Είναι… μπαμπάς!
«Μήτσο, μην την πας στα βαθιά!«
«Μήτσοοοοο, φόρα της καλύτερα το σωσίβιο!!«
«Μήτσο, πρόσεξε μην μπει νερό στο στόμα της!!!«
«Μήτσο, ήρθε ο καφές σου! Έλα εσύ στην ξαπλώστρα και θα μπω εγώ στη θάλασσα«
Του το έβγαλε από τη μύτη του Μήτσου η σύζυγός του και μητέρα του -περίπου- τρίχρονου κοριτσιού που πλατσούριζε με τον μπαμπά του στα ρηχά. Η μαμά παρατηρητής- επιτηρητής ξάπλωνε στην ξαπλώστρα και βιντεοσκοπούσε το όλο σκηνικό. Μόνο που στο βίντεο των διακοπών του 2010, εκτός από τα κύματα και τη μουσική του beach bar, θα ακούγεται η φωνή της να δίνει παραγγέλματα στον έρμο τον μπαμπά, ο οποίος είδε και απόειδε και πήγε να καθίσει στη σκιά να ρουφήξει το φραπεδάκι του.
Το κατάλαβα από τις πρώτες μέρες μου ως μαμά: δεν εμπιστευόμαστε το παιδί μας ούτε στον ίδιο του τον πατέρα. Πριν βιαστείτε να πείτε ότι δεν ισχύει αυτό, αφήστε με να σας πω το δικό μου στόρυ…
Τον πρώτο καιρό με την Αθηνά λεχουδάκι, η κούραση βαρούσε κόκκινο. Υπήρχαν κάποια βράδια που με έπαιρνε από νωρίς ο ύπνος και ο Μάνος με σκέπαζε και μου έλεγε να μην ανησυχώ για το μωρό και ότι θα το ταίσει αυτός όταν ξυπνήσει.
Αποκοιμιόμουν με τη σκέψη του πόσο τυχερή είμαι που είναι άντρας μου και τι ωραία που θα κοιμόμουν λιγουλάκι. Μόλις, όμως, η Αθηνά έκλαιγε πεταγόμουν σαν αίλουρος, ξεχνούσα και κούραση και ξενύχτια και έτρεχα να δω τον Μάνο να την ταίζει. Μάλλον υποσυνείδητα ήθελα να τσεκάρω ότι θα είναι ok,
Ή το άλλο; Πόσες φορές μου έχει ζητήσει να την πάει μόνος του βόλτα και μέσα μου εύχομαι να μου κάνει πλάκα; Δεν είναι ότι δεν τον εμπιστεύομαι, είναι ότι αγχώνομαι ότι θα του τύχει κάτι που δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει. Ενώ εγώ η μάνα, θεά, έτσι; Ότι και να μου λάχει, το αντιμετωπίζω μια χαρά! Χα!
Το παραπάνω σκηνικό της παραλίας με ταρακούνησε. Με ταρακούνησε γιατί είδα έναν μπαμπά να χαίρεται που παίζει με το κορουλίνι του και η μαμά να του παίρνει όλη τη χαρά.
Έχω έναν άντρα που είναι τέλειος μπαμπάς, με βοηθάει περισσότερο απ’ ότι θα μπορούσα να φανταστώ… Δεν θα ήθελα με τίποτα κάποια στιγμή να πιάσω τον εαυτό μου να αμφισβητεί τις ικανότητές του σε σχέση με το παιδί.
Η μάνα γεννάει, αλλά μαζί με τον πατέρα το μεγαλώνει. Πολλές μανούλες παραπονιούνται ότι οι σύζυγοί τους δεν ασχολούνται πολύ με τα παιδιά. Φαντάζομαι ότι δεν είναι όλοι οι μπαμπάδες το ίδιο στοργικοί. Όμως είμαι σίγουρη ότι πολλοί από αυτούς απλά παρέδωσαν τα όπλα, όταν οι μαμάδες -ακόμα και άθελά τους- αμφισβήτησαν πολλάκις τις πατρικές τους ικανότητες…
Πολύ στεναχωρήθηκα σας λέω… Ο έρμος ο πατέρας σηκώθηκε μετά από λίγο από την ξαπλώστρα και πλησίασε ξανά την κορούλα του και την γυναίκα του. Η κόρη του τον πιτσίλισε και αυτός τη σήκωσε ψηλά σαν ψαράκι και τσουπ! τη βούτηξε στη θάλασσα. Η μαμά γέλασε δυνατά!
