Η ζωή μου δεν έχει πια ροή… Δυστυχώς την κατέστρεψα!
Είμα η Ν. και θέλω να μοιραστώ με κάποιον τις σκέψεις μου.
Είμαστε μαζί 10 χρόνια, παντρεμένοι τα 2 τελευταία, έχουμε δύο αγοράκια (3χρ, 1,5 χρ), τα τελευταία 3 χρόνια πλέον δεν υπάρχω, δεν βγαίνουμε ποτέ εννοείται, δεν διασκεδάζουμε ούτε μέσα στο σπίτι, πάμε θάλασσα πχ και κάνω εγω μπάνιο και τα δυο παιδιά γιατί δεν του αρέσει, όταν γυρίζει από την δουλειά απλά κάθεται στο μπαλκόνι και καπνίζει κοιτώντας βιντεάκια… δουλεύω και εγώ, ιδιαίτερα (από αυτες τις δουλειές που κανείς δεν θεωρεί δουλειά) παρόλα αυτά όχι μόνο δεν βοηθάει σε τίποτα στο σπίτι μα ουτε και στις υποχρεώσεις του σπιτιού, εγώ που έχω και σοβαρό θεμα υγείας δεν κουράζομαι ποτέ βλέπεις, τα παιδιά στο σπίτι, τα παιδιά στην βόλτα, το σουπερ, το σπίτι, την δουλειά, τα έξοδα, τις φορολογικές, τις ασφάλειες, τους γιατρούς, τα ψώνια της μαμάς του και οτιδήποτε πρέπει να γίνει το κάνω εγώ.
Προς τα παιδιά του αδιάφορος, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις που θα ασχοληθεί με το ένα από τα δύο και αυτό μόνο αν επέμβω ή δεν του αφήσω επιλογή. Τα βλέπει σαν αγγαρεία, πως θα τα κοιμίσει, πως θα τα βάλει στην τηλεόραση πως θα τα ξεφορτωθεί, τους μιλάει απότομα και άδικα μερικές φορές, εκείνος που επέμενε από τον 2ο χρόνο γνωριμίας μας να κάνουμε παιδιά και που αν χρειαστεί να πάει να τους αγοράσει το γάλα τους κατεβάζει μούρη και τσαντίζεται…
Από εκεί και πέρα σίγουρα όλα τα ζευγάρια έχουν τα προβληματάκια του ειδικά όταν έχουν πολλές υποχρεώσεις και πάντα ήμουν κατά του διαζυγίου, όσο περνάει ο καιρός βέβαια ονειρεύομαι εκείνη την μέρα που θα μπορώ να γελάσω όπως παλιά χωρίς να σβήνει το χαμόγελο μου από τα κατεβασμένα μούτρα του άλλου.
Αν άκουγα τουλάχιστον μια καλή κουβέντα θα ξεχνούσα τα προβλήματα μας αλλά ούτε αυτή έρχεται ποτέ, νιώθω άδεις, νιώθω ότι απέτυχα και ας είμαι απλά 28, οτι και να κάνω θα είναι λάθος.
Έχουμε τσακωθεί πάμπολλες φορές, πια καθε σαβ/κο που είμαστε και οι δύο σπίτι τσακωνόμαστε, ίσως αλλάξει κάτι μετά από κανα δυό μέρες για δυο μέρες και πάλι τα ίδια και εσύ απλά παρακολουθείς την ζωή σου να φεύγει και να χάνεται και αυτό που με εξοργίζει είναι πως όλα τα πρωτα χρόνια ήταν ένας άλλος, που υποκρινόταν, που δεν με άφηνε στιγμή μόνη μου, που ακόμα και αυτό αν θες, έτρωγε τα πάντα και όχι 4 φαγητά όλα κι όλα όπως τώρα που αναγκάζομαι να μαγειρεύω δυο στον χρόνο που δεν έχω, ήταν εκείνος που με έβλεπε στενοχωρημένη και στενοχωριόταν είναι πια αυτός που αλλάζει πλευρό, γιατί βλέπεις μάλλον μεταμορφώθηκα σε αυτήν την κακια μέγαιρα που κάθε μέρα πιστεύει πως θα ξεπεραστούν τα προβλήματα αλλά δυο μέρες μετά, χτυπάει πάλι σε τοίχο.
Δίνουμε 160 μήνα σε βενζίνη, δεν οδηγώ και δεν χτυπάω εισιτήριο στις μετακινήσεις μου πια γιατί σκέφτομαι ότι αυτά τα χρήματα είναι το καθημερινό γάλα των μικρών μου, εκείνος όμως κάθε μέρα με το αμάξι στην δουλειά, κάθε μέρα καφεδάκι απέξω… Με ενοχλεί που δεν κάνει καν ουτε το κουμάντο του σπιτιού του και που πρέπει να γκρινιάζω ακόμα και για αυτό λες και είναι μόνο δικό μου πρόβλημα.
Οι σκέψεις μου δεν έχουν ροή, το ξέρω, η ζωή μου δεν έχει πια ροή, δυστυχως την κατέστρεψα, αλλά φοβάμαι μην καταστρέψω και των παιδιών μου, αξίζει να ζουν έτσι ή αξίζει να γελάει η μαμά τους; αν τα τραυματίσω με το διαζύγιο; δεν θα σοκαριστούν; όλοι οι γάμοι έτσι είναι; όλοι οι μπαμπάδες βλέπουν σαν αγγαρεία τα παιδιά τους; φοβάμαι ότι με τα χρόνια τα παιδιά θα γίνουν μπαλάκια ανάμεσα στους τσακωμους μας, διορθώνεται ένας τέτοιος γάμος ή όχι;
Μοιραστείτε μαζί μου τις σκέψεις σας ή τις εμπειρίες σας, αν θέλετε μόνο να κρίνετε καλύτερα όχι γιατί δεν αντέχω πολλά ακόμα.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Σας ευχαριστώ για τα σχόλια σας, ειλικρινά βοήθησαν... βέβαια πήρε καιρό... χώρισα εδώ και 7 μήνες.. σιγουρα δεν ειναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, αλλά συνειδητοποίησα ότι σπαταλήθηκα πολύ και η κατάσταση δεν άλλαξε... ο σύζυγος τελικά υπέφερε και υποφέρει από κατάθλιψη την οποία δεν θέλησε και ούτε θέλει να αντιμετωπίσει και για αυτό έχει αυτές τις συμπεριφορές και ακόμα φταίω και εγώ που κάλυπτα όλα τα κενά του και έτσι βολευόταν ολοένα και περισσότερο.. Σίγουρα έχω πολύ δύσκολες μέρες, αλλά ξερετε κάτι είναι ΔΙΚΕΣ μου, δεν φορτώνομαι την μαυρίλα κανενός πια.. και μερικές φορές γελάω με εκείνο το παλιό μου γέλιο!
