Μου λείπει η μαμά μου
Από παιδί ήμουν κολλημένη στη γιαγιά μου. Τις πιο πολλές ώρες της ημέρας ήμουν μαζί της, γιατί η μητέρα μου δούλευε μαζί με τον πατέρα μου για να είμαστε καλά εμείς. Και είμαστε. Πολύ καλά θα έλεγα και ειδικά σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Ολα χάρη στον αγώνα των δικών μου.
Έτσι λοιπόν τη μητέρα μου τη γνώρισα σχετικά αργά. Και τώρα διαπιστώνω πόσα έχασα από αυτην. Και όμως, την ίδια στιγμή που λέω κάτι τέτοιο, αμέσως το μυαλό μου κάνει ένα κλικ και μου λέει πως όχι… την ήξερα πολύ πολύ καλά. Ήταν πολύ γεμάτος άνθρωπος, μοναδικός. Ήταν η μαμά μου την οποία δυστυχώς έχασα από αυτή την άτιμη αρρώστια, ξέρετε… Τον καρκίνο.
Μου λείπει! Πολύ πολύ. Το κενό που αφήνει κάθε μητέρα δεν αναπληρώνεται με τίποτα, μα με τιποτα όμως. Είμαι και εγώ μανούλα δύο αγοριών, 2 και 5.5 ετών και όμως μου λείπει η μαμά μου. Μου λείπει την ώρα που αρρωσταίνουν τα παιδάκια μου και δεν έχω ποιον να συμβουλευτώ. Μου λείπει να πάμε μια βόλτα και να έχω τα παιδάκια μου και τη μαμά μου. Μου λείπει όταν τσακώνομαι με τον άντρα μου. Μου λείπει όταν κάτι πάει στραβά στη δουλειά, όταν αρρωσταίνω, όταν πάω για ψώνια. Μου λείπει όταν ακούω κάποια συγκεκριμένα τραγούδια, όταν βλέπω μια αγαπημένη ταινία.
Μου λείπει παντού και πάντα.
Δυστυχώς δεν αλλάζει αυτό με τίποτα. Μια ζωή θα το κουβαλάω. Και όμως, πρέπει να συνεχίσω για εμένα, τα παιδιά μου, τον άντρα μου, τον πατέρα μου, τα αδέλφια μου.
Είναι πολύ δύσκολο όλο αυτό. Ξεγελώ λοιπόν τον καθένα πως καημό δεν έχω κανέναν. Κλεμμένο, αλλά αυτή τη στιγμή με αντιπροσωπεύει και νομίζω πως θα το κάνει για πάντα…
μαμά Ε.
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
22/7 την εχασα κι εγω απο καρκινο μεσα σε 50 μερες.............απιστευτο μου φαινεται........η δικια μου η μαμα??ωρες ωρες νομιζω οτι θα τρελαθω.....ερχεται ομως η καθημερινοτητα και με παρασερνει...μεχρι ενα σημειο...και μετα ξανα τα ιδια,οι ιδιες σκεψεις,οι ιδιες εικονες μπροστα μου,τα ιδια γιατι........
Και εγώ την έχασα 31/8/2006..οταν εγινα μαμά τότε την κατάλαβα..είναι ο φύλακας άγγελος μου..μου λείπει όμως κάθε ώρα και στιγμή..Μαμά μου σε ευχαριστώ για όλα..τα εγγόνια σου δεν τα είδες και αυτο είναι.μαχαίρι στην καρδιά..να ξέρεις ότι σε κουβαλάω στο είναι μου..να με προσέχεις..και εγώ θα προσπαθήσω να είμαι ευτυχισμένη όπως μου ζήτησες οτα ν έφευγες χαμογελώντας από αυτη τη ζωή...το μαριαννακι σου..
Δεν θα πω πολλά... Την έχασα το καλοκαίρι που πέρασε 31/8,από καλπάζοντα καρκίνο μέσα σε 2,5 μήνες. Νοιώθω ακρωτηριασμένη...
Μου λείπει και εμενα η μανούλα μου δεν την έχω χάσει αλλά μάλλον έχει Αλτσχαιμερ προς το παρόν με θυμάται εμένα την εγγονή της τον άντρα μου.Είναι όμως στον δικό της κόσμο έχει χάσει την ζωντάνια της δεν θέλει να κάνει τίποτα δεν με μαλώνει πια που καπνίζω πάντα μου έλεγε και.άλλο τσιγάρο αντε να το κόψεις.Δεν παίζει με την εγγονή της δεν με ρωτάει είσαι καλά κορίτσι μου ?Σε λίγες μέρες θα μάθουμε τα αποτελέσματα από κάποιες εξετάσεις. Την βλέπω έτσι και ματώνει η ψυχή μου.
