Μαμά σε κατάθλιψη
Μαμά σε κατάθλιψη…
Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω…
Βλεπω εναν αλλον ανθρωπο τον τελευταιο χρονο και κατι. Δεν εχω διαθεση για τιποτα, η καθημερινοτητα μου: να σηκωθω, να μαγειρεψω, να ταισω το παιδι μου, να καθαρισω, να πλυνω και φτου κ απο την αρχη. Δε λεω, υπαρχουν στιγμες που πραγματικα νιωθω πολυ χαρουμενη και αυτο το συναισθημα δε θελω να το αλλαξω με τιποτα, ελα ομως που ερχεται αυτη η ρημαδα η κυκλοθυμια και τσουπ παλι χαλια…
Νευρα χωρις αιτια σοβαρη και ουσιαστικη, ξαφνικα κλαματα για το παραμικρο… Και σαν αποτελεσμα ολων αυτων να εχω βρει »παρηγορια» στο φαγητο… Τρωω ακαταπαυστα και εννοειται εχω βαλει και μερικα κιλακια τα οποια μου ριχνουν χειροτερα την ψυχολογια μου. Απλα η διαφορα μου ειναι οτι δεν περασα την λεγομενη επιλοχια καταθλιψη, ολα αυτα ξεκινησαν σχεδον 10 μηνες μετα την γεννηση της κορης μου. Και δε μπορω να πω, εχω εναν αντρα που με στηριζει παρα πολυ, δοξα το Θεο και για αυτο εiναι που στεναχωριεμαι περισσοτερο που δε μπορω να ανταποδωσω ολο αυτο που μου προσφερει.
Οσον αφορα το κομματι της μαμας, ειμαι μια «τυπικη σωστη» μαμα. Δεν αφηνω ολα αυτα που νιωθω να περνανε στο παιδι μου, οσο μπορω δηλαδη γιατι κατι νευρακια παραπανω τα εχω, αλλα δε νιωθω και αυτη που ημουνα. Το παλευω, το παλευω με ολη μου τη δυναμη απο περυσι, εχω κανει τεραστιες προοδους (για να διευκρινησω, ειναι 1 χρονο και κατι αυτη η κατασταση). Οπως εγραψα, το παλευω, περυσι το χειμωνα ημουνα σε πολυ χειροτερη κατασταη με μια αναπαυλα το καλοκαιρι που ως δια μαγειας εγινα εκεινος ο ευχαριστος και ορεξατος ανθρωπος. Απο Σεπτεμβριο Οκτωβριο παλι τα ιδια, αλλα σε καπως καλυτερη εκδοση…
Το να παω σε καποιον ειδικο ουτε συζητηση, ειπαμε, το παλευω μονη μου, αργα μεν, αλλα θεωρω οτι τα καταφερνω… Εχω τις δικες μου αμυνες και προσπαθω να τις βαλω οσο πιο ψηλα γινεται να καταπολεμηθει αυτη η παλιοκατασταση που πραγματικα ειναι και ανεξηγητη…
Η απορια μου λοιπον ειναι αν και εσεις μανουλες νιωθετε το ιδιο, αν το εχετε περασει και πως καταφερατε να το ξεπερασετε για χαρη των ζουζουνιων σας και για τους ανθρωπους που εχετε διπλα σας και σας αγαπανε….
Ευχομαι λοιπον υγεια σε ολες μας και οχι μονο σωματικη αλλα και ψυχολογικη, γιατι και αυτη ειναι μια αρωστεια…
μαμά Ελένη
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
κορίτσια γειά σας!!δε νομίζω πως έχετε ουσιαστικό πρόβλημα καμιά σας!οι καιροί δύσκολοι..οι απαιτήσεις μιας μαμάς-γυναίκας πολλές από όλους γύρω της!!πέρασα από κατάθλιψη ,σκεφτόμενη πολύ άσχημα πράγματα..ώσπου βρέθηκε ένας άσχετος άνθρωπος να μου πεί ΞΥΠΝΑΑΑΑΑΑΑ,ΡΙΞΤΟ ΚΑΤΩ ΕΣΥ ΜΗ ΣΕ ΠΑΡΕΙ ΑΥΤΟ ΑΠΟ ΚΑΤΩ. και ως δια μαγείας αυτό έκανα,ξύπνησα την άλλη μέρα και λέω στον εαυτό μου ,μα καλά δεν είμαι τόσο δυνατή να το παλέψω??έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου πως θα χαμογελάω πιο πολύ και μέρα με τη μέρα θα τα καταφέρω..έτσι απλά γύρισα που λέτε διακόπτη και να μαι.ευτυχισμένη με τον άντρα μου και το κοριτσακι μου.βέβαια γύρισα στη δουλειά,έφερνα φίλες στο σπίτι,μιλούσα για αυτά που αισθανόμουν και σκεφτόμουν. μπορούμε να κάνουμε τόσα πολλά μέσα σε μια μέρα,μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε τόσα και δε θα μπορέσουμε να πιάσουμε τη κατάθλιψη από τα μαλλιά??Ε ΟΧΙ!!!ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ....καλά να περνάτε κούκλες
Ετσι ακριβώσ νιώθω και εγώ κορίτσια αλλα όχι μόνο στο θέμα διάθεσης αλλά και στο ότι έχω φόβους ότι το παιδί μου δεν με αγάπαει και αγαπάει περισότερο την θεία του που όποτε την βλέπει κάνει σαν τρελλόσ και γελάει συνέχεια πραγμά που δεν κάνει με εμένα. Μήπωσ πρέπει να δω έναν είδικο??? εσείσ συμβουλευτίκατε κανέναν?
