Ο μπαμπάς μου πρόλαβε να αγκαλιάσει το εγγονάκι του!

17/04/2011

Η ιστορία της Άννας<
(Η Άννα γέννησε με καισαρική και ολική νάρκωση)

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λάρισα. Το 1997 ήμουν 19 χρονών, ήρθα στην Αθήνα για σπουδές. Ένα μήνα μετά γνώρισα τον άντρα μου και 5 μήνες μετά αρραβωνιαστήκαμε. Οι γονείς μου δε μπορούσαν να δεχτούν με τίποτα ότι θα έμενα μακριά τους και τότε δεν καταλάβαινα το γιατί, δεν ήμουν μάνα βλέπετε…

Τελικά το δέχτηκαν, σε 4 χρόνια πήρα το πτυχίο μου και παντρευτήκαμε. Άρχισαν λοιπόν οι ευχές με το καλό ένα παιδάκι και τα συναφή. Οι μήνες πέρναγαν, γίνανε χρόνια, οι φίλες μου έγιναν μητέρες κι εγώ σταμάτησα να κάνω παρέα μαζί τους… Παντρεύτηκε η κόρη της αδερφής μου, έκανε το πρώτο της παιδάκι, το δεύτερο κι εγώ είχα μόνο τις ευχές…

Ο μπαμπάς μου άρρωστος με καρδιά και μεγάλος σε ηλικία με παρακαλούσε να πάω σε γιατρό και δάκρυζε κάθε φορά που αγκάλιαζα παιδάκι μα εγώ από το πείσμα μου έλεγα «Όχι, δε θέλω ακόμη παιδιά!«. Επέμενα τόσο που νομίζω πως κάποια στιγμή το πίστεψα κι εγώ.

Ο άντρας μου παραπονιόταν, εγώ έφτασα 32 χρονών εκείνος 34 και είχαμε μόνο ευχές…

Τελικά πήγα για εξετάσεις. «Ενδομητρίωση«, μου είπανε και μετά από 3 αποτυχημένες σπερματεγχύσεις πήγα για εξωσωματική.

14 μέρες μετά, στις 24/3 η β χοριακή θετική..

«Έγκυος!» μου λέει ο γιατρός «αλλά επανέλαβε τη σε 2 μέρες«. Στο σπίτι όλοι ξετρελαμένοι.

Δυο μέρες μετά η χοριακή είχε ανέβει λίγο ενώ έπρεπε να διπλασιαστεί. «Παλινδρόμησε δυστυχώς«, μου είπε ο γιατρός «κόψε τα χάπια και θα σου έρθει περίοδος«

Η απογοήτευση δύο φορές μεγαλύτερη. Πέρασαν 2 εβδομάδες και η περίοδος τίποτα, παίρνω το γιατρό «Έλα να σε δω«, μου λέει. Στο μόνιτορ είδα ένα στρογγυλό πράγμα, τον ακούω να λέει «Έλα Χριστέ μου!» και να φωνάζει τον άντρα μου.

Απορημένη τον κοιτάζω και ξαφνικά ακούω μια καρδούλα να χτυπά γρήγορα. Κλαίω ασταμάτητα αλλά αυτή τη φορά από ευτυχία… Η εγκυμοσύνη συνεχίστηκε με καθημερινούς εμετούς και ναυτίες (όταν γέννησα ήμουν 13 κιλά λιγότερο από ότι πριν μείνω έγκυος)

15 Μαΐου χτυπά το τηλέφωνο. Η αδερφή μου κλαμμένη: ο μπαμπάς έχει καρκίνο στον πνεύμονα σε προχωρημένο στάδιο. Σωριάστηκα, ο άντρας μου προσπαθεί να με συνεφέρει και μου λέει «Σκέψου το μωρό!«. Τότε είπα κάτι που θα μετανιώνω όλη μου τη ζωή «Παιδί θα κάνω κι άλλο, πατέρα όμως;«

Το βράδυ με μετάφεραν στο Λητώ με συσπάσεις. Στο κρεβάτι, φάρμακα μέχρι τον Αύγουστο, τότε επιτέλους πήγα στον μπαμπά μου.

