Πώς να βγω από αυτή την κατάσταση;
Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας το πρόβλημά μου…
Είμαι και εγώ μια μαμά, είμαι 38 χρόνων, είμαι παντρεμένη και έχω ένα αγοράκι 6.5 χρόνων. Είμαι παντρεμένη 10 χρόνια και δουλεύω σε μια εταιρεία 6ωρο. Απολύθηκα από την προηγούμενη μου δουλειά στην οποία ήμουν πολλά χρόνια. Όσο περίεργο και αν σας φαίνεται, από αυτή την απόλυση νομίζω ότι ξεκίνησε ο γολγοθάς μου. Ήμουν από τις τυχερές που βρήκα δουλειά, αλλά έπρεπε να παίρνω 4 συγκοινωνίες, ενώ στην προηγούμενη πήγαινα με το αυτοκίνητο (δεν είμαι καμιά καλομαθημένη!!!!) Μια απεργίες, μια συγκεντρώσεις, μια το περιβάλλον της δουλειάς που στην προηγούμενη ήμουν σε καλή θέση ενώ σε αυτή για να με κρατήσουν δεν μιλούσα καθόλου, μια μου έλεγαν ότι θα σε κρατήσουμε μέχρι το Ιανουάριο, μετά μέχρι το Μάρτιο, μετά μέχρι το Φεβρουάριο του άλλου χρόνου (τελικά ακόμη εδώ δουλεύω και έχω κλείσει τα 2 χρόνια), μου βγήκε ένα τρομερό άγχος να μην μπορώ να ηρεμήσω ούτε νύχτα ούτε μέρα. Όλο αυτό το άγχος να με χτυπάει στο στομάχι και να έχω διαταραχές στην όρεξη.
Μου λέγανε να πάω σε γιατρό πριν επιδεινωθεί η κατάσταση… Πήγα λοιπόν σε ένα ψυχίατρο μου είπε ότι είναι «Αγχώδης διαταραχή με στοιχεία κατάθλιψης», μου έδωσε να χάπι… Εν τω μεταξυ εγώ ήμουν ενάντια στο να πάρω χάπια, αλλά μου λέει θα σε βοηθήσει και δεν φέρνει εξάρτηση (αντικαταθλιπτικό)… Στεναχωρέθηκα και έγώ και ο άντρας μου πάρα πολύ. Λέω πως κατάντησα έτσι, εγώ που μόνο γελούσα, που ήμουν ο πιο αισιόδοξος και γελαστός άνθρωπος. Ο άντρας μου έλεγε ότι με αγάπησε για την θετική ενέργεια που έβγαζα σαν άνθρωπος και τώρα είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Ο μικρός μου ζητάει να περνάμε χρόνο μαζί, παίζουμε για να μην καταλαβαίνει την κατάσταση που βρίσκεται η μαμά και κάθε μέρα ζητάει να του κάνουμε ένα αδελφάκι, παρακαλάει ακόμη και στην προσευχή του το βράδυ (αυτό το παιδί είναι όλη μου η ζωή!!! τον βλέπω και λέω πρέπει να καταφέρω, να γίνω καλά για να μεγαλώσω το παιδάκι μας).
Το χάπι το πήρα 4 μήνες και σταδιακά αρχισα να το μειώνω, έτσι τον Ιανουάριο το σταμάτησα, το Φεβρουάριο ξανά τα ίδια. Αποφάσισα να κάνω ομοιοπαθητική… Παιδιά έχω δει κάποια αποτελέσματα, όμως πάλι έχω διαταραχή στην όρεξη. Τώρα καλοκαίρι είπαμε να φύγει το παιδί λίγες μέρες στους γονείς του άντρα μου και λίγες μέρες στους δικούς μου γονείς για να ξεκουραστώ και εγώ! Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως είμαι, ειδικά τις πρώτες μέρες που λείπει το παιδί… Κάνω εμετό, δεν έχω όρεξη να φάω. Και λέω είναι δυνατόν, είναι φυσιολογικά πράγματα αυτά; Με την οποιοπαθητικό που μίλησα μου λέει μπορεί να σε έχει επηρρεάσει η απουσία του μικρού. Στην τελευταία επισκεψη στην οποιοπαθητικό μου είπε «Μεγάλωσες στην επαρχία με τον πλέον παραδοσιακό τρόπο, τον οποίο έχεις υιοθετήσει και εδώ στην Αθήνα. Αυτό πρέπει να αλλάξεις, δεν μπορεί ότι κάνει μια νοικοκυρά στο χωριό να το κάνεις και εδώ και να δουλεύεις και να έχεις να διανύσεις και αποστάσεις για να φτάσεις στη δουλειά. Επιπροσθέτως δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες αντοχές!!! Χαλάρωσε»