Κοριτσι μου σε νιωθω οπως και πολλες αλλες γυναικες.ενας γαμος με παιδια ειναι δυσκολο κομματο.οι αντρες στνηθως ετσι συμπεριφερονται.μολι1 μεγαλωσουν λιγο τα μικρα σου θα μπορεις να τα πα1 παιδικο κ να χεις χρονο και για σενα.χρειαζεται.οστοσο μονο καποιος ειδικος που θα ακουσει και τον αντρα σου θα μπορεσει να βοηθησει να το ξες.για μενα το διαζυγιο ειναι μια λυση εσχατη..
Γεια σου Ν. Δυο πραγματα θα ηθελα να μοιραστω μαζι σου. Πρωτον να συνειδητοποιησεις ότι εισαι πολύ νεα για να απελπίζεσαι. Εχεις πραγματικα ολη τη ζωη μπροστα σου για να αλλαξεις καταστασεις, να θεσεις νεους στοχους και να πραγματοπιησεις τα ονειρα σου. Οραματισου τη ζωη σου και τον εαυτο σου! Πως θελεις να εισαι σε ένα χρονο από τωρα, σε 10 χρονια από τωρα; Τι αναμνήσεις θελεις να εχουν τα παιδια σου από εσενα όταν μεγαλωσουν; Συγκεντρωσου στον εαυτο σου και στο τι θελεις εσυ να αλλαξεις σε εσενα την ιδια! Γινε εσυ η γυναικα που επιθυμεις να εισαι και όλα τα αλλα θα παρουν σιγά-σιγά το δρομο τους! Και δευτερον. ένα διαζυγιο είναι δυσκολο για τους ενηλικες κυριως. Τα παιδια, ειδικα σε αυτές τις μικρες ηλικιες. προσαρμόζονται πολύ γρηγορα σε νεες καταστασεις, Και το μονο σιγουρο είναι ότι δεν υπαρχουν ηρεμα διαζυγια. Το σημαντικοτερο νομιζω είναι να συγκεντρωθείς στη δικη σου αυτοβελτιωση. Ισως τοτε να μπορεσει να βελτιωθεί και η σχεση σας!! Ζημιωμενη παντως δε θα βγεις!! Φιλικα
Μετα απο τοσα σχολια κ τοσο καιρο ειμαι περιεργη να μαθω πως το χειριστηκε το προβλημα η μανουλα
Πρώτα απ' όλα, γιατί θεωρείς αυτομάτως ότι ΕΣΥ κατέστρεψες τη ροή της ζωής σου; Αισθάνεσαι ότι είσαι η μόνη υπαίτια γι' αυτό που ζεις; Προφανώς κάτι θα έχει γίνει, το οποίο να μην μπορείς να αναφέρεις, ή να μην το έχεις εντοπίσει ακριβώς... κάτι στη διαδρομή σας που από κοινή την χώρισε, γιατί τώρα ζείτε χωριστές ζωές, απλώς στο ίδιο σπίτι. Δεν ξέρω πώς είσαι στα λόγια, πόση υπομονή έχεις, πόσο έχεις πραγματικά προσπαθήσει να του μιλήσεις, πόσο είναι σα να μιλάς στον τοίχο, ούτε και θα το κρίνω. Αυτό που σας συμβαίνει έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό και δεν το είδες (ή δεν ήθελες να το δεις), γιατί ήσουν απασχολημένη με ΟΟΟΟΟΛΑ αυτά που αναγκαστικά επωμίστηκες. Ερώτηση για σένα, όχι για να απαντήσεις εδώ: η σεξουαλική σας ζωή πώς είναι; υπάρχει; αν όχι, πότε έπαψε να υπάρχει; μπορείς να ανακαλέσεις στη μνήμη σου εκείνη τη περίοδο; (και πάλι, δεν είναι ερωτήσεις για να τις απαντήσεις εδώ, δεν είμαι αδιάκριτη, για όνομα του Θεού, όμως, συζήτησέ το αν μπορείς με κάποια φίλη σου). Πάντως, να σε προειδοποιήσω, γιατί το έχω δει να γίνεται και στα καλύτερα σπίτια και στα πιό αγαπημένα ζευγάρια, ίσως έχει ήδη άλλη. Μη σε στεναχωρήσω, αλλά οι άντρες είναι λίγο κόπανοι σε αυτό το θέμα, νομίζουν ότι έτσι θα λυθούν τα προβλήματά τους... Βεβαίως, μπορεί απλώς να έχουν γίνει κάποια άλλα πράγματα στην οικογένειά του ή στη δουλειά του και να τα κρατάει κρυφά... Κι αυτό είναι ένα ενδεχόμενο πολύ πιθανό. Τα μυστικά καταστρέφουν τις σχέσεις... Είσαι πολύ δυνατή, δεν χρειάζεται να το αποδείξεις αυτό σε κανέναν, παρά μόνο στον εαυτό σου. Σε εμάς που ξέρουμε και καταλαβαίνουμε τι και πόσα κάνεις, είναι σαφές. Αξίζεις μια ζωή γεμάτη αγάπη και χαρά, τόσο εσύ, όσο και αυτός, αλλά και τα παιδιά σας. Πριν σκεφτείς ΣΟΒΑΡΑ να πραγματοποιήσεις οποιαδήποτε απειλή (γιατί όταν απειλήσεις με φευγιό, θα πρέπει να είσαι έτοιμη να την πραγματοποιήσεις την απειλή σου, αλλιώς θα είναι κενό γράμμα και θα φανείς γελοία, με αντίθετα αποτελέσματα), κάνε μια προσπάθεια να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό (Νευρολόγο, Ψυχολόγο, Ψυχίατρο). Βρες τον τρόπο να πληρώσεις την επίσκεψη, μη τα λυπηθείς αυτά τα λεφτά (το ξέρω... το ξέρω... μήνες τα μάζευα...) Αλήθεια πιστεύω ότι θα σε βοηθήσει να μιλήσεις, να βρίσεις να πεις όλα αυτά που τόσο ευγενικά περιγράφεις παραπάνω, ΑΚΡΙΒΩΣ όπως τα πιστεύεις. Ίσως βρεις τη λύση εκεί που δεν το περιμένεις, ίσως να είναι πιο απλό από ότι νομίζεις. Δεν είναι ταμπού, δεν χρειάζεται να το μάθει κανείς. Έστω μία φορά. Ολίβια, αν πιστεύεις ότι προσπαθώ να την πασάρω σε κάποιον γιατρό, δεν είναι έτσι, αλλά αν θέλεις, διέγραψε την παραπάνω παράγραφο, μην υπάρχει καμία παρεξήγηση. ΑΛΗΘΕΙΑ πιστεύω ότι η κατάθλιψη είναι ασθένεια της εποχής μας και χτυπάει ύπουλα εκεί που δεν το περιμένεις, άντρες και γυναίκες. Ίσως και ο σύζυγος να χρειάζεται λίγη βοήθεια, αλλά είναι δύσκολο να το προτείνεις σε κάποιον που δεν έχει αναγνωρίσει ότι έχει πρόβλημα. Πιστεύω ότι οι οικογένειες έχουν πολλές μορφές, διάλεξε αυτή που πιστεύεις ότι είναι καλύτερη για τα παιδιά σου, αλλά και για σένα... Συμφωνώ με το παραπάνω σχόλιο: "Καλύτερα ένα ευτυχισμένο διαζύγιο, παρά σε έναν δυστυχισμένο γάμο". Παράτα τις δουλειές, παράτα όλα αυτά που νομίζεις ότι πρέπει να κάνεις. Γίνεσαι θυσία, την οποία δεν θα στην αναγνωρίσει κανείς και κυρίως δεν θα την αναγνωρίσουν τα παιδιά σου. Χαρίζεις τον χρόνο σου σιδερώνοντας, πλένοντας, συμμαζεύοντας και δεν είσαι εκεί να ζήσεις τη ζωή σου. Είσαι πολύ άξιος άνθρωπος, θα τα καταφέρεις!!! Είσαι πολύ νέα! Πάρε μπρός, θα βρεθεί λύση...
