Μία δύσκολη εγκυμοσύνη, ένας επικίνδυνος τοκετός, μία αγαπημένη κορούλα!
Θα σας διηγηθώ της ιστορία τοκετού του δεύτερου παιδιού μου… της κόρης μου.
Όταν ανακάλυψα πως είμαι έγκυος, σαν σήμερα πριν 2 χρόνια, πραγματικά πανικοβλήθηκα…. Με τον άντρα μου συνεχώς μαλώναμε για πολύ σοβαρά θέματα επικοινωνίας που είχαμε. Η σχέση μας δεν ήταν σε φάση να φέρουμε ένα δεύτερο παιδάκι στον κόσμο. Αντιθέτως, είχαμε ήδη χωρίσει αλλά δεν το ξέραμε…
Αμφιταλαντεύτηκα, έκλαψα, πόνεσα και αποφάσισα να μην το κρατήσω αυτό το μωρό. Δεν είχα ξανακάνει έκτρωση και ήταν το χειρότερο που μπορούσα να φανταστώ για τον εαυτό μου.
Τελικά, όμως με έπεισε ο σύζυγος να το κρατήσουμε και είπε ότι όλα θα φτιάξουν μεταξύ μας και άλλες τέτοιες χιλιοειπωμένες υποσχέσεις.
Εγώ εν τω μεταξύ, άρχισα ήδη να έχω αναγούλες, λιγούρες και να πονάω, δεδομένου ότι ο μεγάλος μου που τότε ήταν 15-16 μηνών, ήθελε αγκαλίτσες συνέχεια.
Ο άντρας μου φυσικά δεν άλλαξε τη συμπεριφορά του. Συνέχισε να μου φέρεται άσχημα και να με μειώνει, να λείπει σε δικές του δραστηριότητες και «υποχρεώσεις», εγώ να κλαίω, να πονάω και να φοβάμαι.
Το καλοκαίρι το πέρασα σχεδόν μόνη μου με το παιδί και τους γονείς μου ενώ ο σύζυγος συνέχιζε να κάνει αυτό που έκανε πολύ καλά και πριν…
Δεν θα ξεχάσω ένα βράδυ που είχα έντονους πόνους χαμηλά και γονάτισα στην κυριολεξία από τον πόνο. Ήταν βράδυ και ήμουν όλη μέρα στο πόδι και από την κούραση, μάλλον η μήτρα μου με προειδοποιούσε να ξαπλώσω. Εκείνος με κοιτούσε ατάραχος από το κρεβάτι ξαπλωμένος και δεν έκανε τίποτα απολύτως. Ούτε λαχτάρισε, ούτε φοβήθηκε, ούτε με βοήθησε να ξαπλώσω…
Κατά τη διάρκεια του 4ου μήνα της εγκυμοσύνης μου, ο σύζυγος αρρώστησε με υψηλό πυρετό. Πήγε στο νοσοκομείο και για μέρες δεν ξέραμε τι έχει. Φυσικά εμένα (και τους δικούς μου) με ζώσαν τα φίδια. Οι γιατροί δεν μου έλεγαν τι έχει, εκείνος δεν απαντούσε σε καμιά ερώτηση και τα πεθερικά μου σφύριζαν αδιάφορα…
Μετά από πολλές μέρες και πολλές εξετάσεις μαθαίνουμε ότι είχει κολλήσει έναν ιό (κάτι σαν το τοξόπλασμα) και δεν έπρεπε με τίποτα να το κολλήσω εγώ και το έμβρυο που ‘κρατούσα’ με τόση αγάπη στην κοιλιά μου. Έκανα εξετάσεις στον μικρό μου και σε μένα και περίμενα τα αποτελέσματα. Αν κολλούσα αυτόν ιό, το μωρό που θα γεννούσα θα είχε πρόβλημα τύφλωσης ή κώφωσης διάβαζα στα διάφορα sites. Οι γιατροί ποτέ δεν μου εξήγησαν τίποτα.
Φυσικά μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα και να βεβαιωθώ ότι τα μωρά μου είναι μια χαρά, πέρασα από την κόλαση. Τα πεθερικά μου φυσικά αρνήθηκαν να κάνουν τις εξετάσεις και απορούσαν γιατί δεν θέλω να τους βλέπω….
Ο ιός έκανε τον κύκλο του και γιατρεύτηκε ο εν λόγω σύζυγος μετά από 2 μήνες περίπου. Ωστόσο, τόσο καιρό με έκανε να κλαίω καθημερινά, κανονικά, σαν να του άρεσε να με βλέπει να υποφέρω….
