Το βράδυ που ήρθε στη ζωή μου!

Είμαι η Κατερινα, ειμαι 38 χρόνων και σαν σήμερα, ένα χρόνο πριν βίωσα κι εγώ αυτό το απίστευτο συναίσθημα, αυτό του να γίνεσαι μανούλα…

Είχα ΠΗΤ 24-8. Είμαι στις 36 εβδομάδες Σάββατο βράδυ, του  Αγίου Παντελεημονα και είμαστε στο εξοχικό μας, μια ώρα από τη Ραφηνα.

Ως χύμα άνθρωπος γενικώς δεν είχα κάνει καμία προετοιμασία, ψώνια κλπ με το σκεπτικό ότι είχα αρκετό χρόνο ώσπου να γεννήσω… Είχα βέβαια κάποια σημάδια, συσπασεις κλπ, αλλά επειδή δεν ήξερα τι είναι αυτό (δεν είχα πονέσει ποτέ στη ζωή μου σε περίοδο), δεν έδινα σημασία… Τα πόδια μου πρηζονταν, έπαιρνα τηλεφωνο τον γιατρό μου, ήταν πολύ καθησυχαστικός… Οπότε κι εγώ ως πολύ κουλ άτομο ήμουν χαλαρη, έκανα τα μπανακια μου, κολυμπουσα, μέχρι και βόλτα με το μικρό το φουσκωτο κάναμε με τον άντρα μου γελώντας και κάνοντας αστεία ότι θα γεννήσω μέσα στη θάλασσα..

Εκείνο το βράδυ λοιπόν… Αχ εκείνο το βράδυ… Πόσο πολύ έφαγα.. Πήγαμε μεγάλη παρέα σε διπλανό χωριό, κοκορετσια, παιδάκια, κρέατα, πίτες, μέχρι που έσκασα.. Α! Και από πάνω μια κόμματα τούρτα, ήταν και γιορτή είπαμε!!

Γυρνώντας  στο σπίτι, τρομερή τσιτα η κοιλιά, είχα πάρει ήδη και 15 κιλακια, δεν μπορούσα να κοιμηθώ… Πήγα βόλτα στη θάλασσα, πέρα δώθε (ήταν μεσάνυχτα), τίποτα.. Να νιώθω ότι θα σκάσω! Πέφτω για ύπνο, ξυπνάω μετά από σερί ύπνο (σπάνιο όσο ήμουν έγκυος) στις 8.30 το πρωί και σκέφτομαι «Μωρε μπράβο, .για δες που πήγε πρωί και δεν σηκώθηκα!»

Τι ωραία, πήγε 8.30! Πάω στην τουαλέτα, όλα καλά, σηκώνομαι, από κάτω νιώθω λίγο λίγο να τρέχει… Μπα σε καλό μου.. Αφού μόλις το έκανα αυτό.. Γιατί τρέχει; ΡΕ ΣΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ, ΛΕΣ;;;;

Μπαίνω στο ντους, χαζόπλενομαι, βγαίνω έξω, παίρνω τηλ τον γιατρό, του λέω «Μάλλον σπάσανε τα νερά!«

Αφού μου έδωσε οδηγίες, κλείσαμε και δώσαμε ραντεβού στο μαιευτήριο κατα τις 13.00..

Ξυπνάω τον καλό μου, ήρθε η ώρα του λέω , σηκωνομαστε, κάνουμε καφεδάκι, βλέπουμε ότι είχε καράβι στις 10.15, πάω στο πάνω σπίτι στον κουνιάδο μου, τα ίδια, γέλια, χαρές, ψιλό πανικός, κατεβαίνω ετοιμάζω μια τσάντα με 2 εσώρουχα και 2 νυχτικα, το νεσεσέρ μου και Βουρ για την Αθήνα…

Φτάνουμε, οδηγαμε, πάμε,  παίρνουμε  άλλον έναν καφέ από το στέκι μας, πηγαίνουμε μαιευτήριο, με ετοιμάζουν, ξάπλα εγώ, έρχεται κάποια στιγμή ο γιατρός μου, έχουμε ακόμη ώρα μου λέει…

Παει 14.00, παει 16.00…   Να μην νιώθω τίποτα! Κατα τις 17.00 άρχισα να πονάω χαλαρά, αλλά διαστολή στο 2…

Τέλος πάντων να μην μακρυγορω ως τις 22.00 δεν προχωρούσε ο τοκετος, είχα αρχίσει να πονάω και κουράστηκα από ολη αυτή την αναμονή, ζήτησα να κάνω επισκληριδιο, όπου έγινε και… σαν θαύμα χαλάρωσα, ζωντάνεψα. η διαστολή πήγε στο 8 και κατεβήκαμε χειρουργείο! Μετά από κανά μισάωρο μια ώρα ωθήσεις και ακριβώς στις 00.00 ήρθε στον κόσμο ο θησαυρός μου! Σαστισμένη δεν ήξερα πως να αντιδρασω.. Ο άντρας μου έκοψε τον λώρο, το δωμάτιο είχε λουστεί με ένα λευκό φως, οι στιγμές ήταν μαγικες! 

Τον θηλασα αμέσως και ξεκίνησε το απίθανο ταξίδι του θηλασμου που διήρκησε 11,5 μήνες. Σταμάτησε με ένα ατύχημα που είχα με ένα λεωφορειο, για το οποίο θα σας γράψω του χρόνου!

Ένα χρόνο μετά, θέλω να σας πω ότι ζω ένα όνειρο, βιώνω τη μητρότητα  σαν το πιο σημαντικό πράγμα που έχω κάνει ως τώρα, οι στιγμές που ζούμε είναι μοναδικές! Ο δε μικρός είναι για μένα, όπως για κάθε μανούλα, ότι πιο σημαντικό υπάρχει στη ζωή μου!

Σας ευχαριστώ που μου αφιερώσαμε το χρόνο σας, να είστε καλά και να θυμάστε από την πρόσφατη εμπειρία μου, ότι ο θεός μας προστατεύει για να είμαστε δυνατές να μεγαλώσουμε τα παιδάκια μας.

Μαμα Κατερίνα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com