Αν το είχε κάνει όσο αυτή ήταν στην ξαπλώστρα, δεν θέλω καν να φανταστώ τι μπινελίκι θα άκουγε…
Σκεφτείτε το λίγο…
Καλό βράδυ!
Ολίβια
A και μη ξεχασω , δε με αφηνει να δω τα παιδια μου ,παει εναμισης μηνας τωρα...παιζει να εχουν μιλησει , παιζει να εχουν περπατησει κιολας ...εγω ομως δεν ξερω τι κανουν. Τετοιου ειδους γυναικες υπαρχουν στο κοσμο, και αντε εξηγησε της οτι τα παιδια για να μεγαλωσουν ισορροπημενα χρειαζονται και τον πατερα τους.με απομωνωνει αλλα το δικαιωμα της το δινει απλοχερα ο νομος να εχει την επιμελεια και να κανει οτι θελει , εν ετη 2014.....
Γεια σας .εγω ειμαι χωρισμενος μπαμπας δυο διδιμων.ημουν απο κεινους που η μονη διαδρομη που κανανε ητανε σπιτι-δουλεια και το αντιστροφο. Η γυναικα μου δε δουλευε. Στο σπιτι παντα ημουν μαθημενος να βοηθω στις δουλειες στα πληντυρια ρουχων κ πιατων να πηγαινω για ψωνια στο σουπερμαρκετ .ακομα κκαι με τα νεογεννητα παιδια μου ημουν εκει.να ξυπναω τις νυχτες που κλαιγανε να ετοιμαζω το γαλα να ταιζω το ενα εγω κ το αλλο η μανα τους.αλλαζα πανες κ βοηθουσα στο μπανιο. Το βραδυ τα εβαζα για υπνο και τα σκεπαζα ενω καθε πρωι πριν παω για δουλεια τα φιλουσα στοργικα.δουλευα 10 με 12 ωρες καθημερινα απο τις 6.30 το πρωι ως τις 6-7 το απογευμα. Η μανα τους ζουσε μεσα στο σπιτι με την αδερφη της κ τους γονεις της που ειχαν ερθει για να βοηθουν. Εμεις ομως ολο τσακωνομασταν και λογος ηταν οτι επεμβεναν ολοι στο καθε τι αδιακριτα. Εκλαιγα καθε μερα εχασα 15 κιλα απο τη στεναχωρια μου, τωρα ζω μονος μου .πληρωνω τη διατροφη μου κανονικα που ειναι και 530 ευρω.τα παιδια μου δεν τα βλεπω και απο εκει που ημουν ο καλυτρος συζηγος-γαμπρος-πατερας τωρα ειμαι ο χειροτερος. Ουτε τη κερατωσα ποτε μου ουτε την εδερνα ουτε τιποτα. Μου πηρε λεφτα απο τη τραπεζα και δε μου δινει καλα καλα ουτε κ τα πραγματα μου απο το σπιτι. Η οικογενεια της την οποια εχω βοηθησει με πολλους τροπους την υποστηριζει και ολοι με βριζουν εμενα κ την οικογενεια μου.με παει σε αστυνομιες κ δικαστηρια και ολο με εκδικειται για λογο που ακομα δεν εχω καταλαβει. Τα οικομομικα μας ηταν στενα, πηγα να βρω και δευτερη δουλεια τα σκ ομως απο την μη αναγνωριση των κοπων μου και το συνεχες βρισιμο την αφησα. Περιμενα μεχρι να βαπτισουν τα παιδια μου κ εφυγα απο το σπιτι.εμενα 1 βδομαδα μεσα στο αυτοκινητο μεχρι να βρω αλλο χωρο να μενω.ειμαι εκτος ελλαδος και ειμαι μονος μου. Καμμμια φορα υπαρχουν και αυτοι οι μπαμπαδες - συζυγοι - γαμπροι , αλλα..... Προσπαθω μεσω δικηγορου για τα αυτονοητα δικαιωματα μου και ευχομαι εκεινα τα δυο τα ερημα τα παιδακια να μεγαλωσουν με ηθικη κ αξιες να γινουν σωστα πλασματα και ευχομαι να με αγαπανε. Ολα αυτα τα γραφω κλαιγοντας ενα βροχερο πρωινο σαββατου μονος σε αδειο σπιτι.....
ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ.ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΠΑΝΤΑ ΤΟΥ ΑΦΗΝΑ ΧΩΡΟ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ...Η ΚΟΡΗ ΜΑΣ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ 2 ΕΤΩΝ Ο ΠΡΩΗΝ ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΕΛΕΙΠΕ ΚΑΙ ΛΕΙΠΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΖΗΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ,ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΖΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΖΗΣΕΙ ΠΟΛΛΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΑΠΟΡΩ ΠΩΣ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΕ ΤΟΣΟ ΕΛΑΦΡΙΑ (ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ) ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΛΕΟΝ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΙΧΕ ΥΠΟΣΧΕΘΕΙ...ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ ΘΕΜΑ...ΛΟΙΠΟΝ ΕΓΩ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΩ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΘΕΛΩ. ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΠΡΙΝ ΥΠΟΒΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΗΤΑΝΕ ΣΚΕΤΙΚΑ ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ,ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΩΤΕΡΟ ΕΦΗΓΕ ΞΕΡΩΝΤΑΣ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΕΙΠΕΙ ΚΑΙ 10 ΜΗΝΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΕΙ ΤΗ ΜΙΚΡΗ ΠΡΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝΟΣ ΟΤΙ ΕΙΧΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙ.ΤΩΡΑ ΠΕΡΝΕΙ ΤΗΛ 1 ΦΟΡΑ ΚΑΘΕ ΔΕΚΑ ΜΕΡΕΣ ΜΙΛΑΕΙ ΛΙΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΟΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΛΙΣ 2 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΜΙΛΑΕΙ ΜΕ ΜΕΝΑ ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΡΩΤΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΑΣΧΕΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.ΛΟΙΠΟΝ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΜΕ ΒΟΛΕΥΕΙ ΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ.ΑΜΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΟΜΩΣ,ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΩ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΟΤΕ,ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΕΝΥΧΤΗΣΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΚΙ ΤΗΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΞΕΡΕΙ ΓΕΝΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΕΡΕΙ...ΝΑΙ ΘΑ ΑΓΧΩΘΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΕΛΙΚΑ ΑΝ ΘΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ.ΓΕΝΙΚΑ ΠΑΝΤΩΣ ΔΕΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ ΤΟΝ ΠΡΩΗΝ ΣΥΖΗΓΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΓΩΗΣΤΙΚΑ ΑΠΛΑ ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΜΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΟΤΙ ΑΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΑΛΙ ΙΣΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ...
Μέχρι που γεννήθηκε ο γυιός μας, εγώ δεν ήξερα ούτε αυγό να βράσω( & όλα τα υπόλοιπα του νοικοκυριού). Τον άλλαξα πρώτη φορά μέσα στο δωμάτιο τοκετού, μόλις θήλασε & τον καθάρισαν από τις βλένες. Από τότε δεν ξανακοίταξα πίσω, όλα ήταν και είναι 50-50(μόνο που δεν τον θήλασα, δυστυχώς, άτιμη φύση!)ανάμεσα στην γυναίκα μου & μένα. Όσο πολύ φταίνε οι, προφανώς, υστερίες της γυναίκας,άλλο τόσο φταίει και ο άνδρας που δέχεται τον δεύτερο, παθητικό ρόλο.Είτε γιατί και καλά δεν γίνεται αλλιώς απέναντι στη μάνα λέαινα η ακόμα χειρότερα γιατί έτσι τον βολεύει!
