Η αγάπη χάθηκε μια μέρα

Τον άντρα μου τον γνώρισα μέσα από το οικογενειάκό μου περιβάλλον. Περιττό να σας πω πως ήταν ένα coup de foudre κεραυνοβόλος όσο εκεί που δεν παίρνει. Τον γνώρισα μόλις είχε μπει το 2001, Ιανουάριο… και σε έξι μήνες παντρευτήκαμε!

4 ιουλιου του 2001: ένας γάμος υπέροχος με πολύ λιγα άτομα και όχι νυφικα και πέπλα. Ένα απλό άσπρο φόρεμα και ορχιδέες στα μαλλιά σε ένα παραθαλασσιο μερος που έμοιαζε με νησί, ο φωτογράφος μας απαθανάτιζε στις πιο αφθόρμητες στιγμες μας… Θυμάμαι ο άντρας μου στο οικογενειακό τραπέζι που έγινε μετά κάτι έκανε και έσπασε το δόντι του και άρχισε να πίνει ούζο. Περιττό να σας πω τι επακολούθησε.

Στα χρόνια που μείναμε μαζί αλλά ακόμα και τώρα…. που είμαστε χωριστά, ήταν όλη μου η ζωή εκείνος και μόνο εκείνος! 9 χρόνια αγάπης και ευτυχίας!

Μετά από δύο χρόνια εγγαμου βίου κάναμε τον γιο μου, το παλικάρι μου, που τώρα είναι πλέον 9 χρονών και μετά από λιγα χρόνια κάναμε την πριγκίπισσά μου που τώρα είναι 6 χρονών.

Τώρα πλέον δεν ειμαστε μαζί ίσως γιατί…. δεν ξέρω γιατί… και ούτε πλέον θελω να μάθω.

Ολα αυτά τα γράφω όμως γιατί θέλω να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα δύο παιδιά που μου χάρισε και που καθημερινά στα μάτια τους βλέπω εκείνον και για τα 9 χρόνια αγάπης και έρωτα που έζησα μαζί του. Μπορεί τώρα να μην είμαστε μαζί, όμως έχω κάτι ανεκτίμητο δικό του που κανείς και καμιά δεν μπορεί να μου κλέψει και που καθημερινά μέσα από τα γλυκά αυτά ματάκια είναι σαν να τον έχω δίπλα μου.

Σ’ ευχαριστώ πολύ που ήσουν δίπλα μου!

Αργυρώ