Η μαμά ρωτάει: Τι κάνουμε όταν το μεγαλύτερο αδερφάκι ζηλεύει και βρέχει το κρεβάτι;
13/10/2011
H μαμά Δέσποινα γέννησε πριν ένα μήνα το δεύτερο παιδάκι της. Ο γιος της, αν και είχε κόψει την πάνα εδώ και καιρό, άρχισε ξανά να βρέχει το κρεβάτι του. Τι να κάνει;
Μας έγραψε:
Μαμάδες, τι κάνουμε όταν το μεγάλο παιδάκι μας λόγω ζήλειας για το μικρό ξεκινάει πάλι να κάνει πιπί πάνω του και να βρέχει το κρεβάτι του ενώ το είχε σταματήσει εδώ και μήνες το πάμπερς;;;
Εχω μεγάλο θέμα γιατί ο γιός μου 2,5 ετών απο τη στιγμή που φέραμε την μπέμπα μας στο σπίτι (31 ημερών σήμερα) εχει κάνει ένα βήμα πίσω και εγώ πλένω κάθε μέρα σεντόνια και σκεπάσματα. Και άντε μέχρι τώρα ο καιρός ήταν καλός και στέγνωναν, τώρα που χειμωνιάζει πως θα πλένω κουβέρτες και παπλώματα;;;
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Σε καταλαβαινω γιατι αντιμετωπισα ακριβως το ιδιο θεμα...ο γιος μου ηταν 4 χρονων οταν γεννησα κ παρα του οτι ζητουσε αδερφακι,του ειχαμε τρελη προαιτιμασια,αντιμετωπισαμε το ιδιο θεμα...κρατησε για 6 μηνες χωρις να θελω να σε απογοητευσω!ειχα μιλησει με ψυχολογους μεσω ειδικης τηλεφωνικης γραμμης υποστηριξης κμου ειχαν πει: να προσπαθω να περναω οσο πιο πολυ χρονο μπορω μαζι του,να κανουμε διαφορες δραστηριοτητες μαζι κ ςιδικα στο θεμα της βραδυνης ενουρησης, οταν ξυπναω το πρωι κ εχι βραχει να μην αναφερω τιποτα...σαν να μη συνεβει....οταν ομως ξυπναει κ ειναι στεγνο; Να τον επιβραβευω κ να του λεω συνεχεια συγχΑρητηρια κτλ.επισης να τον σηκωνω μεσα στη νυχτα για κατουρημα....
Νομιζω τελικα οτι το σταματησε μονος του, οταν μεσα του συνειδητοποιησε οτι ο αδερφος του ηρθε για να μεινει κ οτι θα μοιραζεται την μανουλιτσα του μαζι του...
Νομιζω οτι θα σε βοηθουσε κ εσενα να καλεσεις σε καποια τηλεφωνικη γραμμη να μιλησεις με ανθρωπους που εχουν πειρα....
καλησπέρα Μαμά Δέσποινα. Εμένα πάλι η άποψη μου είναι ότι μπορείς να τον βοηθήσεις σηκώνοντας τον ανα τρίωρο το βράδυ για να πάει τουαλέτα. Εγώ τουλάχιστον αυτό έκανα για ένα χρόνο...Πρόσεξε όμως όχι αγκαλιά, εγώ τον έβαζα και πήγαινε μόνος του περπατώντας, ώσπου ένα βράδυ τον άκουσα που σηκώθηκε μόνος του και πήγε. Τα αγοράκια να ξέρεις είναι και λίγο πιο επιρρεπή στα ατυχήματα. Μπορείς να το συνδυάσεις την ώρα που κάνεις το βραδινό τάισμα του μπεμπέ σου. Εμένα αυτή την συμβουλή μου την έδωσε μια συνάδερφος που είχε 2 αγόρια και τελικά δούλεψε μια χαρά...Καλή συνέχεια εύχομαι....
