Χαρωπά θε να φωνάξω δυνατά ΧΑ ΧΑ

γράφει η Τίνα Κωνσταντάτου

Το σκέφτομαι συνέχεια και δεν κουράζομαι να το λέω..

Είμαι από τις τυχερές γυναίκες στο τόσο σημαντικό αυτό κομμάτι της ζωής –κάποιοι θα μπορούσαν να το διατυπώσουν και πιο βαρύγδουπα και στη θέση του «τυχερή» να βάλουν «ευλογημένη». Εξάλλου τι είναι η ευλογία; Ναι πράγματι, είναι κάτι σαν αυτό:

Μεγάλωσα, ήμουν υγιής, θέλησα να κάνω παιδιά, έμεινα εύκολα έγκυος, είχα φυσιολογικές εγκυμοσύνες, γέννησα καλά, έκανα δυο γερά παιδιά (α ναι, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι και με αυτή την σειρά), τα μεγάλωσα, τα χάρηκα και με χάρηκαν, τα χαίρομαι και με χαίρονται κι ελπίζω αυτό να γίνεται για πολλά πολλά χρόνια ακόμα, ώσπου να αποχωρήσω πρώτη ακολουθώντας την τάξη των πραγμάτων.

Παράλληλα έτυχα να ζήσω από κοντά (χωρίς ούτε κατά διάνοια να μπορώ να μπω στη θέση τους) τον τεράστιο πόνο γνωστών και φιλενάδων γυναικών, οι οποίες είτε:

ταλαιπωρήθηκαν αφάνταστα να κάνουν ένα παιδί

δεν μπόρεσαν τελικά να γίνουν μητέρες

γέννησαν παιδιά με μικρά, μεγάλα ή τεράστια προβλήματα υγείας, πολλά εξ αυτών ανυπέρβλητα και ανίατα

έζησαν τον Απόλυτο Εφιάλτη  με το να σταθούν κάποια στιγμή πάνω από τον τάφο του παιδιού τους και συνεχίζουν να αγωνίζονται για να συνεχίσουν να ζουν.

Τα… γύρω γύρω της καθημερινότητας στο σημείο αυτό… πάνε πάσο.

Και δύσκολα, πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να αστειευτεί με τέτοιες καταστάσεις.

Αστειευόμαστε με τα υπόλοιπα. Αστειευόμαστε με τα κουσούρια του καθενός μας, με τις καταστάσεις που δημιουργούμε, που συμμετέχουμε, που βιώνουμε.

Να, ένα διαχρονικά αγαπημένο θέμα είναι οι πολυτραγουδισμένες πεθερές –Αααααχ!

(αλήθεια, για τους πεθερούς τίποτα, καλέ; -θέλει ψάξιμο το ζήτημα…)

Η εμμηνόπαυση –Αααααχ!

Το κομμωτήριο –Ααααχ!

Το γυμναστήριο και οι δίαιτες –ΑΑΑΑΑΑΧ!

Για τα πάντα υπάρχει αιτία. Σχεδόν τα πάντα μπορούμε να κρίνουμε (καθείς πάλι με τον τρόπο του) και, σε πολύ ανεβασμένα επίπεδα, μπορούμε να δεχτούμε την κριτική των άλλων. Αν την δεχτούμε και δημιουργικά από πάνω, ε, τότε μιλάμε για πολύ ανεβασμένα επίπεδα.

Έτσι λοιπόν, θα ήθελα να απαντήσω στα κοριτσάκια και στα αγοράκια που δεν θέλουν αγοράκια ή κοριτσάκια, στα σόγια που σφάζονται και κονταροχτυπιούνται για ένα βαφτιστικό όνομα, στις οικογένειες που δεν μιλιούνται για τα κληρονομικά, σε όσους πιστεύουν πως για όλα τα κακά μέσα και γύρω τους φταίνε πάντα και μόνο κάποιοι άλλοι κλπ κλπ.

Ελπίζω και τους εύχομαι λοιπόν:

Πολύ σύντομα να θυμηθούν τα όσα είπαν, να διαβάσουν όσα κάποτε έγραψαν, να γελάσουν και μετά να σκεφτούν πως δεν ήταν παρά ένα κακό όνειρο. Και να συγχωρήσουν τον εαυτό τους. Όχι τόσο που έγραψαν όσα έγραψαν, μα που επέτρεψαν στον εαυτό τους έστω να τα σκεφτεί.

Να μην τιμωρηθούν από τη ζωή για τα παραπάνω. Και τα τέκνα τους να μην παιδευτούν από τις δικές τους αμαρτίες.

Να καταφέρουν να κτίσουν γύρω τους μια ζωή που θα τους εκφράζει και θα τους ανεβάζει στα… πιο πάνω επίπεδα

Να απελευθερωθούν με όποιον (αποτελεσματικό) τρόπο επιλέξουν από φαντάσματα του παρελθόντος

Να ανοίξουν το παράθυρό τους και να κοιτάξουν έξω, να μάθουν τι συμβαίνει στον κόσμο. Και να νιώσουν ευλογημένοι που καμιά κατάρα δεν έχει χτυπήσει την πόρτα τους

Να ψάξουν στα λεξικά, να μάθουν και να εμπεδώσουν τη λέξη «Ύβρις».

Όσο για τις ορμόνες κλπ δικαιολογίες που τόσο συζητιούνται κατά καιρούς, εντάξει, κι αυτές υπάρχουν και ενίοτε… παρενεργούν.

Μου θυμίζουν όμως κι ένα παλιό τραγουδάκι:

«Για όλα φταίνε οι γκόμενες, οι πρώην κι οι επόμενες και γενικώς»…

Καλή Ανάσταση!