εχω κι εγω 2 παιδακια.ενα αγορακι 2,5 χρονων κ ενα κοριτσακι 4 μηνων. Δεν ξερω τι μου φταει πια. Απο τη μια νοιωθω πολυ ευτυχισμενη που ειμαι 26 ετων κ εχω 2 παιδακια τοσο γλυκα.Απο την αλλη νοιωθω εγκλωβισμενη σε ενα σπιτι.Ερχονται Σαββατοβραδα κ οι φιλες μου καπου θα γλεντανε κι εγω εδω να παλευω να κοιμησω τη μικρη που εχει παει η ωρα 3 κ δε λεει να κλεισει ματι.Κ ειναι κ αυτα τα κωλοεξοδα.Ενοικιο, πετρελαιο, δεη, παιδικος σταθμος...που να τα βρεις καθε μηνα!!!?? Πραγματικα δε ξερω τι μου φταει.Κ ο αντρας μου ειναι πολυ καλος.Βοηθαει σε ολα, κανει οτι μπορει αλλα κ μαγος δεν ειναι!! Δεν ειναι οτι δε νοιωθω ευτυχισμενη με την οικογενεια μου, ισα ισα, αλλα...αχ αυτο το αλλα!!! Παντα κατι μου λειπει!
Έχω 2 κορίτσια 2,8 χρονών και 11 μηνών, νιώθω εγκλωβισμένη μεσα στο σπίτι σαν φυλακή ένα πράγμα. Υπομονή σκέφτομαι θα μεγαλώσουν λίγο και θα πάνε παιδικό. χαίρομαι που δεν είμαι μόνη σε αυτά τα χάλια τελικά, νιώθω και εγώ ανεπαρκής μερικές σαν να μου λυπεί η έμπνευση για να παίζω δημιουργικά με τα παιδια...
Μαμά Ελένη, τίποτα από αυτά δε φταίει, παρά μόνο το ότι από εκεί που ήμασταν πάρτι άνιμαλ και χορεύαμε πάνω στις μπάρες και μας ένοιαζε αν θα πάμε για ράφτινγκ το Σάββατο ή την Κυριακή, από εκεί που είχες όνειρα για ταξίδια και μια δουλειά που θέλαμε, κλειστήκαμε στο σπίτι χωρίς δουλειά, με μόνη ασχολία τα ποταπά νοικοκυρίστικα πράγματα κι έχουμε πέσει στα μάτια ολων(φίλων, συγγενών, γειτόνων κλπ)... Νταξ' η θέση της γυναίκας είναι στο σπίτι και στα παιδιά,αλλά οι σουφραζέτες άλλα μας έλεγαν... σκατά και μη χειρότερα...
akrivos etsi....distixos...niotho kai ego....ores ores thelo na sikotho na figo..niotho oti exo ena 'xeri' sto lemo kai oti me pnigei...kai to kako einai oti mera me tin mera..me sfigkei perisotero....den ksero pou tha me vgalei afti i katastasi....
