Στον αυτόματο πιλότο!
Λένε ότι το δεύτερο παιδί μεγαλωνει στον αυτόματο πιλότο. Και δεν έχουν άδικο.
Ξέρεις, την πρώτη φορά που μένεις έγκυος λες «Θα κάνουμε μωρό! Θα κάνουμε μωρό!» και λες «μωρό» και όχι «παιδί», βασικά επειδή από την κοιλιά σου μωρό θα βγει και εκτός αυτού λίγο πολύ μπορείς να φανταστείς πώς θα είναι το μωρό σου (οι περισσότερες φαντάζομαι πως περιμένουν ένα μωρό ίδιο με τον εαυτό τους μωρό, έτσι όπως τον βλέπουν στις φωτογραφίες ή έστω ίδιο με τις βρεφικές φωτο του συζύγου ή τέλος πάντων μία μίξη των δύο), ενώ σου είναι τρομερά δύσκολο να φανταστείς το πλάσμα που κυοφορείς ως παιδάκι.
Και ενώ από το πρώτο παιδί ακόμα, συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος κυλά σαν νερό και το πλασματάκι σου μεγαλώνει σε χρόνο dt και δεν θυμίζει καθόλου πια μωρό (τα ρηλάξ, οι ατμομάγειρες, οι κουδουνίστρες εξαφανίζονται πολύ γρήγορα στο πατάρι, ενώ τα φορμάκια, αχ τα φορμάκια, μέχρι να πεις «πλυντήριο» έχουν ήδη μικρύνει!), στο δεύτερο δεν το συζητώ… Περνάει τόσο γρήγορα που ώρες ώρες αναρωτιέσαι «Ρε συ, μήπως γέννησα πριν δύο χρόνια και έχω μπερδευτεί;«
Ο γιος μας είναι 3 1/2 μηνών και ήδη βλέπει καθαρά και τίποτα δεν αφήνει απαρατήρητο, γελάει με χαχανητά σαν μεγάλο παιδί, μπαμπαλίζει όλη μέρα, σχεδόν κάθεται, μην σας πω και σχεδόν σηκώνεται (θέμα ημερών είναι να τον βρω κάποια στιγμή καθιστό στο ρηλάξ) και φοράει φορμάκια και κορμάκια για 6-9 μηνών, περικαλώ. Σαν χθες σάς γκρίνιαζα ότι είχα πάρει μόνο μεγαλύτερα κορμάκια και αυτός ήταν λεπτός σαν σαμιαμίδι και του έπλεαν και 3 1/2 μήνες μετά δεν τον προλαβαίνω. Θυμάμαι την Κατερίνα που του έκανε δώρο ένα φορμάκι με τον Winnie για 9 μηνών, λέγοντάς μου ότι το πήρε για να έχω ρούχα και για μετα και το μετά έχει ήδη φτάσει και σε κανένα μήνα βλέπω τον Winnie να μπαίνει στο κουτί των αναμνήσεων.
Αν ο χρόνος με την Αθηνά κύλησε και κυλάει νερό, με τον Αρχέλαο κυλάει σαν… τι κυλάει; Πετάει σαν ρουκέτα στον ουρανό! Και όλα λες και γίνονται πια τόσο αυτονόητα και αυτόματα: άλλαγμα πάνας σε ένα μιλισεκόντ, το μπάνιο τσακ μπαμ και με πλήρη οργάνωση παρακαλώ, ο ύπνος -Θεέ, μ’ αγαπάς!- οργανωμένος, ο θηλασμός πιο εύκολος, τα σιναχάκια πιο εύκολα και όχι «Θεέ μου, τι έχει το παιδί μου;», οι βόλτες πιο άνετες… Γενικά… όλα πιο… ΕΥΚΟΛΑ.
Και έτσι φαντάζομαι θα συνεχίσει να είναι. Άλλωστε είναι και η αδερφή του κοντά του. Θα του μάθει τραγούδια, θα τον πιάσει για να περπατήσει, θα του δείξει τον τρόπο για το ομαδικό παιχνίδι και θα τον προσγειώσει φαντάζομαι η ίδια στην σκληρή πραγματικότητα του κόσμου, γιατί όλο και καμιά μπούφλα ή σπρωξιά θα φάει.