toulaxiston an sr parigorei ayto den eisai i moni mou vionei kati tetoio kalosirthes .....
Κοίτα, κι εμένα ο δικός μου την περνάει αυτή τη φάση κατά διαστήματα, αλλά με συνεχή υπενθύμιση έρχεται στα ίσα του. Και φαντάσου οτι ο άντρας μου είναι ένα πολύ καλό παιδί, ηθικό και με φιλότιμο. Νομίζω οι άντρες επαναπαύονται οτι έκαναν το καθήκον τους και τέλος. "Βοηθάμε" κι εμείς σ αυτην την κατάσταση, γιατί πολλές φορές , τουλάχιστον όταν τα παιδιά είναι μωρά, τα παίρνουμε όλα πάνω μας και οι αντρες ξεσυνηθίζουν να ασχολούνται. Κι έτσι χωρίς να το καταλάβουμε βρισκόμαστε να τα κάνουμε όλα κι αυτοί στον κόσμο τους. Εγώ λέω να ψάξεις να βρεις ενα αρθρο στο ιντερνετ για το πόσο σημαντικός ειναι ο πατέρας στη ζωή του παιδιού (και ειδικά του γιου, που θα τον εχει ως προτυπο) και να του το δείξεις. Να του υπενθυμίζεις οτι ο ίδιος δε θα ήθελε να έχει εναν πατερα "αγνωστο", και οτι τα παιδια του τον χρειάζονται. Οσο απογοητευμένη κι αν είσαι, προσπάθησε να κάνεις τη συζήτηση σε ανυποπτο χρόνο και με ευγένεια, όχι με δασκαλίστικο τρόπο γιατί θα αντιδράσει... Αν δεν χαμπαριάσει... τι να σου πω....
Η αλήθεια είναι ότι είσαι πολύ πληγωμένη από την συμπεριφορά του άντρα σου. Γνώμη μου είναι να του ζητήσεις να συζητήσετε σε ουδέτερο έδαφος χωρίς την παρουσία & την έννοια των παιδιών, να του "ανοιχτείς" για το τι αισθάνεσαι, ότι σου λείπει η σχέση που είχατε πριν τα παιδιά & ότι κατανοείς την πίεση της καθημερινότητας (ρουτίνας). Το κυριότερο είναι να τον κάνεις να νιώσει σημαντικός κι ότι μπορεί να καταφέρει πολλά!! Το θέμα είναι ότι με αυτό το άνοιγμα ψυχής, προσπαθείς να αγγίξεις την ενσυναίσθησή του μετά τα 10 χρόνια που έχετε βιώσει μαζί με τα καλά και τα άσχημα! Ελπίζω σε ότι καλύτερο για όλους σας!!
Ithela apla na sou po oti den exeis apotixei giati esi eixes ena oneiro, eixes mia voulisi kai exeis kai toses euthines kai ta vgazeis pera moni sou. gia na sou po tin dikia mou istoria giati i mama mou einai o iroas mou kai as min megalosa me patera. i mama mou (kai den ti leo mitera giati tha einai gia panta i mama mou) afise ton patera mou otan imouna 2 xronon. i aderfi mou itan 6 xronon. o pateras mou epaize me tin aderfi mou kai otan genithika ego den me agapise katholou. den ksero ti tou eftaige kai mallon pote den tha to matho (oute me endiaferei pleon) alla me theorouse gkantemiko moro kai den me agapise pote oute me frontise. i mitera mou efige apo ekei pou zousan (ektos elladas) kai girise stin ellada gia na einai me tous goneis tis kai se pio oikeio perivallon. o 'pateras' mou oute sti vaftisi mou den irthe pou anagkastike na tin kanei i mitera mou otan imouna 2 xronon giati epi ena xrono tis elege oti tha erthei kai autos stin ellada opote auti ton perimene. apo tote den ksanaemfanistike sti zoi mou ( ektos apta ekta mou genethlia). i mitera mou emeine sti athina kai douleue gia na mas sintirisei emena kai tin aderfi mou kai oi pappoudes mou tin voithousan episis gia na ta vgalei pera moni tis. otan egina 7 xronon i mitera mou apofasise na figoume sto eksoteriko kai pigame oi treis mas stin kentriki europi. panta i mama mou itan ta panta gia mena kai tin aderfi mou kai eimai poli perifani pou vrike tokouragio na kanei auto pou itan sosto gi autin. to na figeis i na meineis einai dikia sou apofasi. tora pou exo ginei kai go mitera kai exo ti dikia mou kori pou einai 1 etous kai tin megalono sto eksoteriko to proto pragma pou skeftomai prin kano otidipote einai na mporo na tin koitakso sta matia otan tha exei tin ilikia mou kai na tis po oti o,ti ekana to ekana go autin epeidi auto pisteua oti tha tin kanei xaroumeni.
Καλησπέρα Ν., Δύσκολο το προβλημα σου και ιδιαίτερα με 2 παιδάκια. Από αυτά που γράφεις καταλαβαίνω οτι είσαι μια μόνιμη αγωνίστρια.Τα επομίζεσαι όλα μόνη σου. Δεν είμαι υπερ των διαζυγίων αλλά πιστεύω ότι σε ορισμένες περιπτώσεις είναι η καλύτερη απόφαση. Θα ορίζεις τα οικονομικά σου μόνη σου, τις δουλειές σου ετσι κι αλλιώς τις κάνεις μονη σου και τα παιδιά σου δε θα πάρουν ένα λανθασμένο μήνυμα για το πως είναι οι σχέσεις. Σου εύχομαι τα καλύτερα
Κίνηση 1η:ΑΝΟΙΧΤΗ συζήτηση... Λες τα πάντα, είσαι έτοιμη όμως να δεχθεις και όσα σου πει ο άλλος (δεν είναι πάντα εύκολο). Κίνηση 2η:Πραγματοποιείς όλα όσα συμφωνηθουν ΧΩΡΙΣ γκρίνια. Κίνηση 3η:Αν δεις ότι δεν αλλάζει κάτι,φεύγεις. Σίγουρα δεν είναι καλό τα παιδιά να μεγαλώνουν σε καβγάδες (το έζησα.. Είναι απαίσιο),είναι όμως καλύτερο το να έχεις εξαντλήσει όλα τα περιθώρια.
