9 μήνες μετά: χωρίς μωρό…
(ιστορία απώλειας)
Με λένε Σύλβια και αισθάνθηκα την ανάγκη να σας γράψω και τη δική μου ιστορία για να τα βγάλω απο μέσα μου. Είμαι μια μαμά 36 ετών,εχω ρευματοειδή αρθρίτιδα και εχω ενα κοριτσάκι ,την Αρτεμη που είναι 22μηνών. Την ιστορία της πρώτης μου εγκυμοσύνης-που δεν είχε και λίγα- μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ
Η εγκυμοσύνη μου ξεκίνησε το Δεκέμβρη του 2012 και τα λίγα συπτώματα εμφανίστηκαν αμέσως…. ζαλάδα και νεύρα…. πολλά νεύρα. Απο κει κατάλαβα και γω οτι μάλλον είμαι έγκυος και πράγματι ήρθε και η επιβεβαίωση….
Στις 10 εβδομάδες, ενα βράδυ σήκωσα τη κόρη μου αγκαλιά και αμέσως μετά ένιωσα κατι να τρέχει…. πάω κατευθείαν στο μπάνιο και βλέπω αίμα…. πανικοβάλλομαι και αρχίζω να κλαίω…. Παίρνω τηλεφωνο τη γυναικολόγο μου και μου λέει να πάμε επιτόπου για υπέρηχο στο μαιευτήριο. Αφήνουμε τη μικρή στη μαμά μου και φεύγουμε… Μέχρι να φτάσουμε ,η μόνη μου σκέψη ήταν οτι δεν ήθελα να χάσω το μωρό.
Φτάνουμε και με βάζουν στα δωματιάκια που κάνουν στις έγκυες όλη την προετοιμασία για να γεννήσουν…. έρχεται και η γιατρός μου, της δίνουν εναν υπέρηχο στο χέρι χωρίς εικόνα -ενα παλιό πράγμα ,τι να λέμε τώρα- ψάχνει να βρεί την καρδιά του μωρού…. τίποτα….
«Μην ταράζεσαι» μου λέει «είναι παλιός αυτός ο υπέρηχος και το μωρό ειναι μικρό,γι’αυτό μπορεί να μην το ακούμε«
Φέρνουν σε λίγα λεπτά υπέρηχο με εικόνα…. να τη δούμε τουλάχιστον την καρδιά του να χτυπάει και μετά την ακούμε κιόλας…. Πράγματι, σε δευτερόλεπτα, είδα εκείνη την όμορφη εικόνα του μωρού και την καρδούλα του να χτυπάει…. Μετά βαλάμε και το παλιό εκείνο πράγμα και την ακούσαμε κιολας. Η γιατρός μου βγήκε να πεί στον αντρα μου οτι το μωρό είναι καλά και οτι θα κάνουμε και άλλον έναν υπέρηχο σε πιο εξελιγμένο μηχάνημα για να δούμε το μέγεθος της αποκόλλησης που είχε βρεί.
Το αποτέλεσμα ήταν να μείνω στο κρεββάτι 20 μέρες ακίνητη και να σηκώνομαι μόνο για τουαλέτα…. Φυσικά και το άντεξα….. Για το μωρό μου θα έκανα τα πάντα, αυτο δεν ήταν τίποτα….
Η εγκυμοσύνη μου γενικώς ήταν δύσκολη, οχι με συπτώματα εγκυμοσύνης αλλα με δυσκόλεψε πολυ στην πάθηση μου, για την ακρίβεια, μου άλλαξε τα φώτα… Αναγκάστηκα να παίρνω μεγάλη δόση κορτιζόνης για να αντέχω τους πόνους… αλλα και αυτό δεν ήταν τίποτα.
Γενικά ο μπέμπης μου, όπως μάθαμε απο την αμνιοπαρακέντηση, ήταν πολυ ησυχούλης, καμία σχέση με τη κόρη μου που στη κοιλιά που δεν έβαζε κώλο κάτω…
Σταμάτησα τη δουλειά στις 32 βδομάδες, κάναμε και έναν κλασσικό υπέρηχο κάπου εκεί και φύγαμε για τις διακοπές μας…. οχι μακριά φυσικά, μέχρι το Λουτράκι πήγαμε…
Ο μπέμπης συνέχισε να είναι πολυ ήσυχος, μόνο που τώρα δεν αισθανόμουν τόσο άνετα με αυτήν την ησυχία του… Κάθε φορά που με έπιανε ανησυχία ξάπλωνα και περίμενα να κουνηθεί…. Μετά απο κάποια λεπτά ερχόταν και προεξήχε ακριβώς κάτω απο τον αφαλό μου ένα σκληρό μπαλάκι του τέννις….
«Να ο πισινούλης του» έλεγα εγώ.
Παρόλες τις ανησυχίες μου, δεν είπα να γυρίσουμε απο τις διακοπές, ουτε έψαξα εκεί να κάνω έναν υπέρηχο…. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου οτι όλα είναι καλά και τσάμπα ανησυχώ…..
Πόσο λάθος είχα….
Κλείνοντας τις 36βδομάδες και ενώ είχαμε προγραμματίσει υπέρηχο ημέρα Τετάρτη 21 Αυγούστου για να δούμε και το βάρος του μωρού,ωστε να αποφασίσουμε πότε θα προγραμματίσουμε την καισαρική,τα πράγματα πήραν άλλη τροπή….
Το Σάββατο το βράδυ βγήκαμε με κάτι φίλους για φαγητό…. Γυρίσαμε σπίτι και όταν πήγα τουαλέτα είδα 2-3 σταγόνες αίμα…. Φρίκαρα προς στιγμήν αλλα δεν πανικοβλήθηκα…. Σκεφτηκα οτι υπάρχει περίπτωση να γεννήσω νωρίτερα απ’ οτι περίμενα…
Πήρα τη γιατρό τηλέφωνο στις 2 το πρωί -εκείνη την ώρα είχαμε γυρίσει. Με ρώτησε αν πονάω και της είπα οχι…. Μου είπε να ξαπλώσω και να την πάρω πάλι πρωί πρωί….
«Αν αλλάξει κάτι μέσα στη νύχτα με ξαναπαίρνεις και φεύγουμε για το μαιευτήριο» μου είπε…. και ξάπλωσα.
Στις 6 που σηκώθηκα για τουαλέτα, δεν είχα τίποτα, στις 9 είχα λίγο ροζ. Την παίρνω τηλέφωνο και μου λέει να πάμε στο μαιευτήριο, να κάνουμε έναν υπέρηχο να δούμε τι γίνεται. Πράγματι, άφησα τη μικρή μου στους γονείς μου και φύγαμε.
Οταν φτάσαμε εκεί μπήκα πάλι στα δωματιάκια που ετοιμάζουν τις εγκυμονούσες. Μη σας πώ οτι μπήκα και στο ίδιο. Κλασσικά, ξάπλωσα, και έφεραν πάλι αυτόν το χαζό παλιό υπέρηχο που δεν έχει εικόνα,για να ακούσουμε το μωρό…. Η γιατρός μου άρχισε να ψάχνει τη κοιλιά μου…. το πήγαινε απο δω το πήγαινε απο κει, πάνω, κάτω…. Δεν έβρισκε τον μπέμπη μου. Εγω ήμουν ακόμα πολυ ήρεμη γιατι θυμόμουν την προηγούμενη φορά με την αποκόλληση τι είχε γίνει…. Μια κοπέλα σε λίγο έφερε και τον υπέρηχο με την εικόνα… Η γιατρός έβαλε τον υπέρηχο στη κοιλιά μου και αμέσως είδα τη φατσούλα του μπέμπη μου απο το πλάι…. Προχώρησε παρακάτω ψάχνοντας την καρδούλα του… Εχω δεί αρκετές φορές υπέρηχο και κάτι καταλαβαίνω…. Δεν έβλεπα τίποτα να κουνιέται, τίποτα να πάλλεται… Άρχισα να παγώνω…. Άρχισα να συνειδητοποιώ οτι αυτό που βλέπω είναι το σημείο που είναι η καρδιά του, αλλα δεν χτυπάει!!
«Εκεί δεν είναι η καρδιά του;» ρώτησα τη γιατρό.