Όλα αυτά τα γράφω… γιατί άραγε τα γράφω; Δεν ξέρω! Ίσως γιατί ενώ τρελαίνομαι που τον βλέπω πια τόσο «μεγάλο» και τόσο «ανθρωπάκι», μου λείπει ρε γαμώτο αυτή η μοναδική αίσθηση του να έχεις ένα τόσο δα μαιμουδάκι στην αγκαλιά σου. Η αίσθηση του λεχουδιού. Για πότε θα φτάσει και αυτός να μου λέει ‘΄ΌΧΙ» και «ΔΕΝ» και «ΤΣΟΥΚ!» και θα σκαρφαλώνει σε καρέκλες και θα εκφέρει άποψη για τα πάντα, ούτε που θα το καταλάβω.
Για αυτό αγαπημένες φίλες που περιμένετε το πρώτο σας παιδάκι και αγχώνεστε για το πώς θα τα πάτε με ένα μωρό, κοιτάξτε να το απολαύσετε… Περνάει τόσο γρήγορα η φάση «έχουμε μωρό» που μετά θα γίνεται και εσείς κλισεδιάρικες όπως εγώ και θα αναφωνείτε «Πότε σε γέννησα παιδί μου και πότε μεγάλωσες τόσο!». Οπότε απολαύστε το… Και το άγχος στο πρόγραμμα είναι, αλλά… βασικά ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ! Α! Και τραβήξτε ΠΟΛΛΕΣ φωτογραφίες!
Αχ!!...πόσο δίκιο έχεις όχι απλά αυτόματος...τι να πει κανείς!!!...πόσο θα ήθελα να γυρνούσα το χρόνο πίσω για λίγο να θυμηθώ... όντως αυτά που κάνω τώρα για το γιο μου που είναι 18 μηνών τα έκανα για τις κόρες μου που η μια έκλεισε τα 11 και η άλλη έχει κλείσει τα 6!!!...σίγουρα τα έκανα και τα χάϊδευα και τα νανούριζα αλλά μου λείπει πολύ που δεν τα θυμάμαι γιατί όπως ακριβώς το είπες εκεί που λέμε περιμένουμε μωράκι...να σου το μωράκι το πρώτο να αρχίσει να σου λέει για τις πρώτες αγάπες και δε συμαζεύεται!!!...γι'αυτό ας απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή με τα παιδιά μας και ας αφήνουμε σίδερο-συμμάζεμα-φασίνες...για αργότερα δεν πειράζει...γιατί τα χρόνια περνάνε και δυστυχώς δεν ξαναγυρνάνε!!!!....επίσης τώρα καταλαβαίνω πώς νιώθουν οι δικοί μου γονείς που ενώ σε 2 μήνες κλείνω τα 37 τους ακούω να λένε...το μικρό ήρθε από τη δουλειά!!!...
εγω τωρα με το 3 καταλαβα μωρο γιατι τα μεγαλα μου 15 και 13 το πρωτο μολις αρχισε να γινεται ανθρωπακι και ηταν πανω στην τρελα του και να το χαιρομαστε ενος ετους εμαθα οτι ειμαι εγκυος στην ουσια μεγαλωσα 2 μωρα εχουν 21 μηνες διαφορα .σαφως το 2 μεγαλωσε μονο του αφου πιπιλα δεν πηρε γιατι δεν ειχε εναν ανθρωπο να του την δωσει και εβαζε το καημενο τα χερακια του.τωρα το μωρο δεν απειλειται απο αλλο παιδι και εχει ολη την προσοχη της οικογενειας.το μονο πουδεν αλλαξε ειναι οτι οταν παω να ταισω να λουσω και ολα τα σχετικα με το μωρο που χρειαζεται να κανω τοτε ο γιος μου θα πεινασει .και ολο λεει τι θα φαω;;; δεν ακους αλλη λεξη απο τον γιο μου.να τα χαιρεσαι τα παιδιακια σου!!!εισαι και τυχερη τον εκανες και γαλανοματη.εγω εχω πρασινα ματια και κανενα δεν πηρε τα ματια μου.καημο το εχωπεριμενα το στερνοπαιδι μου αλλα και αυτο τιποτα .εκανα και το τεστ που εβαλες και οι πιθανοτητες ηταν για πρασινα ματια 36% γαλανα 14% και 50% καστανα.
Εγώ εχω να σημειώσω πως το πιο δύσκολο πράγμα στο μεγάλωσα του δεύτερου παιδιού ειναι το πρώτο!!!χιχιχιχιχ!!οσοι το έχουν περάσει καταλαβαίνουν!!