Η εγκυμοσύνη μου προχωρούσε ωραιότατα, ευτυχώς, και περίμενα με μεγάλη λαχτάρα να σφίξω στην αγκαλιά μου το κοριτσάκι μου.
Στο σπίτι τα προβλήματα και οι καυγάδες δεν σταματούσαν.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν ήμουν στον 8ο μήνα, που μου ζήτησε, εντελώς φυσιολογικά, να τον βοηθήσω να σηκώσει μια πολύ βαριά γλάστρα-βαρέλι από τη βεράντα «για να μην τη χαλάσει ο βοριάς». Τέτοια μου έλεγε και έβγαινα εκτός εαυτού…Έλεγε πολλά που με κάνανε να νιώθω φόβο και ανασφάλεια.
Είχα αποφασίσει να πάω να γεννήσω μόνη μου αλλά φυσικά δεν βρήκα τη δύναμη και με πήγε εκείνος, εκείνο το κρύο πρωινό του Φλεβάρη στο νοσοκομείο για προγραμματισμένη καισαρική…
Όταν ξύπνησα εκείνο το πρωί, ήρθε η νοσοκόμα να με ετοιμάσει. Όταν μου έβαλε τον καθετήρα πόνεσα τόσο πολύ που φώναξα. Σε λίγα λεπτά μου σπάσανε τα νερά. Και από εκείνη την ώρα ξεκινάει ο μεγάλος πόνος. Ένας πόνος βαθιά μέσα στην κοιλιά μου, κοντά στο μωρό μου. Δεν με πίστευε κανείς γιατί νομίζαμε ότι είναι από τον καθετήρα. Δεν ήξερα αν είναι πόνοι τοκετού μιας και δεν τους είχα νοιώσει στην προηγούμενη γέννα μου.
Αυτό που είχε συμβεί ήταν ότι έπαθα ρήξη μήτρας λίγη ώρα πριν μπω στο χειρουργείο. Έσπασε η μήτρα μου και κινδύνευα και εγώ και το μωρό μου. Ακόμα και ο γιατρός, απ’ ότι μας είπε μετά, δεν το κατάλαβε αμέσως και χρειάστηκε να με ανοίξει και να με κλείσει δύο φορές. Έμεινα στο χειρουργείο περίπου 5 ώρες…. Οι γονείς μου τρελάθηκαν από την αγωνία τους… Μόνο αυτοί όμως….
Αργότερα ο σύζυγος ανέφερε το γεγονός σαν να μιλούσε για μια ξένη. Δεν τρόμαξε, δεν δόξασε την Παναγία που ζήσαμε, δεν με πήρε αγκαλιά να μου πει καμιά γλυκιά κουβέντα…. η γνωστή αδιαφορία….
Η κόρη μου γεννήθηκε υγιέστατη και αέρινη… 2.570 kg.
Τη λάτρεψα μόλις την είδα και ήταν τόσο μικρούλα μα τόσο δυνατή…. Μόλις συνήλθα από τη νάρκωση και τους πόνους της δύσκολης καισαρικής, την πήρα στην αγκαλιά μου και την έβαλα στο στήθος μου. Έπιασε αμέσως τη θηλή με το μικρούτσικο στοματάκι της και με κοίταξε με τα μεγάλα της όμορφα μάτια! Ο πιο εύκολος θηλασμός ever! Λατρεία! Αυτή η μικρή ξέρει να τα καταφέρνει!
Σήμερα η λουλουδένια μου είναι 15 μηνών. Είναι ένα πανέμορφο, ανεξάρτητο κοριτσάκι και είμαστε τόσο δεμένες! Θηλάζουμε ακόμα και αγαπιόμαστε πολύ!
Είμαι μια χωρισμένη μανούλα με 2 παιδιά που η καρδιά μου λαχταράει για αυτά. Πληγωμένη γιατί αυτός ο άντρας που κάποτε ερωτεύτηκα πολύ με έκανε να πονέσω τόσο με την αδιαφορία του. Σίγουρα φταίω και εγώ για να το αξίζω όλο αυτό. Αλλά ο Θεός με ευλόγησε με τη μητρότητα και θέλω να ρουφήξω κάθε σταγόνα χαράς με τα παιδιά μου!
