27 ετών, ανύπαντρη μαμά και πλήρως ευτυχισμένη!

Δεν θέλω να γράψω για το πώς πέρασα την εγκυμοσύνη μου… Μια ψυχολογικά εφιαλτική περίοδος της ζωής μου.

Γράφω για να σας πω ότι είμαι απόλυτα ευτυχισμένη!!

Με λίγα λόγια, γνώρισα τον μπαμπά του ήλιου μου σε ένα ταξίδι που ενώ χαθήκαμε, έψαξε και με βρήκε με το γνωστό κοινωνικό δίκτυο (ναι, ναι σαν τις ταινίες!). Περνούσαμε υπέροχα οπού πηγαίναμε… ΕΚΤΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ! Καθώς στην Θεσσαλονίκη υπήρχε η μητέρα του, η οποία πως τύχαινε κάθε φορά και μας κατέστρεφε τις ώρες που είχαμε κανονίσει να περάσουμε μαζί (ο Β. έμενε Πάτρα αλλά είναι από Θεσσαλονίκη όπου μένω και εγώ). Πέρα από αυτό, είχα ακούσει παρά πολλά από την εν λόγω «κυρία» (η οποία στηρίζονταν οικονομικά και ψυχολογικά στα δύο της παιδιά και χωρίς ούτε ένα ένσημο) με αποκορύφωμα τον πρώτο μηνα της εγκυμοσύνης και γυρνώντας από τον γιατρό να μου πει «Πρέπει να απογαλακτιστείς, είσαι πολύ ανώριμη και απορώ πως ένα μωρό θα μεγαλώσει ένα μωρό!»

Εγώ τελείωνα εκείνη την εποχή τις σπουδές μου και έπρεπε να συνεχίσω να μένω Θεσσαλονίκη μέχρι το πτυχίο μου. Δεν είμαι άτομο που σηκώνει μύγα στο σπαθί του! Και όχι ότι με πείραζε η παρ’ ολίγον πεθερά… αλλά ο γιος της! Δεν μπορούσε να βάλει την μητέρα του στην θέση που της αναλογούσε ούτε και εμένα στην θέση που έπρεπε να έχω… δεν μπορούσε ούτε καν να υποστηρίξει εμένα, σαν μετέπειτα οικογένεια του. Έτσι πήρα το καπελάκι μου και έφυγα… Χτίζοντας την δικιά μου ευτυχία… για να είμαι εγώ καλά και στην συνέχεια το παιδί μου… Τους δικούς του έχω να τους ακούσω από τότε που ήμουν ενός μηνα έγκυος… Επιλογή τους! Διπλα μου στάθηκαν η μητέρα μου και η αδερφή της.

Στις 4 Ιουλίου 2012, την πιο ηλιόλουστη μέρα που έχει αντικρίσει ποτέ ο πλανήτης (ε! εντάξει φταίει και η μαστούρα από την επισκληρίδιο!) ήρθε ο ήλιος της ζωής μου στον κόσμο, μια μικρή σουσουράδα όλο τσαχπινιά και χάρη! Ο μπαμπάς της το έμαθε μια μέρα μετά, καθότι άλλαξα κινητό εξαιτίας του (με έπαιρνε κάθε τόσο με αποτέλεσμα να με κάνει ράκος, ενώ του είχα πει αν θέλει να μαθαίνει νέα να παίρνει μονό στο σταθερό). Το θέμα «αναγνώριση» συζητήθηκε όταν φεύγαμε από το μαιευτήριο… η απάντηση μου ήταν «Όχι, δεν χρειάζεται»… και όντως δεν χρειάζεται (κάποιοι που έχετε ψάξει το θέμα «αναγνώριση» θα με καταλάβετε, κάποιοι άλλοι όχι)… Καθότι την βλέπει οπότε το θελήσει και πάντα περνάμε παρά πολύ όμορφα, τόσο που πολλές οικογένειες θα ζήλευαν… Με πολύ κόπο κρατάω τις ισορροπίες αλλά χτίζω μια πανέμορφη σχέση μπαμπά και κόρης χωρίς εγώ να φθείρομαι πλέον ψυχολογικά! Δεν χρειάζομαι ούτε το όνομα αλλά ούτε και την χάρη, αν και άνεργη προς το παρόν…

Από την αρχή της εγκυμοσύνης ήξερα ότι εγκυμονώ έναν ήλιο… και είχα δίκιο! Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι σημαίνει το να είσαι μια ανύπαντρη μαμά… το μόνο που μπορώ να σας πω ότι αν και πέρασα πολύ δύσκολα… ΤΏΡΑ ΣΥΛΛΑΒΊΖΩ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΊΑ!!!

Φρανσουάζ

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com