Μαμα Ελενη, μια απο τα ιδια και γω...περασα επιλοχειο καταθλιψη βαρβατη απ οτι μου εχουν πεικαι μαλλον....συνεχιζεται ως σημερα με τη μορφη απλης καταθλιψης.... Δεν ειναι οτι πριν εκανα ΤΗΝ ΖΩΗ και τωρα δεν μπορω να προσαρμοστω στα νεα δεδομενα...απλα δεν τα εχω καταφερει ακομα 19 μηνες μετα την γεννηση του παιδιου μου....δεν ειναι οτι δεν το αγαπαω, το λατρευω...ασχολουμαι συνεχεια μαζι του και προσπαθω να κανω πραγματα μαζι με αυτο αλλα μαλλον δεν φτανει. Φαντασου οτι και στην δουλεια μακαρι να μπορουσα να πηγαινω με πιτζαμες η φορμες...εχω αφεθει τελειως. που και που πηγαιναμε καμια φολτα τωρα πια δεν εχω ορεξη για τιποτα. Θελω να κοιμηθει το μωρο και να παω να κοιμηθω και γω....και πολλα αλα που αν αρχισω δεν θα χωρεσουν εδω....και σαν να μην εφταναν αυτα θελει ο αντρας μου δευτερο παιδι...και εγω ουτε να το σκεφτω. Μονο με τη σκεψη θελω να πεσω απο το μπαλκονι και ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ..... Και εχουμε και την υπερπληροφορηση των μαμαδων μεσα απο τα blogs τους, για το ποσο ωραια περνανε, το τι κανουν με τα παιδακια τους, τι μαγειρευουν, τι κατασκευαζουν κτλ....και αισθανεσαι τοσο ΑΝΕΠΑΡΚΗΣ.Γι αυτο και αοφασισα να κοψω το διαβασμα των μαμαδοblogs και συνεχιζω μονο με 1-2 σελιδες που πραγματικα μ ενδιαφερουν. Μια απο αυτες ειναι και το eimaimama.....Επισηςεχεις και τους γυρω σου που συνεχεια σου λενε για το ποσο καλα ειναι τα παιδακια τους και το ποσο καλα τα εχουν καταφερει να τους ακουνε κτλ....και σου ερχεται να βαλεις τα κλαματα....
Εγώ νομίζω οτι φταίνε και όλα γύρω μας. Αν δεν παίζαν αφραγκίες, κλειστά μαγαζιά, χαράτσια και ακριβά πετρέλαια θα ήταν πιο εύκολα τα πράματα. Κι εμένα με πιάνει καμιά φορά ένα πράμα οτι κάθε μερα ζω τα ίδια και τα γίδια, αλλά προσπαθώ να είμαι χαλαρη με οποιονδηποτε τρόπο. Δλδ: 1) Ξεσπάω στο μωρό (χεχεχε, μια μορφή καλοπροαίρετης κακοποιησης). Τον ζουλάω, του λεω κακές λέξεις, τον κάνω βαρελάκι στο κρεβάτι του, του "ορμάω", τον κάνω γυρω γυρω με το μάρσιππο, τον κάνω σουβλάκι: τον αλλάζω και τον γδύνω, τον τυλίγω σε μια πετσέτα (πίττα), του βάζω κρέμα αλλάγματος (τζατζίκι) και μετά τον "τρώω". Ε, καποια στιγμή από τα γελια μου φεύγει η μαλακία απ' τον εγκέφαλο. 2) Τον πάω καμια ωρίτσα στη μάνα μου (μενει απο πάνω) να παίξει κι εγώ κάθομαι στο ιντερνετ. 3)Δεν πα να μην έχω λεφτά, κάνω δώρο στον εαυτό μου ΓΥΝΑΙΚΑ για το σπίτι καθε βδομάδα, για να μη μου βγαίνει ο τάκος με τις δουλειές που δεν τις χωνεύω κιόλας!!! Επίσης, όταν προλαβαίνω να μαγειρεψω, ψάχνω στο ίντερνετ πιο ενδιαφέρουσες συνταγες για να μη βαριέμαι. Αλλιώς δε χαθηκε κι ο κόσμος αμα βαριέμαι να κανω δουλειές. 4) Προσπαθώ να μην εκνευρίζομαι με μικρά πράματα. Π.χ. Εσπασα ένα ποτήρι και γέμισε ο τόπος γυαλάκια; Χέστηκα, γι αυτο έχουμε τις σκούπες. Μ επρηξε η μάνα μου οτι δεν κάνω καλά με το μωρο αυτό-εκείνο-τ'άλλο-το παράλλο; Της απαντάω να κάνει άλλο ένα παιδί στα γεράματα, να το μεγαλώσει ξανά όπως γουστάρει και ν' αφήσει το δικό μου. Πεινάει ο γιος την ώρα που πάω για τσιγάρο; Δεν πειράζει, μπας και καπνίσω λιγότερα... Γενικά νομιζω θέλει να αντιμετωπίζεις τη μέρα σου με δημιουργικότητα και κι ας πιέζεσαι στην αρχή. Δίνω στον εαυτό μου "αφεση αμαρτιών" και χαλαρώνω από τη ρουτίνα και τα νευράκια.