Εκείνος ακόμα κάνει ό, τι μπορεί να με κάνει να φοβάμαι και να μη μπορώ να βρω την ηρεμία μου με ατελείωτα δικαστικά έγγραφα.
Επίσης, συνειδητοποιώ ότι οι χωρισμένες μανούλες αποτελούν μια δικιά τους κατηγορία «μανούλας» που θέλω άλλες 5 σελίδες να περιγράψω….
Και τέλος, θέλω να φωνάξω ότι αν και βίωσα τη μητρότητα με έναν πικρό και δύσκολο σύζυγο, και πάλι μπορώ να πω με σιγουριά ότι είμαι πολύ ευτυχισμένη που έγινα μανούλα και δεν θα το άλλαζα με τίποτα αυτό!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Νομίζω οτι πρεπει να κανονίσουμε ενα ραντεβου , να συναντηθουμε ολες απο κοντα και να παμε στη Βουλή!!!! Ελεος πια να υπάρχουν τέτοια καθ %^&^*& κια αναμεσα μας και να μης μας προστατευει κανεις!!!! Να κάνεις υπομονή και να ελπίζεις στην Παναγία μας κοπέλα μου. Εγώ αυτό κάνω. Με εγκατελειψε οταν ημουν έγκυος........και τωρα με πολεμάει.....!!!
Να σου ζήσουν τα μωράκια σου και ποτέ να μην αφήσεις κανένα να σας πληγώσει... Βάσω πραγματικά το σκέφτεσαι ακόμη? Σε πέταξε στο δρόμο κ σε κατήγγειλε για αρπαγή του παιδιού σου???? Να βγει με το καλό το μικρούλι σου από εντατική κ να χαίρεσαι κ το μεγάλο σου, πάνω απ' όλα όμως φρόντισε να βρεις δύναμη να σταθείς στα πόδια σου γιατί σε χρειάζονται
Ειρήνη μου αν και λυπάμαι για την κατάσταση σου ειναι ενθαρρυντικό να βλέπεις ότι δε τα περνάς μόνο εσύ! Δεν ξέρω, είμαι απελπισμένη γιατί λόγω του ότι πέρασα και επιλοχιο κατάθλιψη στην πρώτη μου γέννα, μου χτυπάει συνέχεια ότι αν φύγω δε θα ξαναδώ το παιδί, τωρα τα παιδιά...γιατί λέει θα επικαλεστεί ότι είμαι ακατάλληλη για μάνα,όλα αυτά επειδή χρειάστηκε να πάρω αντί καταθλιπτική αγωγή. Δε φτάνει που δε θα με βλέπουν θα νομίζουν ότι έχουν και τρελή μάνα! Εχει σταματήσει όμως εδώ και καιρό να λέει τέτοια! Πρόσφατα έδωσε σε ένα φίλο συμβουλή να αφήσει έγκυο τη κοπέλα του που ήθελε να τον αφήσει για να την κάνει να μείνει! Εγώ φυσικά φρικαρα εντελώς! Αν αυτός ειναι ο τρόπος σκέψης του....και το ανακαλύπτω τωρα, φαντασου τη φρίκη μου!!! Τέλος πάντων, υπομονή σε όλες κορίτσια και εύχομαι να σταθούμε όλες δυνατές για χάρη των παιδιών! Α! Και ποτε καβγάδες μπροστά τους!!!! Οχι ότι δεν καταλαβαίνουν τα πάντα, απλά ας ειναι όσο πιο ανοδυνο γίνεται για αυτά!