Αντί να χαρώ που μειναμε μόνοι μας με τον άντρα μου, εγώ να παθαίνω τέτοιες κρίσεις;
Με τον άντρα μου δεν μιλάμε και πάρα πολύ, είναι της τεχνολογίας και ασχολείται πάρα πολύ με το computer ή το tablet και εγώ ασχολούμαι με το tablet. Μιλήσαμε πολλές φορές να πάω σε ένα ψυχολόγο αλλά μου λέει «Εάν και εκεί δεν καταφέρεις κάτι μετά τι θα κάνεις; Πάλεψέ το μόνη σου»
Δεν μας φτάνουν και λεφτά γιατί έχουμε και ένα στεγαστικό δάνειο, οπότε εγώ τώρα τι να κάνω… Δεν έχω και φίλες εδώ να τους μιλήσω, είναι όλες εκτός Αθήνας. Εχω μιλήσει στην κουμπάρα μου αλλά μένει στην Ξάνθη. Έχω δύο αδελφές, οι οποίες η μία είναι στο χωριό και η άλλη στην Αθήνα, γνωρίζουν το πρόβλημα αλλά μέχρι εκεί και οι γονείς μου λένε να μην στεναχωριέμαι, να μην αγχώνομαι και να τρώω. Βλέπετε, οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι αυτό που με αγχώνει έτσι. Τώρα τελευταία το έχω στρέψει το βλέμμα μου και στους Άγιους, παρακαλώ να με βοηθήσουν.
Τι να κάνω; Πως θα μπορέσω να περάσω τα χρόνια σε αυτή τη κατάσταση; Πόσο θα μπορέσει να αντέξει ο γάμος μου; Θα μπορώ να ανταπεξέρχομαι στις ανάγκες της οικογένειάς μου και αλλά και των γονιών μας που μεγαλώνουν; To μόνο σίγουρο είναι ότι κάτι πρέπει να κάνω, αλλά τι;
Περιμένω με πολύ αγωνία τις γνώμες σας. Και άν κάποια κοπέλα έχει περάσει παρόμοια κατάσταση θα χαρώ πολύ να της μιλήσω.
Ευχαριστώ πολύ για την υπομονή σας!!!
Μια μπερδεμένη μαμά
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Δεν ξέρω αν αναφέρθηκε σε προηγούμενο σχόλιο,δεν τα διάβασα όλα. Σκέφθηκες ότι απλά είσαι κουρασμένη; Και όπως είπε ο ομοιοπαθητικός,χαλάρωσε. Σκέψου ποιές είναι στα αλήθεια οι προτεραιότητές σου. Παιδί,σύζυγος=γάμος,δουλειά,νοικοκυριό,ελεύθερος χρόνος,υγεία,κλπ κλπ κλπ... Η στάση του άντρα σου ποιά ακριβώς είναι; Ναι,σε αγάπησε χαρούμενη και γελαστή όταν δεν υπήρχαν τόσες ευθύνες,και τώρα σου ζητάει να το παλέψεις χωρίς ψυχολόγο. Πιστεύει ότι είσαι τόσο δυνατή ή σκέφτεται μόνο τα χρήματα; Μοιράζεστε τις δουλειές του σπιτιού και τις ευθύνες που έχει ένα μικρό παιδί; ή πέφτουν όλα πάνω σου; Πολλές φορές οι μικρομαμάδες νιώθουν ότι κλατάρουν διότι ακριβώς από τον σύζυγο δεν υπάρχει καμία μα καμία συνεργασία. Ναι,συνεργασία και όχι βοήθεια,διότι το να θεωρεί ένας άντρας πως στο 2014 η γυναίκα του είναι η μοναδική υπεύθυνη για το νοικοκυριό και τα τρεχάματα του παιδιού είναι τουλάχιστον αναίσθητο κι εγωϊστικό. Εσύ ξέρεις καλύτερα τη σχέση και τη συμβίωσή σας.Από ένα κείμενο λίγα μπορούμε να δούμε εμείς οι τρίτοι. Κι έπειτα η δουλειά. Γιατί μένεις σε ένα χώρο εργασίας τόσο μακριά από σένα όταν μάλιστα η αυτοπεποίθηση και η ενέργειά σου εξανεμίζονται στη σκέψη της και μόνο; Ψάξε να βρεις κάτι άλλο ή μείνε για λίγο στο σπίτι,χρειάζεσαι επειγοντως να γεμίσεις τις μπαταρίες σου. Κάνε κάτι για τον εαυτό σου.Βρες ένα χόμπι,έστω και 1 φορά τη βδομάδα. Ελεύερο χρόνο,το χρωστάς στον εαυτό και την οικογένειά σου να έχεις χρόνο για σένα ώστε να επιστρέφεις στις υποχρεώσεις και στις αγάπες σου ήρεμη,γεμάτη ενέργεια.