Εχει αλλη;
Κι εγώ αυτό σκέφτηκα αρχικά, αλλά μάλλον απλώς δεν την παλεύει με όλες τις υποχρεώσεις που του έχει δημιουργήσει η οικογένεια και απλώς κολοβαράει και αφήνει τα βάρη στο κορόϊδο (την κοπελιά που γράφει το άρθρο). Οι περισσότεροι άντρες το παθαίνουν αυτό γιατί οι Ελληνίδες μάνες τους τους έχουν μεγαλώσει "πασάδες στα Γιάννενα". Κι όταν αρχίζουν τα ζόρια (2 παιδιά τόσο μικρά κάνουν κόλαση την καθημερινότητα και το σπίτι), κλατάρουν!!!!! Αν παρατηρήσεις η κοπέλα λεει ότι είναι 28 ετών και ότι είναι 10 χρόνια μαζί. Για σκέψου... 25χρονα παιδιά που έπρεπε να σπουδάζουν, να διασκεδάζουν, να ξενυχτάνε στα clubs και να ταξιδεύουν στον πλανήτη, έκαναν μωρά! Είναι να μην κλατάρουν????
Ποσο μα ποσο δικιο εχεις με σε αυτο που λες με τις Ελληνιδες μανες!! Εχουν καταστρεψει τελειως τους γιους τους! Θελω να ελπιζω οτι εμεις δε θα το κανουμε αυτο με τους δικους μας γιους.. Θυμαμαι ειχαμε παει στο σπιτι των γονιων του αντρα μου για φαγητο. Και οταν τελειωσαμε το φαι σηκωθηκα εγω και ο αντρας μου και πηγαμε τα πιατα μας στην κουζινα. Τρελαθηκε η πεθερα! Λεει του αντρα μου,"τι κανεις εκει??" Λεω εγω γελωντας,"τον εχω εκπαιδευσει καλα" και αυτη μου λεει ξινισμενα "ποτε δεν αφησα τον αντρα μου νακανει δουλειες στο σπιτι" . Προσωπικα πιστευω οτι στην εποχη που ζουμε οι αντρες πρεπει να ειναι πληρως λειτουργικοι,να ξερουν να μαγειρευουν την τροφη τους,να φροντιζουν το σπιτι που ζουν,να περιποιουνται τα ρουχα τους (πλυσιμο-σιδερωμα) και γενικα να μην ειναι εξαρτημενοι απο μια γυναικα. Και οχι μονο για να μην γινονται βαρος στη γυναικα αλλα και για το δικο τους καλο. Προσπαθω να μεγαλωσω τον γιο μου ετσι,να ειναι ανεξαρτητος και πληρως λειτουργικος σαν ατομο. Για το καλο του. Στην αρχη το δικο του αλλα πιο μετα και της οικογενειας του. Στην εποχη μας δουλευουν και οι 2 γονεις και πρεπει πλεον να πεσει αυτο το τειχος αναμεσα στα 2 φυλα,πρεπει και οι 2 εφοσον εργαζονται να συνεισφερουν απο κοινου σε ολα μεσα στο σπιτι και στην οικογενεια και οχι να πεφτει το βαρος στην γυναικα.
Οι γυναίκες της γενιάς των μητέρων μας στην πλειοψηφία δεν εργαζόντουσαν. Η κύρια εργασία τους ήταν η φροντίδα του σπιτιού και η ανατροφή των παιδιών. Αυτό το γεγονός συντέλεσε στο να περάσει στην ούτως ή άλλως ανδροκρατούμενη κοινωνία των ανθρώπων των προηγούμενων γεγνεών, η λανθάνουσα πεποίθηση ότι ο άντρας δεν πρέπει να κάνει τίποτα μέσα στο σπίτι. Δεν πρέπει να ασχολείται με το νοικοκυριό, το μαγείρεμα, τα παιδιά κλπ κλπ... Πως αλλιώς θα μπορούσε να μεγαλώσει η πεθερά σου τον άντρα σου? Ή η δική μου πεθερά τον δικό μου άντρα? Αφού αυτό ήξεραν μόνο. Εμένα προσωπικά μου πήρε πάααααρα πολύ χρόνο να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι η πεθερά μου, η μάνα μου, η θείες μου και όλες οι γυναίκες του κύκλου μου που είναι σήμερα 70+ τραβάνε ζόρι με το γεγονός ότι ο άντρας μου σφουγγαρίζει, ή αλλάζει το μωρό ή σιδερώνει!!!!! Όμως η ζωή έχει αλλάξει ρότα. Σήμερα είναι σημαντικά λιγότερα τα νοικοκυριά που μπορούν να σταθούν εύκολα αν δουλεύει μόνο ο ένας. Είναι επιτακτικό για τους περισσότερους να δουλεύουν και οι δύο. Και η ενδιάμεση εποχή που οι γυναίκες ακόμα δεν είχαν "πατήσει πόδι" παρόλο που όλο και περισσότερες δούλευαν full time δουλειές (δηλαδή τα 80s βλ. Μαίρη Παναγιωταρά αν σου θυμίζει κάτι) έχει περάσει ανεπιστρεπτί! Οπότε όταν ακούς την πεθερά σου να λεει τετοια, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να χαμογελάς συγκαταβατικά! Ούτε πρόκεται να καταλάβει τι παίζεται ούτε να αλλάξει μυαλά σε τέτοια ηλικία.
Είναι πολύ άσχημο που αισθάνεσαι τόσο απογοητευμένη που κατά τη γνώμη μου ακόμα κι αυτή η αντιμετώπισή σου είναι τελείως λανθασμένη. Προσπαθήστε από κοινού να μιλήσετε και εάν δεις ότι τα πράγματα δεν φτιάχνουν, φύγε όσο είναι καιρός. Μην μένεις βολεμένη σε μια κατάσταση που σε κάνει δυστυχισμένη. Τα παιδιά σου θα είναι καλά όταν είσαι κι εσύ καλά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το να ζουν με γονείς που δεν είναι ευτυχισμένοι πια μεταξύ τους, είναι το χειρότερο απ' όλα. Μόνη σου θα βρεις την άκρη, να φανείς δυνατή, μην τα βλέπεις όλα μαύρα και φυσικά μην θεωρείς ότι καταστράφηκε η ζωή σου, δεν είναι λογικό αυτό που λες! Κάθε εμπόδιο για καλό!!!
