Αντίο γλυκειά μου πιπίλα!
Η ιστορία αφορά την τετραχρονη κορούλα μου η οποία εως και μια εβδομάδα πριν είχε το δαχτυλάκι ως πιπίλα. Και τι δεν ήταν γι αυτήν η πιπίλα: η ξεκούραση της, η παρηγοριά της, το νανούρισμα της, η συντροφιά της.
Μέχρι τώρα είχα δοκιμάσει τα πάντα, τι βιβλία, τι ιστορίες, τι εκβιασμούς, τι καλοπιασματα, τίποτα. Η πιπίλα εκεί….
Ώσπου μια εβδομάδα πριν ήρθε ένα άρθρο απ’ το eimaimama να δώσει τη λύση. Εδειξα μια φωτογραφία ενός παιδιού που είχε στραβα δόντια απ’ την πιπίλα στη μικρή και έγινε το θαύμα: το βράδυ μετά το παραμύθι μας και την καληνύχτα γυριζει πλευρό και την ακουω να λέει: αντίο γλυκειά μου πιπίλα θα μου λείψεις πολύ… και είδα δάκρυα στα ματακια της. Αυτό ήταν, πιπίλα τέλος. Εγώ όμως αισθανθηκα απίστευτες τύψεις, της στερησα κάτι που τότε μόνο κατάλαβα ποσο πολύτιμο ήταν γι’ αυτήν. Αλήθεια σας λέω ευχήθηκα να μην το είχα κάνει.
Η μικρή μου τελικά είναι πολύ δυνατή κι εγώ θέλω να της πω ένα μεγάλο μπράβο!!! Δεν ξαναεβαλε πιπίλα από τότε! Τη βλέπω όμως να την αναζητά και να την κοιτα με παράπονο πολλές φορές! Αναρωτιέμαι μήπως βιαζόμαστε να τους στερήσουμε πράγματα η συνήθειες σημαντικές γι’ αυτα; Δεν ξέρω. Εγώ πάντως το έκανα για το καλό της (έτσι λέω στον εαυτό μου).
Ένα μεγάλο ευχαριστω, γιατι χωρίς το άρθρο μαλλον θα την παντρευα και θα πήγαινε με πιπίλα στην εκκλησια!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Δεν ξέρω αν θα ακουστεί υπερβολικό αλλά εγώ το διάβασα και κλαίω. Χώμα με έκανε η κόρη σου! Σε καταλαβαίνω που έχεις τύψεις και εγώ θα το μετάνιωνα μετά! Σίγουρα όμως είναι για καλό και μόνο για καλό. Ελπίζω και ο γιός μου (2ετ.) να δείξει την ίδια ωρημότητα στο κόψιμο της πιπίλας αλλά και της πάνας από την όποία δείχνει εξίσου εξαρτημένος !
Τα στραβά δόντια και η εικόνα ενός παιδιού που μεγαλώνει αλλά δυσκολεύεται να εγκαταλείψει κάποιες μωρουδίστικες συνήθειες, με κάνει να αισθάνομαι περήφανη για την ωριμότητα και την αυτοκυριαρχία της κόρης σου και να εύχομαι κάποια μέρα σύντομα η - σχεδόν εφτάχρονη - κόρη μου να κάνει το ίδιο. Επειδή έχω δοκιμάσει τα πάντα, τώρα πια το μόνο που μου έμεινε να δοκιμάσω είναι να πάψω να το σκέφτομαι και να ανησυχώ και να την αφήσω να πάρει τον χρόνο της, χωρίς να την πιέζω ή να της το θυμίζω και να μην δίνω καθόλου σημασία όταν το κάνει (εδώ δοκιμάζεται η δική μου αυτοκυριαρχία ;)
Συμφωνω μαζί σου ειρήνη γι αυτό κι εγώ έχω τύψεις όπως εγραψα. Περισσότερο με ανησυχούσε όμως η εξάρτηση της μικρής μου από την πιπιλα παρα η ζημια που θα μπορούσε να κάνει. Δεν περιμενα τοσο ωριμη αντίδραση από την τετραχρονη μικρούλα μου. Περιττό να σας πω ότι εγώ έκλαιγα για μια ώρα μετά, δεν μπορώ να σας περιγράψω με λόγια αυτό που έβλεπα. Ήταν ένας μικρός αποχωρισμός γι αυτήν όσο υπερβολικό κι αν ακουγεται. Γι αυτό πιστεύω ότι τελικά δεν πρέπει να τα πιέζουμε!
εχω και εγω μια κορη 3 χρονων και κανει το ιδιο ομως δεν κανω τιποτα για να της κοψω, εκανα και εγω μεχρι το δημοτικο και η αδελφη μου. Η μητερα μου πιστευε πως δεν πρεπει να μας καταπιεσει σε αυτο το ζητημα και κανω και εγω το ιδιο. Μου εχουν πει διαφοροι ειδικοι και μη πως πρεπει να την πιεσω ομως δε βλεπω το λογο, τα στραβα δοντια, το οτι θελει να ειναι μωρο και ολοι οι λογοι δε μου φαινονται αρκετα πειστικοι ωστε να την καταπιεσω, υπαρχουν αλλα πιο σημαντικα.
Ο αποχαιρετισμός της μικρής σου στην πιπιλα της με έκανε να δακρυσω. Πόσο γλυκό κοριτσάκι! Τεσσάρων χρόνων πια έπρεπε να την κόψει σίγουρα για το καλό της. Να την χαίρεσαι!