Μετά την γέννηση της μπέμπας μου, ένιωθα οπως κ εσυ. Βράδιαζε κ έλεγα αυριο πάλι τα ιδια. Στο πρώτο παιδι ποτέ δεν είχα πει κάτι τέτοιο. Εκει κατάλαβα πως κατι δεν παει καλά. Είχα νεύρα πολλα κ ήμουν φοβερα κυκλοθυμικη κ ένιωθα απίστευτη κουραση. Ταιζα, αλλαζα τη μπεμπα γιατι έπρεπε να το κάνω. Στην αρχη έλεγα ειναι το αγχος η κουραση κ θα περάσει. Εντωμεταξυ, είχα κ ταχυκαρδίες, ενα μικρο τρεμουλο τα πρωινα κ ειπα να παω σε παθολογο μηπως μου λειπει σιδηρο. Να μην πολυλογω. Οταν ειπα τα συμπτωματα στον παθολογο με εστειλε να κανω εξετασεις για θυροειδη. Τελικα οτι ειχα ηταν υπερθυροειδισμος κ ειχα ολα τα συμπτωματα στη μεγιστη μορφη. Παιρνω χαπια για να ρυθμιστει. Δεν ειχα ποτε. Προεκυψε μετα την δευτερη εγκυμοσύνη. Βρήκα τον εαυτό μου κ χαίρομαι καθε στιγμή με τα αγγελούδια μου. Ψαξτε το. Ειναι ύπουλη "αρρωστια"
κοριτσι μου σε καταλαβαινω,ακομα παλευω την επιλοχεια εδω και 4 μηνες...υπαρχουν μερες που δε προχωρουν οι δεικτες του ρολογιου και με δυσκοολια θυμαμαι τη μερα ειναι σημερα.αυτο που με ικανοποιει ειναι η επιστροφη μου στη δουλεια .τιποτε αλλο...δε ξερω αν δουλευεις αλλα ισως θα πρεπε να κανεις κατι να σε απασχολησει καθημερινα...καλη δυναμη
κουκλες...ξυπνήστε! δεν εχετε κατάθλιψη...η ριμάδα η οικονομική κρίση μας κανει ετσι...και προβλήματα να μην έχουμε, όταν βλέπεις ΄γυρω σου τον κοσμο ετσι μες την μαυριλα, μια καταθλιψη θα την παθεις...μην βλεπεις ειδησεις και μην μιλας με οσους ειναι σε πολυ δυδκολη κατασταση...κλεισε αυτια και ματια και διασκεδασε με την οικογενεια σου...κριση ειναι...θα περασει!
ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΕΒΗΚΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΛΙΒΙΑΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΜΙΚΡΟΒΙΟ ΤΗΣ ΑΓΟΡΟΜΑΝΑΣ??????????????????????ΕΕΕΕ????????????????
