Όταν ο δρόμος προς την γονεικότητα φαντάζει δύσκολος και απροσπέλαστος… Όταν ο πόνος γίνεται ενοχή!

H Bίκυ είχε από νωρίς προγραμματίσει το πώς θα ήθελε να κυλήσει η ζωή της: επαγγελματική αποκατάσταση μέχρι τα 30, πρώτο παιδί στα 31 και δεύτερο στα 33. Όταν άρχισαν οι μεγάλες δυσκολίες και δεν μπορούσε να μείνει έγκυος, γέμισε με ενοχές: Τι έκανε λάθος; Μια αληθινή μαμαδο-ιστορία με πολύ αγώνα, συναισθηματικές μεταπτώσεις και ένα -ευτυχώς- αίσιο και… δίδυμο τέλος!

Όταν ο δρόμος προς την γονεικότητα φαντάζει δύσκολος και απροσπέλαστος…

Όταν ο πόνος γίνεται ενοχή!

μαμά Βίκυ

Όταν αποφάσισα ότι η στιγμή ήταν κατάλληλη για να γευτώ τη Μητρότητα ήμουν ήδη 30 ετών. Είχα τελειώσει τις σπουδές μου και είχα αποκατασταθεί επαγγελματικά. Ο «κόσμος» βρισκόταν στα χέρια μου και ήμουν πανέτοιμη να παίξω το ρόλο της ζωής μου… το ρόλο της «μητέρας». Γνώριζα πολύ καλά τις συνέπειες αυτής της απόφασης, που είχε ριζώσει για τα καλά στο μυαλό μου. Ήταν όλα τόσο καλά σχεδιασμένα, το πρώτο μου παιδί θα το έφερνα στη ζωή στα 31 μου και μετά από δυο χρόνια θα αποκτούσα το δεύτερο. Δεν είχα προτιμήσεις για το φύλλο των παιδιών στόχευα όμως στον τέλειο συνδυασμό… ένα αγόρι και ένα κορίτσι.

Και οι προσπάθειες άρχισαν!!! Τους πρώτους μήνες η ψυχολογία μου στο ζενίθ, η αισιοδοξία μου αστείρευτη, τα όνειρα μου πολύχρωμα, οι μέρες περνούσαν γρήγορα γεμάτες σχέδια και στόχους άριστους, μα πάνω απ’  όλα εφικτούς! Καθώς όμως ο χρόνος περνούσε, μέσα μου, τα χρώματα άρχισαν να ξεθωριάζουν, ανασφάλεια σιγά-σιγά φώλιαζε στην ψυχή μου. Ένα συναίσθημα ξένο προς το χαρακτήρα μου άρχισε να με στοιχειώνει. Ερωτήματα ατελείωτα

– πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό σε μένα;
– τι έκανα λάθος;
– ποιες οι αμαρτίες που πλήρωνα;

Όταν η προσπάθεια πια για φυσική σύλληψη ξεπέρασε τις αντοχές μου, πήρα την απόφαση να περάσω στο επόμενο βήμα. Κανόνισα το πρώτο μου ραντεβού με τον γυναικολόγο. Την ημέρα που πέρασα την πόρτα του ιατρείου του – όχι για το ετήσιο τεστ Παπανικολάου – ήταν και η έναρξη του αγώνα μου, αγώνας που διήρκεσε 6 συνεχόμενα χρόνια.

————

Μετά από αρκετές εξετάσεις μου προτάθηκε να ξεκινήσω με την πιο απλή μέθοδο υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, τη σπερματέγχυση. Το σοκ μεγάλο. Η τόσο οργανωμένη ζωή μου σε όλα τα επίπεδα άρχισε να καταρρέει μέρα με τη μέρα. Η ζωή μου που τώρα φάνταζε σαν κάστρο κατασκευασμένο από τραπουλόχαρτα έτοιμο να καταρρεύσει. Οι δυο πρώτες σπερματεγχύσεις αποβήκαν άκαρπες. Στην τρίτη όμως είχα την πρώτη μου εγκυμοσύνη που κατέληξε σε παλινδρόμηση του έμβρυου την 8η εβδομάδα της κύησης. Δεν στενοχωρήθηκα πολύ, έτυχε είπα στον εαυτό μου και συνέχισα.

Έκανα 10 στη σειρά μέχρι να πάρω την απόφαση να περάσω στο επόμενο βήμα.