Αχ Ολιβιακι!!!!Εσυ υπηρξες ομολογουμένως εγγυος/επιτοκος/μανα φαινομενο!!δεν θα ξεχασω ποτε την μερα που μετα τη δευτερη σ γεννα σ ειδα να καθεσαι οκλαδον πανω στο κρεββατι του δωματιου σου στο μαιευτηριο και σε θαυμασα!!και με ποση οργανωση και αισιοδοξια αντιμετώπισες τον ερχομο του Αρχελαου κ ειδικα στο σπιτι!!!!!!Μπραβο φτου φτου φτου φτου!Ευχομαι η ζωη του να ειναι τοσο γλυκεια οσο εκεινo το υπεροχο μπισκοτο που εξαφανισα σε χρονο dt...!!!Ειμαι σιγουρη οτι ακομα κ το πρωτο "οχι" και "ασε μας ρε μανα" που θα ακουσεις θα ηχει το ιδιο γλυκά στ αυτιά σου οσο κ το πρωτο του κλαματακι!!!!!!! Σας σκεφτομαι και σας στελνω τα φιλια μου!!
καλημερα Ολίβια. Ακριβώς τα ίδια σκεφτόμουν χτες το βράδυ, μες στο μυαλό μου είσαι... Η μικρή μου είναι 3,5χρονών και ο μικρός χρόνισε αρχές Δεκέμβρη. Παρατηρώντας τώρα και τους δυο και μαζί και τον εαυτό μου αντιλαμβάνομαι πόσο πολύ χρόνο αφιέρωνα στο πρώτο και πόσο απίστευτα λίγο στο δεύτερο. Περπατάει μόνος του και εγώ απλά του λέω μπράβο αγάπη μου, ενώ στο πρώτο παίρναμε τηλέφωνα φίλους και συγγενείς και λέγαμε ΠΕΡΠΑΤΗΣΕ, τρώει με το κουτάλι του ως δια μαγείας χωρίς να του το έχεις δώσει, ξεφυλλίζει τα άπειρα βιβλία που βρίσκει έτοιμα από την αδελφή του, παίζει με όσα παιχνίδια βρήκε επίσης από την αδελφή του, και μεις απλά παρατηρούμε και χαιρόμαστε. Πού είναι οι ώρες που καθόμουν και διάβαζα παραμύθια, που είναι τα παιχνίδια μας και τα κλασσικά, που είναι η μύτη σου, κάνε γεια... και όλα αυτά. Ξαφνικά αυτός τα κάνει όλα μόνος του, μου κουνάει το χέρι κάνοντας γεια όταν φεύγω και εγώ σκέφτομαι πότε το έμαθε αυτό! Αλλά χτες το βράδυ στα σκοτεινά με τα δυο παιδιά στην αγκαλιά μου να μη χωράνε πια, σκεφτόμουν πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός και ότι πρέπει να ρουφήξω όσο πιο πολύ γίνεται αυτήν την αγκαλιά γιατί σε λίγο καιρό δε θα κάθονται πια ούτε να τα χαιδέψω.... και μετά θα λέω την ατάκα της μαμάς μου, ''πότε μεγαλώσατε και δεν πρόλαβα να σας χαρώ ως μωρά?''
Αχ Ολίβια!!! Τι υπέροχο μωράκι είναι αυτο.... οχι βέβαια οτι η Αθηνά παει πισω!! Εμεις (ο μικρός μου δηλαδή) σας "περνάμε" καμια εικοσαριά μέρες μόνο. Και εμένα τα ίδια: φορμάκια 9 μηνών του φοράω, είναι 9 κιλά (αυτός ο θηλασμός!!!!) και στεκεται ήδη στα ποδια του και σηκωνει και τον κορμό του... Όσο για τα γελάκια του...τα λόγια είναι περιττα...!!!
gi auto thn pathsame ki emeis kai kaname 4 paidakia kai pame gia 5o giati megalvnoyn toso grhgora kai mas leipei polu auth h mpempedokatastash....blepv thn megalh mou korh poueinai 6 xronwn kai anarrwtiemai pou einai auto to mwraki pou eimastan kolhtes kai panta opou phgename htan to mikrotero ap ola ta paidakia kai twra exei ginei oloklhrh kopelara....ax ax ax wraia xronia.....ayto lev ki egw se oles tis manoyle pou perimenoun to prwto.....balte sthn akrh to agxos kai zhste to paidaki sas oso mporeite kai akoma kai tis douleies kante sthn akrh para na to euxarisththeite giati san to prvto kanena....allh aisthish!!!1filia se oles tis manoules
Axxxxxxxxxxxx είναι γλύκας!!!Όντως περνάει τόσο γρήγορα..η μικρή μου είναι 18μηνών και μου λείπει τόσο αυτό το μωρουδίστικο!!!!Θέλω και τρίτο!!!Όσο για το μάτι...δεν αλλάζει...μιλάει η πείρα!!!Είναι και τα δύο τα παιδάκια σας κουκλιά!!!