Σεπτέμβρη αρχίζω να πονάω στα πόδια, σε λίγες μέρες είχα παραλύσει και δεν άντεχα ούτε στο κρεβάτι. Η μήτρα πίεζε τα νεύρα της μέσης. Εξετάσεις και να και μια λοίμωξη που δε βρίσκαμε που είναι.

«Δε τον γλιτώνεις με τίποτα τον πρόωρο τοκετό» μου λέει ο γιατρός και 32 εβδομάδων γεννάω τη κόρη μου με ραντεβού και ολική νάρκωση. Οταν συνήλθα είχα περίεργη ψυχολογία, το μωρό σε θερμοκοιτίδα και εγώ δε πήγα να το δω.

«Θα σου περάσει» λέει η αδερφή μου, η μαμά μου δεν ήταν εκεί, ήταν με τον πατέρα και η απουσία τους ήταν έντονη. Την επόμενη μέρα την είδα, μου έμοιαζε κι όταν την άγγιξα την ερωτευτηκα…

Ένα μήνα μετά Χριστούγεννα την πήγα στο μπαμπά μου.Έκλαιγε σα μωρό παιδί και μου λέει «Παρακαλούσα χρόνια τη Παναγία να σε δω να κρατάς ένα μωρό στην αγκαλιά σου όπως εκείνη τον Χριστό και μετά να πεθάνω…«

3 μήνες μετά ανέβηκε στον ουρανό για να μας προσέχει από κει.

Με όλα αυτά έχασα τις ημερομηνίες και τον Ιούνιο συνειδητοποιώ ότι δεν έχω περίοδό εδώ και καιρό. Πάω στο γιατρό και μου λέει «9 εβδομάδων έγκυος!«. Τι;;;

Δυστυχώς η χαρά δε κράτησε πολύ. Στη β επιπέδου μου είπαν 1:2 για down, το επιβεβαίωσε και η τροφοβλάστη και αναγκάστηκα να τη διακόψω με βαριά καρδια γατί σκεφτόμουν το άλλο μου παιδί.

Από εκείνη τη μέρα βλέπω σχεδόν κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο. Ένας κήπος και ο μπαμπάς μου να κρατά από το χέρι ένα μικρο αγοράκι και να απομακρύνονται…..

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com

545shares

Anonymous Απρίλιος 18, 18:28

>Θα ήθελα πάρα πολύ να μου τεκμηριώσετε (επιστημονικά όμως, όχι με εικασίες και προσωπικές εκτιμήσεις) το ότι ένα παιδί με σύνδρομο Down βασανίζεται. Με ποιο τρόπο συμβαίνει αυτό; Υπάρχει ιατρική αρθρογραφία που τεκμηριώνει ότι άτομα με σύνδρομο down είναι δυστυχισμένα, πονάνε, βασανίζονται ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο; Είναι πολύ βολικό για ξορκίσεις δικές σου ενοχές και να μη βγεις από τη δική σου βολή, να επιχειρηματολογείς υπέρ μιας έκτρωσης πατώντας σε εξωγενείς παράγοντες, δηλαδή τον κοινωνικό ρατσισμό. Κοινωνικός ρατσισμός υπάρχει και σε μια σειρά άλλων πραγμάτων, όπως πχ την παχυσαρκία. Η πρόταση θα ήταν να εκτελεστούν οι παχύσαρκοι; Το ότι δεν υπάρχουν οι υποστηρικτικές δομές για γονείς ή παιδιά με το σύνδρομο δεν είναι νέο, για τίποτα δεν υπάρχουν δομές στην Ελλάδα (κι ούτε θα υπάρξουν με τέτοιο ρατσισμό που διακρίνω). Προφανώς η σωστή λύση είναι να "αφού δεν υπάρχουν υποδομές για άτομα με σύνδρομο down, ας εξαλείψουμε τα άτομα με σύνδρομο down". Θαυμάσια ιδέα! Τώρα βέβαια τα παιδάκια που ήρθαν κατά λάθος στον κόσμο έτσι, ε τι να κάνουμε, θα τα ανεχτούμε γύρω μας. Αρκεί βέβαια να μην μας τα εμφανίζουν και πολύ μπροστά μας οι γονείς τους γιατί στεναχωριόμαστε όταν τα βλέπουμε και το μας κόβεται η όρεξη.