Να σου ζήσουν τα ζουζούνια σου Δέσποινα!!!! Κάτι τέτοιο εγώ δεν αντιμετώπισα γτ ο γιος μου ήταν ήδη πολύ μεγάλος όταν ήρθε η μπουμπου στην οικογένεια. Οπότε δεν ξέρω αν μπορώ όντως να σε βοηθήσω. Αυτό που θα έκανα εγώ αν ήμουν στη θέση σου θα ήταν να κάνω και εγώ ένα βήμα πίσω για να μπορέσω να συμπορευτώ με το παιδί μου, δηλαδή να του ξαναβάλω πάμπερς χωρίς όμως να τον κάνω να νοιώσει ενοχές. Θα του έλεγα ότι απ' ό,τι φαίνεται δεν είναι ακόμα έτοιμος για να μείνει το βράδυ χωρίς πάμπερς και αν θέλει θα δοκιμάσουμε λίγο αργότερα πάλι. 2,5 ετών δεν είναι μεγάλος για να φοράει πάμπερς το βράδυ. Και εσύ θα ξεαγχωθείς τώρα που έχετε και την μπεμπούλα και ο μικρούλης σου θα ηρεμήσει. Μετά από λίγο καιρό δοκίμασε να βγάλεις το πάμπερς πάλι. Κυρίως να προσπαθείς να τον κάνεις να νοιώθει σημαντικός και όχι παραγκωνισμένος από το μωρό. Μίλα του συνέχεια και να του εξηγείς για το καημενούλι το μωράκι που πονάει η κοιλίτσα του και χρειάζεται αγκαλίτσα, που δεν μπορεί να μιλήσει και να φάει μόνο του κτλ. Κυρίως προσπάθησε να είσαι ήρεμη και υπομονετική και όλα θα πάνε καλά. Σου εύχομαι τα καλύτερα!
Προσωπικά νομίζω- χωρίς να είμαι ειδικός!- ότι είναι φυσιολογικό το πισωγύρισμά του κι αντιμετωπίζεται μόνο με υπομονή και αφιέρωση όσου περισσότερο χρόνου μπορείς σε εκείνον αποκλειστικά(το ξέρω πως είναι δύσκολο...)Αντιμετωπίσαμε κάτι τέτοιο με την ανηψιά μου όταν γέννησα το δε΄υτερο παιδί μου! Είμαστε πολύ δεμένες (την έχω μεγαλώσει εγώ) και όταν γέννησα ήταν 4,5 ετών! Και ξαφνικά... άρχισε να βρέχει το κρεβάτι της... Η αδερφή μου την πήγε για όλες τις εξετάσεις (ουρολοίμωξη, σάκχαρο... ότι μπορείς να φανταστείς!) αλλά όλα ήταν ΟΚ! Κι έτσι οργανώσαμε ένα σχέδιο με την αδερφή μου και κάθε φορά που πήγαινα σπίτι τους έδινα το μωρό σε κάποιον άλλον να το πάρει αγκαλιά ή την έβαζα να με βοηθάει (ακόμα και στο θηλασμο!!!!) Επίσης κανόνιζα να πάω μάρκετ μαζί της και άφηνα το μωρό για ένα μισάωρο στην αδερφή μου... Σιγά σιγα, και με πολύ κουβέντα, το ξεπέρασε! Υπομονή κοπέλα μου! Μίλα και με κάποιον ειδικο αν μπορέσεις... Καλή επιτυχία!
ΥΓ: Δεν ευθύνομαι για τυχόν λάθη στο γράψιμο.... Τα γκρι γραμματάκια μου έχουν βγάλει τα μάτια!!! Είμαι και κάποιας ηλικίας!!! ;)
Σε καταλαβαινω γιατι αντιμετωπισα ακριβως το ιδιο θεμα...ο γιος μου ηταν 4 χρονων οταν γεννησα κ παρα του οτι ζητουσε αδερφακι,του ειχαμε τρελη προαιτιμασια,αντιμετωπισαμε το ιδιο θεμα...κρατησε για 6 μηνες χωρις να θελω να σε απογοητευσω!ειχα μιλησει με ψυχολογους μεσω ειδικης τηλεφωνικης γραμμης υποστηριξης κμου ειχαν πει: να προσπαθω να περναω οσο πιο πολυ χρονο μπορω μαζι του,να κανουμε διαφορες δραστηριοτητες μαζι κ ςιδικα στο θεμα της βραδυνης ενουρησης, οταν ξυπναω το πρωι κ εχι βραχει να μην αναφερω τιποτα...σαν να μη συνεβει....οταν ομως ξυπναει κ ειναι στεγνο; Να τον επιβραβευω κ να του λεω συνεχεια συγχΑρητηρια κτλ.επισης να τον σηκωνω μεσα στη νυχτα για κατουρημα.... Νομιζω τελικα οτι το σταματησε μονος του, οταν μεσα του συνειδητοποιησε οτι ο αδερφος του ηρθε για να μεινει κ οτι θα μοιραζεται την μανουλιτσα του μαζι του... Νομιζω οτι θα σε βοηθουσε κ εσενα να καλεσεις σε καποια τηλεφωνικη γραμμη να μιλησεις με ανθρωπους που εχουν πειρα....