“Κάθε παιδί έχει τους ρυθμούς του, ακόμα και τα παιδιά της ίδιας μάνας”.... αυτό ξαναπέστε το! 2 μηνών και γελάει, προσπαθεί να σκαρφαλώσει πάνω μου - όταν την έχω αγκαλιά - αλλά καμία σχέση με το γιό μου που κοιμόταν πιό εύκολα και είχε μόνο 2 ώρεσ κολικούς...το κοριτσάκι μου κλαίει σχεδόν όλο το βράδυ - όταν το πιάνουν - και δεν κοιμάται εύκολα... κατά τ΄άλλα και αυτή τρώει αρκετά και φορά φορμάκια για 4 μηνών!!!
Εχω συγκλονιστεί με το πόσο δίκιο έχεις.....επίσης ο δεύτερος είναι 3,5 μηνών και χαχανίζει έτοιμος να σηκωθεί!!!! Σα να τα έγραφα εγώ......δεν τα προλαβαίνουμε τα φορμάκια, τα εξάρια εννοείται!!!
Αυτές οι ματάρες δεν αλλάζουν χρώμα πίστεψέ με , το πολύ πολύ ν΄αλλάξουν απόχρωση!!!!!!!!'Οχι πως τα καστανά , τα μαύρα ή ό,τι άλλο αλλάζουν..την ομορφάδα του μωρού σου.. Πραγματικά μανούλες , όταν έχεις δύο και άνω παιδιά αντιλαμβάνεσαι πιο ολοκληρωμένα ότι η μαγεία του καθενός είναι μοναδική χωρίς να συγκρίνεις ή να περιμένεις αυτό ή εκείνο.......Τόσο διαφορετικά μεταξύ τους και τόσο ίδια η αγάπη σου γι αυτά!
δεν θα πω για το χρωμα των ματιων που ειναι υπεροχο φυσικα.... αλλα για το βλεμα του, λες κι ολος του ο κοσμος εισαι εσυ..... δεν θα ξεχασω ποτε αυτο το βλεμα του μωρου μου
Κουκλί είναι! Να σου ζήσει κι αυτός και η αδερφούλα του! Περνάει τόσο γρήγορα ο καιρός... Όμως είναι ακόμη μωράκι, έστω κι αν δεν είναι νεογέννητο. Οπότε απόλαυσέ τον! Έχεις ακόμη καιρό να νιώθεις τη "μωρουδίλα" του! Είναι πολύ ωραία φάση...
καταγαλανα ματακια ομορφα!!!
3 1/2 μηνών και γελάει με χαχανητά, σχεδόν κάθεται και είναι έτοιμος να σηκωθεί;; Πραγματικά εντυπωσιακό...μπράβο...τι να πω;; Μάλλον πρέπει να κάνω μια συζήτηση με την παιδιατρό μας για την ανάπτυξη του γιού μας στο επόμενο ραντεβου. Στο μόνο που μάλλον είμαστε μπροστά είναι στο μέγεθος γιατί ενώ είναι 6 1/2 μηνών φοράει ρούχα 9-12. Ωραίο το κείμενο...ελπίζω κάποτε να αποκτήσουμε και εμείς ένα δεύτερο παιδάκι. Τα ματάκια του είναι υπέροχα Ολίβια...ελπίζω να παραμείνουν έτσι αλλά και να αλλάξουν δεν πειράζει και τα καστανομάτικα παιδάκια κουκλιά είναι. :)
Γωγώ η ατάκα "Κάθε παιδί έχει τους ρυθμούς του, ακόμα και τα παιδιά της ίδιας μάνας" είναι μεγαλη και σοφή. Τώρα με δύο παιδιά τη νιωθω στο πετσί μου!
αχχχχχχ!!!! θελω δευτερο παιδι και θελω φωτογραφικη μηχανη γιατι την πρωτη μου την ρημαξε και την αποτελειωσα εγω!!!!!επισης να πω οτι ολα γινονται αυτοματα γιατι εχει σπασει η ΄παρθενια' απο το πρωτο παιδι και ολα σου φαινονται νορμαλ και οχι κατι καινουργιο!!!