Κατερινα ο ανθρωπος δεν αλλαζει ποτε.Παντα θα βγαζει τον ασχημο εαυτο του.Αργισα να το καταλαβω,αλλα τελικα εστω και αργα το καταλαβα.Εγω ημουν με τον αντρα μου πολλα χρονια μαζι.Ειχαμε περασει παρα πολλα.Και καλα,αλλα και ασχημα.Ενω η συμπεριφορα του δεν ηταν καλη(οχι παντα),πιστευα οτι με αγαπαγε.Ελεγα αυτο που ειπες και εσυ. Θεωρούσα προστιχο να χώρισω και να στερησω απο τα παιδια μας(ειχα δυο τοτε),την “οικογενεια” αφού δεν ηταν μπεκρης ή χαρτοπαίχτης και δεν γυρναγε με φιλους ή γυναικες. Γι' αυτο και καθομουνα μαζι του.Νομιζα οτι με την αγαπη μου,με την υπομονη μου και με λιγη προσπαθεια θα καταφερω να τον κανω να "πεταξει" τον ασχημο εαυτο του και να κρατησει μονο τον καλο.Το 2008 φτασαμε στο δικαστηριο γιατι δεν αντεχα αλλο την συμπεριφορα του,αλλα ουτε ηθελα τα παιδια μας να βλεπουν τσακωμους.Μετα απο μια πολυ σοβαρη συζητηση που καναμε αποφασησαμε να δωσουμε αλλη μια ευκαιρια στο γαμο μας.Για 2 χρονια περιπου περναγαμε τελεια.Αλλα ξαναγυρισε ο παλιος του κακος εαυτος.Τον Μαιο του 2012 αρκετα καθηστεριμενα μετα απο επισκεψη στο γυναικολογο εμαθα οτι ημουν εγκυος.Οταν του το ειπα ακουσα διαφορα.Αρκει να σου πω οτι μεχρι που μου ζητησε να κανω εκτρωση.Ενω μεσα μου ηξερα οτι αυτος ο γαμος ειχε τελειωσει αποφασησα να κρατησω το μωρακι μας.Πρωτον γιατι δεν ηθελα να πεταξω στα σκουπιδια αυτη τη μικρη ζωουλα που ειχα μεσα μου(και να εχω τυψεις στην υπολοιπη ζωη μου).Και δευτερον φοβομουν μην μου συμβει τιποτα (αφου ημουν 40 χρονων) και μεινουν τα δυο αγορακια μου χωρις τη μανουλα τους.Σε ολη την περιοδο της εγκυμοσυνης πηγαινα με την μητερα μου για εξετασεις.Ο αντρας μου πουθενα.Μονο την μερα που γεννησα ηρθε στο νοσοκομειο(2 ωρες μετα), μαζι με τους γονεις του.Δεν μου ειπε ουτε μια κουβεντα.οση ωρα εκατσε συζητουσε με την κουμπαρα μας και με τους γονεις του.Και ενω εκανα καισαρικη και πονουσα πολυ δεν εδειξε κανενα ενδιαφερον.Τελικα μετα απο τοσα που εχω περασει ολα τα χρονια αλλα και την περιοδο της εγκυμοσυνης μου και της γεννας βρηκα την δυναμη να πω ΤΕΛΟΣ.Πιστευω οτι αυτο το μωρακι μου εδωσε αυτη τη δυναμη.Και ακομα πιστευω οτι ολα στη ζωη μας γινοντε για καποιο λογο.Ο θεος μου εστειλε αυτο το μωρακι για καποιο λογο.Για να μου δωσει τη δυναμη να πω ΤΕΛΟΣ.Πανω απ' ολα για τα παιδακια μου.Τωρα που γραφω ειμαστε σε διασταση,Αφου το διαζυγιο ειναι να βγει το 2015. Και εγω μεγαλωνω μονη μου τα δυο υπεροχα αγορια μας(15.5 χρονων και 10 χρονων)και μια ομορφη κορουλα. Αυτα τα τρια παιδακια τα ΛΑΤΡΕΥΩ.Ειναι η ζωη μου ολη.Μαζι με τα καλα και τα ασχημα που μπορουν να συμβουν.Μου δεινουν δυναμη και τα ξεπερναω ολα.
Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου και να στέκεσαι δυνατή για αυτά!
Βιώνω παρόμοια κατάσταση από τον 3ο μήνα της 2ης εγκυμοσύνης μου έως και σήμερα που έχουν περάσει δύο βδομάδες από τον πρόωρο τοκετό. Ήλπιζα ότι κάτι θα άλλαζε μεταξύ μας αλλά μάταια. Μένουμε επαρχία και πριν 4 μέρες κατεβαίναμε αθήνα για να δούμε το μωρό και με εγκατέλειψε στην εθνική οδό επειδή του έθιξα τη μανούλα του, η οποία είναι η ηθική αυτουργός της κατάστασής μας. Με άφησε στην εθνική οδό λαχώνα 10 ημερών με καισαρική τομή και με βαλίτσες που κουβαλούσα μαζί μου. Αναγκάστηκα να επιστρέψω στην πόλη μας με ΚΤΕΛ να πάρω το αυτοκίνητό μου και τον μεγάλο μας γιο και να κατέβω οδηγώντας μόνη μου στην αθήνα. Το βράδυ της ίδιας μέρας κάλεσε την αστυνομία ότι και καλά δεν ξέρει που είναι και πώς είναι ο γιος μας και τώρα 4 μέρες μετά αρχίζει να συζητάει περί αρπαγής του παιδιού! Κι εγώ πηγαινοέρχομαι στην εντατική για να βλέπω το πρόωρο μωρό μας! Έχουν γίνει πολλά επεισόδια όλο αυτό το διάστημα και προσπαθεί να φτάσει στην αγωγή διαζυγίου με τον πιο ανώδυνο δικαστικά τρόπο για αυτόν καταπατώντας κάθε ίχνος της δικής μου αξιοπρέπειας. Πλέον όμως δεν πάει άλλο και για μένα. Να βγει το μωρό από την εντατική και θα προχωρήσω με τον δικηγόρο μου. Εύχομαι στη μαμά της παραπάνω ιστορίας να έχει δύναμη για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Σε καμία μαμά δεν αξίζει τέτοια συμπεριφορά.