καλησπεραααα...νομιζω οτι σε καταλαβαινω απολυτα!!!!...το ιδιο νιωθω κ εγω για την ζωη μου....εδω κ 2 χρονια...για μενα η επιλοχειος καταθλιψη δεν με επιασε οταν γεννησα το δευτερο παιδι μου αλλα μετα απο 1 χρονο!!!!βεβαια εγω εχω ιστορικο τεραστιοοοο....οταν ημουν εγκυος στο πρωτο μου παιδακι πεθανε ο μπαμπας μου κ ηταν ενα τεραστιο πληγμα για μενα....σε ολη την εγκυμοσυνη μου με καποια μικρα διαλειμματα εκλαιγα....γεννησα κ εφαγα ενα χαστουκι κ συνηλθα....κ μετα απο 2 μηνες με το νεο μελος....ξανα μενω εγκυος....εκει ολααααα καλα....αλλα μετα που γεννησα κ χρονισε η κορη μου ηρθαν ολα στο μυαλο μου....ενω πριν παντρευτω δουλευα,ημουν πολυ κοινωνικη (λογω οτι ειμαι βρεφοκομος) ειχα πολλα χαμογελα γυρω μου κ ξαφνικα ολα μαζι ηρθαν κ με πλακωσαν!!!!ετρωγα πολυυυυ...παρα παρα πολυ μεχρι που εφτασα σε σημειο να παχυνω τοσο οσο ποτε....110 κιλα!!!κ εννοειτε οτι δεν μπορουσα να παρω τα ποδια μου.....περσυ το συννειδητοποιησα που γυρισα στην δουλεια κ δεν μπορουσα να κουνηθω με τα παιδακια μου γτ απλα ημουν υπερβαρη....ομως με την δουλεια ειχε σαν αποτελεσμα να μην βλεπομαι καθολου με τον αντρα μου εγω σηκωνομουν 6πμ επαιρνα τα παιδια μαζι μου κ γυριζα 3.30μμ...ο αντρας μου 2 δουλειες κ οποτε δεν ειχαμε χρονο για μας κα θο λου τα παιδια δεν τον εβλεπαν καθολου...μεχρι που το καλοκαιρι εκανα ενα τεραστιο μπαμμμμ....συνεχεια κλαματα συννεχεια φαγητο κοκ....δεν θα σου πω οτι εχω φτιαξει απλα ειπα τερμααααααα....αφου δεν βλεπω φως απο τον αντρα μου που ενω του εχω κρουσει το κουδουνακι οτι εγω πλεον δεν αντεχω αλλο ετσι (εκεινος συνεχιζει με τους ιδιους ρυθμους) λεω θα παω σε διατροφολογο μπας κ δω ασπρη μερα για μενα....εχω χασει 10 κιλα κ θελω ακομα 30 για να φτασω εκει που καποτε ημουν αλλα υπαρχουν ωρες που ανοιγω το ψυγειο κ θελω να χωθω μεσα του κ να μην ξανα βγω ποτε!!!!με σκοτωνει η αδιαφορια που νιωθω....κ τιμωρω η ηληθια τον εαυτο μου....εχω μιλησει λιγο με εναν ψυχολογο κ σκεφτομαι να παμε με τον συζηγο γτ νιωθω οτι τυρρανιεμαι!!!αλλαξα τα μαλλια μου ,κοψιμο κ βαψιμο αλλα παλι δεν βλεπω φως στον οριζοντα...η επομενη κινηση απο τον ψυχολογο ειναι να παω σε δικηγορο γτ απλα 5 χρονια νιωθω να εχω χασει εμενα!!!!!προσπαθω να με αλλαξω αλλα αντιδρω περισσοτερο γτ βλεπω την αδιαφορια παντου....κ σε μενα αλλα κ στα παιδια(εννοω οτι αφου δεν ερχεται σπιτι λογω της δουλειας δεν παιζει μαζι τους κ δεν ασχολειται καθολου με αυτα)....κ επειδη ειναι δικες μας οι δουλειες λεει πρεπει να προσπαθησουμε...μα τι να το κανω αν εμενα κ τα παιδια μου εχει αρνητικο αντικτιπο????....στην δουλεια λογω του συνεταιρου δεν θελει να πηγαινω οποτε στο σπιτι γτ οι φιλες μου ειναι ελευθερες κ δεν μπορω εγω συννεχεια να τις παιρνω σε παιδοτοπους κ παρτυ μονο κ μονο για να νιωσω εγω καλυτερα....ελπιζω να ειδες οτι υπαρχουν κ χειροτερα κ να αρχισεις να κανεις πραγματα για εσενα κ εσας!!!!!αν μια μανουλα αρρωστισει (οτι αρρωστια ειναι αυτη) ειναι μεγαλο τα κενο που θα εχουν τα παιδακια της....να σταθεις στα ποδια σου κ μην το βαζεις κατω!!!!οτι θες θα ειμαστε εδω!!!..ποια μιλαει βεβαια ε???χαχαχαχα!!!!φιλακια
Νοιώθεις έτσι και λες ότι θα το αντιμετωπίσεις μόνη σου; Παραδέχεσαι ότι αποτελεί κι αυτό αρρώστια αλλά αρνείσαι τη βοήθεια ειδικού; Γιατί; Δεν είναι κρίμα να το περνάς όλο αυτό μόνη σου και να καθυστερείς -ή και να επιδεινώνεις- τη θεραπεία σου; Δεν είναι κρίμα το παιδί σου να μην έχει τη χαρούμενη μαμά που θα μπορούσε και που αξίζει; Δεν είναι κρίμα ο άντρας σου να μην έχει τη χαρούμενη γυναίκα που είχε πριν; Τι σημασία έχει αν κι άλλες νοιώθουν έτσι ή όχι; Σημασία έχει ότι εσύ νοιώθεις έτσι και κοντά σε σένα η οικογένειά σου. Δεν καταλαβαίνω ειλικρινά αυτό το γράμμα. Κάνε κάτι. Ένας χρόνος είναι πολύς για να ζεις έτσι. Χάνεις υπέροχες στιγμές. Εύχομαι να πάνε όλα καλά.
