Επιτέλους ήρθε και η δική μου σειρά να σας πω την ιστορία μου. Η μαμά μου είχε καρδιακή ανεπάρκεια και πολλές επιπλοκές στην εγκυμοσύνη, έτσι χρειάστηκε να νοσηλευτεί για μεγάλο χρονικό διάστημα στην μονάδα παρακολούθησης κατα την διάρκεια της γέννησης μου αλλά και μετά. Ο πατέρας μου χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς καν να τη ρωτήσει με έδωσε για υιοθεσία. Ειχε βλέπετε παιδιά από την προηγουμενη συζυγο και του ήταν έυκολο.
Η μητέρα μου όταν συνήλθε με εψαχνε όπως ήταν επόμενο. Έπαθε ισχυρό νευρικό κλονισμό σε συνδιασμο με την επιλόχειο καταθλιψη, έπαθε το μυαλό της, δεν υπήρχε επιστροφή. Με εντολή του εισαγγελεα ακυρώθηκε η υιοθεσια χωρίς την συγκαταθέση της. Επιστρέψαμε στην επαρχία. Εκεί άρχισε το δράμα μου. Η μητέρα μου συνεχώς νόμιζε ότι κάποιος θα με πάρει. Με έκλεινε μέσα σε κουτια, σε καρδαρες που χρησιμοποιουν για να πηζουν το γαλα. Μια φορά όταν ήμουν 4, πέρασε ένα σύρμα από το λαιμό μου και με κρέμασε από ένα μπαλκόνι.Είχα μπλαβήσει, ευτυχώς κάποιος γείτονας είδε τι συνέβη. Όρμησε, με έλυσε και την χτύπησε. Θυμάμαι πως εκείνη έδερνε, εγώ πονούσα.
Έκανε κι αλλα πολλά ασυνάρτητα, με κούρεψε γουλί, ενας Θεος ξέρει γιατι, μα εγω την αγαπούσα πολύ, γιατί ένιωθα ότι όλα από αγάπη τα έκανε, σαν την κλώσσα που δεν αφηνει κανένα να πλησιάσει τα κλωσοπουλα.
Ωσπου μια νυχτα με φυγάδευσαν και με εκλεισαν σε ένα ερειπωμένο σπίτι, έτρεμα ολόκληρο μέσα στο σκοτάδι. Στη συνέχεια δέχτηκε κάποιο συγγενικο πρόσωπο να με φιλοξενησει. Αλλά επειδη ήμουνα μέρες ολόκληρες απλυτη, με τα ίδια ρούχα και είχαν γάμο στο σπίτι, με έκλεισε στην αποθήκη, θυμάμαι μου έφερε ένα κομμάτι ψητό και το ακούμπησαν σε ένα καφάσι. Το λέω και ντρεπομαι, το εσωρουχο μου ήταν κουρελιασμένο, μόνο το λάστιχο κρατιόταν πάνω μου.
Τις νύχτες άκουγα την βραχνιασμένη, εξασθενημένη φωνη της μανούλας μου που τριγυρνουσε και με έψαχνε… Μετά από μερικές ημέρες την πήραν στο ψυχιατρείο. Εγώ ήμουνα πολύ μικράκι και ήλπιζα πως την πάνε για καλό. Εμεινα για δυο εβομάδες στον αστυνομικο σταθμό, περνούσα ωραία. Ωσπου μια νύχτα με πήρε ο πατερας μου και μ’ αφησε έξω από ένα ορφανοτροφειο. Εβαλε σε μια σαραβαλη βαλιτσα οτι ρουχα εβρισκε.
Με πηραν με εβαλαν σε μια πετρινη γουρνα να με πλυνουν, με έτριβαν και χασκογελούσαν κοροιδεύοντας με, γιατί μιλούσα πολύ χωριάτικα. Τα βράδια, ευτυχως είχα προλάβει να κόψω ένα εμπριμε μανικι απο ενα φουστανι της μάνας μου και το πιπιλιζα για να κοιμηθω. Η μόνη προσευχη μου ηταν την Κυριάκη που θα έχει επισκεπτηριο να ειναι εκει.