http://www.youtube.com/watch?v=n3y3neVxAvw gia sena kai ta paidakia sou sou to afierono!!exe pisti...
Γεννησαμε με μερες διαφορα, εγω αρχες Μαρτιου εκεινου του ετους, επαθα ρηξη μητρας κ κινδυνεψα πολυ. Μονο που διπλα μου ειχα τους γονεις μου, μα πανω απο ολα ειχα τον αντρα μου που ξενυχτουσε κ ετρεχε για να με εχει παλι κοντα του γερη κ υγιη. Η αγωνια του για μενα ακομα δεν εχει φυγει. Αυτο με ενθαρρυνε πολυ κ στενοχωριεμαι που εσυ επρεπε να περασεις τοσο ψυχικο πονο παραλληλα με πολλους αλλους πονους. Κριμα πραγματικα!!! δεν υπαρχουν λεξεις να περιγραψεις αυτην την αδιαφορια. Ο Θεος να συνεχισει να σου δινει δυναμη να αναθρεψεις κ να διαπαιδαγωγησεις σωστα τα παιδακια σου. Να εχεις κοντα σου ατομα που σ'αγαπουν για να παιρνεις δυναμη. Το αξιζετε ολοι σας!!!!
Κι εγώ τα ΙΔΙΑ με την πρώτη μου εγκυμοσύνη! Μέχρι τα 2,5 χρόνια του γιου μου αυτή η αδιαφορία! Θεωρούσα προστιχο να χώρισω και να στερησω απο το παιδι μου την "οικογενεια" αφού ουτε ξύλο έτρωγα ούτε κανένας μπεκρης ή χαρτί παίχτης ήταν. Εφτασε ο κόμπος στο χτένι όμως όταν άρχισε λέει να υποψιαζεται ότι εχω άλλον και στην πραγματικότητα είχε αυτός σχέση! Δεν είπα κουβέντα! Απλά ζήτησα διαζύγιο κι αν γίνεται συνενετικο... Με τίποτα! Αρχισε τα παρακάλια και με έπεισε! Τα βρήκαμε κάπως και πάνω που ήμουν έτοιμη για σπιραλ επειδή αντισιλιπτικα δεν μου έδινε ο γιατρος, με ελάχιστες επαφές που είχαμε κι αυτεσ με τη γνωστή μέθοδο της "όπισθεν" εμεινα εγκυοσ!!!!και υπόψιν τον πρώτο μου γιο τον έπιασα με μεγάλη δυσκολία! Η ιστορία θα δείξει, φαίνεται να έχει κάπως αλλάξει αν και μερικές φορές μου θυμίζει τον παλιό καλό του εαυτό! Anais υπάρχουν και "ατυχήματα" κοπέλα μου. Εύχομαι να μην σου τύχει Αλλα μεγάλο λόγο μη λες! Οκ;
Μπράβο για την δύναμη σου!Μπράβο που με την πίστη που είχες μέσα σου γέννησες ένα δυνατό κοριτσάκι! Συγχαρητήρια που κατάφερες να βγάλεις από την ζωή σας αυτόν τον γάϊδαρο που είχες για άντρα! Σε καταλαβαίνω γιατί κ εγώ έχω περάσει παρόμοια κατάσταση με σένα! Αλλά δεν έχω βρει δύναμη να το τελειώσω....βλέπεις έχω τρία παιδιά έως τώρα και μου φαίνεται δύσκολο.... Συνέχισε να έχεις πίστη, αγάπη και να γεύεσαι την κάθε στιγμή με τα παιδάκια σου!
ena megalo mprabo eisai polu dunati k tha ta katafereis se oti kai na kaneis na xerese ta 2 uperoxa paidakia sou k na ta agapas to idio...kai aston auton....den tou aksizei oute na ton ftiseis etsi opos sou ferthike...