Φίλη μου θα σου πω την εμπειρία μου απο τα μάτια ενός παιδιού , όπως τα έζησα . Με εναν μπαμπά που δεν σε "θέλει" δηλ σε βλέπει όπως είπες αγγαρεία , με εναν άνθρωπο που δεν είχα κοινές εμπειρίες (πάρκο , τσουλήθρες, διακοπές , βόλτες , παραμυθάκια το βράδυ....να ρωτήσει για το σχολείο....να δει τι ρούχα χρειαζόμαστε φέτος ... ) και με μια μαμά που ήταν παντού μόνη δεν με χάλασε η απουσία του μπαμπά απο το σπίτι . Με δυο γονείς που κάθε βράδυ που αυτός γύριζε , αργά πάντα , να τσακώνονται η απουσία και το ότι θα φύγουμε απο αυτόν με ΧΑΡΩΠΟΙΗΣΕ . Η μαμά μου σκεφτόταν το που θα πάει με δυο παιδιά , εγω το τι χρώμα θα μου βάψει το νέο δωμάτιο . Ζούσαμε χωρίς μπαμπά και αυτή χωρίς άντρα απο τότε που θυμάμαι , το μόνο που άλλαξε ήταν οτι σωθήκαμε απο τις φωνές . Σώστα και σώσε τον εαυτό σου . Προσοχή όμως μην αρχίσεις να τρέχεις δεξιά και αριστερά ψάχνωντας νέους "μπαμπάδες" και παρατάς παιδιά σε παππούδες για βραδυνά ποτάκια . Είναι χωρίς μπαμπά , μην μείνουν ξαφνικά χωρίς κανέναν γονιό .
Mπράβο! ωραία απάντηση. Συμφωνώ να σώσει τα παιδιά της και να σωθεί και η ίδια με ένα σωστό διαζύγιο,έχοντάς τα ως πρώτη σκέψη στο μυαλό της.
Είμαι κι εγώ απο αυτές που ζουν μια τέτοια (μάλλον χειρότερη) κατάσταση. Προσπάθησε να καθίσετε να μιλήσετε πρώτα οι δυο σας, κι αν δεν το θέλει ή δεν είστε σε κατάσταση να συζητήσετε, προσπάθησε να τον πείσεις να πάτε σε έναν σύμβουλο ή ψυχολόγο για χάρη των παιδιών. Κάνε αυτή την τελευταία προσπάθεια. Αν δεις ότι και πάλι δεν αλλάζει κάτι σκέψου σοβαρά την περίπτωση του διαζυγίου, γιατί όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, τόσο καταλαβαίνουν και πληγώνονται όλο και περισσότερο. Το δικό μου παιδί έχει αρχίσει και βγάζει πολλά προβλήματα από την κατάσταση που βιώνει, και είναι λίγο μεγαλύτερο απ τα δικά σου. Τους επηρεάζει και ο τρόπος συμπεριφοράς του πατέρα, και το ότι εσύ νιώθεις πιεσμένη και δυστυχισμένη. Σου εύχομαι τα καλύτερα ότι κι αν αποφασίσεις.
Κοιτα, η πρώτη μου σκέψη ήταν να αρπάξεις το τηγάνι (αυτό με το διπλό πάτο) και να του το κατεβάσεις στο κεφάλι. Αλλα οκ είναι και ποινικό αδίκημα οπότε κρίμα να βρεθείς στη φυλακή. Η Δεύτερη ήταν. Εσύ χειρίζεσαι τα οικονομικά σας σωστά; Λοιπόν μην του δίνεις επιλογή "segnor συζυγε αυτό το μήνα είναι 70 ευρώ το τηλεφωνο και 80 ευρώ η ΔΕΗ πληρωνω το τηλέφωνο εγώ δώσε μου τα 80 για τη ΔΕΗ". Αν σου πει γκουχ μουχ πες "οκ ας μας το κόψουνε" και αστο να σας το κοψουνε (Πηγαινε μια δυο μερες στους γονεις σου αν συμβει που ΠΟΛΥ αμφιβάλω). "Segnor συζυγε χρειαζομαστε τα α-β-γ από το σουπερ πηγαινε να τα πάρεις ή μεινε εδώ και πηγαινε τα παιδιά στην παιδική χαρά" Αν μουτρώσει εξήγησε του ότι δεν τα έκανες με τον κρίνο τα παιδιά αλλά με αυτόν. Συνεχισέ το αυτό σε όλα. Όταν καθεται στο μπαλκόνι και καπνίζει και βλεπει μλκς στο youtube αλλαξε τον κωδικό του router και όταν δεν θα μπορεί να συνδεθεί πες του ότι δεν θα του τον δωσεις αν δεν (Λιστα με δουλειές που πρέπει να κάνει) μέχρι να μάθει. Αν δεν μάθει? είσαι μόλις 28 ετων ΜΟΛΙΣ 28, σου αξίζει κάποιος καλύτερος δωσε μια προθεσμία στον εαυτό σου 6 μήνες ας πουμε και αν δεν βελτιωθεί τίποτα φυγε...και βαρα τον και με το τηγανι τοτε (αν έχεις wok ακομα καλυτερα ζυγίζει 6 κιλα)
Γιατι να σοκαριστουν με διαζυγιο αφου ουτως η αλλως ο πατερας ειναι απων? Ασε που δν αποτελει και προτυπο απο οτι καταλαβα , να κανεις αυτο που θα σε κανει να νιωθεις καλα , να βρεις τον εαυτο σου για να μπορεις να προσφερεις και στα παιδια σου..Δεν νομιζω οτι θα μεγαλωσουν καλυτερα με ενα πατερα στην κοσμαρα του κ μια μανα στα προθυρα καταθλιψης.
Ο άντρας σου δεν πρόκειται να αλλάξει γιατί πολύ απλά δεν θέλει...Το θέμα είναι εσύ τι κάνεις???Τα παιδιά είναι ευτυχισμένα, όταν είναι και οι γονείς τουςαγαπημένοι και ευτυχισμένοι και δυστυχώς εσεις δεν είστε.....Θα συμφωνήσω με την Δέσποινα, που άφησε ένα μηνυμα και είπε ότι καλύτερα ενα υγιές διαζύγιο παρά ένας αρρωστημένος γάμος...
αγχος , αγχος, αγχος.....να τα προλαβεις ολα....να εισαι τελεια....να μην γκρινιάξει,να μην κατεβάσει μουτρα.....κι εσυ που εισαι σε όλο αυτο??εχασες τον εαυτο σου...28 χρονων κ να λες καταστραφηκα??οχι μην το επιτρεπεις στον εαυτο σου....αν εισαι σιγουρη οτι δεν εχει αλλη τοτε προσπαθησε...μίλησε του,εξηγησε του αυτο που περνας,διεκδικησε για τον εαυτο σου μια αξιοπρεπη,χαρουμενη κ ηρεμη ζωη. Μην ανεχεσαι οτι σε ενοχλει αλλα κ μην το εκφραζεις με γκρινια....απλά εξηγησου...εγω θελω να λειτουργουμε ετσι....αν δεν γινεται εχουμε προβλημα...δεν ευκολη λυση το διαζυγιο αλλα ενας γαμος θελει δυο...βρεθειτε καπου στην μεση κ ολα θα φτιαξουν αν σαγαπαει αληθινα!!!
