H παιδοψυχολόγος στο σχολείο μας έχει πει ότι τα όρια τα θέτουν οι γονείς, δεν είναι διαπραγματεύσιμα και το παιδί απλώς εκτελεί εντολές. Μικροκολπάκια μας έχει πει, αλλά δεν έχει νόημα να στα απαριθήσω γιατί κανένα δεν είχε μόνιμο αποτέλεσμα. Όσες φορές το κατάφερα (ελάχιστες) ήταν όταν ήμουν πολύ αποφασισμένη. Έλεγα όχι και ήμουν πολύ αποφασισμένη ότι θα γινόταν όπως το έλεγα. Πάντως μάλλον σε παίζουνε λίγο τα μικρά. Κι εμένα όταν με βλέπει σε απόγνωση γιατί αρνείται να βγει από το αυτοκίνητο ή να περάσει στην απέναντι πλευρά του δρόμου, δεν δείχνει να συγκινείται. Την επόμενη φορά το ξανακάνει. Τσεκάρει πιο είναι το όριο που θα σκάσω. Νομίζω πως επίσης βοηθάει το πρόγραμμα (αυτό μου το είχε πει και η παιδοψυχολόγος). Εμείς δυστυχώς δεν είχαμε ποτέ συγκεκριμένο πρόγραμμα. Ήμασταν της ελευθερίας. Τώρα λέω πως αυτό ήταν λάθος για το δικό μου παιδί. Μη διαπραγματεύεσαι θέματα βασικά όπως τι θα φάνε και το τι ώρα θα κοιμηθούνε. Δεν στο λέω από υπερβολή αλλά γιατί έχουμε τώρα μικρό θέμα με την ανάπτυξη που μπορεί να οφείλεται στο ότι δεν κοιμάται σωστά το βράδυ και στο ότι δεν τρώει πολλές από τις τροφές που πρέπει να τρώνε τα παιδιά. Σε αυτά να είστε σκληρές. Τα παιδιά εκπαιδεύονται και στο φαγητό και στον ύπνο. Αν βρεις τρόπο να ακούνε πες το και σε εμάς.

πάρκο έχεις;όποτε είναι ανυπάκουα,βάζε τα στο πάρκο (όχι και τα δύο μαζί,ένα κάθε φορά) τιμωρία.αλλά να τους λες γιατί το έκανες.άφηνε τα 2 λεπτά και όταν τα βγάλεις,αν εξακολουθούν να είναι ανυπάκουα,ξαναβάλε τα.ν'αντιληφθούν την έννοια της τιμωρίς.χωρίς φωνές ή απειλές.και δεν τους μιλάς όσο είναι στο πάρκο,αλλά όταν τα βγάλεις (πριν τα βάλεις να τους εξηγείς γιατί τα βάζεις).και πάντα αγκαλίτσα και φιλάκι όταν είναι υπάκουα.θα σου πάρει μερικές μέρες,αλλά θα δεις διαφορά...