Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω!
Η ιστορία της Κικής
(Η Κική γέννησε με καισαρική και ολική νάρκωση)
Γεια σας γλυκές μανουλίτσες!
Θα ήθελα και εγώ να μοιραστώ την ιστορία μου μαζί σας.
Το θαυματάκι μου άρχισε να δημιουργείται στις 28-10-09 (ξέρω την ημερομηνία σύλληψης). Μήπως αυτό σημαίνει οτι θα έχει την επανάσταση στο αίμα της;;; Ωχ Θεούλη μου… Μετά απο λίγες μέρες περίμενα να αδιαθετήσω αλλά τίποτα! Και όσο περνούσαν οι μέρες έλεγα στον Γιάννη (σύζυγος) «Πάμε βρε παιδάκι μου να πάρουμε ενα τεστ να δούμε τι γίνεται» εκείνος «Όχι! Σιγά να μην έμεινες έγκυος με την πρώτη φορά. Άλλοι προσπαθούν χρόνια και δεν τα καταφέρνουν«.
Αφού λοιπόν πέρασε μια εβδομάδα καθυστέρησης τον έπεισα να πάρουμε τεστ. Έλα που ήταν Κυριακή και δεν βρίσκαμε ανοιχτό φαρμακείο…. Ήμουν τόσο σίγουρη οτι έμεινα έγκυος, αφού πήρα 2 τεστ. Αν μου βγει αρνητικό το πρώτο να κάνω και το δεύτερο. Γυρνάμε στο σπίτι, κάνω το τέστ, βγαίνει θετικόοοοοοοοο. Εκείνη την στιγμή άδειασε το μυαλό μου, δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα, πάγωσα! Το λέω στον Γιάννη, παθαίνει ένα μικρό εγκεφαλικό, αλλά προσπαθεί να το παίξει ψύχραιμος.
Για το επόμενο 3μηνο, όταν καθόταν να δει τηλεόραση το μυαλό του ταξίδευε αλλα δεν του έλεγα τίποτα γιατί καταλάβαινα οτι του ήρθε κεραμμύδα.
Πέρασα μια πολύ όμορφη εγκυμοσύνη με λίγες αναγούλες, ζαλάδες, καούρες (λίγο απ’ όλα). Α! δεν σας είπα… είχα και παρέα την συνυφάδα μου η οποία έμεινε έγκυος 15 μέρες μετά απο εμένα, φουσκώναμε μαζί.
Όταν μπήκα στον 9ο πήγα να μείνω με την μαμα μου στο χωριό, γιατί ο Γάννης στην Αθήνα δούλευε όλη μέρα. Είχα ΠΗΤ 21-07-10. Τις τελευταίες μέρες μου λέει ο γιατρός μου οτι θα γεννήσω 14/07-24/07. Περνούσαν οι μέρες…. πέρασε και η 14/07 και η 21/07 και η 24/07, αλλα εγώ τίποτα!
Αρχισα να πηγαίνω μέρα παρά μέρα στον νοσοκομείο για να με εξετάζουν και να ακούμε το μωρό. Πήγα ξαναπήγα και κάθε φορά έλεγα απο μέσα μου «Σήμερα θα με κρατήσουν για να γεννήσω!«
Κάποια στιγμή ρωτάω τον γιατρό «Μέχρι πότε θα πηγαινοέρχομαι;» και μου λέει «Μέχρι να βαρεθείς να με βλέπεις«. Εεε… του απάντησα και εγώ καταλλήλως «Σε βαρέθηκα!!«.
«Ε«, μου λέει, «τι να κάνουμε, το μωρό είναι ψηλά ακόμα!«
Το τι περπάτημα έκανα για να κατέβει το μωρό δεν λέγεται. Άσε που τα πόδια μου είχαν γίνει σαν φρατζολάκια και δεν έβρισκα ούτε παντόφλα που να μου ταιριάζει (απο 38 νούμερο έφτασα στο 41).
Στις 29/07 ξαναπάω στο νοσοκομείο και μου λένε οτι «Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο, θα έρθεις αύριο στις 5:45 το πρωί να σου κάνουμε πρόκληση και να τελειώνουμε μέχρι το μεσημέρι. Σήμερα πάνε καμια βόλτα, πήγαινε για καφε κάνε ότι θέλεις«.