Δεν καταστράφηκε η ζωή σου. Αυτό είναι σίγουρο. Το μόνο που έπαθες είναι ότι δεν έχεις μάθει να λες όχι. Το να γκρινιάξεις και να απαιτήσεις μπουχτισμένη κάποια βασικά πράγματα από αυτόν δε σε οδηγεί πουθενά. Ειδικά όταν οι πράξεις σου δεν είναι συμβατές με αυτά που λες. Αναφέρομαι στα διπλά μαγειρέματα και σε όσα άλλα κάνεις για τον άντρα σου, που είναι πράγματα που εκ των πραγμάτων δεν αντέχεις να κάνεις γιατί ήδη έχεις φορτωθεί πάρα πολλά. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις που είναι η ασυμβατότητα μεταξύ των δύο αυτών, γιατί το μυαλό σου είναι πολύ κουρασμένο από το καθημερινό τρέξιμο και την ψυχολογική πίεση και είναι δύσκολο να σκεφτεί καθαρά. Σε σύμβουλο γάμου δε νομίζω να θέλει να πάει, αλλά θα μου επιτρέψεις να σου πω από άλλους που έχω επαφή και έχουν πάει, ότι μερικές φορές δεν προσφέρει τίποτα αυτή η διαδικασία αν αυτός που διεκδικεί κάποια πράγματα στη σχέση δεν έχει αποφασίσει τι θέλει και πόσο αμετακίνητος θα είναι σε αυτά. Δηλαδή, μπορεί να πάτε αλλά εσύ να μην έχεις βάλει σαφείς στόχους για τη σχέση σου και απλώς να καταλήξει όλο αυτό σε περαιτέρω διαμάχη (π.χ. να είδες ο σύμβουλος είπε ότι εγώ έχω δίκιο κι εσύ άδικο...και άλλα τέτοια που πάλι οδηγούν σε αδιέξοδο). Για όλα τα πράγματα που δεν πάνε καλά στις ζωές μας το νούμερο ένα είναι να βάζουμε σαφείς στόχους και να τους ακολουθούμε πιστά. Στην προκειμένη περίπτωση κάτσε σκέψου τι από όλα αυτά που κάνεις μπορείς να συνεχίσεις να κάνεις και τι πρέπει να σταματήσει να γίνεται γιατί δεν αντέχεις. Ένα παράδειγμα θα σου δώσω με το αυτοκίνητο....δεν έχει νόημα να τσακωθείς γιατί αυτός πάει στη δουλειά με το αυτοκίνητο και εσύ επωμίζεσαι όλα τα έξοδα, γιατί αυτό δεν είναι σαφής στόχος. Σαφής στόχος θα ήταν να αποφασίσεις μόνη σου πόσα από τα λεφτά που βγάζεις μπορείς να διαθέτεις για ψώνια και να του πεις ότι πρέπει να βάζει κι αυτός το υπόλοιπο ποσό. Αν δεν το βάλει, δε θα ψωνίσεις, δε θα μαγειρέψεις και δε θα φάει. Θα ψωνίσεις μόνο τα πράγματα που χρειάζεσαι εσύ και τα παιδιά. Χωρίς θυμό και κακία όλα αυτά. Απλώς θα είσαι σαφής και αμετακίνητη στα πράγματα που πρέπει να αλλάξουν γιατί αν δεν αλλάξουν θα κουραστείς πάρα πολύ με τα χρόνια και δε θα τα βγάλεις πέρα. Το νούμερο δύο βασικό είναι να είσαι θετική απέναντί του. Δε χρειάζονται λεκτικές επιθέσεις, γιατί το μόνο που ικανοποιούν είναι το θυμό σου. Να είσαι ανοιχτή στο να συζητήσετε, να μην τον κρίνεις και να μην του ζητάς αόριστα πράγματα. Θα κάτσεις πρώτα να σκεφτείς τι χρειάζεσαι εσύ (τόσα λεφτά από εκείνον, να φυλάει τα παιδιά αυτές τις ώρες και να τα απασχολεί με συγκεκριμένο τρόπο, να μη μιλάει άσχημα, κ.α.) και θα τα ζητάς σταθερά. Αν δεν τα κάνει θα επωμίζεται τις συνέπειες (π.χ. αν μιλάει θυμωμένα στα παιδιά θα τα παίρνεις και θα βγαίνετε βόλτα ή θα αλλάζετε δωμάτιο. Δε θα είσαι καθόλου θυμωμένη με τον τρόπο του, αλλά αποφασιστική ότι αυτόν τον τρόπο δεν τον δέχεσαι και ως εκ τούτου απομακρύνεσαι εσύ και τα παιδιά). Μάλλον σου φαίνονται ακατόρθωτα αυτά που σου λέω αλλά δεν είναι. Αν τελικά οπλιστείς με αυτοπεποίθηση (που τώρα μάλλον είναι κλονισμένη), βάλεις τους στόχους σου, τους εξηγήσεις, δώσεις χρόνο, επιμείνεις, συζητήσεις με ηρεμία και νηφαλιότητα ο άνθρωπος αυτός μπορεί και να αλλάξει τον τρόπο του. Αν σου δηλώσει ότι δε θέλει να αλλάξει σαφώς και θα σκεφτείς και το επόμενο βήμα. Δε θα με εξέπληττε όμως αν μας έλεγες του χρόνου ότι τα πράγματα τελικά άλλαξαν. Μπορείς να πας σε όσους ειδικούς θέλεις, αλλά να ξέρεις πως το βασικότερο είναι πρώτα και πάνω από όλα να αποφασίσεις εσύ πως θέλεις να ζεις τη ζωή σου και να μένεις πιστή σε αυτή σου την απόφαση.
Φανταστική απάντηση. Να σε γνωρίσω στην αδερφή μου να κάνετε λίγο παρέα γιατί κι αυτή τέτοια σαν την κοπέλα είναι...Όλη μέρα τρέχει σαν τον Βέγγο, κι ο άλλος κοιτάει μόνο την καλοπέρασή του. Μακάρι να σε είχε φίλη. Εμάς δε μας ακούει και λέει ότι αντέχει, άλλα είμαι σίγουρη πως τα βράδια που κάθεται μόνη της, όσο ο κύριος είναι στη δουλειά και μόλις σχολάσει βγαίνει για ποτάκι -μόνος, εννοείται-, νιώθει εντελώς παροπλισμένη. Κι ίσως κλαίει, ίσως πίνει, ίσως πάλι δεν κάνει τίποτα από όλα αυτά γιατί είναι ψόφια από όλη τη μέρα με δουλειά σε άλλη πόλη, πάνε-ελα και δυο αγορια. Φοβάμαι μήπως αρρωστήσει γιατί όταν ανέχεσαι τέτοιες συμπεριφορές, το μόνο σίγουρο είναι ότι κάπου θα σου βγει. Γαμημένη αυτοπεποίθηση....δυο μέτρα κορίτσαρος σα νεράιδα κι από αυτοεκτίμηση μηδέν.