Το μωρό που κρατούσες με αγάπη στην κοιλιά σου ήταν αυτο που ήθελες νωρίτερα να αποβάλεις.. . Περίεργο! Πως ο σύζυγος ΤΕΡΑΣ σε έπεισε να μην το ρίξεις; Περίεργο! Αφού ο σύζυγος ηταν κακός γιατι δεν φροντισες να μην μείνεις έγκυος; σίγουρα υπήρχαν σημάδια τα οποία επέλεξες να μη δέις... ΓΙΑΤΙ; Εσύ δεν έφταιξες πουθενά κ για τίποτα; Αν η συμπεριφορά του ήταν τέτοια γιατί δεν χώρισες από την αρχή; Συγνωμη για αυτές τις ερωτήσεις αλλα μου ειναι δύσκολο να καταλάβω, πως ενω είχες τη στήριξή των γονιών σου αφέθηκες να σε κακομεταχειριζονται έτσι; Καλή δύναμή εύχομαι κ να σου ζήσουν το μωρό σου!
δεν ειναι δυσκολο, τα σημαδια ειναι εκει κ τα αγνοουμε, επιμενουμε κ πιστευουμε οτι κατι δεν κανουμε καλα κ οτι δεν ειναι ετσι ο συντροφος μας...κ τα ανεχομαστε...κ ειμαστε πολλες...
"Σίγουρα φταίω και εγώ για να το αξίζω όλο αυτό. " Αυτό κοπελιά το διάβασες?
δε μου αρεσει καθολου να ακουω-διαβαζω εκφρασεις του τυπου "Σίγουρα φταίω και εγώ για να το αξίζω όλο αυτό." που εφταιξες κοριτσι μου και ποιος σου ειπε εσενα οτι η μανουλα σου σε γεννησε και σε μεγαλωσε με πονο και θυσια για ν αυποφερεις σε ολη σου τη ζωη διπλα σε καποιον που κοιταει μονο την παρτη του???να χαιρεσαι τα βλασταρια σου κι ευχομαι να ειστε παντα ευτυχισμενοι!!!
Το μόνο που θα πω ειναι....respect!!!!!
Μπορεί να πικράθηκες όσο τίποτε άλλο από τον σύζυγό σου, αλλά θα πρέπει να παραδεχτείς και να τον ευγνωμονείς για πάντα που -έστω και μέσω ψεμμάτων- σε έπεισε να μη σκοτώσεις την κόρη σου, αλλιώς δε θα κουβάλαγες αυτήν τώρα στην αγκαλιά σου αλλά αιώνιες τύψεις! Να σου ζήσουν!!
Καλή μου σου δίνω συγχαρητήρια για το θάρρος και την υπομονή σου στις δυσκολίες που πέρασες. Λες "Σίγουρα φταίω και εγώ για να το αξίζω όλο αυτό" και έχω να σου πω το εξής: το αν και πόσο φταις που ήρθαν έτσι τα πράγματα το ξέρεις μόνο εσύ όμως να είσαι σίγουρη πως δεν το άξιζες! Κανένας άνθρωπος και κυρίως μια έγκυος γυναίκα δεν αξίζει τέτοια συμπεριφορά! Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να χαίρεσαι τα παιδάκια σου και εκείνα εσένα!
Έχεις μία υπέροχη κ πανέμορφη κόρη. Να χαίρεσαι κ τα δύο σου παιδάκια. Με συγκίνησε ιδιαιτέρως η αναφορά σου στις χωρισμένες μανούλες που αποτελούν μία κατηγορία ξεχωριστή. Είστε οι πιο δυνατές μανούλες του κόσμου, μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό!
Η κορη σου ειναι μια κουκλα....δεν εχω λογια για την περιπετεια σου,δεν ξερω αν θα τα καταφερνα ως το τελος οπως εσυ με εναν τετοιο ανθρωπο διπλα μου.Εισαι τυχερη που ολα πηγαν καλα με τη γεννα,και εχεις δυο υγιη παιδακια.Να τα χαιρεσαι και να εισαι παντα ευτυχισμενη να βλεπεις τα ζουζουνια σου να μεγαλωνουν!!!!!