Χάνοντας τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου…
Χάνοντας τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου…
μαμά Ρούλα
Τις προάλλες διάβαζα την ιστορία μιας μαμάς που νόμιζε οτι έχασε το κοριτσάκι της μέσα απο το σπίτι, αλλά αυτό είχε κρυφτεί στη ντουλάπα. Ομολογώ πως θεώρησα λίγο υπερβολική την αντίδραση της μαμάς, μιας και το περιστατικό διαδραματίστηκε μέσα στο σπίτι και χαμογέλασα στη σκέψη της σκανταλιάρας μικρούλας! Είπα μέσα μου : εντάξει, χαλάρωσε. Για φαντάσου να σου συνέβαινε κάτι αντίστοιχο εκτός σπιτιού – τί θα έκανες τότε;
Πραγματικά πιστεύω οτι πολλές φορές ο Θεός ακούει τις σκέψεις μας και γελάει, και σήμερα βρέθηκα στην πολύ δυσάρεστη θέση να το ανακαλύψω…
Το εμπορικό κέντρο RIVER WEST έχει στον 3ο όροφο ένα μικρό παιδότοπο. Είναι όμορφα γιατί έχει παιχνιδάκια για τα πιο μικρά παιδάκια, ενώ μια κοπέλα απασχολεί τα μεγαλύτερα με διάφορες δραστηριότητες. Οι γονείς μπορούν να καθήσουν δίπλα, να γευματίσουν ή να πιούν τον καφέ τους και παράλληλα να προσέχουν τα παιδιά. Παραγγέλνουμε λοιπόν φαγητό, ο μικρός μου (19 μηνών) με καμία δύναμη να καθίσει να φάει, τον βάλαμε ξανά μέσα να συνεχίσει το παιχνίδι. Μετά απο λίγο έρχεται η κορούλα μου (3 ετών) και κάθεται μαζί μας. Πρέπει σε αυτό το σημείο να τονίσω οτι γενικότερα ζω με τον παράλογο φόβο οτι μπορεί κάποιος να μου αρπάξει τα παιδιά μου. Δεν ξέρω γιατί-ίσως επειδή πέρασα τόσα πολλά για να γίνω μάνα, ίσως επειδή ο κόσμος έχει αγριέψει τόσο πολύ… δεν ακούμε και λίγα κάθε μέρα… Τέλος πάντων, μπορεί να τρώγαμε, αλλά το ένα μου μάτι ήταν κολλημένο στο αγοράκι μου. Κάποια στιγμή, η κόρη μου μου ζήτησε να τη βοηθήσω να κόψει το κρέας της με κάτι πλαστικά μαχαιροπήρουνα που μας είχαν δώσει και τότε, ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΣΤΙΓΜΗ, πήρα τα μάτια μου απο τον παιδότοπο….
Αυτό που ακολούθησε, πραγματικά δεν μπορώ να το εξηγήσω και τώρα που το ξανασκέφτομαι μου φέρνει δάκρυα στα μάτια… Απλά γύρισα το κεφάλι μου, κοίταξα στον παιδότοπο, δεν τον είδα… κι εκείνη τη στιγμή, λέω στον άντρα μου:
– Παντελή! ο Μάνος μας! είδα ένα παιδάκι να τρέχει έξω απο τον παιδότοπο – μήπως είναι αυτός; ΤΡΕΞΕ!!!
Πανικόβλητος ο άντρας μου πετάχτηκε και άρχισε να τρέχει. Είδε μια γυναίκα στην αντίθετη πλευρά να σέρνει ένα πιτσιρίκι και σκέφτηκε οτι τον είχαν αρπάξει! Εγώ μπήκα μέσα στον παιδότοπο και άρχισα να ψάχνω μέσα στα σπιτάκια. Γυρνούσα το κεφάλι μου δεξιά-αριστερα και παρακάλαγα να ξυπνήσω. Σκεφτόμουν: Όχι, δεν σου συμβαίνει αυτό…. είναι απλά ένα κακό όνειρο… σταμάτα το ΤΩΡΑ!!!
Θυμάμαι να με ρωτάνε πως ήταν… να τους τον περιγράφω… τι φορούσε… Ένας κύριος μου είπε να φωνάξω έναν σεκιούριτι να δώσει σήμα. Κοίταξα γύρω μου, αλλά δεν έβλεπα τίποτε… το μόνο που έβλεπα ήταν η άδεια μου ζωή χωρίς το μωρό μου…
–Πρέπει να βρείτε ένα σεκιούριτι, σε αυτές τις περιπτώσεις, το πρώτο που πρέπει να κάνεις, είναι να φωνάξεις το σεκιούριτι , μου ξαναλέει.
