Άκρα…

Διάβασα προχθές ένα κείμενο για την διπολική διαταραχή που ήταν σαν να το είχα γράψει εγώ… ή μάλλον ήταν και δεν ήταν. Ήταν σε κάποια κομμάτια, και δεν ήταν σε άλλα. Ήταν σε αυτά με τα στημένα μικρά στρατιωτάκια των φαρμάκων να σε περιμένουν στον πάγκο της κουζίνας πρωί, μεσημέρι, βράδυ, διαρκής υπενθύμιση ότι δεν είσαι σαν τους άλλους, διαρκής υπενθύμιση ότι αν δεν τα πάρεις δεν θα είσαι φυσιολογικός (εδώ γελάμε, και τώρα δεν είμαι φυσιολογική)….

Δεν ήταν όμως σε άλλα. Δεν περιέγραφε αυτή την αίσθηση πανικού το πρωί που άνοιγει το μάτι, βαρύ από τον χημικό ύπνο γιατί αλλιώς δεν κοιμάσαι, και δεν ξέρεις αν θα είναι μία καλή ή μία κακή μέρα.

Μία καλή μέρα είναι μία μέρα που το κέφι βαράει ταβάνι. Μία καλή μέρα είναι μία μέρα που αγαπάς όλον τον κόσμο. Μία καλή μέρα είναι μία μέρα που είσαι σούπερ δημιουργική, κατεβάζεις ιδέες, μιλάς ασταμάτητα, γράφεις τεράστια βιβλία, νοιώθεις ότι μόνος σου θα κάνεις τον κόσμο καλύτερο. Τα χρώματα είναι έντονα, η μουσική υπέροχη, οι μυρωδιές μεθυστικές. Οι ιδέες σου είναι πρωτόγνωρες, εσύ είσαι υπέροχος και φυσικά γεννημένος νικητής και αήτητος. Πάνω από όλους, πολύ καλύτερος. Ακούγεται καταπληκτικό ε; Δεν είναι όμως. Γιατί το μυαλό σου τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, τόσο γρήγορα που σου προκαλεί εμετό και σε αρρωσταίνει. Γιατί οι αντιδράσεις σου είναι σπασμωδικές και τρελές στα μάτια των άλλων. Γιατι είσαι σε φάση μανίας. Το λέει και η λέξη. Μανία…. Μανία…. Μανία…. Δεν κοιμάσαι, δεν τρως, όλα στον υπερθετικό βαθμό, όλα μέχρι τελικής πτώσης.

Η τελική πτώση είναι οι κακές μέρες που όσο πάνε και γίνονται περισσότερες γιατί δεν αντέχει άλλο το σώμα σου τις μέρες μανίας. Εκεί που το σκοτάδι είναι πυκνό. Εκεί που δεν θέλεις κανέναν γύρω σου. Εκεί που δεν αγαπάς κανέναν, ούτε καν το παιδί σου. Εκεί που δεν θέλεις να σηκωθείς, δεν θέλεις να πλυθείς, δεν θέλεις να μιλάς. Εκεί που δεν βρίσκεις νόημα σε τίποτα.

Κουραζόμαστε…. η κάθε μέρα είναι ένα τρενάκι που ανεβοκατεβαίνει βουνά συναισθημάτων. Τα φάρμακα μία βοηθούν μία δεν βοηθούν. Η ψυχοθεραπεία μία βοηθάει, μία δε βοηθάει. Ηλεκτροθεραπείες, νοσηλείες…. μια βοηθάνε, μια δεν βοηθάνε… Γι’ αυτό περίπου 40% από εμάς επιχειρούμε να αυτοκτονήσουμε. Δεν αντέχουμε τον ίδιο μας τον εγκέφαλο.

Προσπαθούμε όμως. Αυτές τις ημέρες που τα φάρμακα και οι θεραπείες μας δουλεύουν, που η χημεία του εγκεφάλου μας είναι σε ισορροπία, προσπαθούμε να φτιάξουμε αναμνήσεις που θα μας κρατάνε αγκυρωμένους όταν θα ξαναμπούμε –αναπόφευκτα– στη δίνη των επεισοδίων μας….

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com