Μετά από κόπο, απέκτησα το δικό μου παιδάκι!
Η ιστορία της Μαίρης
(Η Μαίρη γέννησε με καισαρική και επισκληρίδιο)
Γειά σας και από εμένα, είμαι εδώ για να σας πώ την δική μου ιστορία τοκετού από μία μαμά πολύ φοβισμένη!
Με λένε Μαίρη και είμαι 34 χρονών. Παντρεύτηκα τον αγαπημένο μου το 2004. Θέλαμε πολύ να κάνουμε παιδιά και ξεκινήσαμε αμέσως.
Δεν έμενα έγκυος όμως και κάπου 1 – 1,5 χρόνο μετά άρχισα να ψάχνομαι. Πήγα κατ’αρχήν στην γυναικολόγο που είχα τότε. Μιά χαρά τα βρήκε όλα, αλλά μια σκιά που έβλεπε στο μηχάνημά της την έκανε να μου πει να πάω στο γαστρεντερολόγο
Για να μην σας τα πολυλογώ πήγα σε πολλούς άλλους γυναικολόγους. Κατέληξα να βγάλω κάποια ινομιώματα που είχα. Ήταν πολλά και εμπόδιζαν την σύλληψη, η παλιά γυναικολόγος μου όμως δεν τα έβλεπε
Τέλος πάντων, μετά από λίγους μήνες αφού έκανα την πετυχημένη λαπαροσκόπηση ξαναρχίσαμε να προσπαθούμε.
Αμέσως έμεινα έγκυος! Η χαρά μου απερίγραπτη. Για λίγο όμως..
Στην δεύτερη επίσκεψη στον γιατρό, που θα ακούγαμε την καρδιά, διέγνωσε παλίνδρομο κύηση. Δεν θέλω να σας πω το δράμα που πέρασα. Ήταν δύσκολο, πολύ δύσκολο. Απόξεση την επόμενη μέρα και πολλά ψυχικά τραύματα για καιρό. Όταν αισθανθήκαμε καλύτερα ξαναρχίσαμε τις προσπάθεις.
Το 2008 ξαναέμεινα έγκυος. Ξανά χαρά, πιό συγκρατημένη όμως. Και δυστυχώς οι φόβοι επαληθεύτηκαν. Τον τρίτο μήνα ξανά παλίνδρομος κύηση. Ξανά απόξεση. Έκλαιγα συνέχεια πριν και μετά το χειρουργείο. Η ψυχολογία μου για μήνες μετά στα τάρταρα. Αλλά και το πείσμα μου μεγάλο. Και ο άντρας μου και εγώ κάναμε ό,τι εξετάσεις υπήρχαν. Τα πάντα. Ο ιατρικός μου φάκελος τεράστιος. Και οι εξετάσεις άριστες. Από Δημόσια νοσοκομεία και Ιδιωτικές κλινικές. Παρακαλούσα να μου πει κάποιος ότι έχω πρόβλημα, για να έχω κάτι να αντιμετωπίσω. Τίποτα. Όλα καλά! Δυστυχώς (?) Έτσι νόμιζα γιατί ήθελα απεγνωσμένα ένα απτό πρόβλημα για να το αντιμετωπίσω και όχι ένα «τυχαίο γεγονός» που επαναλαμβανόταν.
Ωσπου την άνοιξη του 2009 πήγαμε στον γιατρό που είχαμε καταλήξει. Κανονίσαμε για εξωσωματική από φθινόπωρο. Ήμουν όμως ήδη πάλι έγκυος και δεν το ήξερα.
Μόλις το έμαθα, από την στιγμή εκείνη, ήμουν ο πιο φοβισμένος άνθρωπος στην γη! Έβαζα τα κλάματα για το παραμικρό. Φοβόμουν μην έχανα και αυτό το αγγελούδι. Και όμως παρά τους φόβους μου, παρά το γεγονός ότι κάθε φορά πήγαινα για εξέταση σίγουρη σχεδόν ότι κάτι δεν πάει καλά, όλα ήταν τέλεια.
