Ή αυτόν ή το παιδί…

Oνομάζομαι Δέσποινα, τώρα είμαι 30 χρονών και μεγαλώνω τον Ιωσήφ–Ιωάννη Καραγκιόζογλου που είναι σχεδόν πέντε….

Η ιστορία μας ξεκινάει κάπου στο 2008, καλοκαίρι ήταν.. μετά από αμέτρητες ώρες στο γραφείο δέχομαι ένα μήνυμα στον υπολογιστή, σε ένα πρόγραμμα επικοινωνίας που χρησιμοποιούσαμε για την δουλειά, με τα λίγα ή ακόμη και με τα πολλά, γνωριστήκαμε με τον Ν. και από κοντά.

Αυτό ήταν, νόμιζα πως ήταν ένας από τους καλύτερους, ενδιαφερόταν πάρα πολύ για εμένα, με έπαιρνε 300 φορές την ημέρα για να μιλήσουμε ήρθε ακόμη και στην Κρήτη να με δει που είχα πάει διακοπές με την αδερφή μου. Μέσα σε 3 μήνες μου ζήτησε να συγκατοικήσουμε στην γκαρσονιέρα όπου του είχαν παραχωρήσει οι γονείς του για να μένει.

Ήταν ο πρώτος άντρας που με έκανε να νοιώθω τόσο μοναδική, άλλα στην πραγματικότητα δεν συνέβαινε αυτό, ήθελε να ελέγχει κάθε λεπτό της ζωής μου, δεν μπορούσα να πάω στο πατρικό μου και να κάτσω, με έπαιρνε τηλ για το πότε θα επιστρέψω… όταν με καλούσε κάποια φίλη να πάω σπίτι της για καφέ, ήθελε να έρθει και αυτός μαζί μου, ούτε λόγος για να βγούμε έξω ακόμη και με τα αδέρφια μου, και το κακό με έμενα ήταν ότι δεν το έπαιρνα τις μετρητοίς, πίστευα με το μυαλό μου πως τα κάνει όλα από αγάπη….

Σε κάποια φάση της σχέσης ανακάλυψα πως μιλούσε με κάποια κοπέλα μέσω μιας ιστοσελίδας κοινωνικής δικτύωσης, με παρουσίαζε σαν κτητική ζηλιάρα και ακόμη της έλεγε πως δεν ξέρει πραγματικά τι νοιώθει για μένα και αν θέλει να είναι μαζί μου άπλα γιατι το έχει ανάγκη. Θόλωσα και μου γύρισε το μάτι ανάποδα, εγώ είχα παρατήσει και ακόμη και την δουλειά μου γιατι δεν δεχόταν ό κύριος τα επαγγελματικά ταξίδια που έπρεπε να κάνω μια στις τόσες…. Αχ αυτό το Παρίσι… βλακεία μου που δεν πήγα….

Τα μάζεψα και έφυγα από το σπίτι του, δεν δεχόμουν το γεγονός ότι ήθελε να είμαστε μαζί άπλα για να μην είναι μόνος του…

Άλλα δεν κάτσαμε και πολύ χώρια…. Τα ξαναβρήκαμε μετά από παρακάλια και πολλά ευτράπελα. Τον Μάιο του 2009 αποφάσισα πως έπρεπε να ξεκόψω μια και καλή μαζί του.. άλλα είχα μια υποψία που επιβεβαιώθηκε με ένα απλό τεστ εγκυμοσύνης και την αμέσως επόμενη ώρα αφού έφυγα σαν τρελή από την κολλητή μου πήγα σε ένα μικροβιολόγο και μου είπε πως είμαι 100% έγκυος γιατι η Β χωριακή ήταν πάρα πολύ υψηλή…. Αφού πήρα τον κολλητό μου να του το ανακοινώσω μου είπε χαρακτηριστικά «Μην κάνεις καμιά βλακεία«. Ολως τυχαίως το δώρο μου για τα γενέθλια του ήταν τα εισιτήρια για μια συναυλία του αγαπημένου του συγκροτήματος όπου γινόταν στην Λάρισα…

Στο δρόμο του ανακοίνωσα το γεγονός, σάστισε και δεν ήξερε τι να μου απαντήσει… μετά από λίγη ώρα πετούσε στα ουράνια που θα γινόταν μπαμπάς και ήταν σίγουρος πως θα ήταν και αγόρι…

Την επόμενη ήμερα το ανακοίνωσε στους γονείς του… αυτοί μου κρατούσαν μούτρα που παράτησα το παλικάρι τους και το στεναχώρησα και τώρα τι, είσαι έγκυος; Η πρώτη ερώτηση της μάνας του ήταν αν το ξέρουν οι γονείς μου….

– Μα φυσικά της λέω, και αν δεν φαίνεται τώρα, θα φανεί σε λίγους μήνες..