καλησπέρα Μαμά Δέσποινα. Εμένα πάλι η άποψη μου είναι ότι μπορείς να τον βοηθήσεις σηκώνοντας τον ανα τρίωρο το βράδυ για να πάει τουαλέτα. Εγώ τουλάχιστον αυτό έκανα για ένα χρόνο...Πρόσεξε όμως όχι αγκαλιά, εγώ τον έβαζα και πήγαινε μόνος του περπατώντας, ώσπου ένα βράδυ τον άκουσα που σηκώθηκε μόνος του και πήγε. Τα αγοράκια να ξέρεις είναι και λίγο πιο επιρρεπή στα ατυχήματα. Μπορείς να το συνδυάσεις την ώρα που κάνεις το βραδινό τάισμα του μπεμπέ σου. Εμένα αυτή την συμβουλή μου την έδωσε μια συνάδερφος που είχε 2 αγόρια και τελικά δούλεψε μια χαρά...Καλή συνέχεια εύχομαι....
Να σου ζήσουν τα ζουζούνια σου Δέσποινα!!!! Κάτι τέτοιο εγώ δεν αντιμετώπισα γτ ο γιος μου ήταν ήδη πολύ μεγάλος όταν ήρθε η μπουμπου στην οικογένεια. Οπότε δεν ξέρω αν μπορώ όντως να σε βοηθήσω. Αυτό που θα έκανα εγώ αν ήμουν στη θέση σου θα ήταν να κάνω και εγώ ένα βήμα πίσω για να μπορέσω να συμπορευτώ με το παιδί μου, δηλαδή να του ξαναβάλω πάμπερς χωρίς όμως να τον κάνω να νοιώσει ενοχές. Θα του έλεγα ότι απ' ό,τι φαίνεται δεν είναι ακόμα έτοιμος για να μείνει το βράδυ χωρίς πάμπερς και αν θέλει θα δοκιμάσουμε λίγο αργότερα πάλι. 2,5 ετών δεν είναι μεγάλος για να φοράει πάμπερς το βράδυ. Και εσύ θα ξεαγχωθείς τώρα που έχετε και την μπεμπούλα και ο μικρούλης σου θα ηρεμήσει. Μετά από λίγο καιρό δοκίμασε να βγάλεις το πάμπερς πάλι. Κυρίως να προσπαθείς να τον κάνεις να νοιώθει σημαντικός και όχι παραγκωνισμένος από το μωρό. Μίλα του συνέχεια και να του εξηγείς για το καημενούλι το μωράκι που πονάει η κοιλίτσα του και χρειάζεται αγκαλίτσα, που δεν μπορεί να μιλήσει και να φάει μόνο του κτλ. Κυρίως προσπάθησε να είσαι ήρεμη και υπομονετική και όλα θα πάνε καλά. Σου εύχομαι τα καλύτερα!
Προσωπικά νομίζω- χωρίς να είμαι ειδικός!- ότι είναι φυσιολογικό το πισωγύρισμά του κι αντιμετωπίζεται μόνο με υπομονή και αφιέρωση όσου περισσότερο χρόνου μπορείς σε εκείνον αποκλειστικά(το ξέρω πως είναι δύσκολο...)Αντιμετωπίσαμε κάτι τέτοιο με την ανηψιά μου όταν γέννησα το δε΄υτερο παιδί μου! Είμαστε πολύ δεμένες (την έχω μεγαλώσει εγώ) και όταν γέννησα ήταν 4,5 ετών! Και ξαφνικά... άρχισε να βρέχει το κρεβάτι της... Η αδερφή μου την πήγε για όλες τις εξετάσεις (ουρολοίμωξη, σάκχαρο... ότι μπορείς να φανταστείς!) αλλά όλα ήταν ΟΚ! Κι έτσι οργανώσαμε ένα σχέδιο με την αδερφή μου και κάθε φορά που πήγαινα σπίτι τους έδινα το μωρό σε κάποιον άλλον να το πάρει αγκαλιά ή την έβαζα να με βοηθάει (ακόμα και στο θηλασμο!!!!) Επίσης κανόνιζα να πάω μάρκετ μαζί της και άφηνα το μωρό για ένα μισάωρο στην αδερφή μου... Σιγά σιγα, και με πολύ κουβέντα, το ξεπέρασε! Υπομονή κοπέλα μου! Μίλα και με κάποιον ειδικο αν μπορέσεις... Καλή επιτυχία! ΥΓ: Δεν ευθύνομαι για τυχόν λάθη στο γράψιμο.... Τα γκρι γραμματάκια μου έχουν βγάλει τα μάτια!!! Είμαι και κάποιας ηλικίας!!! ;)