ΕΙΜΑΙ 23 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΜΑΜΑ ΔΥΟ ΑΓΟΡΙΩΝ 1,5 ΚΑΙ 3 ΕΤΩΝ... ΕΓΩ ΕΧΑΣΑ ΤΟ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ ΣΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΙΚΡΗ ΗΛΙΚΙΑ. ΙΣΩΣ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΗ ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΟΤΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟΝ "ΧΟΡΤΑΣΑ". ΚΙ ΟΜΩΣ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΔΩΣΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ. ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΔΥΟ ΥΠΕΡΟΧΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΟΛΟΣ ΠΕΡΙΕΡΓΩΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΞΕΧΩΡΙΣΑ. ΟΤΑΝ ΕΜΕΙΝΑ ΜΕ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΣΑ ΝΑ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΟΤΑΝ ΘΑ "ΦΥΓΕΙ". ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΒΛΕΠΩ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΝΩ ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ... ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΜΟΥ ΧΕΙ ΜΑΘΕΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΤΑ ΜΑΘΑΙΝΩ ΣΑ ΝΑ ΗΤΑΝ ΜΟΛΙΣ ΧΘΕΣ ΕΔΩ.. ΝΙΩΘΩ ΠΜΩΣ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΕΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΚΙ ΟΜΩΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΟΤΑΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΟΥ ΡΩΤΑΕΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΠΠΟΥ (ΟΥΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΓΝΩΡΙΣΕ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ), ΟΤΑΝ ΠΑΡ ΟΤΙ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΟΥ ΟΙ ΓΝΩΣΤΟΙ ΜΑΣ ΤΟΥ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΕΝΕ ΩΡΕΣ ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ΠΟΣΟ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΗΤΑΝ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΙΜΑΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΗ, ΤΗΝ ,ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΛΕΙΨΗ ΤΗΝ ΕΝΙΩΣΑ ΟΤΑΝ ΠΕΡΝΟΥΣΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΑΜΟ ΜΟΥ. ΕΝΙΩΘΑ ΑΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΗ ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΤΟΝ ΘΕΛΩ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙ ΑΓΚΑΛΙΑ ΟΠΩΣ ΠΑΙΔΑΚΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΝΕΝΑΝ... ΗΞΕΡΑ ΠΩΣ ΗΤΑΝ Ο ΜΟΝΟΣ ΑΝΤΡΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΣΚΟΤΩΝΕ ΟΠΟΙΟΝ ΠΕΙΡΑΖΕ ΤΟ "ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ" ΤΟΥ. ΝΑΙ ΕΙΜΑΙ ΤΟ "ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ" ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΤΑ ΒΡΗΚΑ ΟΛΑ ΣΤΡΩΜΕΝΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ. ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ ΚΑΙ ΕΧΩ ΗΡΕΜΗΣΕΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΠΛΕΟΝ ΜΕ ΤΑ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙΑ ΜΟΥ ΠΑΛΙ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ... ΜΟΥ ΛΕΙΕΠΕΙ ΠΟΥ ΜΕΝΩ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΕ 25ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΡΑ ΝΥΧΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΝΑ ΤΑ ΧΑΡΕΙ... ΝΑ ΤΑ ΔΕΙ ΠΩΣ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΠΩΣ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΣΤΟ ΚΑΘΕ ΤΙ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΕΙΧΕ ΠΡΟΒΛΕΠΨΕΙ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙΑ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ...ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙ ΤΟ ΤΟΣΟ ΚΑΛΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΚΑΙ ΜΕΝΑ Κ ΚΡΑΤΑΩ ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ!! ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΤΟ ΞΕΡΩ ΑΠΛΑ ΗΘΕΛΑ ΚΙ ΕΓΩ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΙΨΗΣ... ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!!!
... και λίγα είπες! Η μάνα μου, η καλή, η αστεία, η ντροπαλή, έφυγε 14 Φεβρουαρίου 2010 κι από τότε έχω γίνει άλλος άνθρωπος. Φοβάμαι τα πάντα, ανησυχώ για όλα, έχω οργή και τόσο πόνο. Ακόμα και τώρα όταν πηγαίνω στο χωριό να δω το μπαμπά μου, σκέφτομαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν δεν έφευγε. Θα έβγαινε στην πόρτα να δει τίνος είναι τ' αμάξι που ακούει, θα μ' έβλεπε και θα 'κανε τον κλασικό της χορό της χαράς. Ακόμα όταν συμβαίνει κάτι χαρούμενο, πάω να την πάρω τηλέφωνο. Έκανα το γιο μου πριν οχτώ μήνες και με στενοχωρεί τόσο πολύ που γι' αυτόν η μαμά μου θα είναι μια φωτογραφία. Δεν είναι άλλος άνθρωπος σαν τη μάνα μου. Σαν τη μάνα του καθενός.