Πήγαινα κάθε μήνα στον γιατρό για εξέταση αλλά και ο γιατρός ακόμα μετά από ένα σημείο με είχε παραπέμψει στην μαία – η εγκυμοσύνη μου ήταν ευκολάκι για αυτόν και δεν ασχολιόταν καν. Με εξέταζε η μαία κάθε φορά και μετά έκανε την αναφορά της στον γιατρό μαζί με εμένα και έλυνα τυχόν απορίες. Ήταν όλα πάντα καλά. Εγώ όμως εκεί! Φοβισμένη… Κάθε εβδομάδα σχεδόν πήγαινα στα εξωτερικά ιατρεία του Μητέρα και έκανα υπέρηχο – φοβόμουν μήπως το παιδάκι δεν ζει. Ευτυχώς πάντα έφευγα χαρούμενη. Για λίγο όμως, μετά ξαναπήγαινα ξανά και ξανά.
Στον 8ο μήνα ο γιατρός μου ανακοίνωσε ότι θα έκανα καισαρική γιατί φοβόταν ρίξη μήτρας λόγω των αποξέσεων και της προηγούμενης εγχείρησης που είχα κάνει. Μου κόπηκαν τα πόδια γιατί ήθελα να ζήσω την εμπειρία του τοκετού. Το ξεπέρασα γρήγορα όμως και έλεγα ότι είναι για καλό!
Την τελευταία εβδομάδα του 8ου μήνα πήγα για επίσκεψη. Μου είπε ότι γεννάω σε μία εβδομάδα. Η μήτρα μου δεν ήταν στα πολύ ΟΚ της και δεν ήθελε να διακινδυνέψει ρίξη μήτρας.
«Μα ακόμα δουλεύω!«, του είπα.
«Σταμάτα την δουλειά και ετοιμάσου, γεννάς την επόμενη Πέμπτη»
Θα ήταν η όγδοη ημέρα του 9ου μήνα.
Παρασκευή σταμάτησα την δουλειά, Πέμπτη πήγα για προγραμματισμένη καισαρική. Το διάστημα αυτό ετοίμασα τα ρούχα της μικρής μου, τα σεντονάκια της, την προίκα της γενικώς. Πήγα στα μαγαζιά, αγόρασα ό,τι μου έλειπε, έπλενα ρούχα, σιδέρωνα και έκλαιγα από τη συγκίνηση!
Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010 πήγα στο Μητέρα πρωί πρωί με τον αγαπημένο μου. Εξετάσεις είχα κάνει όλες από την προηγούμενη ημέρα. Κατά τις 7 συνάντησα την μαία μου είπε ότι ολική νάρκωση ήταν επίφοβο να κάνουμε – ήταν κάτι που είχαν δείξει οι εξετάσεις μου. Και να σκεφτείς ότι είχα κάνει 3 ναρκώσεις μέχρι τότε….
Θα έμπαινα άμεσα για καισαρική με επισκληρίδιο. Ήμουν έτοιμη γενικώς οπότε με πήγαν κατ’ευθείαν σε ένα δωμάτιο με καρδιοτοκογράφο όπου ήρθε και ο αναισθησιολόγος και μου έκανε την ένεση. Τότε σκέφτηκα ότι είχα μπει στην τελική ευθεία και όπου να’ ναι θα έβλεπα την αγάπη μου!
7:30 με πήραν στο χειρουργείο. Κουρτίνα πάνω από το στέρνο μου για να μην βλέπω και γιατροί γύρω γύρω που έλεγαν διάφορα δικά τους. Μου έκανε εντύπωση ότι οι νοσοκόμοι δεν φόραγαν τα κλασσικά πράσινα σκουφάκια αλλά κάτι άλλα με ζωγραφιές πάνω και μου άρεσαν. Αν είναι δυνατόν τί προσέχει κανείς εκείνες τις ώρες!
Μετά άρχισα να αισθάνομαι να με σπρώχνουν δυνατά στην κοιλιά μου. Πίεση πολύ, χωρίς όμως να πονάω. Η μαία ήταν δίπλα μου και μου έλεγε όλα καλά, όλα καλά. Δέκα λεπτά μετά, στις 7:40 ήταν η κρίσιμη στιγμή. Γέννησα την κόρη μου.
Μου λένε «Τώρα βγαίνει!«. Κράτησα την ανάσα μου. Ευχόμουν και παρακαλούσα τον Θεό να κλάψει. Και εκείνη έκλαψε αμέσως. Την πήραν την τακτοποιήσαν και μου την έφεραν. Έμεινα άφωνη. Ήταν το παιδί μου! Δεν το πίστευα!!