μια απο τα ιδια και εγω.νιωθω ακριβος τα ιδια.εχω ενα κοριτσακι 6 χρονων κ το αλλο 2.στην πρωτη μου την κορη το ειχα παθει οταν ηταν 2 χρονων και τελικα καταληξα να περνω αντικαταθλιπτικα για εξι μηνες.Ομως το παλεξα πολυ μονη μου.Σηκωνομουν καθε πρωι και ελεγα δεν θα το αφησω σημερα να με νικησει.ντυνομουν, βαφομουν και επερνα τους δρομους.περπαταγα, εκανα βολτες στα μαγαζια κ.α.Ομως δυστηχως η καταθλιψη πριν εξι μηνες μου ξαναχτυπησε την πλατη.Αυτη την φορα δεν θα παρω φαρμακα,θα το παλεψω μονη μου.ισως παω σε ενα ψυχολογο.αλλα ξερεις τι φταιει? η ρουτινα.που καθε μερα κανουμε τα ιδια κ τα ιδια.που δεν εχουμε ενδιαφεροντα για εμας.που ολη μας την προσοχη την εχουμε δωσει στα παιδια μας.εγω φιλη μου θα το παλεψω και το παλευω.αφηνω τα παιδια κ παω με τον αντρα μου για καφε η φαγητο η ποτο.ντυνομαι,βαφομαι,περπαταω και ψαχνω για δουλεια απεγνωσμενα.κανε κ συ το ιδιο.βρες ενδιαφεροντα!και οτι χρειαστεις ειμαι εδω!δεν εισαι η μονη ζητα βοηθεια.συζητατο δεν ειναι ντροπη
Είναι κάπου λογικό να νιώθεις έτσι. Το παιδί σου μεγάλωσε και δεν σε έχει τόσο πολύ ανάγκη και σε έχει φάει η ρουτίνα. Δεν το διευκρινίζεις αλλά μάλλον δεν δουλεύεις. Αν έβγαινες λίγο από το σπίτι πίστεψέ με θα βοηθούσε αφάνταστα. Σκέψου το. Βρες μια δουλίτσα ή απασχόλησε τον εαυτό σου με κάτι πχ ξεκίνα γυμναστήριο. Πήγαινε τη μικρή παιδικό αν δεν πάει ήδη και άρχισε τις βόλτες! Εγω είμαι ακόμα σε άδεια μητρότητος και κοντεύω να τα παίξω, πόσο μάλλον εσυ που κοντεύει 2 χρονών το παιδί σου! Το καλοκάιρι δεν είναι τυχαίο που σου πέρασε, φαντάζομαι θα είχε άδεια ο σύζυγος και θα πηγαίνατε βολτίτσες. Αν δεις ότι ακόμα και με αυτά δεν γίνεται τίποτα σκέψου σοβαρά να πας σε ειδικό! Υπομονή και καλή συνέχεια!
ΓΙΑΤΙ ΛΕΣ ΟΥΤΕ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΝΑ ΠΑΣ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟ; ΑΠΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΠΟΨΕΩΣ; ΓΙΑΤΙ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, ΑΝ ΒΕΒΑΙΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ Ή ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ ΚΛΠ, ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ ΜΟΝΟΣ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΕΡΙΟΔΟΙ ΥΦΕΣΗΣ ΚΑΙ ΕΞΑΡΣΗΣ. ΨΑΞΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΕΙΔΙΚΟ ΚΑΙ ΜΗΝ ΕΠΑΝΑΠΑΥΕΣΑΙ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΠΟΥΝ ΟΤΙ ΠΕΡΑΣΑΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΥΠΟΜΟΝΗ. ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ. ΕΓΩ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΤΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΕΙΣ ΣΤΑ "ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ" ΣΟΥ ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΚΑΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ.