–Ναι, ναι πάω….σας παρακαλώ, μπορείτε να έχετε το νου σας το κοριτσάκι μου;
–ΝΑ ΤΟΣ!!
Γυρνάω και βλέπω τον άντρα μου να έρχεται απο την άλλη άκρη του ορόφου, κουβαλώντας στις πλάτες του τον μικρό μας «αναρχικό».
–Αυτός ο μπόμπιρας ήτανε;
-…….
Έχετε νιώσει ποτέ τη γή να χάνεται κάτω απο τα πόδια σας; Εγώ το ένιωσα σήμερα. Πέθανα και ήρθα ξανά στη ζωή… Όλα έγιναν τόσο γρήγορα και μέσα σ’ αυτό το μικρό χρονικό διάστημα ένιωσα τόσα πολλά συναισθήματα-αγωνία, τρόμο, απόγνωση, χαρά, ανακούφιση και ναι… λίγο τρέλα… εκεί βαθιά βαθιά σ’ ένα μικρό κομματάκι του μυαλού μου, κάτι έκανε «κλικ», λίγο γυάλισε το μάτι μου….
Κάθισα στο τραπέζι τρέμοντας ολόκληρη. Η μικρή μου καθισμένη στο καρεκλάκι της να με παρατηρεί αποσβολωμένη. Ήθελα να κλάψω, να ουρλιάξω, να γελάσω… δεν ξέρω.. όλα μαζί… Άκουσα τον άντρα μου να μου λέει οτι τον βρήκε μπροστά απο τις κυλιόμενες σκάλες. Μου έλεγε: «Έλα ηρέμησε τώρα, πάει πέρασε«… κι εγώ σκεφτόμουν: κι αν τον άρπαζε κάποιος; κι άν έπεφτε στις κυλιόμενες και τραυματιζόταν; κι αν; ….κι άν… και δεν μπορούσα να σταματήσω να νιώθω υπεύθυνη γι’ αυτό που συνέβη.
Παραπάνω ανέφερα οτι συνέβη κάτι ανεξήγητο, αλλά δεν διευκρίνισα τι ήταν αυτό. Τη στιγμή που κοίταξα στον παιδότοπο και δεν τον είδα, είπα στον άντρα μου οτι είδα ένα παιδάκι να τρέχει έξω απο τον παιδότοπο. Στην πραγματικότητα -κι αυτό το συνειδητοποίησα πολύ αργότερα που ξανασκέφτηκα τα γεγονότα με ηρεμία- δεν είχα δει το γιο μου να τρέχει, δεν είχα δει κανένα παιδάκι….απλά οι λέξεις μου βγήκαν ασυναίσθητα, πριν προλάβω να σκεφτώ… δεν ήμουν καν σίγουρη οτι το παιδί έλειπε απο τον παιδότοπο, βαθιά μέσα μου όμως, ήξερα οτι κάτι είχε συμβεί…
Ξέρω οτι όλα αυτά ακούγονται μπερδεμένα κι εγώ η ίδια δεν μπορώ να το εξηγήσω. Να ήταν άραγε το ένσικτο της μάνας; Δεν ξέρω… Το μόνο που ξέρω είναι οτι φτάνει μια μόνο στιγμή για να γίνει το κακό.
ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΣΤΙΓΜΗ!
—
Έχεις μια ιστορία να μας πεις;
Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!
Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com
Αχ και εγώ το έπαθα! Πήγαμε θέατρο με τα δυο μου παιδιά, 9 και 4 χρονών, και μόλις τέλειωσε η παράσταση, βάζω το μπουφάν στη μικρή και γυρίζω να πάρω από το διπλανό κάθισμα το μπουφάν του μεγάλου και......η μικρή εξαφανίζετε!!!! Μπερδεύτηκε ανάμεσα στον κόσμο που έβγαινε και δεν φαινόταν πουθενά! Την φώναζα, δεν ακουγόμουν καθόλου από την φασαρία, ο μεγάλος τρόμαξε, τον τραβούσα μαζί μου με δύναμη για να περάσω ανάμεσα στον κόσμο μην προλάβει η μικρή και βγει στο πεζοδρόμιο! Γυρίζω πάλι μέσα στην αίθουσα με το μεγάλο από το χέρι και η μικρή έκλαιγε γοερά δίπλα σε μια ταξιθέτρια που την βρήκε. Η μικρή γύρισε πίσω στη θέση που καθόμασταν για να με βρει! Ακόμα δεν συγχωρώ τον εαυτό μου που επέτρεψε να συμβεί αυτό! Και τα δυο παιδιά μου ταράχτηκαν πολύ και εγώ δεν μπορώ να περιγράψω τι ένιωσα. Και ο μόνος λόγος που το έγραψα είναι γιατί εγώ πάντα κατηγορούσα όσους έχαναν έτσι τα παιδιά τους!!! Και μια συμβουλή: μην ετοιμάζετε πρώτα το μικρότερο παιδί!! :-)
asta..... to exw pathei kai egw.... opws ta les, na klapsw? na oyrliaksw? na gelasw??