Να απευθυνθείς στο δήμο που μένεις, μηπως έχουν τμήμα δωρεάν ψυχολογικής υποστήριξης κ συμβουλευτικής γονέων. Ο δήμος Μοσχάτου για παράδειγμα εχει για τους δημότες του και κανει καταπληκτική δουλειά, εντελώς δωρεάν. Εύχομαι να βγεις γρήγορα απο αυτήν την κατάσταση...
Εχουν περάσει 2 χρόνια από τη μερα που ξεκίνησαν τα πρώτα συμπτώματα από την κρίση πανικού:ζαλάδες,μουδιάσματα,αυπνία(1μήνα σχεδόν αυπνη κανονικά!),σφίξιμο στο στομάχι,εμετοί.Όλα ξεκίνησαν από μια δουλεια που δεν μπορόυσα να την αντέξω όσο κ αν ελεγα στον εαυτό μου "έλα μωρε όλοι αυτοι που δουλεύουν εδω τι έπαθαν?εγώ γτ να μην μπορω?"πολλές φορές όσο και να το παλεύουμε μόνοι μας ο ψυχισμός μας αντιδραει και φωναζει βοηθεια.Πώς?με τα ψυχοσωματικά!Άργησα να ζητησω βοηθεια από γιατρο γτ ημουν προκατειλημμένη με τα χάπια.Ε λοιπόν και θεραπεία έκανα αρχικά με αγχολυτικά κ επειτα με ήπια αντικαταθλιπτικα(χωρις να εχω καταθλιψη) χωρίς καμία παρενέργεια,χωρις να αλλαξει ο χαρακτήρας μου(γτ θα ακουσεις κ κατι τετοια) και ψυχοθεραπεία για 1 χρόνο.Χαλάλι τα χρήματα που ξόδεψα.Μαθαίνεις τόσα για τον εαυτό σου,μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι τα αγχη και τους φοβους σου(αυτό είναι το κλειδί).Από τότε είμαι μια χαρά,όσες φορές ένιωσα ότι κάτι πάει να στραβωσει το διαχειρίστηκα μόνη μου κ είμαι πολύ περήφανη γιαυτο!Ξέρω ότι στο μέλλον μπορει να συμβει κατι και να μη μπορέσω να το διαχειριστώ άλλα πλέον τον δρόμο τον ξέρω και θα είμαι κ προετοιμασμένη.Για μένα αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να βρείς έναν ΣΩΣΤΟ γιατρό,να ξεκινήσεις γυμναστική (ειναι επιστημονικα τεκμηριωμένο ότι βοηθάει πολυυυ και προληπτικά) και να σταματησεις να πιστευεις οτι ΠΡΕΠΕΙ να τα προλαβαίνεις όλα και να τα έχεις όλα τέλεια.Α και κάτι ακόμα μη θεωρείς τον εαυτό σου αδύναμο επείδη σου έτυχε αυτό,συνήθως οι δυνατοί την πατάνε.Εύχομαι μέσα απτην καρδιά μου να περάσει γρηγορα ..γτ θα περάσει.
Ψυχοθεραπεια φιλη μου! Αρκετα υπεμεινες μοναχη σου.
Καλησπέρα, έχω κρίσεις πανικού τον τελευταίο 1,5 χρόνο και μπορώ να καταλάβω τι περνάς, ακόμα κι από τον τρόπο που γράφεις, ξέροντας ακόμα κι αυτά που δεν γράφεις.. Βλέπεις είναι τόσο κοινά αυτά τα συμπτώματα, οι κρίσεις, οι ανασφάλειες.. Όλα αντιμετωπίζονται, αλλά θέλει τον σωστό τρόπο! Θα σου κάνει τρομερό καλό να αρχίσεις να βλέπεις έναν ψυχολόγο! Θα σε βοηθήσει πάρα πολύ! Δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνη σου, θέλεις κάποιον να βάζει σε τάξη τις σκέψεις σου, να σε απενεχοποιεί, να σε καθησυχάζει και να σε καθοδηγεί! Δεν είναι ταμπού πια, δεν χρειάζεται να ντρεπόμαστε επειδή σαν άνθρωποι έχουμε μια αδύναμη στιγμή και ζητάμε βοήθεια... Αυτό που μπορώ να σου πω είναι το εξής: Να μην κάνεις αρνητικά σενάρια, μην καταστροφολογείς! Ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και δεν σημαίνει ότι θα είναι έτσι για πάντα ή για καιρό.. Αυτός είναι ο φόβος σου και δεν βασίζεται πουθενά! Όσο περνάει ο καιρός θα ξεφουσκώνει... Υπάρχουν και βιβλία αυτοβοήθειας, τα οποία με βοήθησαν πολύ!