Εμένα ο άντρας μου έως και άδεια ανατροφής τέκνου από το δημόσιο πήρε, 6 μήνες, ενώ εγώ στους 3 γύρισα πίσω! Ούτε άνευ αποδοχών δεν μου έδωσαν. Μέχρι 3 χρονών δεν μου άφηνε αέρα, δεν μου άφηνε χρόνο με το παιδί ούτε καθόταν να του εξηγήσει γιατί πραγματικά έλειπα από το σπίτι. Μόνο με αντικαθιστούσε. Δε λέω, τον ευχαριστώ αλλά οι ισορροπίες είχαν ανατραπεί. Τώρα που είναι 5 αρχίζει και καταλαβαίνει το παιδί πόσο το λατρεύω και εγώ αν και δεν είμαι τόσες ώρες δίπλα του και έπαψε πια να μου λέει την οργισμένη ατάκα του ''Να φύγεις εσύ, να πας στη δουλειά πάλι'', που άκουγα όταν έμπαινα στο σπίτι. Λες και εγώ ήμουν ο κουβαλητής και ο άντρας μου η νταντά... Αδικία, έτσι; Πόσο τους καταλαβαίνω αυτούς τους μπαμπάδες που αισθάνονται περιθωριοποιημένοι!
εγω κοριτσια εχω ενα γιο 2 χρονων και εδω και 6 μηνες μπορω να πω οτι ο μπαμπας μας βοηθαει ικανοποιητικα. και φυσικα εγω το απολαμβανω γιατι οταν ειναι οι δυο τους βρισκω λιγο χρονο για εμενα. φυσικα και τον εμπιστευομαι!ακολουθουμε ιδια ροτα στην εκπαιδευση του μικρου αλλωστε ο αντρας μου μια χαρα αξιος ειναι οταν ομως ηταν πιο μικρος ο ιδιος δεν ενιωθε εμπιστοσυνη στον εαυτο του για να νταντεψει ενα μωρο. ουτε σουπερ μαρκετ δεν μπορουσα να πεταχτω και να εχω στο μυαλο μου οτι ειναι οι δυο τους γιατι παντα εκεινος με αγχωνε και μου ελεγε οτι εμενα θελει το παιδι για ολα, για να αλλαχτει, να ταιστει, να κοιμηθει.....
Κι εμας οπως και στην Ελένη απ τη μερα που γεννηθηκε κανει τα παντα ο μπαμπας μαζι με το γιο μας . Ο
EMAS APO THN HMERA POY GENNHTHIKE O GIOS MAS MEXRI KAI TWRA POY EINAI 3 XRWNON KANEI TA PANTA KAI TON ALLAZE OTN HTAN NEOGENNHTO KAI TON TAIZE KAI TON KRATAGE THN KOILITSA OTAN EIXE PONAKIA.OPWS LEEI KAI O GIWRGOS EMAS EINAI O KALYTEROS MPAMPAS TOY KOSMOY!!!!!XAXAXAXAXA
pisteuo oti ligo polu oles to kanoume eidika ego.......k auto einai polu kako giati den afhneis ton patera na dethei me to paidi k sto telos k to fobatai alla k to apofeugei gia na mhn "ta akouei"sigoura ama doume apo thn ap ekso ton eauto mas tha apogohteutoume me thn sumperifora mas!!!
>Eynouxismos legetai ayto pou perigrafeis, Olivia.
O dikos mas mpampas ta kanei ola, ektos apo to thilasmo.
Exo ena gnosto mou pou einai single dad, kai ta katafernei mia xara me tin 3xroni kori tou. Just to put things in perspective...
>Αααχ είμαστε μαμάδες και τρομάζουμε με τα πάντα όταν έχει να κάνει με το παιδί μας. Συνεχώς λέω πόσο θα ήθελα να έχω χρόνο να βγω για καφέ με καμιά φίλη μου και όταν το κανονίζω τελικά έχω το μυαλό μου στο σπίτι και πως είναι το παιδί με τον μπαμπά της!!! Να μην μιλήσω για την γιαγιά που τηλεφωνώ συνεχώς στο σπίτι να μαθαίνω νέα και αν είναι να βγουν έξω... παίρνω 10 τηλέφωνα μέχρι να σιγουρευτώ πως γυρίσανε!!! Όσο τρελό και αν είναι φέρομαι σαν το παιδί να είναι καλά μόνο με μένα!!! Μου φαίνεται θα γίνω και εγώ μια υστερική μαμά σαν αυτή που περιγράφεις... Σοφία
>οντως έτσι είναι αγαπητή Έλενα.. και όταν βλέπεις οτι ο άλλος σκοτώνεται στη δουλειά, δεν μπορείς να του πεις και τίποτα.. απλά μερικες φορές λέω, βρε γαμωτο, γιατί δεν έχω κι εγώ το δικαιωμα να αποκοιμηθώ στον καναπέ.. γιατί η μαμά πρέπει να ειναι πάντα η superwoman που ποτέ δεν κουράζεται.. και το χειρότερο απ'ολα ελενα είναι, όταν έχεις συνηθήσει αλλιώς, και ξαφνικά, μπαινεις στα βαθιά, και απο ελεύθερο πνεύμα-αλάνι, γίνεσαι η καλή νοικοκυρά, που ειναι δούλα και κυρά (το δεύτερο με ερωτηματικό ;-))
superptoma
>Φιλη, που ο μπαμπάς, λείπει πολύ απο το σπιτι και μετά κουρασμενος αποκοιμιέται στον καναπέ να ήξερες πόσο μα πόσο σε νιώθω.........