«Ναι εκεί«
«Και δεν χτυπάει….«
«Οχι» μου απάντησε συνεχίζοντας να ψάχνει
«Ούτε κουνιέται καθόλου το μωρό…» είπα. Δεν πήρα απάντηση… Άρχισα να κλαίω, να παθαίνω ταχυπαλμία…. Καταλάβαινα τι έχει συμβεί αλλα δεν μπορούσα να το συνηδειτοποιήσω….
«Να πούμε στον άντρα της να έρθει μέσα…» άκουσα μια κοπέλα να λέει και σε ενα λεπτό έκλαιγα στην αγκαλιά του άντρα μου….
Η γιατρός δίπλα μας είπε να περιμένουμε να κάνουμε και εναν αλλο υπέρηχο σε πιο εξελιγμένο μηχάνημα, προσπαθώντας μάλλον να με ηρεμήσει…. Το ίδιο προσπαθούσε και ο άντρας μου.
«Κάτσε να δούμε και στον άλλο υπέρηχο» μου έλεγε….
«Τι να δούμε, αφου το είδαμε, δεν χτυπάει η καρδιά του!» απαντούσα εγω…
Φυσικά επιβεβαιώθηκε και στον επόμενο υπέρηχο οτι το μωρό μου είχε πεθάνει…. Κάπου εκεί νομίζω μπήκα σε μια κατάσταση σοκ, σταμάτησα να κλαίω, κινούμουν κανονικά, μιλούσα και απαντούσα σε όλα, σα να μην είχε συμβεί σε μένα αυτό.
Μετά άρχισε η διαδικασία για να μπούμε στο χειρουργείο να πάρουν το παιδί…
Ενα χάος, να μπαινοβγαίνουν στο δωμάτιο 3-4 κοπέλες, η μια να μου λέει να γδυθώ, η άλλη να θέλει να μου πάρει αίμα, η άλλη να θέλει το ιστορικό, η άλλη να θέλει να πάρει πίεση, η άλλη να κάνει καρδιογράφημα… Μέσα σε όλα αυτά, με ρώτησε η γιατρός μου τι νάρκωση θέλω να κάνω, επισκληρίδιο ή ολική; Θέλω να δώ το μωρό ή οχι; Αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου οι στιγμές που γεννούσα τη κόρη μου με επισκληρίδιο…. Τι χαρά ήταν αυτή… Πόσο χαρόυμενες και γελαστές στιγμές, πάντα τις θυμάμαι και συγκινούμαι…. Περίμενα πως και πως να τις ξαναζήσω (δεν με πείραζε το χειρουργείο, το έχω ξαναγράψει, είμαι πολυ εξοικοιωμένη)
Αμέσως σκέφτηκα οτι δεν θέλω να χαλάσω αυτήν την όμορφη ανάμνηση απο τη γέννηση της κόρης μου, περιμένοντας να γεννηθεί το νεκρό μωρό μου. Είπα λοιπόν οτι θέλω ολική νάρκωση…. Μετά απο λίγο άλλαξα γνώμη και μετά απο λίγο ξαναάλλαξα…. Δεν θυμάμαι πόσες φορές είπα το ένα και πόσες το άλλο…. Μαζί με αυτό έπρεπε να αποφασίσω αν θα δώ το μωρό…. Η πρώτη σκέψη ήταν οτι αν δώ το πεθαμένο μου μωρό δε θα μπορέσω ποτέ, μα ποτέ να ξανακάνω άλλο παιδί… Αυτή η εικόνα πάντα θα με κυνηγάει…. Άλλωστε η ψυχή του είχε φύγει… Το σώμα δεν είχε καμιά σημασία…
Γιατί με έβαλαν να αποφασίσω τόσο γρήγορα; Γιατί δεν περίμεναν να μου περάσει το σοκ; Γιατί δεν με άφησαν μόνη μου να σκεφτώ;
Η προετοιμασία πρέπει να κράτησε καμιά ώρα… για μένα ήταν 10 λεπτά. Δεν συνέβαινε σε μένα αυτό το κακό…. το σοκ συνέχιζε… .θυμάμαι να κάνω πλάκα στις νοσοκόμες….
«Απεριποίητη ήρθα, ούτε μαλλιά δεν πρόλαβα να βάψω» Θα τα έκανα βλέπετε μια δυο μέρες πρίν μπώ να γεννήσω, αφου θα πήγαινα προγραμματισμένα…
«Τουλάχιστον έχω κάνει πεντικιούρ…» είπα. Είχα κάνει πριν λίγες μέρες για έναν γάμο που θα πηγαίναμε…
Νομίζω για κάποια λεπτά πανικοβλήθηκα…. Είχα και τα δυο χέρια ανοιχτά αλλα και τα πόδια, η μια με ξύριζε, η άλλη προσπαθούσε να βρεί φλέβα και με είχε κατατρυπήσει, σπάζοντας φλέβες και στα δυο μου χέρια -τις οποίες μελανιές έχω ακόμα- και η τρίτη νομίζω έπαιρνε πίεση…. Μυ ήρθε να τσιρίξω…. Αντί αυτού είπα ενα «εεεε,περιμένετε….» Τότε καταλαβαν και αυτές οτι το παράκαναν….
Δεν φώναξα σε κανέναν, δεν τσίριξα, δεν υστεριάστηκα, δεν έκλαψα…. Φέρνοντας εκείνες τις στιγμές στο μυαλο μου θέλω να φωνάξω «Βγείτε τώρα όλοι έξω, μη με αγγίζει κανείς, μη μου μιλάει κανείς, αφήστε με μόνη μου, εμένα και την κοιλιά μου… Να καταλάβω τι έγινε, να κλάψω και να πενθήσω το παιδί μου…«
Αρχισα να ζητάω τη μαμά μου…. μόνο εκείνη θα με ένιωθε…. η πιο κοντινή μου μάνα… θα καταλάβαινε το πόνο μου, θα ένιωθε πώς είναι να χάνεις το παιδί σου…
Ζήτησα να έρθουν και οι κολλητές μου, αν δεν είναι δίπλα μου αυτές τότε ποιος θα είναι; Το «κολλητές» είναι λίγο…. αδερφές μου, μαζί με την αδερφή μου….
Είδα τους δικούς μου και τον άντρα μου πρίν μπώ στο χειρουργείο και εκεί κλείνει ενα κομμάτι της ημέρας… Μπήκα έγκυος, γέννησα, αλλα δεν είχα μωρό.
Στην ανάνηψη ενημερώθηκα απο τη γιατρό μου τι είχε τελικά συμβεί…. Ο λώρος έκανε κόμπο μόνος του, οχι με το παιδί…. Το αποτέλεσμα είναι να μειωθεί η παροχή οξυγόνου και κάποια στιγμή να σφίξει ο κόμπος τόσο που να σταματήσει και η καρδιακή λειτουργία. Επαθα και μερική ρήξη μήτρας και απο κεί ήταν και το λίγο αίμα που με έκανε να πάω στο μαιευτήριο…. Αν ειχε σπάσει ο σάκος, η μόλυνση για μένα ήταν βέβαιη και θα μπορούσα να πάθω μέχρι και σηψαιμία και να ταξιδέψω για τον άλλο κόσμο……
Θα μπορούσαμε να το είχαμε προλάβει; Άγνωστο, μπορεί να συμβεί και μέσα σε 3-4 μέρες, να υπάρχει δηλαδή ο κόμπος -τον οποίο δεν μπορείς να δεις, γιατι μπορεί να είναι πίσω απο το μωρό- αλλα να μην έχει σφίξει. Με τις κινήσεις που κάνει το παιδί στην κοιλιά μπορεί να σφίξει ανα πάσα στιγμή και εκεί να τελειώσουν όλα. Μπορεί και να βρείς τον κόμπο, μέχρι να κάνεις καισαρική το παιδάκι να γεννηθεί με νοητικά προβλήματα γιατι δεν έχει πάρει σωστό οξυγόνο ο εγκέφαλος για 2λεπτά…..
Οταν ανέβηκα στο δωμάτιο άρχισαν να έρχονται και οι κολλητοί-παιδικοί φίλοι- του άντρα μου, ένας ένας…. Τσακίστηκαν όλοι τους να είναι κοντά μας… Περίμεναν σε 10μέρες να γεννήσω… Πόσο τυχεροί είμαστε με τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μας, όλοι μας στάθηκαν… Άλλοι απο κοντά και άλλοι απο μακριά και σιωπηλά, γιατι ετσι το είχα ζητήσει εγώ!