2 εγκυμοσινες μεσα σε 2 χρονια περιπου με μια ασχημη επιλοχειο καταθληψη μια καθημερινοτητα πλεον αποπνηκτικη με τα προβληματα τα οικονομικα να γυριζουν καθε ωρα στο κεφαλι μου και το κυριοτερο 2 παιδια να μ εχουν αναγκη κ εγω να κουραζομαι αρκετα με το παραμικρο και να τρωω πιο πολυ κ απο βοδι!!!εκλεισα ραντεβου σε ψυχολογο οπως παλια.πρεπει ομως να βγω απο δω για τα παιδια μου δεν θελω να ειμαι πλεον αδυναμη πρεπει να ειμαι δυνατη γι αυτα νιωθω σαν ρομποτ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ κουραγιο θα τα καταφερουμε μαμαδες ειμαστε δεν κωλονουμε!
Θα σου προτεινα πριν κανεις οτιδηποτε αλλο, να αποκλεισεις το ενδεχόμενο να προκειται για κατι σωματικο (ψυχοσωματικο), εν ολιγοις, κανε μια εξέταση για θυροειδη γιατι μπορει να επηρεάζει αυτο τη διαθεση σου (ο υποθυρεοειδισμός εχει διάφορα συμπτώματα εκ των οποιων ενα ειναι η κυκλοθυμια, η ξαφνική μεταπτωση της διαθεσης κ φυσικα οι αυξομειώσεις του βαρους) Σου ευχομαι οτι κ να ναι να ξεπεραστει γρήγορα!
ΣΥΜΦΩΝΩ ΚΑΝΕ ΕΞΕΤΑΣΗ ΘΥΡΟΕΙΔΗ !!!!!!!!!!!!
Διάβασα το άρθρο σου και νόμιζα ότι διάβαζα την δική μου ιστορία, απλώς εγώ νιώθω έτσι μικρότερο χρονικό διάστημα από εσένα. Εδώ και λίγο καιρό ξυπνάω χωρίς καμία όρεξη, μην πω με θλίψη. Σημειωτέον έχω δύο παιδιά (6 1/2 και 2 1/2 ετών) κι έναν καλό σύζυγο, δηλαδή δεν έχω προβλήματα στον γάμο μου. Όλη μέρα νιώθω "πεσμένη", δεν θέλω να εργαστώ, δεν θέλω να βγω έξω, ούτε να δω κανέναν. Στο σπίτι προσποιούμαι σε όλους γιατί δεν μου φταίνε σε τίποτα και όταν κλείνω την πόρτα του μπάνιου, ξεσπάω σε κλάματα. Δεν ξέρω τι φταίει, ούτε πόσο θα διαρκέσει. Δυστυχώς δεν μπορώ να σου δώσω καμία συμβουλή, γιατί αν είχα θα την είχα εφαρμόσει και σ' εμένα. Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι είναι παροδικό, μου έχει ξανασυμβεί και όπως απρόοπτα και απρόσμενα ήρθε, έτσι κι έφυγε, ξύπνησα μία ημέρα και ένιωθα μια χαρά. Φυσικά νιώθω τεράστιες ενοχές που αυτόν τον καιρό δεν είμαι η μητέρα και η σύζυγος που έχουν συνηθίσει. Ίσως τελικά, θα πρέπει λίγο ν' απενοχοποιήσουμε τους εαυτούς μας και να τους αγαπήσουμε από την αρχή, ίσως αυτή να είναι η λύση. Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο για την συνέχεια και γρήγορα κι εσύ κι εγώ και όλες οι άλλες που νιώθουν το ίδιο, πιστεύω ότι είμαστε πολλές, γρήγορα να ανακάμψουμε. Να είσαι καλά και να χαίρεσαι την οικογένειά σου.
Σε καταλαβαίνω το ίδιο περνάω κι εγώ για περίπου 8 μήνες τώρα.εγώ όμως έχω απευθυνθεί σε ειδικό και τώρα κάνω ομαδικές ψυχοθεραπειες.δεν είχα τη δύναμη να το παλέψω είναι και η φύση της δουλειάς μου τέτοια που με δυσκόλευε περισσότερο.είμαι υπέρ στο να απευθυνόμαστε σε ειδικούς.κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.το παλεύω κι εγώ για το παιδί και τον άντρα μου αν και είναι αρκετά νωρίς πιστεύω θα τα καταφέρω.η ψυχική υγεία είναι βασική για την σωστή εξέλιξη της οικογένειας και δε πρέπει να ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε.ελπίζω κι εσύ να το ξεπεράσεις σύντομα.