Έκανα λαπαροσκόπηση… στην οποία αφαιρέθηκε μια κύστη και ακολούθησε μια περίοδος θεραπείας 4 μηνών. Η περίοδος αυτή ήταν και η δυσκολότερη. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Δε μπορούσα να κάνω κάποια προσπάθεια (αφού ο γιατρός μου είχε διακόψει την περίοδο) ενώ το μόνο που έμενε ήταν οι σκέψεις. Σκέψεις που με τυραννούσαν καθημερινά

– θα τα καταφέρω άραγε κάποτε να γίνω μάνα;
– Τι νόημα θα έχει η ζωή μου χωρίς την παρουσία παιδιών;

Κατηγορούσα καθημερινά τον εαυτό μου που καθυστέρησα τόσο τη σκέψη για παιδί, έπρεπε να το είχα κάνει όταν ήμουν νεότερη, όταν είχα μεγαλύτερες αντοχές.

Η σχέση με τον άντρα μου παρουσίασε τα πρώτα σύννεφα. Παγωμένοι και οι δύο, δε συζητούσαμε, κλειστήκαμε ο καθένας στο δικό του κόσμο και οι συζητήσεις γύρω από το πρόβλημα της υπογονιμότητας ανύπαρκτες. Λες και δεν υπήρχε!!!

Και όταν το διάστημα των 4 μηνών τελείωσε – με βασανιστικό τρόπο – και η περίοδος μου επανήρθε αποφάσισα να κλείσω το επόμενο ραντεβού, με νέες ελπίδες, νέους στόχους, νέα προσπάθεια. Δεν πρόλαβα όμως. Από τις ειδήσεις έμαθα το απόγευμα της 16ης Ιουλίου του 2005 ότι ο γιατρός μου είχε ατύχημα στο οποίο έχασε τη ζωή του. Βρέθηκα στο «κενό» χωρίς να μπορώ να πιαστώ από πουθενά. Έκλαιγα αλλά δε θυμάμαι για ποιο λόγο ακριβώς. Για το χαμό ενός ανθρώπου που ήξερα 11 χρόνια ή για το άδοξο τέλος του επιστήμονα που είχα στηρίξει όλες τις ελπίδες μου για τη γέννηση του δικού μου παιδιού;

Δυο μέρες μετά μια φίλη, που είχε αποκτήσει με την πρώτη εξωσωματική δυο μωρά, με πήρε τηλέφωνο. Ήξερε. «Θα πας στο δικό μου γιατρό!… θα σου κλείσω εγώ το ραντεβού«. Δεν είχα επιλογή αλλά ούτε και τη δύναμη να αρνηθώ. Περισσότερο ένιωθα την ανάγκη να «πιαστώ» από κάπου, παρά να αντιδράσω ή να διαφωνήσω.

Ο νέος γιατρός μου πρότεινε μια ακόμα σπερματέγχυση αφού μόλις είχα εγχειριστεί και αν αυτή δεν ήταν πετυχημένη, θα έκανα και εγώ την πρώτη μου εξωσωματική.

————

Ξεκίνησα τη νέα προσπάθεια το Σεπτέμβριο του 2005 πεπεισμένη όμως για την αποτυχία! Για πρώτη φορά διαψεύστηκα. Το αποτέλεσμα της 14ης σπερματέγχυσης ήταν ΘΕΤΙΚΟ. Δεν το πίστευα, κανένας από τους δυο μας δεν τον πίστευε! Ο Θεός μας είχε λυπηθεί, φανταστήκαμε. Η χαρά μου απερίγραπτη. Σιγά σιγά άρχισαν ξανά να χρωματίζονται τα όνειρα μου. Ούτε η μικρή αποκόλληση που εντοπίστηκε στον πρώτο υπέρηχο ήταν ικανή να σακιάσει την ευτυχία. Το μόνο που άκουγα εκείνη τη μέρα ήταν οι χτύποι της καρδιάς του παιδιού μου, του παιδιού που έπαιρνε σάρκα και οστά!

