Δεν ένιωσα απ’ την αρχή αυτό το «συγκλονιστικό» μητρικό συναίσθημα!

Με λένε Μαρία και είμαι 23 ετών. Θέλω να σας πω τη μαμαδοϊστορία μου: όλα αυτά τα «συγκλονιστικά» συναισθήματα που λένε ότι έζησαν οι γυναίκες μόλις γέννησαν, εγώ τα ένιωσα πολύ αργότερα.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Με τον άντρα μου όσο είχαμε σχέση και όσο ήμασταν αρραβωνιασμένοι ζούσαμε σε διαφορετικές πόλεις. Όταν το τεστ εγκυμοσύνης βγήκε θετικό, ήμασταν 7 μήνες παντρεμένοι, αλλά δεν ήμουν και σούπερ τρελαμένη να κάνω μωρό. Εκτός του ότι ήθελα να ζήσω και άλλα πράγματα μαζί του, όσα δεν πρόλαβα τότε που ζούσαμε χωριστά, πίστευα ότι το μωρό θα είναι μπελάς. Όταν λοιπόν εμφανίστηκε η ροζ γραμμούλα, εγώ έκλαιγα και ο άντρας μου χοροπηδούσε σε όλο το σπίτι απ’ τη χαρά του (εκείνος βλέπετε το ήθελε πολύ)!

Και η εγκυμοσύνη δεν ξεκίνησε ευοίωνα, καθώς από την 6η ως τη 16η εβδομάδα ξερνούσα 10-12 φορές την ημέρα και νοσηλεύτηκα 2 φορές για υπερέμεση μέσα σε 1 μήνα. Μιλάμε για πολύ εμετό. Στα πόδια μου μπόρεσα να σταθώ καλά καλά κάπου εκεί στον 5ο μήνα. Μέχρι τότε φυσικά έμενα στο πατρικό μου, διότι δεν μπορούσα να πάω ούτε μέχρι την κουζίνα να πιω ένα ποτήρι νερό… Ο άντρας μου στεναχωριόταν μεν για μένα, ήταν όμως τόσο χαρούμενος για το μωρό που θα ερχόταν, που απορούσε γιατί δεν ήμουν κι εγώ μες στην τρελή χαρά! H φάση της υπερέμεσης ήταν Ο,ΤΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ έχω ζήσει ποτέ και θέλω να το ξεχάσω. Όχι, δεν ήμουν χαρούμενη για το μωρό που θα ερχόταν. Ήμουν δυστυχισμένη γιατί το μόνο που έβλεπα όλη μέρα ήταν το δοχείο στο οποίο ξερνούσα. Και όσες έχετε ζήσει υπερέμεση με καταλαβαίνετε.

Όχι, η εγκυμοσύνη δεν ήταν ό,τι ωραιότερο μου έχει συμβεί. Και ενώ όλοι χαίρονταν, εγώ ήμουν είτε χάλια από τους εμετούς, είτε απλώς ευχαριστημένη. Ευτυχισμένη όμως, όχι! Περίμενα λοιπόν τον τοκετό, αυτή την ύστατη στιγμή που άκουγα όλες τις μάνες να λένε πως «είδαν το θησαυρό τους και ήταν η πιο συγκλονιστική στιγμή!». Εκείνη τη στιγμή θα άλλαζαν επιτέλους όλα και θα ένιωθα κι εγώ όλα αυτά που ένιωθαν οι άλλες μανούλες!

Γέννησα στις 35 εβδομάδες και 6 ημέρες, ακριβώς την 1η μέρα του 9ου μήνα, χωρίς να ξέρει κανείς γιατί, απλώς έσπασαν τα νερά μου. Μετά από 13 ώρες φυσιολογικού τοκετού, όταν γεννήθηκε η μικρή μου, ναι, έκλαψα, αλλά δεν ένιωσα αυτό που λένε όλες «την πιο συγκλονιστική στιγμή». Ο τοκετός δεν ήταν «η καλύτερη εμπειρία» για μένα. Όταν γεννήθηκε, το μόνο που ένιωσα δεν ήταν ευτυχία, αλλά ανακούφιση. Μόνο αυτό! Ανακούφιση που θα τελείωνε ο πόνος και που επιτέλους κατάφερα να τη βγάλω από μέσα μου μετά από τόσες ώρες και μετά από τόσες εξωθήσεις (γεννήθηκε δύσκολα με τη χρήση βεντούζας). Και όταν την έβαλαν πάνω μου, δεν είπα «σε περίμενα όλη μου τη ζωή». Είπα «Να ένα γλυκό μωράκι. Τελεία».