Καλημερα μανουλα, Δεν ξερω εαν αυτο που περιγραφεις λεγεται καταθλιψη γιατι η καταθλιψη ειναι ιατρικος ορος, ασθενεια, που μονο καταλληλος γιατρος μπορει να τη διαγνωσει και θεραπευεται αποκλειστικα με ιατρικη παρακολουθηση και ψυχολογικη υποστηριξη...κοινως θελει ψυχιατρο και ψυχολογο και μη σου φαινεται εξωπραγματικο, δεν πανε μονο οι τρελοι σε ψυχιατρο, ειναι λιγο παρεξηγημενη η ειδικοτητα αυτη στην Ελλαδα...η βοηθεια που μπορουν να σου προσφερουν αυτοι οι ανθρωποι ειναι τεραστια και αν οντως πασχεις απο καταθλιψη η παραπομπη σου σε αυτους ειναι μονοδρομος. Απο κει και περα, αν εχεις απλα μια ρουτινα που σε εχει καταβαλει, ενα σταδιο που κατα τη γνωμη μου περναμε ολες οι μανουλες, εγω θα εκανα τα εξης: θα κοιταζα λιγο τον εαυτο μου και θα εκανα πραγματα για να τονωσω το ηθικο μου...εκτος σπιτιου..πχ ενα χορευτικο μαθημα σε γυμναστηριο 2 φορες τη βδομαδα (zumba πχ), μια περιποιηση σωματος (δωσε 50€ και κανε ενα σπα, ή ενα μασαζ, ή κατι τετοιο ρε παιδι μου), στη θεση σου θα εψαχνα μια απογευματινη 4ωρη δουλιτσα (ακομα κ σε καφετερια η σουπερ μαρκετ), η γνωμη μου ειναι οτι η δουλεια μας τονωνει, μας κανει παραγωγικους, να αισθανομαστε οτι προσφερουμε, και φυδικα ενισχυει την κοινωνικοποιηση μας, γνωριζεις ανθρωπους, μιλας για αλλα πραγματα ρε παιδι μου εκτος απο κρεμες και πανες... Αυτο που θελω να σου πω ειναι πειραματισου...κανε καινουρια πραγματα, γνωρισε κοσμο, κανονισε και κανα διημερακι με τον αντρα σου να ξελαμπικαρεις λιγο (για καλο το λεω)...και μιλα..μοιρασου την πληξη σου..περαστικο ειναι θα φυγει, μη φρικαρεις...
Δεν μπορεις να φανταστεις ποσο πολυ σε καταλαβαινω... Ειμαι σ'αυτη την κατασταση απο τοτε που ο γιος μου εκλεισε τον πρωτου χρονο (σημερα ειναι 4,5). Ποτε καλυτερα, ποτε χειροτερα... Ο αντρας μου βραχος... Ωσπου οταν ο μικρος κοντευε τα 2 χρειαστηκε να φυγει σε αλλη πολη λογω δουλειας... Εκει αρχισαν οι φοβιες, κυριως για τις αρρωστιες και στο μυαλο μου ολα γιγαντονονταν. Πηγα στο νοσοκομειο 2-3 φορες με κρισεις πανικου και για να μην μακρυγορω αποφασισα να ζητησω βοηθεια απο ειδικο, τον περασμενο Οκτωβριο, γιατι στο μεταξυ μπηκαν και παραπανισια κιλα που μ'εκαναν ακομα χειροτερα. Ασε που πηρα σβαρνα ολους τους γιατρους γιατι ολο κατι ειχα. Σημερα ειμαι καλυτερα, οχι οσο θα ηθελα, αλλα κατεληξα οτι ολα ειναι στο μυαλο μας. Αρχισα το περπατημα (γιατι για γυμναστηριο δεν περισσευουν) και συνεχως αποσχολουμαι και κατι. Δεν θα σου πω ψεματα οτι ερχονται οι "κακες σκεψεις" αλλα προσπαθω παρα πολυ να τις διωξω. Αλλες φορες τα καταφερνω αλλες παλι οχι... Κανεις δεν αξιζει να νιωθει ετσι... Βγες εξω με το παιδι, με τον αντρα σου, μην μενεις στο σπιτι και κυριως βγαλε απο μεσα σου οτι σε βαραινει, σε μια φιλη, οπου νιωθεις εσυ καλα. Κι ενα τελευταιο που σε μενα πιανει: πηγαινε μπροστα στον καθρεφτη σου και κανε γελοιες γκριματσες, μπορει να φαινεται χαζο αλλα τουλαχιστον θα γελασεις... Ευχομαι απο καρδιας να τα καταφερεις...