Το πρώτο βράδυ δεν κοιμήθηκα,τα μάτια μου ήταν ορθάνοιχτα σα να έβλεπα φάντασμα….όλο το βράδυ κοίταγα απο το παράθυρο τα φώτα του Ολυμπιακού σταδίου….κάποια στιγμή άρχισα να κλαίω,αλλα το έπνιξα γρήγορα να μην ξυπνήσω τον άντρα μου που είχε μείνει εκει δίπλα μου….πόσα τράβηξε και εκείνος….να κανονίσει χαρτιά,να εξηγήσει σε ανθρώπους τι έχει συμβεί,να πάει και να έρθει στο νοσοκομείο πόσες φορές….να γυρίσει σπίτι να κοιμήσει το παιδί μας….να στηρίξει εμένα….όφειλα να τον αφήσω να πάρει κουράγιο….
Την επόμενη μέρα νομίζω άρχισα να βγαίνω λίγο απο το σοκ… Όταν άκουσα για το γραφείο κηδειών…. Ποιός πέθανε; Ποιός πρέπει να ταφεί; Το παιδί μου…. Το παιδί που είχα αποφασίσει να μη δώ; Και που τελικά ο άντρας μου το είδε…. Ε και; Εγώ η μάνα του τι έκανα;
Αυτές οι τύψεις δεν θα φύγουν νομίζω ποτέ…. Τι σοι μάνα είμαι εγω που δεν είδα το παιδί μου; Που δεν το κράτησα αγκαλιά; Έχω κλάψει πολυ γι’ αυτήν μου την απόφαση…. Το πιστεύω πραγματικά οτι το σώμα δεν έχει σημασία απο τη στιγμή που η ψυχούλα του είχε επιλέξει να φύγει απο κοντά μας…. αλλα αυτή η απόφαση θα με πληγώνει πάντα!!!
Πολλά βράδια που ξυπνάω μες τη νύχτα δεν ξανακοιμάμαι μέχρι να ξημερώσει…. Ζω εκείνη την Κυριακή ξανά και ξανά…. και έχω κουραστεί είναι η αλήθεια απο τις τόσες σκέψεις…. αλλα όλα θυμίζουν την εγκυμοσύνη… Τα σημάδια στο σώμα μου, τα κιλά μου, η άδεια απο τη δουλειά, τα χαρτιά του μαιευτηρίου που γράφουν «ενδομήτριος θάνατος, τέκνο γεννήθηκε νεκρό«. Έχουμε πιστοποιητικό γέννησης αλλα στον ίδιο φάκελο είναι και το πιστοποιητικό θανάτου…. Πότε πρόλαβε; Καμιά μαμά να μη δεί αυτό το χαρτί και να αφορά το παιδί της. Δεν είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Ή ετσι νομίζουμε τουλάχιστον… Ναι γέννησα, μωρό όμως πουθενά!
Αυτό που με κάνει να ξεχνάω τα πάντα είναι τα γέλια της κόρης μου… Ευτυχώς που την έχω… Άλλες γυναίκες περνάνε τα ίδια με μένα και δεν έχουν άλλο παιδάκι! Μόνο που με στεναχωρεί που βλέπω πόσο έτοιμη ήταν για τον ερχομό ενός μωρού στο σπίτι… Η γλυκούλα μου νιώθει τη στεναχώρια μου και απο τότε που γύρισα στο σπίτι είναι πιο κοντά μου και με αναζητάει περισσότερο…. σα να θέλει να μη με αφήνει μόνη μου… είναι η παρέα μου….
Μάλλον με το καιρό θα απαλύνει ο πόνος και ίσως κάποια στιγμή κάνω και τρίτο παιδάκι…. Γιατι το δεύτερο το έχασα…. Γιατι ήταν παιδί μου φυσικά… Επειδή δεν πήρε ανάσα στον δικό μας κόσμο; Επειδή δεν το είδα; Το ένιωσα όμως και αυτό είναι που μετράει…. Ο μπέμπης μου είναι κάπου αλλού… και πρέπει να δεχτώ την επιλογή της ψυχής του!
Ενα μεγάλο ευχαριστώ στην οικογένεια μου που δεν με άφησε λεπτό ακόμα και σήμερα, αλλα και στις κολλητές μου που ένιωσαν τον πόνο μου σα δικό τους. Αλλωστε ξέρω πολυ καλά οτι το παιδί μου το ένιωσαν παιδί τους και ας μην το είδαν ποτέ.
Το τεράστιο ευχαριστώ ανήκει στον αντρούλη μου, ο μεγαλύτερος υποστηριχτής μου και αυτός που έκανε τα πάντα και θα έκανε ακόμα περισσότερα αν υπήρχαν για να είμαι εγω καλά!! Τον αγαπώ πολυ και θέλω σίγουρα αλλο ένα παιδάκι του!!!!
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση,
μαμά Σύλβια
Ενημέρωση 10/10/13:
Θα ήθελα να πώ ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες τις μαμάδες που μου έγραψαν δυο λόγια…. σταμάτησα να αισθάνομαι τόσο μόνη…. σταμάτησα να είμαι κλεισμένη στον εαυτό μου βλέποντας μόνο αυτό που μου συνέβη…. γιατι πολύ απλά διάβασα ιστορίες ίδιες με τη δική μου αλλα και χειρότερες απο αυτήν…. Και δεν κάνουμε φυσικά διαγωνισμό, αλλα πρέπει να κοιτάμε και δίπλα μας καμιά φορά….
Αυτό που ζεί η κάθε μία είναι τραγικό και δύσκολο τη στιγμή που το βιώνει, μια μαμά χάνει ένα έμβρυο στις 8 βδομάδες, μια άλλη στους 3 μήνες, άλλη στους 5 και άλλη στους 9 όπως εγώ…. υπάρχουν και οι μαμάδες που πήραν τα μωράκια τους στο σπίτι και έζησαν μαζί τους κάποιες μέρες…. ποιό είναι χειρότερο; Όλα χάλια είναι, η κάθε μία αυτό που βιώνει, την πληγώνει και έχει κάθε δικαίωμα να κλάψει και να στεναχωρεθεί όσο θέλει γι’ αυτό που της συνέβη.
Δυστηχώς είμαστε πολλές αυτές που βιώσαμε την απώλεια ενός παιδιού….
Ολες μας οι ευχές να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο…. σε καμία μαμά….
‘Οσες έχετε παιδάκια αγκαλιάστε τα και χαμογελάστε μαζί τους… και όσες δεν έχετε ακόμα… ετοιμαστείτε γιατί γρήγορα θα αποκτήσετε ένα ζουζούνι…..
Ανυπομονούσα να γεννηθεί ο μπέμπης μου για να γράψω και την ιστορία της δεύτερης εγκυμοσύνης μου…. τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμενα…. αντί να γράψω για τη γέννηση,έγραψα για το θάνατο…. ετσι έρχονται τα πράγματα πολλές φορές… ανάποδα!
Ας πάρουμε λοιπόν δύναμη απ’οτι μπορεί η καθεμιά μας και ας συνεχίσουμε το δρόμο μας,γιατι κάπου παρακάτω έχει και χαρούμενες στιγμές….. και θέλουμε να είμαστε έκει να τις ζήσουμε, μην τις αφήσουμε να φύγουν!
Πήραμε δύναμη απ’αυτά που μας συνέβησαν και συνεχίζουμε να δίνουμε το παρόν στην ίδια μας τη ζωή……. τίποτα δεν τελείωσε!
Και πάλι σας ευχαριστώ πολύ όλες και αυτές που μου γράψατε και αυτές που δεν γράψατε και απλώς με σκεφτήκατε…
Σύλβια
Έχασε η νύφη μου το παιδάκι της! 6 μηνών έγκυος! Ένα ράκος και οι δύο! Στο καλό μικρό μας αγγελούδι που δεν πρόλαβες να αντικρίσεις τον κόσμο! Δύναμη και ελπίδα τους εύχομαι! Και χρόνος να απαλύνει τον πόνο τους!