Μια μέρα έπαιζα στην αυλη του σχολειου και ήρθε ενας κυριος με φωναξε με το ονομα μου. Τον πλησίασα διστακτικα ρωτώντας τον ποιος είναι και πως ξέρει το όνομα μου. Εκείνος μου έδωσε ένα πορτοκάλι, μου είπε ότι πήγε σε ένα μέρος πολύ μακριά να πουλήσει ψάρια και η μαμά μου τον παρακάλεσε να με βρεί και να μου δώσει αυτό το πορτοκάλι από το δίσκο της, εκείνος συγκινήθηκε και έψαξε να με βρει. Η καρδιά μου ράγισε, δεν το έφαγα εκείνο το πορτοκάλι.
Περασαν δύο ολόκληροι αιωνες, συγγνώμη, χρονια μακριά της. Όταν την είδα, όρμησα στην αγκαλιά της, αλλά η ζωντάνια της δεν υπήρχε πια από τα φάρμακα και τα όσα περασε. Παρεμείνα στο ορφανοτροφειο, εμαθα να ζω χωρις αυτη.
Τωρα πολλα χρονια μετα, εχω δυο παιδιά, μια υπεροχη κορούλα, παίζω μαζί της ολη την ημέρα, ξαναζώ οτι δεν εζησα. Μπορεί να είμαι υπερβολικη αλλα ρουφώ το κάθε λετπό. Και την μαμά μου που από τα τόσα φάρμακα έχει πάθει ανοια και νομίζει οτι είμαι εγω η μαμά της και εγώ της δίνω με ολη μου την καρδια όσα εκείνη δεν μου εδωσε….
μαμά Όλγα
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Συγκλονιστηκα!τι να πω μπραβο κοπελα μου να εισαι παντα καλα!
Αδικη η ζωη για τη μανουλα σου. και για σενα φυσικα. να στε γεροι ολοι.
Αισθάνθηκα σα να διαβάζω μέρος από κάποιο διήγημα του Παπαδιαμάντη. Τί πόνο πρέπει να πέρασες κι εσύ... και μόνο αυτό με το μανίκι να διάβαζα μου είναι αρκετό για να κλαίω για μέρες..! Αμ, η άμοιρη η μάνα σου; Δε θέλει και πολύ για να σαλτάρεις μερικές φορές, όλοι μας δε λέμε κάπου "νομίζω ότι θα μου στρίψει"; Τον πατέρα σου μόνο δεν μπορώ να καταλάβω πως του ήρθε κι ενήργησε έτσι... Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου την αγάπη και ζεστασιά που δεν έζησες να τη ζήσεις 1000 φορές με τα δικά σου παιδάκια!
Γαμώτο, τι άνθρωποι υπάρχουν. Και ήσουν τόσο μικράκι ρε Ολγάκι, μια σταλίτσα. Και κλαίω και κρατώ αυτό, που έκοψες απο το φουστανάκι της μαμάς σου και το πιπίλιζες για να κοιμηθείς. Τόσο μικράκι. Καλό μου κοριτσάκι, δεν έχω λόγια. Τι να σου πω? Τα τετριμένα? Να είσαι καλά. Μόνο αυτό. Σε φιλώ γλυκά.
Έχω μείνει άφωνη... Όσο διάβαζα έλεγα ότι δεν είναι αληθινή η ιστορία κ ότι διαβάζω ένα λυπημένο παραμύθι με καλό τέλος... Καλή μου ψυχή, δεν έχω κάτι να σου πω... Πάρα μόνο ότι σε θαυμάζω, ότι πραγματικά λυπάμαι που ένα παιδί έζησε τέτοιες Στιγμές κ έχει τέτοιες μνήμες, ότι εύχομαι από ψυχής ότι μα ότι σου στέρησε η ζωή σε τρυφερότητα κ ομορφιά στα παιδικά σου χρόνια, να σου το χαρίσει απλόχερα πια στην δική σου οικογένεια....