Έτσι και εγώ μόλις φύγαμε, πήρα τον σύζυγο και πήγαμε για καφέ (εγώ χυμό) μετά στην θάλασσα για μπανάκι (εγώ δεν μπήκα) και το βράδυ για ποτό (εγώ πάλι χυμό). Αφού με ρωτούσαν «ΚΑΛΑ ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ ΕΣΥ;;» και τους έλεγα «ΑΥΡΙΟ!«, γελουσαν, νόμιζαν οτι τους έκανα πλάκα.
Φυσικά όλο το βράδυ δεν κλείσαμε μάτι. Μόνο ο Γιάννης κοιμήθηκε καμιά ώρα. Κατά τις 5 παρά σηκώθηκα, έκανα ένα μπανάκι, ετοιμάστηκα. Πάω να ξυπνήσω το αγόρι μου αλλά δεν ξυπνούσε με τίποτα, του λέω «Σήκω πρέπει να πάμε να γεννήσουμε» και έτσι ξύπνησε για τα καλά! Παίρνω, λοιπόν και την μαμά και την πεθερά και ξεκινάμε.
Όταν φτάσαμε με εξέτασαν και μου έκαναν τα γνωστά ευχάριστα (κλίσμα, υπόθετο). Περνούσαν οι ώρες αλλά εγώ δεν ένιωθα τίποτα. Κάθε τρείς και λίγο ερχόταν ο γιατρός και με ρωτούσε αν πονάω. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα οτι κάτι δεν πάει καλά.
Στις 9:00 έρχεται ο γιατρος, ακούμε το μωρο, με εξετάζει και μου λέει «Δεν έκανες διαστολή, το μωρό είναι ψηλά και έχεις πολύ στενή λεκάνη. Αν σε αφήσω να γεννήσεις φυσιολογικα 1ον θα υποφέρεις και 2ον υπάρχει μεγάλος κίνδυνος για το κεφαλάκι του μωρού. Άρα θα κάνουμε καισαρική» και εγώ η χαζή ασυναίσθητα του λέω «Πλάκα κάνεις… δεν παίζει!«
Κατευθείαν φώναξαν τον Γιάννη και του το ανακοίνωσαν. Αφού τον είδα οτι άλλαξε 5 χρώματα άρχισα και εγώ να τον χαιρετάω και να γελάω μήπως και το πάρει πιο ψύχραιμα.
Για πότε με ξέντυσαν, με ετοίμασαν και βρέθηκα στο φορείο δεν το κατάλαβα. Στο δρόμο για το χειρουργείο με ακολουθούσαν ο άντρας μου, η μαμά μου, ο μπαμπάς μου, η πεθερά μου, ο πεθερός μου, η θείες μου, η γιαγιά μου κλαίγοντας λες και με πήγαιναν για σφαγή!
Όταν μπήκαμε στο χειρουργείο πλάκωσαν 10 άτομα απο πάνω μου. Άσε που έτρεμα σαν το ψάρι, λίγο ο πανικός μου, λίγο ψοφόκρυο που είχε εκεί μέσα… Σε κάποια φάση ακούω κάποιον να λέει «Ραχιαία«. Με έβαλαν να κουλουριαστώ σαν το σαλιγκάρι και μου λέει ο αναισθησιολόγος «Όσο και αν πονέσεις, δεν θα κουνηθείς καθόλου, βρίσε με όσο θέλεις αλλά μην κουνηθείς«. Εεεε όταν σου το λένε αυτό τι καταλαβαίνεις;; Ότι πονάει πάρα πολύ.
Του λέω «Δηλαδή πονάει;» και μου απαντάει «Συνήθως δεν καταλαβαίνουν τίποτα«. Ε τότε γιατί με πανικοβάλεις χρυσέ μου άνθρωπε; Με τούτα και με εκείνα προσπάθησαν τρείς φορές να μου κάνουν ραχιαία νάρκωση αλλά για κάποιον λόγο που δεν κατάλαβα δεν γινόταν και όλοι έλεγαν «Μα γιατι; Είναι μόλις 23 χρόνων!«
Εκέινη τη στιγμή με ξαπλώνουν, με καλωδιόνουν και μου βάζουν μια μάσκα στην μύτη. Μετά απο λίγο ακούω ένα «ΞΕΚΙΝΑΜΕ«. Αχ Παναγίτσα μου τι κάνουν; Εγώ ακόμα δεν κοιμήθηκα; Ο αναισθησιολόγος μου λέει πάρε βαθιές αναπνοές. Λέω απο μέσα μου «Χαλάρωσε, κοιμήσου και όταν ξυπνήσεις θα έχεις το μωράκι σου«.