Δεν ξερω τι να πω αληθεια.στην εγκυμοσυνη μου ημουν απαισια μανα καπνιζα δουλευα πολυ αλλα το γεγονος οτι ηταν μια πολυ ευκολη εγκυμοαυνη πολλες φορες το ξεχναγα.οταν ηρθε η ωρα να γεννησω και ειχα τον καρδιοτοκογραφο η μικρη εριξε τους παλμους της στους 50.τρεχανε ολοι σαν τρελοι και εγω να κλαιω και να φωναζω οτι σκοτωσα το μωρο μου.ευτυχως ο θεος με λυπηθηκε και τωρα κοιμαται διπλα μου η λατρεια μου 5 μηνων.ειλικρινα λυπαμαι πολυ για την απωλεια σου.ευγνωνω τον θεο που το κοριτσακι μου ειναι καλα και διπλα μου.σε καμια μανα δεν αξιζει τοσος πονος.μπραβο σου για την δυναμη σου
2-12-2004...Παμε για Αtest.Μας λενε ειναι διδυμα.Χαρα εγω!Αλλα δεν ζουν....Σοκ.18 εβδομαδων.Εκλαιγα ζηταγα τη μαμα μου...Κατευθειαν κολπικα χαπια για προκληση....Δεν προλαβα να σκεφτω.Πονουσα πολυ.Τα γεννησα σε ενα κρεββατι νοσοκομειου.Ζητησα να μην τα δω.Ναρκωση για να με καθαρισουν και ξυπνησα αδεια.Γυρισα σπιτι την αλλη μερα στον γιο μου που περιμενε την παρεουλα του κι ελεγε ο μπεμπης και η μπεμπα που ειναι μαμα;Ας εχουν περασει τοσα χρονια παρολο που απεκτησα και μια υπεροχη κορη αυτος ο πονος δεν ξεχνιεται.Να εισαι καλα κοριτσι μου να χαιρεσαι το παιδακι σου.
Ειλικρινά με έχεις συγκλονίσει.σ ευχαριστώ που μου θύμησες να μην αναλωνομαι σε μικρά καθημερινά κ πολλές φορές ασήμαντα πράγματα. Είμαι μαμά 2 παιδιών δεν έχω χάσει παιδί.επιτρέψε με όμως να σου πω ότι μέσα από την ιστορία σου έβαλα για ένα δευτερόλεπτο τον εαυτό μου στη θέση σου.πραγματικά εύχομαι να σου πάνε όλα καλά από εδώ κ στο εξής.
Σοκαριστική ιστορία !!!!!!!Ειλικρινά μην κατηγορίες τον εαυτό σου που δεν ειδες το παιδάκι σου ,σημασία εχει οτι το χεις μέσα στην καρδιά σου !!!!Περασα και γω 2 αποβολες και νοιώθω τι εστι απώλεια μπορει βέβαια να μην ήμουν σε τόσο προχωρημένη εγκυμοσύνη αλλά ακούσαμε την καρδούλα του !!!!Εχε πίστη κςι ολα θα πανε καλά !!!!Θα σου αναφέρω οτι τον πρώτο γιο μου τον έκανα μετα απο 5 χρονια απο τις αποβολες με σειρά απο εξετάσεις γιατρούς ορμόνες και ήρθε φυσιολογικά και επιπλέον 2 αποκολλησεις και συνεχεια στο κρεβάτι !!!Ο 2ος γιος μου που ειναι 6 μηνων έμαθα στην διάρκεια του τοκετου οτι ήταν 2 τυλιγμένος με το λώρο στο λαιμουδακι του !!!!( Ο γιατρός το χε δει και το κατάλαβα αργότερα οταν άρχισα να σκέφτομαι την στιγμή που έκανε τον υπέρηχο ,είδα διαφορετική αντίδραση αλλά τότε δεν έδωσα σημασία)!Ευχομαι ολόψυχα να κρατήσεις στην αγκαλιά σου κι άλλο παιδάκι !!!!!
Σοκαριστηκα. Εκλεισα τα ματια και προσευχήθηκα να μην το ξαναζήσει καμια μανούλα αυτο. Πηρεσ την καλυτερη αποφαση εκεινη τη στιγμη. Δεν σου ειχαν δωσει περιθωρια και χρονο. Η Παναγία μας να σου δίνει δύναμη και να μαλακωσει τον πόνο σου.
Καλη μου..δεν εχω λογια απλα κλαιω ασταματητα και δε μπορουσα να μη σου γραψω δυο λογακια..ειμαι μικρη και δεν εχω γινει μανουλα ακομη ειναι κατι που θελω παρα πολυ στο μελλον βεβαια εχω χρονια ακομη..δεν θα σου πω τα γνωστα που σιγουρα εχεισ ακουσει..απλα συγχαρητηρια για τη δυναμη ψυχης που εχεις.Εισαι πολυ δυνατη γυναικα σιγουρα υπεροχη μαμα και μπορεισ να καταφερεισ τα παντα..να χαιρεσαι την κορακλα σου και να ειστε παντα γερεσ κι ευτυχισμενεσ και οι δυο σας..:)
συλβια καλησπερα σε καταλαβαινω απολυτα και εγω εχασα το πρωτο μου παιδι την κορη μου τωρα θα ηταν 13ων χρονων.Εμενα ειχε περασει στο λαιμο του τεσερεισ φορες ο ομφαλιος και ειχε πεθανει τουλαχιστον 12 ωρες και νασκεφτει πως πηγα στο γιατρο για τις τελευταιες εξετασειςκαι σε δυο μερες θα γενουσα προγραματισμενη καισαρικη .ειπε να το δουμε τελευταια φορα πρι γενησω και δεν βρηκε παλμο καρδιας εγω κατι καταλαβα αλλα αυτος δεν ειπε τιποτα ουτε σε μενα ουτε στους δικουσ μου μπηκα να γεννησω με την ελπιδα πως ηταν καλα το μωρο μου και με επισκλειριδιο το τι ενοιωσα οταν ακουσα το γιατρο να λεει ειναι νεκρο το χειροτερο λεπτο της ζωη μου ηταν δεν μπορει κανεις να το καταλαβει αν δεν το εχει ζησει .με την χαρη του θεου και της παναγιας πολυ συντομα ξανα εμεινα εγκυος και αποκτησα τον γιο μου Υπομονη δεν ξεχνεται ποτε οσα χρονια και αν περασουν.
.....21-12-2003.....25 εβδομάδων...κοριτσάκι....<3 ....... Τριπλοτυλιγμενη με τον λώρο,θηλιά για το λαιμουδακι της.....καισαρικη κ σπίτι μου με άδεια την αγκαλιά μου.... Ακομα δεν το χω ξεπεράσει....Λυπάμαι!!!!!!!!!!!!!
Συλβιακι μου 16/01/12 γεννησα φυσιολογικα χωρις καμια ναρκωση τον μπεμπη μας με κανονικη καρδιακη λειτουργια!!!!με το που βγηκε σταματησε η καρδουλα του και δεν πηρε ποτε ανασουλα!!!ειχα παθει 8 ωρες πριν μερικη ριξη ομφαλιου λωρου με απουελεσμα το μωρο να μην παιρνει σωστα οξυγονο και εγω να μην εχω καθολου αιμα!!!!εσπασαν τα νερα 4 η ωρα και 5,05 γεννησα!!!!!!ουτε εγω το ειδα δεν με ρωτησανε αλλα δεν νομιζω πως θα ηταν και σωστο να το δω!!!ο μεγαλος γιος(8 χρονων) μου επαθε σοκ!!!ακομα το λεει!!!σημερα που σου γραφω κραταω στα χερια μου τον 5 μηνων γιο μου!!!η καλυτερη θεραπεια ειναι το επομενο που το αγαπας διπλα!!!τον *μεσαιο*οπως τον λεμε δεν προκειτε να τον ξεχασουμε ποτε,θα ειναι παντα στον ουρανο να μας προστατευει!!!!ο μεγαλος εχει πει την ιστορια του στον μικρουλι μας απο τωρα λεγοντας μου οτι πρεπει να ξερει οτι ειχαμε και αλλο αδερφακι!!!!μην νοιωθεις τυψεις για τιποτα προχωρα!!!!!θελω να πω κι εγω ενα ευχαριστω στον αντρουλι μου που μου χαρησε και μου χαριζει τις πιο ωραιες στιγμες της ζωης μου!!!και η πικρα για καποιο λογο υπαρχει!!!!!!