Άργησα κιόλας να συνέλθω από τον τοκετό… Εκτός του ότι δεν είμαι και ο πιο ανθεκτικός οργανισμός, το μικρό γεννήθηκε όντως μικρό και προωράκι, 2580 γρ, αλλά με το χέρι στο μάγουλο… Και τραυματίστηκα πολύ, οπότε όταν ήρθε η στιγμή για το ράψιμο, η γιατρός έκανε σταυροβελονιά για να με στρώσει. 45 λεπτά έραβε… Για να μην τα πολυλογώ, σταμάτησα να πονάω και να περπατάω σαν την πάπια μετά από 50 μέρες…

Και πάλι όταν την πήραμε στο σπίτι, ήταν ένα γλυκούλι μωράκι που μου το έφερναν και το θήλαζα (να είναι καλά η μαμά μου που με βοήθησε με το θηλασμό… θα τα είχα παρατήσει…). Αλλά δεν ένιωθα αυτή την απέραντη αγάπη που όλες οι μαμάδες περιγράφουν… Και ενώ είχα και όλα τα ψυχολογικά της λεχώνας, αυτό το ευτυχισμένο συναίσθημα δεν έλεγε να έρθει!

Η στιγμή που με πλημμύρισε η αγάπη για το μικρούλι ήταν κάπου εκεί στις 25-30 μέρες. Το είδα να ρουφάει τη θηλή μου και τότε αισθάνθηκα αγάπη και στοργή και και και… Να ‘το, άργησε, αλλά ήρθε!

Θέλω να πω (και γι’ αυτό γράφω αυτή την ιστορία) πως το μωρό μου το ένιωσα μωρό μου και χαρά μου, όταν έζησα πράγματα μαζί του! Όταν το γνώρισα, όταν το θήλασα για μέρες, όταν το έσφιξα κοντά μου, όταν πέρασαν μέρες και νύχτες που το έβλεπα να κοιμάται, να ξυπνάει, να παίρνει βάρος. Όλα αυτά που άκουγα να νιώθουν οι άλλες γυναίκες από τη στιγμή που έκαναν το τεστ ή από τη στιγμή που ένιωσαν την πρώτη κλωτσιά, ή όταν το πρωτοαντίκρυσαν που γεννήθηκε… Εγώ δεν τα ένιωσα από την αρχή.

Σε αυτό σίγουρα βοήθησε και ο θηλασμός, καθώς άκουσα σε μια ομιλία της κ. Άννας Πατσούρου ότι κατά τη διάρκεια του θηλασμού εκκρίνονται οι λεγόμενες «ορμόνες της αγάπης» που κάνουν τη μάνα να αγαπήσει το μωρό της, γιατί «δε συμβαίνει σε όλες τις μαμάδες να δουν το μωρό τους και να πουν ‘σε περίμενα όλη μου τη ζωή μου θησαυρέ μου’». Ανακουφίστηκα τόσο όταν το άκουσα αυτό! Μάλλον ανήκα σε αυτή την κατηγορία.

Τώρα πια, η μικρή μου είναι 4 μηνών, θηλάζει αποκλειστικά, γελάει και είναι τρέλα. Ναι, είμαι πάαααρα πολύ κουρασμένη από την αϋπνία που συνοδεύει ένα βρέφος… Ναι, είναι μπελάς η μικρή μου καμιά φορά! Αλλά είναι ο δικός μου μπελάς! Και τώρα, ναι, τη νιώθω δική μου και την αγαπώ και τρελαίνομαι μαζί της. Και όταν σκέφτομαι το κλάμα που έριξα βλέποντας το θετικό τεστ εγκυμοσύνης σκέφτομαι «αν ήξερα ότι θα σε αγαπήσω τόσο…»

Τώρα είμαστε μια υπέροχη τριάδα! Ο Γ., εγώ και Α.!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com