Εχεις δικιο Ευα! Παρακαλαω να ειμαστε γεροι κι εγω κι ο αντρας μου για να ειμαστε κοντα στα παιδια μας. Μας χρειαζονται! Δεν υπαρχει χειροτερο πραγμα για ενα παιδι να μη μεγαλωνει με τους γονεις του!!! Εγω ειχα χασει τον μπαμπα μου οταν ημουν μικρη.
katalavaino pos niotheis kali mou ego otan exasa ti mama mou se atixima eimoun molis 15 minon..kai eixa ala tesera aderfia..29 xronon itane...exo mia kori 3 kai kati kai tremo stin idea mi patho kati..prin ena xrono exasa kai ton mpampa mou.kserete apo ayton exo anamniseis mporo na thymamai kias min eixame toses polles kales stigmes,pantos exo na thymamai!apti mama mou omos..mono fotografies kai istories apo syggeneis..kanenas den kserei ti tou epifilasei i moira..tis aresei na paizei tragika paixnidia kai na pairnei tous anthropous pou agapame...NAMASTE KALA KORITSIA KAI AS ELPISOYME NAMASTE GEROI KAI NAMASTE GIA POLLA POLLA XRONIA KONTA STA PAIDIA MAS!
Επίσης δεν ήταν ηλικιωμένη ήταν μόνο 51 ετών...
ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΤΟ ΕΙΧΑ ΖΗΣΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ.... ΚΑΡΚΙΝΟ ΕΙΧΕ 5 ΧΡΟΝΙΑ ...ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΜΠΕΣ ΒΓΕΣ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ.ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΛΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑ,ΤΟ ΠΡΩΙ ΔΟΥΛΕΙΑ Κ ΠΑΙΔΙΑ ΕΝΔΙΑΜΕΣΑ ΝΟΣΚΟΜΕΙΟ Η ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΞΕΝΥΧΤΙΑ ΣΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ. ΕΥΤΥΧΩΣ ΕΙΧΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ, ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΤΕΧΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Κ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΛΛΗΜΑ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ.
ποσο σε καταλαβαινω..ποσο σε νιωθω.. να ηξερες μοναχα ποσο χρειαζομουν τη μαμακα μου λιγο πριν το χειρουργειο της καισαρικης..θα εφερνα μια ψυχουλα στη ζωη,κι εκεινη τη στιγμη μου ελειπε η καλη γυναικα που εφερε εμενα στη ζωη.. η κορουλα μου θα εχει το ονομα της! μου λειπεις κι εμενα μαμα!
diavasa kai ta parapanw sxolia kai pragmatika ELEOS .... egw tha sas pw tin alli meria omos tou nomizmatos ... emena zei ... kai ? IRONIA , zei alla den itan pote ekei , den kserw ti mirodia exei , den me exei parei pote aggalia , exw enan gio 1.5 eton kai den ton exei dei kan ... kai tonandra mou ton gnorise apo ton mina tou melitos pou pigame emeis na tin doume sto nisi tis ... otan genaga eixa mesa stin ethousa odinon tin koubara mou ... borei i mamade sas na min zoun , alla sas zilevw giati exete toulaxiston kati na thimaste apo aftes ... egw kai pou zei den exw tipota ... kai poles fores erxete sto mialo mou i stigmi pou tha figei apo tin zwh kai den kserw giati tha prepei egw na klapsw .... den eimai skliri , allh itan skliri mazi mou
νιώθω αντί μιώθω...
σε μιώθω κι εγώ, γιατί έχασα τη μαμά μου πριν από 9 μήνες. Μανούλα μου λείπει η μυρωδιά σου και η αγκαλιά σου. Να έρχεσαι τις νύχτες... Δέσποινα όλες κάποτε θα βρεθούμε σε αυτή τη θέση. Τότε θα υπάρξει δίλημμα για τα δικά μας παιδιά ή μήπως όχι?