αχ!!!!!!!!το 2006 κανω την πρωτη μου κορη.σε δυο μηνες μενω παλι εγκυος.στα μεσα του 7μου μηνα δεν ακουγα το μωρο.οταν το ειπα στον γιατρο μου(ο θεος να τον κανει γιατρο)μου ειπε τι θελω,καθε μερα να το ακουω?στις αρχες του 8ου με πιανουν πονοι δυνατοι γεννας ,δεν με αναλαβε ο εδω γιατρος κ φευγω για θεσσαλονικη.μια 17χρονη χωρις τν αντρα της γιατι δουλευε εκτος ελλαδας.μονο με την μαμα μου κ την πεθερα μου.ο μικρουλης μου ειχε ηδη 10 μερες μεσα μου νεκροςκ εγω κοντεψα να παθω συψεμια.γενναω ΚΑΝΟΝΙΚΑ με φυσιολογικη γεννα......δραμα.τελος παντων παντων ο θεος μου χαρισε αλλα δυο κοριτσακια.ομως δεν ξεχνιεται τιποτα!!!!!!!!!!ειδικα καθε χριστουγεννα.,γιατι χριστουγεννα ηταν οι τραγικες μου στιγμες.αν ζουσε τωρα ο λεβεντης μου θα ηταν 16 χρονων ¨¨δευτερα λυκειου.... καλες γιορτες κ καλη χρονια
Γεια Συλβια , δεν ξερεισ ποσο σε νιωθω και ποσο μπορω να σε καταλαβω . Καπως όμοιεσ ειναι οι ιστοριεσ μας , εγω στην πρωτη μου εγκυμωσυνη γεννησα το κοριτσακι μου πεθαμενο , ειχε πεθανει περιπου εξι ωρες μεχρι να το καταλαβω και να με πιασουν και πονοι γεννας . Ειχα παθει κεντρικη αποκοληση πλακουντα ( δεν ειχα αιμα) και τελικα στο τέλοσ μου ειπαν οι γιατροι οτι οοολο αυτο που επαθα λεγεται εκλαμψια! τραγικο και αστειο γιατι μια βδομαδα πριν διαβαζα καπου στο διαδικτιο τι σημαινει αυτο και ελεγα οτι στισ μερεσ μας αυτα τα πραγματα δεν γινονται!με πιασανε σπασμοι στο χειροργειο , ηταν σαν εγκεφαλικο αυτο που επαθα οταν συνηλθα με ρωτουσαν διαφορα για να δουν αν το μυαλο μου δουλευει ακομα . κυνδυνευσα πολυ , το πιο ισχυρο ηταν οταν καταλαβα οτι οντωσ το παιδι δεν ζουσε γιατι δεν το ακουσα φυσικα να κλαιει και δεν μου το ειπαν απο πριν οτι ηταν νεκρο!το προτιμω που δεν το ειδα καθολου , το εχω παντα μεσα στην καρδια μου . εχω κανει αλλα δυο παιδακια , ογιος μου ξερει οτι εχει μια αδερφουλα στον ουρανο , η κορουλα μου ειναι πολυ μικρη ακομα , θα της το πω αργοτερα ομως. Κουραγιο σε σενα και στην οικογενεια σου ξερω ποσο πολυ πονας , πιστεψε με ομως ο χρονος τελικα επουλωνει τισ πληγες. ΜΑΡΙΑ
Κοπέλα μου.... λυπάμαι πολύ.... για την απώλειά σου..... Δεν πειράζει που δεν είδες το παιδάκι σου... Η μάλλον πειράζει... αλλά πήρες την καλύτερη απόφαση που μπορούσες να πάρεις τη συγκεκριμένη στιγμή... Μη στενοχωριέσαι... Δεν έκανες τίποτα λαθος... Όλα θα πάνε καλά από εδώ και πέρα. Να χαίρεσαι το κοριτσάκι σου και να είσαι δυνατή για αυτήν.... Σε παρακαλώ να είσαι όσο πιο δυνατή μπορείς.... μη λυγίσεις άλλο... ήτανε θέλημα θεού αυτό που έγινε.. δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα περισσότερο...
Αυτά που περιγράφεις τα πέρασα και εγώ πριν 3,5 χρόνια.Κι εγώ έχω αυτό το φάκελο, κι εγώ δεν είδα το παιδί μου, μέχρι που πρι 3 μήνες περίπου κράτησα το αγγελούδι μου αγκαλιά...μου φάνηκε σαν να ήταν η πρώτη μου φορά. Φυσικά ο πόνος ποε έχασα το πρώτο μου παιδί υπάρχει, αλλά τώρα έχω γίνει πιστεύω καλύτερη μάνα...καλό κουράγιο και να προσέχεις την μικρή σου...
φυσικα και εισαι καλη μανουλα....εχεις πονεσει και συ πολυ...απο τι ομως εχασες το πρωτο σου παιδακι?
Γλυκειά μου Σύλβια αν εχεις κουράγιο διάβασε και τη δική μου ιστορία με τίτλο "ο γιος μου μου έδωσε δύναμη να ξαναγυρίσω στη ζωή" και θα δεις πόσα, μα πόσα!- κοινά έχουμε. Δεν έχω λόγια να σου γράψω γιατί πολύ απλά ξέρω πολύ καλά πως νιώθεις. Είχα κι εγώ το αγοράκι μου όταν έχασα την κορούλα μου στη γέννα και αυτό με κράτησε στη ζωή, κυριολεκτικά. Πέρασαν 2,5 χρόνια απο τότε και σε 3 εβδομάδες- αν το θέλει ο Θεός- θα ξαναγίνω μανούλα. Σου εύχομαι να προχωρήσεις όσο το δυνατόν γρηγορότερα και θα ήθελα να σου πω οτι είσαι μια δυνατή & σοφή μαμά για το κοριτσάκι σου. Να είστε όλοι καλά και σου στέλνω, αν και δε σε γνωρίζω, όλες μου τις θετικές σκέψεις.
ποσο σε νοιωθω!!!παρομοια ιστορια ειχα κ εγω..μονο που εμενα ηταν απο λαθος γιατρου,,δεν ειχε αμνιακο υγρο το μωρο κ ενω με ειχε δει στον υπερηχο με αφησε να φυγω,κ να παω την επομενη μερα για γεννα,λεγοντας μου οτι προλαβενουμε.κ σαν πρωταρα κ εγω τον πιστεψα!δεν ειχα ιδεα το τι θα πει "εχει λιγο αμνιακο".το τι θα συναιβενε λιγες ωρες αργοτερα..την ιδια αντιδραση με σενα ειχα κ εγω..δεν ενοιωθα..ημουν σαν ρομποτ..κ ηταν το πρωτο μου!σε 4 μηνες κλεινει 3 χρονια κ πολλεσ νυχτεσ ζω ξανα κ ξανα την ιδια μερα!!!τωρα εχω 1 αντρακι 1μιση χρονων κ παρηγοριεμαι!οχι οτι ξεχασα κ ποτε το πρωτο μου παιδακι απλα ειναι μια παρηγορια..ευχομαι καμια μανουλα να μην ζησει τετοιες δυσκολες καταστασεις..ποτε...!!!
φανταζομαι οτι αλλξες γιατρο ε? και συ να κανεις κι αλλο παιδακι....ποσο σε καταλαβαινω και στεναχωριεμαι γι'αυτο που εζησες...
Mαμά Σύλβια το πέρασα και εγώ δυο φορές αυτό που περιγράφεις. Δύο φορές γέννησα νεκρό μωρό. Δεν ήθελα να τα δω.....Δεν θα άντεχα. Μου κάνει εντύπωση που οι μαίες ήταν τόσο σχολαστικές στη περίπτωση σου. Σε εμένα μου έβαλε η γιατρός τα χάπια και περίμενε το σώμα μου να αποβάλει φυσιολογικά το έμβρυο. Όπως και έγινε. Λίγο πριν μου τον πάρουν ο αναισθησιολόγος μου έκανε μια ένεση και αποκοιμήθηκα. Δεν κατάλαβα τίποτα. Έτσι έγινε και όταν γέννησα στην 22η εβδομάδα και στην 30η. Έχω ένα γιο αλλά φοβάμαι να ξαναμείνω έγκυος μη τυχόν και ξανασυμβεί. Δυστυχώς είναι από τις καταστάσεις που δεν μπορούμε να προβλέψουμε. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Θα περάσει και αυτό στη σφαίρα των δυσάρεστων αναμνήσεων και θα προχωρήσεις και εσύ τη ζωή σου. Όποτε το αναφέρω πάντως είναι πραγματικά σαν να διηγούμαι μια ιστορία που άκουσα. Σα να μη συνέβη σε μένα αλλά σε κάποια άλλη. Γιαυτό όταν διαβάζω ιστορίες με μαμάδες που γέννησαν με καισαρική και στενοχωριούνται ή που δε θήλασαν αρκετά και στενοχωριούνται ή που πρέπει να δώσουν όνομα στο μωράκι που δε τους αρέσει και στενοχωριούνται συγγνώμη κιόλας αλλά γελάω. Να είναι τα μωράκια μας γερά και εμείς γερές να τα μεγαλώσουμε. Τα άλλα είναι λεπτομέρειες.
