεύτερο) μωρό. Μετά, όταν σταμάτησαν προσωρινά οι ταλαιπωρίες τύπου «μας χτυπάει η μοίρα»… άρχισαν νέες ταλαιπωρίες: το κεφάλαιο «προσπαθώ να κάνω παιδί» είναι άστα να πάνε, το έχουμε κάνει γαργάρα όσες (γυναίκες) περάσαμε αποβολές, παλίνδρομες και εξωμήτριες κυήσεις, όλα αυτά που μπορεί να πάνε στραβά σε μία σύλληψη/κύηση και όλα όσα δεν σκέφτεσαι λέγοντας «θα κάνουμε κι άλλο, ε;»… σ’ ένα δωμάτιο φυσιολογικού τοκετού που το αισθάνεσαι ρόδινο σαν τον Παράδεισο τον ίδιο.

Μη σας ζαλίζω: πέρασε άλλη μία επταετία χωρίς καινούργιο παιδί. Ο Πετράκης μεγάλωνε και τον έβλεπα να μακραίνει με την ανησυχία της μαμάς που ήθελε με τρέλα άλλα δύο-τρία παιδάκια να κάνουν παρέα στο γιόκα της, με την ελαφριά κατάθλιψη που αφήνει πίσω της κάθε αποτυχημένη εγκυμοσύνη (και μόνο η έκφραση «αποτυχημένη εγκυμοσύνη» είναι η σφραγίδα του λούζερ, κανονικά…).  Εβλεπα τα μωρά στα καροτσάκια με όλο και μεγαλύτερη στεναχώρια. Χάρισα όλα τα μωρουδιακά του μικρού, να μην πιάνουν τόπο – εκτός από κάτι σεντονάκια που είχε κεντήσει η γιαγιά και η μαμά μου.

Μετά…. Έγινε το θαύμα, κανονικά: στα 47 μου και σε μια τελευταία-τελευταία προσπάθεια, με την λογική πιά «τι έχουμε να χάσουμε;» και στο παραπέντε της κλιμακτηρίου, έμεινα έγκυος. Επειδή είχα ξαναμείνει στο παρελθόν, το αντιμετώπισα κρατημένα. Δεν το είπα σε κανέναν (δεν υπάρχει χειρότερο από το να ανακοινώνεις «είμαι έγκυος!» και μετά δέκα μέρες να ενημερώνεις, «χέστα, δεν είμαι πιά έγκυος, οκ;»).

Στον τρίτο μήνα έπαθα μια αιμορραγία, τη γλυτώσαμε τελευταία στιγμή, το ένα έμβρυο έδειχνε να έχει πάρει δρόμο αλλά υπήρχε ένα έμβρυο σε καλή κατάσταση. Νομίζω το χώνεψα ότι ήμουν έγκυος για τα καλά όταν πιά η κοιλιά μου έφτασε στο στόμα. Μη σας πώ, όταν γέννησα τα δίδυμα…

Τώρα τα γράφω όλα αυτά, γιατί όταν βλέπω φωτογραφίες μου με τα παιδιά (ή φωτογραφίες μου σκέτες, χωρίς παιδιά, από φωτογραφήσεις για βιβλία ή περιοδικά πχ) σκέφτομαι πόσο εύκολα δείχνουν όλα. Μία μαμά που έκανε τα δύο επιπλέον παιδάκια της στα 48, ο πρώτος έχει 14 χρόνια διαφορά από τα δίδυμα, πάνω που είχε ξεχάσει η μαμά τι σημαίνει «πάνα» το ξαναβρήκε μπροστά της. Και… είναι υπέροχο, όντως, πολύ ωραίο, τρομερή τύχη, ακόμα δεν το πιστεύω ότι αυτά τα δύο πανέμορφα μπεμπάκια είναι δικά μου… αλλά δεν ήταν εύκολο. Τίποτα δεν είναι εύκολο σ’ αυτή τη ζωή, ακόμα κι όταν δείχνει έτσι στις φωτογραφίες.

Το θέμα ηλικίας δεν σε απασχολεί, μπήκες στο χορό και χορεύεις (φαντάζομαι) μέχρι να πέσεις κάτω. Δεν σκέφτεσαι ποτέ το χρόνο όταν είσαι μεγάλος (άνω των 40) γονιός, γιατί δεν σε συμφέρει και γιατί ξέρεις ότι δεν τον επηρεάζεις. Σε δέκα χρόνια το παιδί σου θα ΄ναι τόσο κι εσύ θα είσαι άλλο τόσο, σε είκοσι, σε τριάντα, σε σαράντα χρόνια… ποιος σκέφτεται έτσι όμως; Είσαι εδώ για τα παιδιά σου όσο στο επιτρέπει η Κλωθώ και η αδερφούλα της η Λάχεσις. Να σας θυμίσω ότι δεν υπάρχει ασφαλής πρόβλεψη για κανέναν; Δεν υπάρχει. Το ξέρουμε. Αντέχεις-δεν αντέχεις τα παιδικά πάρτι, τα πιάνεις απ΄την αρχή σαν να μην έχεις ξαναδεί ποτέ σου το έργο. Το να «τρέχεις πίσω από το παιδί σου στο πάρκο» δεν είναι τόσο εξοντωτικό όσο νομίζει ο κόσμος, εκατομμύρια γιαγιάδες το κάνουν με επιτυχία.

Η βασική διαφορά του να είσαι μαμά νέα και στο-πιο-μπαγιάτικο είναι η υπομονή: έχεις περισσότερη όσο μεγαλώνεις. Ξέρεις ότι είναι μία φάση της ζωής, υπέροχη, απίστευτη, κουραστική μεν αλλά γεμάτη ως το ταβάνι… που περνάει πολύ-πολύ γρήγορα. Στο έλεγαν οι δικοί σου γονείς και δεν το πίστευες, αλλά το έχεις ζήσει πιά (όταν έχεις μεγάλο παιδί). Σαν μια μέρα ο Πετράκος μου μπουσουλάει στο βυσσινί χαλί και σαν μια μέρα παίρνει τη βαλίτσα του, λέει «γειά μαμά!» και φεύγει. Νομίζω ότι βλέπω το πορτοκαλί του φούτερ, αγαπημένο από τα 3 ως τα 5 χρόνια του, κι αυτό που βλέπω είναι έναν τριχωτό τύπο με το τζην χαμηλά στον πισινό του. Είμαι ακόμα η μαμά του αλλά αυτός δεν είναι πιά παιδάκι, κι από εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα που τον πήρα αγκαλιά  στο Μαιευτήριο Αθηνών μέχρι σήμερα… σωστά μάντεψες.

Είναι σαν να πέρασε μια μέρα.

Αυτή η συναίσθηση σε κάνει να εκτιμάς περισσότερο τις ώρες με τα καινούργια σου παιδάκια, σε κάνει να είσαι καλύτερη μαμά, έστω και στα 50 σου. «Ποτέ δεν είναι αργά»: δεν υπάρχει πιο αληθινό κλισέ (εκτός ίσως από το «κάλιο αργά παρά ποτέ»).

Τώρα, τι θα γίνει σε δεκατέσσερα χρόνια που τα δίδυμα θα φτιάξουν τις βαλίτσες τους να φύγουν από το σπίτι, θα αδειάσουν τα ράφια στο δωμάτιό τους κι εγώ θα είμαι 180 χρονών;

Εδώ να είμαστε και βλέπουμε ως τότε….

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com