Δεν ήθελα όμως να μείνει μόνο σε εμένα αυτή η χαρά. Η απερίγραπτη χαρά. Ήθελα να την δει και ο πατέρας της, τους παρακάλεσα να την πάνε να την δει. Ήθελα να την δει και η μαμά μου και ο θείος μου και τα αδέλφια μου που ήταν έξω και σκεφτόμουν και τον μπαμπά μου που έχει φύγει και τον αισθανόμουν και αυτόν δίπλα μου.
Μετά άρχισαν να με «ράβουν». Εκεί ήταν λίγο ζόρι. Μου είχε πει ο γιατρός ότι θα έπαιρνε το πολύ 30 λεπτά, τελικά κράτησε τρία τέταρτα. Είχα πολύ αιμορραγία γιατί μπροστά από το παιδί ήταν κάποιες μεγάλες αρτηρίες που είχαν κόψει… Ευτυχώς μιλούσαν για προσωπικά τους θέματα την ώρα που με έραβαν και έτσι σκεφτόμουν ότι όλα θα ήταν καλά, διαφορετικά θα ήταν σε πανικό…. Όταν με έβαλαν όμως στο φορείο, τα είδα όλα! Το κρεβάτι ήταν κόκκινο από τα πολλά αίματα….
Λίγα λεπτά μετά, αφού είδα και τους δικούς μου για λίγο, με πήγαν σε ένα χωλ για ανάνηψη. Αισθανόμουν περίφημα, δεν πόναγα, ήθελα να πάω στο δωμάτιο και να είμαι με τους δικούς μου και το παιδί μου. Ήταν και κάποιες άλλες κοπέλες εκεί, πολύ ταλαιπωρημένες, ίσως από φυσιολογικό τοκετό, ίσως από καισαρική, δεν ξέρω. Εκείνες τις κράτησαν και άλλη ώρα εκεί, ευτυχώς γρήγορα πήγα στο δωμάτιο μου. Ευτυχώς ο γιατρός μου ήταν εξαίρετος χειρουργός και από την επόμενη κιόλας ημέρα είχα επανέλθει, περπατούσα, καθόμουν άνετα κτλ.
Από εκείνη την ημέρα και μετά κάθε μέρα ευγνωμονώ τον Θεό που με θεώρησε άξια να μου στείλει αυτό το αγγελούδι.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
>Μαιρη μου σε καταλαβαινω απολυτα !!! και εγω ειχα δυο παλινρομες κυησης πριν απο τον γιο μου. Μακαρι καμμια γυναικα να μην νοιωσει τον πονο μας.Εγω γεννησα τον γιο μου στις 6 Ιανουαριου 2010 με καισαρικη γιατι ο μικρος μου ηταν τυλιγμενος με τον λορο και του επεφταν οι παλμοι.Ημουν ηδη με επισκληριδιο αλλα την ωρα εκεινη δεν προλαβαιναν να μου βαλουν παραπανω δοση φαρμακου,και ετσι με ναρκωσαν ολοκληρη,τον ειδα ομως οσο ακομη ημουν στο χειρουργειο... ηταν τελειος !!! Σε λιγες μερες θα σβησουμε και το πρωτο μας κερακι οπως και εσεις.... να την χαιρεσαι την κορουλα σου !!!!
>ε ε εμετα δεν ανατριχιαζεις με οσα ακους να περνανε ορισμενες γυναικιες....να εισαι καλα και να χαιρεσαι το παιδακι σου σε αθε πολυτιμη στιγμη μαζι του
>Na eisai panta kala me to zouzounaki sou. Akribws idia katastasi sto mitera..mas ekanan entupwsi ta idia pragmata..ta xrwmatista skoyfakia twn giatrwn k to aima meta tin kaisariki. Egrafes akribws oti eniwtha k gw k oti proseksa meta. Mono pou egw ekana 12 wres na genisw!!!
>Αχ καημενούλα μου τι τράβηξες...Το'χω ξαναγράψει εδώ, η ζωή συχνά είναι άδικη και ταλαιπωρεί τόσο μερικές γυναίκες που απλώς θέλουν να γίνουν μητέρες.Μακάρι όλες οι γυναίκες να τα εύρισκαν εύκολα, θα ήταν το πιο δίκαιο.Τέσπα, όλα τα άσχημα ξεχνιούνται όταν έρχεται τελικά το πολυπόθητο μωράκι.Να το χαίρεσαι λοιπόν το κοριτσάκι σου και να γίνει γερό και καλό παιδάκι.