Η καλή μας η Ολίβια είναι όντως απο τις τυχερές. Δεν θέλω να ακουστώ αχάριστη κάνει ότι μπορεί ο μπαμπάς μας αλλά όχι όσο μπορεί γιατί πάντα κρατά ένα κομμάτι και για τον εαυτό του, πράγμα που οι περισσότερες μανούλες δεν καταφέρνουν να κάνουν. Σιγουρα υπάχουν και οι φοβεροί μπάμπάδες μόνο που είναι σαν τα λαχεία, κληρώνουν σπάνια!
Έλενα
>Εμένα ο άντρας μου όσο και καλός να είναι θεωρητικά, πρακτικά, λείπει συνεχώς από το Σπιτι για τη δουλειά του, από πρωί μέχρι βράδυ, οπότε δεν τίθεται θέμα αν τον εμπιστεύομαι η όχι, μιας και ασχολείται ελάχιστα με την μικρή. Την λατρεύει, ναι, αλλά ως εκεί. Άντε να βοηθήσει να την κάνουμε μπάνιο για να μην την σηκωνω Μόνη μου! Όσες φορές έτυχε να έρθει Σπιτι λίγο νωρίτερα και του είπα να την προσέχει για να κάνω καμμιά δουλειά, η μικρή αλωνιζε χωρις έλεγχο και ανοιγοκλεινε ντουλάπια και αυτός αποκοιμιοταν μακαριως στον καναπε...
Θα μπορούσα να το έχω γράψει εγώ αυτό το κειμενάκι!! Επί λέξη όμως!!!
>Απ'ότι θυμάμαι στην αρχή για κανά δίμηνο ένιωθα έτσι με όλους. Ευτυχώς γρήγορα μου απέδειξε ο μπαμπάς του ότι μπορεί να τα κάνει όλα και μάλιστα με άποψη, οπότε ηρέμισα λίγο. Σιγά σιγά παρακαλούσα να το κάνει κάποιος μπάνιο να το έχει λίγο αγκαλίτσα για να κλείσω και γω τα ματάκια μου. Τώρα πια ο μπαμπάς του μπορεί να κάνει τα πάντα εκτός από το να τον κοιμήσει και μερικές δουλείες όπως το βραδυνό μπάνιο είναι πια αποκλειστικότητά του. :-))
>Εγώ πάλι εδώ και ένα μήνα τον αφήνω στο μπαμπά του και πάω στη δουλειά. Τον αλλάζει, του δίνει φρουτοκρεμούλα ή ρυζάλευρο, που τα ετοιμάζει μόνος του, τον κοιμίζει, τον παίζει, τον μαθαίνει και κυρίως τον αγαπάει. Κάποιες φορές καλύτερα κι από μένα, την Ελληνάρα μανούλα. Αλλά φυσικά δε μου μαγειρεύει, ε; Ούτε αυγο....
Για να μάθω εγώ να μαγειρεύω , η γυναίκα μου ανέχτηκε άπειρα ...καμένα φαγητά!Όπως και άπειρα κακοπλυμένα ρούχα και μισοκαθαρισμένα μπάνια.It takes two to tango:-).
>Ολιβια σαν να μιλας για μενα , το ξερω δεν ειναι σωστο αλλα φοβαμαι τον αφηνω την πηγαινει βόλτα , στις κουνιες αλλα τρεμω το λεω .Βεβαια εχω και εναν φιλο που τα παιδια του τα προσεχει καλυτερα απο την μάνα ...Ειναι στον ανθρωπο τελικα ???