ΥΓ. Σε όσες από εσάς έχετε μια στοιχειώδη ευαισθησία στο θέμα, φροντίστε να διαβάσετε και αυτήτην ιστορία: http://greekmoms.blogspot.com/2010/12/nella-cordelia.html. Ευτυχώς υπάρχει και η άλλη όψη. Και περάστε και από εδώ φυσικά: http://www.unborn.gr/ Οι υπόλοιποι συνεχίστε ακάθεκτοι: ο Χίτλερ μπορεί να πέθανε, αλλά όλο και κάποιος θα βρεθεί να ηγηθεί στην προσπάθεια για τη νέα Άρεια Φυλή.
Απάντηση
Anonymous Απρίλιος 18, 14:07

>Απιστευτο! Ανατριχιασα....
Απάντηση
Anonymous Απρίλιος 18, 09:58

>αννα καλημερα συνηθως δεν σχολιαζω στις ιστοριες τοκετου αλλα αυτη την φορα αποφασισα να μιλησω.οχι για να σου πω οτι λυπαμαι γιατι σιγουρα λυπαμαι για οτι συνεβει και η λεξη λυπαμαι ειναι και λιγη.
εξω απο τον χορο πολλα τραγουδια λεμε ειναι μια φραση που συχνα την ακουω.κανεις δεν ειναι ικανος και κανεις δεν ειναι αναμαρτητος για να κρινει τις δικιες σου πραξεις. ειμαι και εγω μανα και ειμαι σιγουρη οτι η επιλογη που εκανες δεν ηταν και η πιο ευκολη που εχεις παρει στη ζωη σου. το να σου δημιουργουν καποιοι επιπλεον τυψεις απο αυτες που μπορει να εχεις δεν προσφερει τιποτα. θα προσφερε κατι αν ειχες παρει αλλη αποφαση και ολοι αυτοι που μιλανε και σε κατακριμουν για αυτο που εκανες ηταν εκει μαζι σου . αλλα αν το ειχες κρατησει αυτο το παιδι σε αυτη την χωρα που ζουμε δυστυχως ΘΑ ΗΣΟΥΝ ΜΟΝΗ ΣΟΥ. οποτε κανεις δεν ειναι ικανος να σε κρινει για την αποφαση που πηρες για το πως θα ζησεις την δικη σου ζωη. Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ.
Απάντηση
Anonymous Απρίλιος 17, 23:32

>mhn krineis gia na mhn krtheis...pws mporeis na krineis mia mana pou authn kserei ti pernaei ....to thewrw megalh ageneia ek merous sou...ola ginonte gia kapoio logo kai thn rwthses an mporouse na antapekselthei stis apethseis pou tha exei sigoura ena pedaki me sundromo down??? anna mou h istoria sou me sugklonise ta dakrua etrexan vroxh na sou zhsei h kouklitsa sou kai suntoma na megalosete thn oikogeneia sas...kai mhn stenaxwriese gia to agoraki sou tha einai mia xara ekei pou einai, xarises parea ston mpampaka sou kai tha sou ton prosexei oso to dunaton kalutera... filia faidra
Απάντηση
Anonymous Απρίλιος 17, 23:10

>Den pisteuw oti einai kati pou pernaei sto ntoukou,poli logika eprakse.H xwra mas den exei tis domes na mporesei na einai aneksartito ena atomo me eidikes anages.Kapoia stigmi oi goneis pethainun,ta paidia auta den exun ston ilio moira...kai sinithws kataligoun eswkleista se ydrimata pou ta kakopoioun...opote ti akribws katakrineis...?
Απάντηση