Εσείς μπορείτε να τη βοηθήσετε αν της δίνετε κάποια έμπρακτη βοήθεια (π.χ. φύλαγμα παιδιών αν είναι δυνατό), αλλά παρουσιάζοντάς το σαν ευχαρίστησή σας. Δε θα τη ρωτάτε τι χρειάζεται γιατί δε θα σας πει από μόνη της. Δεν τα έχει σκεφτεί και η ίδια για να σας τα πει, αλλά και να τα σκεφτόταν δε θα τα ζητούσε όσο η αυτοεκτίμησή της είναι πεσμένη. Το δεύτερο βασικό που δεν πρέπει να κάνετε είναι να της λέτε ότι ο άντρας της είναι άχρηστος, δεν την εκτιμά και άλλα τέτοια που μπορεί να έχετε στο μυαλό σας. Με τέτοιους χαρακτηρισμούς στην πραγματικότητα δεν ακυρώνετε τον άντρα της, όπως πιστεύετε, αλλά την ίδια γιατί ακυρώνετε την επιλογή της. Δεν είναι δική μου μπούρδα αυτό που σου λέω. Το έχω ρωτήσει σε ψυχολόγο πως δουλεύει αυτός ο μηχανισμός γιατί κι εγώ έτσι το ένιωθα και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί το νιώθω αυτό. Είναι νόμος ότι αν ακυρώνεις τις επιλογές του άλλου, στην ουσία αυτό που κάνεις είναι να ακυρώνεις τον ίδιο και αυτό δε λειτουργεί καθόλου καλά στην αυτοεκτίμηση κάποιου. Το τρίτο που πρέπει να κάνετε μόνοι σας κάθε μέρα μπροστά στον καθρέφτη είναι να λέτε ότι η αδερφή σου δεν είναι χαζή. Αυτή είναι δική μου σοφιστεία, αλλά θα στο τονίσω πάρα πολύ γιατί η αδερφή σου πραγματικά δεν είναι χαζή. Κάθεται εκεί γιατί κάτι παίρνει από αυτή τη σχέση. Κάτι που και να σας το εξηγήσει μπορεί να μην το καταλαβαίνετε γιατί ο κάθε άνθρωπος βλέπει τον κόσμο με τα δικά του μάτια. Αν κάθεται γιατί φοβάται να φύγει, θα καταφέρει να το κάνει αυτό όταν της δείξετε ότι την εμπιστεύεστε (δεν της κάνετε μάθημα παρά μόνο όταν ζητάει τη γνώμη σας, δεν ακυρώνετε τις επιλογές της, δεν της λέτε τι να κάνει, δεν της λέτε πως τα ανέχεσαι όλα αυτά, ....). Αν πάλι κάθεται συνειδητά γιατί θέλει να είναι εκεί, πάλι θα βρει τρόπο να διορθώσει τα κακώς κείμενα της ζωής της αν της δείξετε ότι την εμπιστεύεστε. Αν ήταν δική μου φίλη δε θα της έλεγα τίποτα παρά μόνο αν μου το ζητούσε, δε θα έκανα μέσα μου καμία αρνητική κριτική για τον άνθρωπο που έχει - γιατί το μέσα βγαίνει και έξω πάντα και όσο και να προσπαθούμε να κρύψουμε τέτοιες σκέψεις πάντα φαίνονται - και θα την αντιμετώπιζα σαν ένα πανέξυπνο πλάσμα που ξέρει τι θέλει από τη ζωή του και με τη σιγουριά ότι σύντομα θα καταφέρει να βάλει τη ζωή της σε μια σειρά ώστε να ζει έτσι όπως το ονειρεύεται. Δε χρειάζονται πολλά λόγια, αρκεί να τα πιστεύεις όλα αυτά μέσα σου και ο άλλος τα εισπράττει και έτσι μπορεί να ανακτήσει τη χαμένη του αυτοπεποίθηση.
Νίνα <3
Βρε Νίνα, respect για τη διαύγειά σου!
Eυχαριστώ βρε Βεατρίκη. Ισχύει πάντα το αν δεν πάθεις δε θα μάθεις εξ ου και η τωρινή μου διαύγεια. Σου γράφω για να σε ευχαριστήσω για το σχόλιό σου, γιατί είσαι ένας άνθρωπος που πάντα θαυμάζω τον τρόπο που βλέπεις τη ζωή και χαμογέλασα από χαρά που μου έκανες αυτό το σχόλιο γιατί μου δείχνει ότι είμαι κι εγώ σε καλό δρόμο. Ευχαριστώ για την αυτή τη μικρή τόνωση αυτοπεποίθησης που μου χάρισες!
Αγαπητη Ν. Και στην δική μου οικογένεια κάπως έτσι είναι τα πράγματα... Ειμαστε μαζί απο το ΄06 παντρευτηκαμε το ΄11 και έχουμε 2 παιδάκια 3μιση και 2 χρονων περιπου! Και εμας η ζωή ετσι είναι. Ο συζηγος στη δουλεια και εγω στο σπίτι για όλα τα υπόλοιπα... Μην νομιζεις τραβάνε και αυτοι τα ζορια τους ειδικα οσο πιο κλειστοι ειναι σαν χαρακτήρες (όπως ο δικός μου) τοσο πιο πολυ απόμακροι φαίνονται... αλλά δεν είναι έτσι... ο γάμος είναι αγώνας ... είναι διαρκής προσπάθεια καθημέρινη... και εμείς οι μαμάδες μπλέκουμε με τα παιδιά... χανόμαστε στις δουλειές ... πνιγόμαστε στις υποχρεώσεις και ξεχνάμε την αγάπη μας... Τα είπα και εγω κάποια φορα στον πνευματικό μας " Παππουλη , του λεω, δεν μου ανοιγετε δεν μου μιλαει, δεν μου λεει τα προβληματα του είναι κλειστος τα κρατάει ολα μέσα του, τσακωνόμαστε μπας και ανοιχτει λιγο , τα πει και ξεθυμάνει και αυτος και ειναι καλύτερα μετα αλλα πάλι δε γίνετε τιποτα" και μου λεει το φοβερο και τελικα έχει δίκιο... "και πως νομίζεις οτι με τον τσακωμο θα σου ανοιχτει ο αντρας σου; οι γυναίκες εισαστε ρομαντικά πλασματα, λειτουργείτε με το συναίσθημα έχετε οδηγό την αγάπη πως μου λες οτι με τον τσακωμο θα τον φερεις κοντα σου... πρεπει να φερεις πάλι την αγαπη να του τη δείχνεις... ένα χαμογελο οταν έρθει απο τη δουλειά, ενα χάδι στο χέρι την ώρα του φαγητού, μια αγκαλια γεματη αγαπη και σιγα σιγα θα έρθουν και τα λόγια... αν με το που γυρναει απο την δουλεια αρχίζετε τα αυτα μου εκαναν τα παιδια, ετσι μου είπε η μανα σου, αυτο τσακωθηκα με την γειτόνισα ο αντρας κλείνετε στο καβούκι του και εσυ μαραζώνεις... " "και παππουλη ειναι κακο να του λεω τι εγινε μες την ημερα " "είπαμε πρωτα θα τον παίρνεις μεσα με την αγάπη θα τον καλωσορίζεις να νιωσει αγάπη και μετά τα λόγια έρχονται μόνα τους " . Αυτα μου είπε ο παππουλης και τα προσπαθω να τα κάνω και έχει δίκιο σιγα σιγα μερα με τη μέρα είναι και καλύτερα ... Θέλει αγώνα ο γάμος φίλη μου καθημερινο και αδιάκοπο... και εγω νιώθω πολλες φορές οτι είμαι άχρηστη , οτι δεν προλαβαίνω , οτι κατι δεν πάει καλα , οτι είμαι κακιά μανα, κακή σύζηγος , οτι απέτυχα, και πολλα αλλα τελικα το συμπερασμά μου είναι ένα... σκέφτομαι πολυ! πρεπει να το ελλατώσω!!!