Ααααααχ αυτες οι μαμαδες... Την εχασα πριν 17 μηνες, η κορη μου ηταν 10 μηνων, κι απο τοτε μ'επιασε ενα φοβερο αγχος να ζησω! Να ειμαι καλα, να ειμαι διπλα στο παιδι μου οσο περισσοτερο γινεται, να μη στερηθει αυτα που στερουμαι, να μη νιωσει τοσο πονο οσο νιωθω εγω σημερα.. Να μην πει "αχ μανουλα μου, που εισαι..".. Ουφ, μαμαααααααααα!
Ενταξει επαθα σοκ με την απαντηση της Δεσποινας! Ειναι δυνατον να υπαρχει κατι θετικο σε ολο αυτο? Δηλ καλυτερα να χανουμε τους γονεις μας απτη στιγμη κανουμε δικη μας οικογενεια για να μην τους γηροκομησουμε? Πολυ σκληρο μου ακουγεται αυτο. Εχασα κι εγω τον μπαμπα μου σε μικρη ηλικια και καταλαβαινω.... Υπομονη κοριτσι μου δεν μπορουμε να κανουμε δυστυχως τιποτα αλλο.....
Να σκέφτεσαι τη θετική πλευρα της κατάστασης αυτής. Συμφωνώ ότι είναι τραγική αυτή η απώλεια. Από τη στιγμή που η γυναίκα γίνεται μητέρα η πρώτη προτεραιότητα είναι το παιδί της . Αυτό πιστεύω εγώ. Να σκέφτεσαι πάντως ότι στη φάση που βρίσκεσαι με το βαρύ πρόγραμμα του να μεγαλώνεις 2 παιδιά , θα αισθανόσουν πολύ άσχημα αν η ηλικιωμένη μητέρα σου χρειαζόταν ιατρική ή άλλη βοήθεια και εσύ εκ των πραγμάτων θα έμπαινες στο δίλημμα :παιδιά ή γονιός ?
καθόλου εύστοχη απάντηση Δέσποινα και παντελώς άκυρο παραδειγμα !!! μα αν είναι δυνατόν ότι υπάρχει και θετική πλευρά της απώλειας της ΜΑΝΑΣ !!! ας προσέχουμε λίγο τι απαντάμε σε αυτή τη μαμά που μοιράζεται τον πόνο της ψυχής της ..... η απάντηση στο δίλημμα που θέτεις μόνο εσύ νομίζω θα μπορούσες να δώσεις,μιας και το σκέφτεσαι έτσι...no more comments...
Ποσο.... μα ποσο σε καταλαβαινω...
DEN EISAI H MONH POY ΞΕΓΕΛΑΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΠΩς ΚΑΗΜΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑ . ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ... ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ Η ΒΑΛΙΤΣΑ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΑΩ ΑΛΛΑ ΕΤΣΙ ... ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ... ΕΓΩ ΤΗΝ ΕΧΑΣΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΔΙΚΑ ΠΕΡΝΑΓΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ... ΤΟΣΑ ΑΔΙΚΑ ΤΟΣΑ ΓΡΗΓΟΡΑ ... ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΕΧΑΣΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ. ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΓΝΩΣΤΟΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΚΑΘΗΣΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΑΙΡΕΤΗΣΑ ΣΑΝ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΓΝΩΡΙΜΟ...
Ποσο σε νιωθω ποσο.....ξαφνικα κ εγω μια μερα μεγαλωσα...αποτομα.. μου λειπει η μυρωδια της..η αγκαλια της...τα παντα ακομα κ το να μαλωνω μαζι της..απο τοτε ειμαι μισος ανθρωπος. παντρετηκα εκανα δυο παιδακια αλλα ειμαι τοσο μονη χωρις αυτην.η μερα του γαμου μου ,οταν γεννησα τα παιδια μου..τοσος κοσμος διπλα μου τοση χαρα κ εγω χαλια... προσδοκω ανασταση νεκρων την αγκαλια σου για να βρω.μου λειπεις μανουλα σ αγαπω...
Αχ!ποσο σε καταλαβαινω καλη μου.Εχουν περασει ηδη 12 χρονια απο τοτε που εχασα την μανουλα μου εντελως ξαφνικα (ανευρισμα στην καρδια)!Ποτε δεν το ξεπερασα.Ποτε δεν επαψα να ποναω (απλα ο πονος δεν μου κοβει την αναπνοη πια οπως γινοταν τα πρωτα χρονια...)Εφυγε τοσο νεα.Δεν ειδε ποτε τον γαμο μου,δεν ειδε ποτε τα εγγονια της.Το κενο της μανας δεν καλυπτεται ποτε και με τιποτα,απλα μαθαινεις να ζεις μ'αυτο για το υπολοιπο της ζωης σου....