Βρίσκοντας τα με… την ουλή της καισαρικής

Δεν είναι ότι κοιτάω συνεχώς την ουλή μου. Δεν κρύβω την ύπαρξή της, αλλά δεν τρελαίνομαι κιόλας μαζί της. Είναι εκεί, κάτω από μια μικρή δίπλα της κοιλιάς μου κρυμμένη, μέχρι που τεντώνομαι για να την κοιτάξω στον καθρέφτη.

Δεν ήμουν πάντα έτσι. Η κοιλιά μου ήταν κάποτε επίπεδη και ας μην το πιστεύει ίσως όποιος με έχει γνωρίσει τα τελευταία 4 χρόνια.

Πρόσφατα απόλαυσα μερικές ιστορίες παλιών φίλων που γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία στην καριέρα τους, χωρίς να έχουν παιδιά να μπαίνουν εμπόδιο. Διαβάζω τέτοιες ιστορίες στο Facebook καθώς ταϊζω την 4 μηνών κόρη μου πριν τον ύπνο, ξαπλωμένη στο πλάι και χαϊδεύοντας τα μαλλιά της καθώς αποκοιμιέται.

Δεν θα άλλαζα αυτήν και τον γιο μου για οποιαδήποτε επιτυχία στον κόσμο, οπότε μπορώ να πω με σιγουριά ότι νιώθω χαρά για αυτούς τους ανθρώπους. Δεν υπάρχουν «Και αν;» ή «ίσως». Υπάρχει μόνο χαρά και ενθουσιασμός!

Περιμένετε ένα «Αλλά…»; Δεν θα βρείτε. Αν έμαθα κάτι από το να έχω παιδιά, είναι ότι το να συγκρίνεις επιτυχίες είναι ένας επικίνδυνος δρόμος, ο οποίος αναπόφευκτα οδηγεί στο να πληγωθεί η μία ή και οι δυο πλευρές.

Οπότε στεκόμουν απόψε και κοιτούσα την τομή μου για πρώτη φορά αφού απέκτησα την κόρη μου. Είναι εκεί εδώ και 4 μήνες. Είναι ακόμα κόκκινη και ενώνεται με τη μικρή δίπλα δέρματος και τις ραγάδες που εμφανίστηκαν τρία χρόνια πριν αφού απέκτησα τον γιο μου μέσω της ίδιας τομής.

Και τα δυο παιδιά μου γεννήθηκαν με καισαρική κατ’ επιλογή, αν και το να πω ότι επέλεξα την καισαρική είναι ένα ψέμα. Ο γιος μου γεννήθηκε μέσω μιας τομής στην κοιλιά μου μετά από 36 ώρες τοκετού χωρίς εξέλιξη. Μου δόθηκε η επιλογή να συνεχίσω τον τοκετό, αλλά όταν μου είπαν ότι η ασφαλέστερη επιλογή ήταν να μπω στο χειρουργείο, συμφώνησα με το γιατρό και πήδηξα στο φορείο για τη χειρουργική αίθουσα.

Όταν ανταλλάζεις ιστορίες τοκετού με άλλους ανθρώπους, σχεδόν πάντα έχουν μια φίλη που πέρασε από τοκετό 36 ωρών και παρα τις πιθανότητες κατάφερε να γεννήσει κολπικά και να έχει έτσι «την πιο φανταστική εμπειρία που μπορεί να έχει άνθρωπος». Κάθε φορά που ακούω αυτές τις ιστορίες, υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι επέλεξα αυτό που ήταν σωστό για μένα. Η γέννηση του γιου μου περιλάμβανε εμένα να ξαπλώνω παράλυτη σε ένα χειρουργικό τραπέζι και να συζητάω τις επιλογές νηπιαγωγείου με τη νοσοκόμα, της οποίας ο γιος μόλις θα ξεκινούσε σχολείο. Μετά το κορμί μου άρχισε να τρέμει -κάτι που αργότερα έμαθα πως ήταν κάτι σαν σοκ από την απώλεια αίματος. Μετά οι γιατροί έκαναν κάτι πράγματα και μετά κράτησα τον γιο μου. Μετά τον ζύγιζαν και τον κράτησα ξανά, ενώ ο άντρας μου έκλαιγε από χαρά και εγώ άφηνα περίεργες κραυγές χαράς. Δεν είναι σίγουρα αυτή η θριαμβευτική εμπειρία που οι ιστορίες κολπικού τοκετού μου έχουν περιγράψει.