Απο τι εχασες και τις δυο φορες τα μωρακια σου? τωρα να εισαι παντα καλα,και μη φοβασαι...κανε κι αλλο παιδακι...ολα θα πανε καλα!
Σας εύχομαι ολόψυχα τα καλύτερα...Τα έχω χαμένα ...Εύχομαι η Παναγία μας, να είναι πάντα κοντά σας...Να χαιρόσαστε το βλασταράκι σας!!!!
Δεν υπάρχουν λόγια.... Δεν θα το ξεχάσεις ποτέ... Αβάσταχτος πόνος, αλλα δικός σου, στα σου δίπλα στην κοράκλα σου και πάρε δύναμη... Μου θύμισες λίγο και τη δικιά μου ιστορία (εκεί που δεν το νιώθεις σχεδόν καθόλου το μωρό, αλλα δεν θες να το παραδεχτεις), αλλα έκανα μια καισαρικη χωρίς να το καταλάβω και τώρα κοιμάται δίπλα μου το μπισκοτίνι μου! Σε φιλώ, μανούλα και πάρε αγκαλιτσα την κόρη σου!
σε νιωθω!εχει δυο μηνες που γεννηθηκε φυσιολογικα το τριτο μου μωρακι στον 5ο μηνα κυησης νεκρο...υπομονη σε ολες κ δυναμη τιποτα αλλο,να ειμαστε καλα με υγεια μονο!
Αστεράκια μου γλυκά, είστε όλα εκεί ψηλά, μας κοιτάτε και χαμογελάτε.. Έτσι θέλω να σας σκέφτομαι ψυχούλες μου, αθώα πλασματάκια.. Γιατί όμως, γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά... Πληγωμένες μανούλες θα ήθελα να σας κάνω μία μεγάλη, μεγάλη αγκαλιά...
Κλαιω...
ακριβως τα ιδια...ακριβως τις ιδιες αντιδρασεις ειχα...ακριβως τα ιδια ενιωθα και νιωθω...με την μονη διαφορα οτι απετισα να το δω....κουραγιο δεν μπορω να πω μονο να αφησεις τον καιρο οχι να σε κανει να ξεχασεις ,αλλα να σου μαλακωσει τον πονο...
αυτο τον φακελο με την ληξιαρχικη πραξη γεννησης κ την ληξιαρχικη πραξη θανατου του γιου μου την εχω κ εγω μαμα Συλβια. Οι διαφορες μας ειναι οτι εμενα εφυγε 40 ημερων αγγελουδι και οτι θα με στοιχιωνει για παντα η εικονα του νεκρου παιδιου μου στην αγκαλια μου. η εικονα αυτη εινα καθε μερα στο μυαλο μου και ας κοντευουν 2 χρονια απο τοτε. πριν λιγους μηνες εχασα αλλο ενα..... παλλινδρομη κυηση. ξερω δεν ειναι το ιδιο....δεν το ειδα ποτε. δεν το βαζω κατω ομως....θα τα καταφερω.... ελπιζω η τριτη να ειναι και η τυχερη. το ιδιο να κανεις και εσυ, να παρεις δυναμη απο την κορουλα σου και να της χαρισετε ενα αδερφακι. εγω δυστυχως δεν εχω αλλο παιδακι και τα πραγματα ειναι πιο δυσκολα. αλλα θα το παλεψουμε!!!! σου ευχομαι απο την καρδια μου να πανε ολα καλα!!! φιλια!!!!
Ευχομαι ολόψυχα ο Θεος να σου χαρισει πολύ συντομα ενα μωρο..πιστη στο Θεο να εχεις και ολα θα πάνε καλά...Καλή δυναμη γλυκιά μου!!!
Μαρία μου, δε σε ξέρω, αλλά είμαι ΣΙΓΟΥΡΗ πως θα κάνεις παιδάκι. Σου στέλνω όλες μου τις ευχές :)
Μαρια μου,ειναι που σ'αυτες τις καταστασεις δε ξερεις τι να πεις...δεν υπαρχουν λογια...το "λυπαμαι" ειναι πραγματικα το λιγοτερο...ολες μου οι ευχες για ενα μωρακι γρηγορα και τη δικη σου χαρουμενη ιστορια εγκυμοσυνης!
Σας ευχαριστω πολυ ολες κοριτσια μου για τις ευχες σας και τα γλυκα σας λογια. Πραγματικα μου ανεβαζουν το ηθικο και ξαναγεμιζω ελπιδες... ελπιζω συντομα να εχω να σας πω κατι ευχαριστο!!!!
Σαν να εγραφα εγω την ιστορια σου !!! Τοσο ιδιες μονο που εγω το γεννησα φυσικα το αγορακι μου.
"...κ.πρέπει να δεχτώ την εεπιλογή της ψυχής του"!!η φράση σου με συγκλόνισε...!!!καλό κουράγιο κ εύχομαι ολόψυχα να έρθει γρήγορα ένα τρίτο μωράκι!!δεν θα ξεχάσεις αλλά θα απαλύνει τον πόνο..!!
26 εβδομαδων διακοπη κυησης μετα απο δυο παλινδρομες. παιρνοντας τον ιατρικο μου φακελο σπο το "μητερα" δεν μπορουσα να σταματησω να κλαιω βλεποντας τα πατουσακια της μπεμπας μας. ευτυχως ο καλος μου και ο γιος μας 3 1/2 ετων τοτε με βοηθησαν να προχωρησω. ποτε δεν την ξεχναω, αλλα δεν ξερω αν μπορω να ζησω παλι 9 μηνες αβεβαιοτητας και αγχους μην επαναληφθει κατι αναλογο.δεν θα αντεχα να την εχω δει.θα με στοιχιωνε για παντα...
Δεν ειναι το ιδιο. Εσυ επελεξες να το στειλεις στον παραδεισο. Η συλβια δεν ρωτηθηκε καν! Μη συγκρινουμε τις βουρτσες με τις μπατανοβουρτσες!
Τι να πρωτοπω???οτι κλαιω?κλαιω,κλαιω,κλαιω...ειναι μια ασχημη κ πολυ στεναχωρη αναμνηση για την καθε μανουλα που ζει κατι αναλογο.η ζωη κ ο Θεος ομως δινει πολλες ευκαιριες ωστε να πραγματοποιησουμε τα ονειρα μας!!!ευχομαι με το καλο να αποκτησετε ενα παιδακι γεματο υγεια κ φυσικα να χαιρεστε την μικρη σας κορουλα που ειναι διπλα σου καθε λεπτο.ο Θεος να εχει διπλα του την μικρη ψυχουλα του μπεμπουλη σας κι ας ειναι ο φυλακας αγγελος σας!!!σου στελνω ολη την δυναμη που μπορω να σου στειλω!
Τι να πεί κανείς...κουράγιο?υπομονή?Φιλικό μου ζευγάρι έπαθε το ίδιο-9 μηνών πέθανε μέσα στην κοιλιά της κοπέλας-και πέτυχα τυχαία τον σύζυγο της 2 εβδομάδες μετά το συμβάν και αυτό που γύρισε και μου είπε ήταν οτι όλα για κάποιον λόγο συμβαίνουν και οτι κάποιος εκεί πάνω ξερεί καλύτερα απο εμάς...