Όμως η χαρά κράτησε για 3,5 μόλις μήνες. Η αποκόλληση, έφερε το αίμα, το αίμα καλλιέργησε μικρόβιο που κόλλησε στο σάκο του μωρού και τον έσπασε με αποτέλεσμα να χαθούν πολύτιμα υγρά…

«Πρέπει να το πάρουμε» ήταν τα λόγια του γιατρού που έγιναν μαχαίρια στη ψυχή μου. Κράτησα τη ψυχραιμία μου μέχρι να βγώ από το ιατρείο εκείνη τη μέρα και ουσιαστικά δεν έκλαψα ποτέ για το χαμό αυτού του παιδιού. Εγκλώβισα τον πόνο μέσα μου. Δεν έχω νιώσει τόσο άδεια όσο ένιωσα την επόμενη μέρα βγαίνοντας από το χειρουργείο και μετά τη διακοπή της κύησης σιχαινόμουν το ίδιο μου το σώμα που δεν ήταν ικανό να προστατέψει ένα τόσο μικρό έμβρυο.

Και αυτή ήταν η αρχή της νέας μου περιπέτειας. Κατάθλιψη, κρίσεις πανικού με ταλαιπωρούσαν για ένα χρόνο, διάστημα στο οποίο η σκέψη και μόνο μιας νέας εγκυμοσύνης με κατατρόμαζε. Είχα πείσει τον εαυτό μου πλέον ότι δε θα τα κατάφερνα, προσπαθούσα να καταπνίξω τις λιγοστές ελπίδες μου και να ζήσω χωρίς ουτοπίες. Δέχτηκα να στηριχτώ ψυχολογικά από ειδικό προκειμένου να γλυτώσω από τις κρίσεις πανικού που γίνονταν όλο και πιο πολλές .

Οι κρίσεις εξαφανίστηκαν και μετά το χρόνο μόνη μου πλέον ζήτησα από το γιατρό μου να ξεκινήσει με τη πρώτη εξωσωματική. Η ψυχανάλυση δε κατάφερε να θάψει τις ελπίδες μου, απλά με έκανε να δω τη ζωή από διαφορετική οπτική γωνία. Με έκανε πιο δυνατή, μου έμαθε ότι επιτυχία και αποτυχία είναι εμπειρίες που πρέπει να βιώνουμε στο πέρασμα μας από αυτόν τον κόσμο, αν θέλουμε να θεωρούμαστε φυσιολογικοί άνθρωποι.

Η πρώτη εξωσωματική έφερε θετικό αποτέλεσμα. Τρίδυμη κύηση διαπιστώθηκε στον πρώτο υπέρηχο που κατέληξε σε δίδυμη μετά από την 12η εβδομάδα. Φοβήθηκα αλλά δεν εγκατέλειψα την σκέψη ότι αυτή τη φορά θα βιώσω τη μητρότητα… Δεν άφησα τα αρνητικά συναισθήματα να καταπνίξουν τα θετικά.

————

Μετά από 7,5 μήνες, στις 25 Απριλίου του 2008 έφερα στον κόσμο τα δύο μωρά μου, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Πρόωρα γεννημένα αλλά υγιέστατα.

Η ζωή μου από τότε άλλαξε ριζικά. Έχει διαφορετικό νόημα. Όσο ζω δε θα πάψω να ευγνωμονώ τους ανθρώπους που σταθηκαν αρωγοί στην προσπάθεια μου

– τον άντρα μου, που ανέβηκε μαζί μου τον τόσο ανηφορικό δρόμο
– τον γιατρό μου, που πίστεψε στις δυνατότητες του οργανισμού μου και τον έκανε να λειτουργήσει άψογα κάτω από την πίεση μιας τεχνικής γονιμοποίησης
– την ψυχαναλύτρια μου που αγκάλιασε την πονεμένη μου ψυχή τόσο διακριτικά και με τόση ευαισθησία
– την οικογένεια μου που σιωπηρά υπέφερε δίπλα μου, στηρίζοντας με όχι μόνο ψυχολογικά αλλά και οικονομικά

Στόχος πλέον της ζωής μου, εκτός της σωστής ανατροφής που θέλω να δώσω στα παιδιά που έφερα στον κόσμο, είναι να στηρίξω σε ψυχολογικό επίπεδο με οποιοδήποτε δυνατό τρόπο κάθε γυναίκα που είναι ή πρόκειται να μπει στο σκοτεινό και δύσβατο μονοπάτι που πέρασα και εγώ!!!

Μπορεί οι δοκιμασίες να ήταν πολύ σκληρές, πολύ πιο δύσκολες από ότι φανταζόμουν. Ήταν όμως απαραίτητες.

Μου διδάξαν ότι κάθε δοκιμασία είναι αυτή που σε φέρνει όλο και πιο κοντά στη πραγματοποίηση του ονείρου!!!

Βίκυ

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com