Πολύ καλός ο παπάς. Καλύτερος από πολλούς ψυχολόγους. Αυτή είναι η ουσία που σου είπε: Αν κάποιος θέλει να βρει λύση πρέπει να το δείχνει αυτό στον άλλο και με τον τρόπο του (συμπεριφορά, λόγια κλπ.). Αν βέβαια κάποιος είναι αποφασισμένος να χωρίσει δεν έχουν νόημα όλα αυτά. Τσακώνεται ή δεν τσακώνεται αλλά απομακρύνεται συναισθηματικά και τελικά φεύγει. Κι εγώ γενικά είμαι υπέρ των λύσεων και πιστεύω πως σε πάρα πολλές περιπτώσεις γίνεται να δοθεί λύση σε ένα πρόβλημα. Αν δε γίνεται, εντάξει καλύτερα χώρια. Αλλά αξίζει πρώτα να γίνει μια πιο συστηματική και ουσιαστική προσπάθεια μέχρι δυο άνθρωποι να φτάσουν σε σημείο να χωρίσουν. Είναι πολύ παρεξηγημένοι οι παπάδες στις μέρες μας, αλλά μερικοί από αυτούς είναι και ανοιχτόμυαλοι και καταλαβαίνουν πολύ καλά τον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων και μπορούν να βοηθήσουν. Αρκεί να μην είναι εριστικοί και να μιλούν με κατανόηση όπως ο δικός σου.
καλύτερα να φροντίζεις έναν λιγότερο... αυτόν.
Δυστηχως καλη μου ειμαστε πολλες που βιωνουμε αν οχι την ιδια ακριβως κατασταση,τουλαχιστον κατι παραπλησιο...πρεπει να το παρεις αποφαση οτι ετσι θα ειναι κ δεν προκειται να αλαξει τπτ...απο εκει κ περα μονο εσυ ξερεις τι πρεπει να κανεις για να μεγαλωσουν τα παιδακια σου σε ενα υγειες περιβαλλον..κ ας μην εχουν κ τους δυο γονεις μαζι τους...καλυτερα ενα υγιες διαζυγιο..παρα ενας αρρωστημενος γαμος!!!!!!!
Κορίτσι μου εγώ θα σου πρότεινα να πάτε σε έναν οικογενειακό σύμβουλο. Το οτι έχετε προβλήματα και οτι τα σκέφτεσαι μόνο εσύ πάλι δεν μπορείς να το λες με σιγουριά. Μπορεί για αυτό και αυτός να μην νιώθει πλέον. Δεν θα σταθώ εδω όμως... Όχι. Ίσως να μην είναι έτσι τα πράγματα. Υπάρχουν σίγουρα πολλές εκδοχές. Απλά να ξέρεις οτι τα παιδιά σου εαν συνεχίσετε ετσι θα είναι σίγουρα δυστυχισμένα. Εαν το κλίμα μέσα στην οικογένεια δεν ισορροπημένο τότε και τα παιδιά σας θα γίνουν ανισόρροπα. Εαν σε κάνει χαρούμενη να φυγεις απο κοντά του και πιστεύεις ΕΣΥ η ίδια οτι τα παιδιά σου θα μεγαλώσουν σε ένα χαρούμενο ΥΓΙΕΣ περιβάλλον τότε σου προτείνω να βγάλεις διαζύγιο. ΠΡΩΤΑ όμως να πάτε σε έναν οικογενειακό σύμβουλο. Καλή τύχη και εύχομαι να πανε ολα καλά. Φιλικά Αναστασία (Νηπιαγωγός & Παιδοψυχολος Σουηδιας-Στοκχόλμης με 4ετη πτυχίο από το πανεπιστήμιο Uppsala's)
Κοριτσι μου γλυκο δεν εισαι η μονη που περναει τέτοιες καταστασεις υπαρχουν παρα πολλες γυναικες κ μαλιστα που μπορει να περνανε κ χειροτερα...Εχω κ εγω πολλα προβλήματα στο γαμο μου βεβαια με το παιδι μας είναι παρα πολύ καλος πατερας κ ετσι κανω πως δεν βλεπω πολλα αλλα εσυ από ότι καταλαβα δεν βλέπεις τπτ το θετικο πλεον...Καταλαβαινω ότι μπορει να τον αγαπας κ να ελπιζεις ότι θα αλλαξουν τα πραγματα αλλα αυτό είναι μια αυταπατη που η θα τη δεχτεις κ θα ζεις αλλα δεν θα ζεις η θα πεις τελος κ θα προχωρήσεις...Ταπεινη μου γνωμη φυγε τωρα που είναι νωρις κ τα παιδακια σου είναι μικρα κ ειδικα αν εχεις γονεις να σε βοηθησουν μην το σκέφτεσαι κ πολύ.Η ζωη είναι πολύ μικρη κ εισαι ακομα πολύ νεα,φυγε αρπαξε τη ζωη από τα μαλλια κ προχωρα.Ευτυχισμενα παιδια είναι αυτά που εχουν ευτυχισμενη μαμα να το θυμασε παντα κ τα παιδακια σου νομιζω πως θα είναι καλυτερα αν ξαναβρείς τον εαυτο σου...Εισαι δυνατη γιατι εισαι μανα κ θα τα καταφερεις....