ποσο σε νοιωθω ισως μονο εγω τοσο αυτη τη στιγμη....σημερα συμπληρωνεται μια βδομαδα απο την απωλεια-το θανατος δεν μπορω να το πω-της κορουλας μου.ποσες ομοιοτητες κ νομιζα πως μονο εμενα τιμωρησε ο Θεος γιατι τιμωρια το ειδα αρχικα!!!τωρα ισως ισως ισως -αμετρητα ισως-να εγινε για αλλο σκοπο...ο χρονος κ η "ψυχρη λογικη" θα δειξουν...επαψα να το ακουω την προηγουμενη Κυριακη ενω ολο τον καιρο ηταν υπερβολικα δραστηρια σε σημειο να μην μπορω ορισμενες φορες ν περπατησω απο τα χτυπηματα ξαφνικα σιωπησε.....πηγα στο νοσοκομειο με βαλανε στον τοκογραφο μετα απο λιγα λεπτα αναμονης την ακουσαμε εγω ομως δεν ησυχασα...γυρισα σπιτι κ ενω ολοι μου ελεγαν να ηρεμησω δεν το εκανα..το βραδυ ειδα στον υπνο μου οτι γεννησα ενα μωρο νεκρο...πεταχτηκα ετρεμα σαν το ψαρι γονατισα με την κοιλια στο στομα μπροστα στην εικονα του Αγ.Γεωργιου εταξα εταξα εταξα ενας Θεος ξερει τι εταξα ομως...την επομενη μερα δεν ηθελα να ταραξω κανεναν πηγα μονη μου στο νοσοκομειο περιμενα κανενας δεν μου εδινε σημασια ελεγα σασ παρακαλω να ακουσω 5 λεπτα το μωρο μου κ θα φυγω δεν θα ενοχλησω αλλο μου ειπαν εχουν αλλες προτερεοτητα ...ευτυχως ηρθε η γιατρος μου με πηρε αμεσως.βαλαμε παλι τον τοκογραφο εψαχνε εψαχνε σφυγμο δεν εβρισκε τι γινεται της λεω που ειναι το μωρο μου?δεν μου απαντουσε φερανε τον υπερηχο γυρνα το μονιτορ να βλεπω κ γω της ειπα κ ξαφνικα βλεπω το "ζωηρο" μωρακι μου να εχει γινει μια μζ ου να μην κουνιεται καθολου το χτυπουσαν απο δω το χτυπουσαν απο κει ΤΙΠΟΤΑ...αρχιζω να ουρλιαζω να χτυπιεμαι ξαφνικα μου λεει επιασα παλμο γρηγορα επειγουσα καισαρικη....ημουνα μονη μου μονη κανενας να μου πιασει το χερι καταφερνω να πω θελω την μαμα μου κ τον αντρα μου μου δινουν το κινητο πηρα πρωτα την μαμα...βοηθεια της ειπα μολις το σηκωσε ελα το μωρο μου το παιρνουν παρε τον Γιωργο δεν εχω χρονο μου αρπαζουν το κινητο ...απο κει κ μετα ολα εγιναν χωρις να καταλαβαινω δεν θυμαμαι δεν ΘΕΛΩ να θυμαμαι...οταν ξυπνησα ηταν ο αντρουλης μου διπλα τελειωσε μου ειπε εσβησε το κοριτσακι μας...το απεραντο τιποτα!!!!μας ειπαν οτι ειχε προβλημα στα αγγεια της καρδιας αιματωθηκε κ ο εγκεφαλος...αν ζουσε θα ηταν σαν φυτο ...δεν με ενοιαζε ΕΓΩ το ηθελα εστω κ ενα κομματι κρεας να με δινανε εστω κ ενα χερι εν ποδι να με δινανε εγω το ηθελα οπως κ να ταν εγω το ηθελα εγω θα το φροντιζα ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ ....δεν ειναι εγωιστικο ομως ελεγα κ λεω τι θελω εγω εκεινο το ρωτησα???θα ηθελε να ζει ετσι??εχω ακομα ενα κοριτσακι 4αρων ετων εκεινο εχω το δικαιωμα να του στερησω τα παντα ακομα κ μενα την μανουλα του μιας κ ακουσια θα εμπαινε στο περιθωριο ??αυτα σκεφτομαστε με τον αντρα μου κ καπως παρηγοριομαστε οτι τουλαχιστον δεν ταλαιπωρηθηκε το παιδακι μας οτι δεν θα ταλαιποριοταν στο μελλον οτι δεν χασαμε ενα υγιες παιδακι αν κ γω επαναλαμβανω το ηθελα οπως κ ναταν...χωρις τον αντρα μου κ την δυναμη που μου δινουν τα λογια κ οι πραξεις του δεν ξερω που θα μουν αυτη την στιγμη...εγω αλλο παιδι δεν θελω αλλα επειδη εκεινος το θελει το θελω κ γω ...μας ειπαν μετα απο 3-4 μηνες μπορουμε να προσπαθησουμε ξανα θα το κανω του το χρωσταω σε εκεινον κ στην υπεροχη κορουλα μας που περιμενε την αδερφουλα που ποτε δεν ηρθε...αν το θελει ο Θεος θα μας το δωσει συντομα Γιωργο μου σε ευχαριστω
Θα θελα τωρα να σας κανω απο μια μεγαλη αγκαλια μανουλες.Τα παιδακια σας ειναι διπλα σας, ειναι οι φυλακες αγγελοι σας.Να μην κλαιτε, να μην στεναχωριεστε, γιατι θα στεναχωριουνται κ αυτα.Σας στελνω την αγαπη μου, κ ευχομαι μεσα απο την ψυχη μου η Παναγια να σας στειλει κ αλλα μωρα, υγειη, κ να σας απαλυνει τον πονο...
αχ βρε φαιη μου,λυπαμαι τοσο πολυ...γρηγορα ενα αλλο παιδακι υγιες για να το χαρεις οπως πρεπει και συ και η οικογενεια σου.
ποσο σε καταλαβαινω κ εγω εχασα το δευτερο παιδακι μου 34 εβδομαδων ακριβως πριν 1 χρονο. Κι εγω δεν βρηκα τη δυναμη να αποχαιρετησω τον μπεμπη μου. Οι τυψεις μου ειναι τεραστιες καθε λεξη σου μ'εκφραζει απολυτα. Μακαρι να ερθει συντομα στην οικογενεια σου ενα μωρακι ν'απαλυνει οσο μπορει αυτη την απωλεια!
Συλβια, σαν να διαβαζω τη δικη μου ιστορια ακριβως....Πριν 10 μηνες...
4 mines prin emeis. Na vriskomaste na ta leme :)
κοριτσακια μου φανταζομαι οτι ειναι η πιο πικρη εμπειρια....αλλα με δυναμη απο ανθρωπους που σας αγαπανε κ σας στηριζουν οι κοιλιτσες σας θα ξαναφουσκωσουν εχοντας μεσα αγγελουδακια πανεμορφα που θα ξαναφερουν τα χαμογελα σας!!!! υπομονη σε ολες οσες το περασατε
Κλαίω και εγω για τον μπεμπουλη σου κοπέλα μου..μπράβο σας για τη δύναμη και το κουράγιο σας,που είστε τόσο αγαπημένη και δεμένη οικογένεια και που έχετε τόσους καλούς φίλους να σας στηρίζουν!να χαίρεσαι την κορούλα σου και εύχομαι σύντομα να κρατήσεις στα χέρια σου ακόμα ένα παιδάκι!θα αναψω ένα κερακι για το αγγελουδι σου και για όλα τα αγγελουδια που έφυγαν νωρίς...
Συμφωνω με την Ευα δεν ξερω τι θα εκανα στη θεση σου μαλλον το ιδιο με σενα. Δεν θα μπορουσα...Συλβια δεν εχω λογια...δεν υπαρχουν λογια παρηγοριας να παιρνεις δυναμη απο το κοριτσακι σου και οταν εισαι ετοιμη θα ερθει το μωρακι και θα το κρατησεις αγκαλια ειμαι σιγουρη.
Προς Θεού μην νιώθεις τύψεις για τίποτα...το ένστικτο σου λειτούργησε κ ίσως να σε προστάτευσε απο περισσότερο πόνο. Σε καταστάσεις πόνου κ ιδιαίτερα απώλειας, αυτο που βασανίζει εντονότερα ειναι μια σκληρή εικόνα,χαραγμένη σε μυαλό κ καρδιά δια παντός ...θρηνεις, πονας κ υποφέρεις, σου συνέβη οτι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια γυναίκα, γιατι να έχεις και μια εικόνα επιπλέον να σε τραβάει πίσω στον πόνο σου...? πρέπει να είσαι πολύ γλυκός άνθρωπος γιατι δεν βγάζει πουθενά το κείμενο σου κακία η ανάθεμα, παρότι η θέση στην οποία βρίσκεσαι θα τα δικαιολογούσε απόλυτα κ τα δυο. Ο υπέροχος άντρα σου κ οι καλοί σου φίλοι, ειναι δίπλα σου για έναν κ μονο λόγο, γιατι το αξιζεις! Και ειναι τυχεροί που σε έχουν...ο χρόνος κυλάει γρήγορα και παίρνει μαζί του λίγο απο τον πόνο μας....να είσαι παντα καλα.