Σε ποιόν άνθρωπο, σ'αυτόν που το κάνει η σε σένα που σκέφτεσαι έτσι?
>Κι εμενα ειναι απο τους μπαμπαδες-θεους!!! Ευχαριστω για ολα Αλεξ μου!!!!
>Αν δεν τον έλεγαν Μήτσο θα μπορούσε να είναι ο άντρας μου. χα χα χα ποσο δίκιο έχεις!!! αλαααά η μάνα είναι μάνα!
>Έχεις απόλυτο δίκιο καλή μου Ολίβια για ακόμη μια φορά! Πολλές φορές κι εγώ αμφισβήτησα τον έρμο άντρα μου, ότι δεν θα τα κάνει όπως εγώ! Στην αρχή με την αλλαγή πάνας!! Μετά ήταν που εγώ θήλαζα τον πρώτο καιρό και αν τύχαινε να του δώσουμε λίγο συμπλήρωμα κι ήθελε ο δόλιος να με ξεκουράσει, όσο κομμάτια κι αν ήμουν .. δεν το έβαζα κάτω!! Με το πλύσιμο των μπιμπερών, μόνο εγώ η σούπερ μαμά τα έπλενα σωστά!! Ακόμα και με την βόλτα... Μετά λέω για σύνελθε!! Πατέρας είναι!! Μια χαρά κι ακόμα καλύτερα τα κάνει από μένα!!
Τώρα πια.. τους στέλνω βόλτα να ηρεμήσω λιγάκι βρε παιδί μου!! Τους αφήνω παρεούλα να έρθω μόνη για καφεδάκι μαζί σας (άσχετο αν μου λείπει βέβαια αμέσως και με πιάνουν τύψεις που δεν τον πήρα μαζί!!:-Ρ), πλένει τα μπιμπερό καλύτερα από μένα, μιας κι εγώ τα ξεπετάω πια (!!) ενώ εκείνος αποσπά ένα ένα κομμάτι και το πλένει ξεχωριστά!!
Είμαι πολύ χαρούμενη που παντρεύτηκα τον άντρα μου, γιατί αγαπάει πολύ την οικογένεια μας και είναι πανταχού παρών!! Κι επειδή βλέπω από το στενό μου περιβάλλον κάποιους άλλους άντρες, πολύ καλούς δεν λέω..αλλά!! Ευχαριστώ τον Θεό που μου έστειλε τον αντρούλη μου!!
>χριστινα-ειμαι κι εγω μια απο τις τυχερες μαμαδες που ο μπαμπας τις βοηθαει πολυ με τα παιδια. απο πολυ νωρις, οταν η μαρκελλα μας ηταν ακομη νεογεννητη, ασχολιοταν πολυ μαζι της, να την ταισει, να τη αλλαξει...βγαινουν πολυ συχνα βολτα οι δυο τους, μεχρι και για μπανιο πανε μαζι. τον εμπιστευομαι γιατι ειναι υπερπροστατευτικος. με το μπεμπη τον αφησα χθες για να πεταχτω σε μια δουλεια, τον ταισε αλλα δεν τον ειχε αλλαξει γιατι φοβοταν πως δε θα τα καταφερει...που θα παει θα μαθει...παντως τον αφησα με δυο παιδια και βρηκα το σπιτι στην πενα και ετοιμο φαγητο...τι μπορω να πω? ειμαι πολυ τυχερη!!!(δε μου επιτρεπει να δημοσιευσω σχολιο με τη διευθυνση url)
>"πολλοί από αυτούς απλά παρέδωσαν τα όπλα, όταν οι μαμάδες -ακόμα και άθελά τους- αμφισβήτησαν πολλάκις τις πατρικές τους ικανότητες..." λες εσυ! εγω απο την αλλη πιστευω πολυ στις ικανοτιτες του αντρα μου εφοσον εχει δυο χερια και δυο ποδια και καμια νοητικη στερηση σιγουρα μπορει και να ταισει και να αλλαξει και να αγκαλιασει το μωρο! παρολα αυτα δεν το κανει οσο και να προσπαθω να τον πεισω! εισαι πολυ τυχερη Ολιβια μην το ξεχασεις ποτε!! μακια Γιασεμη