Πήγαμε στον γυναικολόγο της μάνας του… γιατι ήταν ο καλύτερος μέσα στην Θεσσαλονίκη… όταν άκουσα την καρδιά του μωρού μου για πρώτη φορά λύγισα και συγκινήθηκα απίστευτα πάρα πολύ το ίδιο και αυτός, αφού το είχε ηχογραφήσει και το έβαζε να το ακούσει ο ένας και ο άλλος…. Κάπου έκει φανήκαν να μαλακώνουν και οι γονείς του… μέχρι και γάμο μας ετοίμαζαν, άλλα με τον όρο ότι έπρεπε να καλύψουν οι γονείς μου τα έξοδα για το γλέντι και να ντύσουν το καινούργιο μας σπίτι…. Κάπου εκεί χτύπησα και εγώ το χέρι μου στο τραπέζι, δεν έπρεπε να χρεωθούν οι δικοί μου για να βγάλουν αυτοί τα γούστα τους, από εκεί και μετά φασαρίες και γκρίνιες συνέχεια…. Πήγα και σε δικό μου γυναικολόγο, ούτε αυτό μπορούσαν να το δεχτούν ότι έκανα ήταν στραβό….

Χρειάστηκε να κάνουμε μια εξέταση που μου ζήτησε ο γυναικολόγος μου γιατι φαινόταν πως είχα το στίγμα της Μεσογειακής Αναιμίας, αφού πραγματοποιήθηκε η εξέταση γυρίσαμε σπίτι, μαγείρεψα φάγαμε κάναμε αγκαλίτσες, θυμάμαι χαρακτηριστικά πως μου χάιδευε την κοιλία και έλεγε ‘το μωρό μας’….

Κατά τις 4 :30 το απόγευμα μπορεί να ήταν και 5 μας χτύπησαν την πόρτα οι γονείς του, τον φώναξαν πάνω γιατι έπρεπε να μιλήσουν άλλα χωρίς την δική μου παρουσία….

Μετά από μισή ώρα κατέβηκε από το διαμέρισμα των γονιών του και μου ανακοίνωσε ότι έχω μόλις 2 εβδομάδες για να ρίξω το παιδί και θα πρέπει να διαλέξω ή αυτόν ή το παιδί…. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως χάθηκε όλος ο κόσμος κάτω απ’ τα πόδια μου μόλις σε μια στιγμή… όταν τον ρώτησα γιατι, μου είπε πως έτσι έπρεπε να γίνει αλλιώς οι γονείς του θα τον έδιωχναν από το σπίτι και την δουλειά και θα του έπαιρναν και το αυτοκίνητο… κάπου εκεί σκούπισα τα μάτια μου που έτρεχαν σαν ποτάμια και του ανακοίνωσα πως αυτός πρέπει να πάρει την απόφαση αν θέλει να είναι μαζί μας ή όχι… του είπα πως ήταν 25 χρονών παλικάρι και ότι δεν είχε να φοβηθεί τιποτα…

Με πήρε μόνο την επόμενη ήμερα να με ρωτήσει τι θα κάνω τελικά και αν θα κρατήσω το παιδί ή όχι… εγώ ήμουν σταθερή στην απόφαση μου και αμετάκλητη… αυτό ήταν δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ.. μάλιστα αφού χωρίσαμε, 9 ημέρες μετά τα έφτιαξε με την κοπέλα  του κολλητού του (ήταν μεγαλωμένοι μαζί από 5 χρονών… αυτοκόλλητοι…). Δεν έλειψαν οι απειλές τις μάνα του για εμένα και το παιδί, μάλιστα ήταν πολύ πικρόχολες και αηδιαστικές….

Όταν έμαθε πως γέννησα (στην γέννα πάνω κοντέψαμε να χαθούμε και οι δύο μας…) δεν έλειψαν τα πικρόχολα σχόλια για το παιδί στο γνωστό φατσο βιβλίο της εποχής μας… βέβαια όλα αυτά τα έχει κρατημένα ό κολλητός μου όπου είναι και νονός του μικρού, ήταν από τους λίγους που με στήριξε στην απόφαση μου να κρατήσω το παιδί όπως και τα μέλη της οικογένειας μου, αν και μερικοί από αυτούς ήταν αντίθετοι στην αρχή. Όταν ήρθε ο μικρός όλοι άλλαξαν γνώμη και μου έλεγαν πως έκανα το καλύτερο…

Αυτός εξαφανίστηκε, δεν νοιάστηκε ποτέ για το παιδί για τίποτα…. Μάλιστα πρόσφατα έμαθα πως έχει και άλλο παιδί με την κοπέλα που γνώρισε αφού χώρισε μαζί μου….

Εγώ προσωπικά δεν τον ενόχλησα πότε από την στιγμή που μου έθεσε τους όρους του και ούτε και πρόκειται να το κάνω.

Όσο τα χέρια μου είναι δυνατά θα δουλεύω όπως κάνω και τώρα μέρα νύχτα για να μεγαλώσω το μεγαλύτερο δώρο που μου χάρισε ό Θεός.. τον γιο μου… και θα τον αγαπώ μέχρι το φεγγαράκι και ακόμη παραπέρα όπως λέμε ο ένας στον άλλο… αλλά ούτε και πρόκειται να γεμίσω την ψυχούλα του με μίσος μιλώντας άσχημα μπροστά του για αυτόν τον ανάξιο άνθρωπο.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com