Γλυκιά μανούλα, συμφωνώ απόλυτα με την Εva. Δεν ξέρω τί άλλο να σου γράψω για να μην φανεί περιττό... Εύχομαι να είσαι δυνατή και να μην παιδεύεις άλλο το μυαλουδάκι σου, μετά από διάφορες δοκιμασίες (μικρές - μεσαίες, αλλά ποιός μπορεί και πως να μετρήσει κανείς αυτό που ζει με την λογική όταν συμβαίνει?) που έχω βιώσει, νομίζω ότι ισχύει η θεωρία της λεπτής γραμμής που χωρίζει το μυαλό ενός ανρώπου από την λογική ως την "τρέλα", και εσύ έχεις τόσους λόγους να κρατηθείς Παρούσα: εσένα, τον σύντροφό σου, το παιδί σας, τους φίλους σας... Να σας έχει ο Θεός πάντα καλά!
tsakistika kai mono pou to diavasa!!!mono na fantasto mporo ton pono sas!!!krima!!!na eisaste kala me poly agapi kai kouragio!!!
Διαβασα την ιστορια σου εχοντας αγκαλια την εικοσι μερων κορουλα μου.Εκλαψα και θελησα πολυ να σε αγκαλιασω.Δεν εχω λογια να εκφρασω.Εσυ και μονο εσυ ξερεις ποσο πονας.Εχε πιστη και ασε τον χρονο να απαλυνει τον πονο σου.Εχεις ενα κοριτσακι που σε ειδα να πονας και φοβηθηκε.Στασου ορθια για χαρη του.Εισαι γενναια να το ξερεις. Να χαμογελας γιατι τα αγγελακια σου ετσι θελουν να σε βλεπουν,και αυτο στον ουρανο και αυτο που ειναι στην γη.Σε παρακαλω μην το βαλεις ποτε κατω.
Πόσο σε νιώθω, κορίτσάκι μου... Την ίδια εμπειρία είχα με το πρώτο μωρό μου. 10 χρόνια μετά ο πόνος έχει απαλύνει, και η αγκαλιά μου έχει γεμίσει από γελάκια... η ζωή συνεχίζεται, οσο και άν τα ερωτήματα και τα "αν" πάντα θα βρίσκονται στο πίσω μέρος του μυαλού... Να χαιρεσαι την μικρή σου και να συνεχίσεις να είσαι δυνατή! Μακάρι στη ζωή μας όλα τα δύσκολα που θα ζήσουμε να έιναι αυτά που έχουν ήδη περάσει...
οτι κ να πει κανεις μετα απο αυτα τα λογια δεν αρκει....σου ευχομαι να κανεις ενα τριτο παιδακι κ να καμαρωνει κ ο γιος σου απο ψηλα τα αδερφακια του..
μεγαλη αγκαλια μανουλα,εχω περασει το να γεννησω κ να μεινω χωρις μωρο στην αγκαλια κ σε νιωθω....τα παιδακια μας εγιναν αγγελακια,φυλακες αγγελοι μας κ θα ναι παντα απο εκει ψηλα διπλα μας!!!!!!
Δεν έχω λόγια!!!Λυπάμαι πάρα πολύ!!Πραγματικά!! Είναι κάτι που ψυχολογικά δεν αντέχεται ούτε στη σκέψη..πόσο μάλλον να το ζεις.. Και μόνο που μπαίνεις στη διαδικασία να το μοιραστείς..να το περιγράψεις..να μπεις σε λεπτομέρειες χαρά στο κουράγιο σου και στη δύναμη σου!!Εύχομαι ο Θεός να σου φέρνει απο εδώ και στο εξής ΜΟΝΟ χαρές και υγεία σε ΄σένα και στην οικογένεια σου.. Όσο για την απόφασή σου..είναι λογικό να έχεις τύψεις,αλλά δε νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που θα έπαιρνε άλλη απόφαση τη συγκεκριμένη στιγμή..
....................Δεν υπαρχουν λεξεις....μου θυμισες και τον δικο μου μπεμπη που εφυγε οταν ημουν 4 μηνων...ευχομαι και ελπιζω να μας συγχωρεσουν οι ψυχουλες τους και να εχουν καλο παραδεισο... Με συγκλονισες οταν εγραψες οτι θα ηθελες ΤΡΙΤΟ παιδι.Ετσι ακριβως νοιωθω και εγω αν και οι δικοι μου δεν το συμμεριζονται απολυτα.Εχω 2 παιδακια.Το ενα στον ουρανο.Αλλα θα ειναι για παντα το παιδακι μου.Κουραγιο καλη μου σου ευχομαι μεσα απο την ψυχη μου
poso polu moiazoun oi istories mas.... poso polu...... (mono pou emena o mpemphs mou htan h prwth mou egkumosunh to 2008. to paidi mou einai h trith mou egkumosunh to 2010.. einai triwn twra).... poso polu se katalabainw...
βρε κοριτσακι μου ποσο σε καταλαβαινω!!! εχασα το κοριτσακι μου απο συγγενη καρδιοπαθεια μονο που το δικο μου εζησε 12 μερες.... και δυστυχως ηταν το πρωτο μου παιδακι...... το ειδα το ακουσα να κλαιει το ταισα του τραγουδησα..... ο πονος αβασταχτος!!!! σημερα μετα απο 22 χρονια εχει μεινει στην καρδια μου μια καρφιτσουλα που με τσιμπαει καθε φορα που η σκεψη μου τρεχει στη μπεμπα μου!!!! μετα απο αυτο εκανα αλλα τρια παιδακια και το καθενα εχει τη δικη του θεση στην καρδια μου και στο μυαλο μου.... ο χρονος ειναι γιατρος, ποσο αστεια σου φαινεται αυτη η εκφραση τωρα ομως ειναι αληθεια... ποτε δεν θα παψεις να θυμασαι ομως δεν θα πονας τοσο πολυ.... κανε υπομονη εχεις το κοριτσακι σου την παρηγορια σου!!!! σου ευχομαι οσο το δυνατον πιο γρηγορα η αγκαλια σου να γεμισει απο ενα καινουριο μωρακι......
νομιζω οτι αν ειχε ερθει σπιτι το μωρο τωρα θα ειχα τρελαθει,λυπαμαι πραγματικα γι'αυτο που περασες αλλα ευτυχως εχεις 3 παιδακια.να ειστε παντα καλα,με υγεια πανω απ'ολα.
Δεν εχω σταματήσει να κλαίω. .......κουράγιο και δύναμη κοπέλα μου!!!!! Σου εύχομαι γρήγορα να κάνεις και τρίτο παιδάκι. ....το αγοράκι σου,το αγγελάκι σου είμαι σίγουρη οτι θα το ήθελε πολύ!!!!
sylvia mou, eytyxos gia mena eftasa ena vima prin ziso to idio me esena. i mikroula mou eno itan mia xara olous tous mines, tin teleytaia evdomada mallon dethike dipla sto laimo me ton loro. os apotelesma eixe apo to 3 kila pou itan 10 meres prin gennithei kai tin perimename na vgei giro sta 3.5, na gennithei telika 2.5 giati den mporouse pleon na trafei apo ton loro kai trefotan apo to lipos tis. eytixos eixame idi kanonisei rantevou gia proklisi kai meta apo ena olokliro vradi me palmous giro sto 110 (to orio tis epiviosis enos morou einai to 100) mou tin piran me epigousa kaisariki. eitixos eixe akoma dinameis, an kai o giatros meta mou eipe oti eixame ligotero apo 10 ores perithorio na tin vgaloume se kali katastasi. i glikoula mou einai tora 10 minon kai ena zoiro kai xaroumeno moro alla den tha ksexaso pote tin proti fora pou tin eida me to zaromeno dermataki tis sta simeia pou eixe figei to lipos pou eixe pio prin. kamia manoula na min to zisei ayto pou ezises esi. pragmatika, den ksero pos tha sinexiza an imoun sti thesi sou. isos kai ego na epairna dinami apo to agoraki mou.