Μετά απο δύο ώρες χορταστικού ύπνου με ξύπνησαν, τους ρωτάω «Το μωρό μου;» (νόμιζα οτι θα μου το έδιναν) και μου λένε «καλά είναι«
«Πού είναι;» και πάλι μου λένε «καλά είναι«
Ε τότε άνοιξαν οι καταρράκτες χωρίς να το κατάβω καν! Με μετέφεραν στο δωμάτιο και μετά απο 10 λεπτά άφησαν και τον Γιάννη να μπει. Του λέω «Πού είναι το μωρό μας, είναι καλά;» και δώστου το κλάμα της αρκούδας. Επιτέλους μου εξήγησαν οτι το μωρό το έχει ο παιδίατρος και το εξετάζει. Μετά με πήρε ο ύπνος.
Εκεί που κοιμόμουν νιώθω ένα βάρος στο στήθος μου, ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω θολά (λόγω της νάρκωσης) ένα μικρό γατάκι τυλιγμένο στην πάνα του μωρού μου…. ΑΑΑΑΑΧΧΧΧΧΧΧ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ!!!!!!
Απο την μία έκλαιγα απο χαρά και απο την άλλη έκλαιγα απο νεύρα που δεν μπορουσα να σταματήσω το κλάμα για να ξεθολώσουν τα μάτια μου και να δω καθαρά το μωρό μου! Μετά πλάκωσε όλο το συγγενολόι, φωτογραφίες, αγκαλιές, φιλιά…..
Εγώ δεν μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά με τίποτα και έτσι ξανακοιμήθηκαααααα…
Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
na sas zhsei alla den katalava giati legane oti einai 23 xronon ?oson afora to thema tis olikis oti einai epikindyno poio itan telika to epikindyno emathes?giati kai ego oliki narkosi ekana
>xaxa! na eisai kala maria moy. alla me lene kiki...
>Κωνσταντίνα είσαι μια γλύκα έτσι οπως τα περιγράφεις.... "...και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα...". Να είσαστε όλοι καλά!
Μαρία
>H HMEROMHNIA SYLHPSHS HTAN 28-10. TO GRAFEI STIN PRWTI SIRA NOMIZW! SAS EFXARISTW PARA POLY. KI ESEIS NA XAIRESTAI TA MWRAKIA SAS K NA TA KAMARWNETE MIA ZWI!
>Γιατί κάθε φορά που διαβάζω μια ιστορια με παιρνουν τα ζουμια? Να σου ζήσει το μικρό σου γατάκι!!!
>Ουτε το δικο μου μωρο ηθελε να βγει οποτε δεν μου εδωσαν ουτε μια μερα παραταση (40 εβδομαδες)επειδη ηταν μεγαλο 4300 και πηγα σαν την καλη να γεννησω με προκλιση. Φυσικα δεν ειχε κατεβει, δεν ειχα διαστολη, ειχε μεγαλο κεφαλι και μου ειπαν καισαρικη. Κλαμαααααα η επισκληριδιος ομως με επιασε κι ετσι ημουν ξυπνια μιλουσα και μολις βγηκε το γατακι μου μου το βαλανε διπλα μου;) Ωραιες στιγμες!
>@ Ανώνυμος, προφανώς και το είχε γράψει λάθος η κοπέλα... Άλλωστε έγραψε για επαναστατικό μωρό, οπότε είναι ξεκάθαρο ότι ήθελε να γράψει 28η Οκτωβρίου
>Να σας ζήσει το νινί σας και να το χαίρεστε, να το δείτε όπως επιθυμείτε!!
Έχω όμως μία απορία: Πως γίνεται η σύλληψη να έγινε 28/8/09 και η ΠΗΤ να είναι ... σχεδόν έντεκα μήνες μετά?? Και γώ Ιούλη έχω γεννηθεί αλλά "συνελήφθην" Οκτώβρη!!!