Ο γιος μου είναι τώρα 3 ετών. Είναι αστείος, χαριτωμένος, έξυπνος και άτακτος. Δεν έχω ξαναυπάρξει πιο χαρούμενη απ’ ότι τις στιγμές που καθόμαστε και συζητάμε για τη μέρα του για το ένα και μοναδικό βασικά λεπτό που μπορεί να κάτσει πριν αρχίσει να τρέχει πάλι για να παίξει ή να εξερευνήσει τα πάντα γύρω του. Είναι απλά όλα όσα ονειρεύτηκα να είναι.

Του αρέσει η κοιλιά μου. Βρίσκει τις ραγάδες μου έναν εξαιρετικό δρόμο για τα μικροσκοπικά του τρένα και μοιάζει να τις βρίσκει «όμορφες» πριν προγραμματιστεί κοινωνικά έτσι ώστε να τις βρίσκει απωθητικές (τρέμω για αυτή τη μέρα και δουλεύω με όλες μου τις δυνάμεις για να το αποφύγουμε)

Προσφατα διαγνώστηκε με άσθμα. Η φίλη μου, η οποία αγαπά και αγαπιέται από τα παιδιά μου, με έβαλε σε κάτι ιατρικά στοιχεία που έμαθε από τη μαία μαμά της: το ήξερες ότι 90% των μωρών που γεννήθηκαν με καισαρική έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να αποκτήσουν άσθμα, λόγω του ότι τα πνευμόνια τους δεν ζουλήχτηκαν στο γενετικό κανάλι; Δεν μου το είπε για να με πονέσει. Και αν ήξερε πόσο με πόνεσε, θα ήταν συντετριμένη. Αλλά δεν είναι και ασυνήθιστο για τους ανθρώπους να νομίζουν πως είσαι εντελώς οκ με το ότι έκανες καισαρική και όλα είναι γλυκούλικα και εντάξεςι.

‘Ηταν η απόφαση μου για καισαρική η αιτία του να καταλήξει ο γιος μου στο νοσοκομείο κάνοντας αγώνα να αναπνεύσει;

Η κόρη μου βγήκε από την ίδια τομή. Την ξανανοιξαν για αυτήν. Ήταν ισχιακή και εγώ είχα μια λεκάνη που δεν της επέτρεπε να εμπεδωθεί και να μπει στο γενετικό κανάλι φυσικά. Οπότε για άλλη μια φορά επέλεξα να ανέβω στο φορείο. Επέλεξα να νιώσω μια σύριγγα στην σπονδυλική μου στήλη. Επέλεξα το ρίσκο του να ξαναπεράσω σοκ και να χρειαστώ μετάγγιση αίματος και επέλεξα αυτό που φαινόταν ο πιο ασφαλής τρόπος να φέρω την κόρη μου στον κόσμο κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες. Αν ο γιατρός μου έλεγε ότι το ένα μου πόδι έστεκε εμπόδιο στο να γεννηθεί το παιδί μου με ασφάλεια, να είστε σίγουροι ότι θα έφευγα από το μαιευτήριο χοροπηδώντας στο ένα που θα μου είχε απομείνει.

Οπότε απόψε κοίταξα την τομή μου. Τη φωτογράφισα. Εντυπωσιάστηκα που αυτή η μικρή κοψιά έφερε τα παιδιά μου στον κόσμο και έκανε τη ζωή μου ολοκληρωμένη. Φώναξα τον άντρα μου να την κοιτάξει και αυτός. Είπε αυτό που σκέφτομαι χωρίς να χρειαστεί να πω λέξη:

«Μπορείς να πιστέψεις πως έφερες τα παιδιά μας στον κόσμο μέσα από αυτή την τομή; Είναι ένα από τα αγαπημένα μου σημεία πάνω σου»

Άρχισα να πηγαίνω στο γυμναστήριο. Θα ήθελα η κοιλιά μου να είναι λιγότερο φαρδιά και περισσότερο επίπεδη. Δεν έχει σημασία πόσους κοιλιακούς, καθίσματα ή κάμψεις θα κάνω, αυτές οι ραγάδες θα μείνουν για πάντα εκεί. Καμία ποσότητα ειδικού λαδιού δεν θα διώξει την ουλή μου. Την αγαπώ και δεν θα την άλλαζα για τίποτα στον κόσμο, γιατί έκανε τον κόσμο μου ολοκληρωμένο.

πηγή: birthwithoutfearblog.com