Δε μπορείς να φανταστείς πόσο σε καταλαβαίνω. Έχασα τον μικρό μου σε μεγάλο κατάστημα παιχνιδιών τα Χριστούγεννα ενώ τον πρόσεχε η συνυφάδα μου και έχασα όλο μου το κόσμο. Δε νομίζω να κάναμε πάνω από 2 με 3 λεπτά για να τον βρούμε αλλά εμένα μου φάνηκαν αιώνας. Σίγουρα γέρασα 10 χρόνια και μόλις τον βρήκα κυριολεκτικά γονάτισα γιατί τα πόδια μου δε με κρατούσαν άλλο.Το καλό ήταν ότι δε τρόμαξε εκείνος καθόλου, δε κατάλαβε ότι είχε φύγει από κοντά μου. Ξανά τα παιδιά μου τα προσέχω μόνο εγώ...
Ρούλα, από τους μεγαλύτερους εφιάλτες που μπορεί να ζήσει μια μαμά ή ένας μπαμπάς. Εγώ "έχασα"¨τον κανακάρη μου στην πλατεία του χωριού. Εμείς ζούμε στην Αθήνα και πάμε στο χωριό για διακοπές. Είναι καλοκαίρι και καθόμαστε στην πλατεία να φάμε και ο μικρός(5χρ) μέχρι να έρθει για φαί πάει να παίξει στην πλατεία. Φοράει αυτά τα καταπληκτικά παπούτσια που ανάβουν όταν περπατάει. Με το που καθόμαστε στο τραπέζι και ενώ κοιτάω συνέχεια στην πλατεία σε σημείο να στεγνώνουν τα μάτια μου από υγρό, κάποια στιγμή τον χάνω. Σηκώνομαι,τρέχω ξεκινάω να ψάχνω...τι μου πέρασε από το μυαλό? Τρελάθηκα, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου,μετά από λίγο τον βλέπω στα σκαλιά της εκκλησίας να κάθεται με κάτι άλλα παιδάκια και επειδή είχε λουλούδια και δέντρα γύρω του ήταν λίγο χωμένος μπορώ να πω. Μόλις τον βρήκα,άρχισα να του λέω δεν θα ξαναφύγεις από κοντά μας, δεν θα πηγαίνεις πουθενά χωρίς να μας το πεις...και γω δεν ξέρω τι άλλο αλλά φαντάσου πως ήμουνα. Αυτός με κοιτάει σαν χαμένος και μου λέει ρε μαμά τόση ώρα εδώ κάθομαι...δεν πήγα πουθενά.!!!!! Κατάλαβες? Να μην το περνάει καμία μανούλα αυτό, αυτά τα λεπτά μέχρι να τον βρω, έφυγα και ξαναήρθα. Μόνο μια μάνα μπορεί να το καταλάβει αυτό το αίσθημα. Δεν υπάρχει χειρότερος εφιάλτης.
Σε νιώθω έχεις δίκιο χάνετε όλος ο κόσμος απο μπροστά σου εκείνη τη στιγμή...εδώ κ μόνο στην ιδέα τρέμουμε πόσο μάλλον να σου συμβεί...τέλος καλό όλα καλά!Τις προάλλες η μητέρα μου περπατούσε στο παιζοδρόμιο σε μια επαρχιακή πόλη κ βρήκε ένα 20μηνων παιδάκι στη μέση του παιζοδρομίου μόνο του στο καροτσι...τα χασε δεν ήξερε τι να κάνει...η μητέρα του μέσα σε ένα μαγαζί ψώνιζε,έκατσε κοντά του η μάνα μου 10 λεπτά κ η μάνα του χαμπάρι δε πήρε,απλά βγήκε έξω ''κυρία''ειπε στο παιδάκι να πει γεια στη κυρια δηλ στη μανα μου κ έφυγε...δηλαδη να τρελαθείς με την ανευθυνότητα μερικών!Εδώ στα χωριά πάντως ακόμα κυκλοφορούν ελεύθερα στους δρόμους παιδάκια ακόμα κ 5 χρονών...δε ξέρω εγώ φοβάμαι απο τη μία να την αφήσω να παίξει χαλαρά,είναι οι δρόμοι στενοί κ τα αυτοκίνητα κ τα τρακτερ τεράστια ασε που οδηγούν κ ορισμένοι 80χρονοι απρόσεκτοι οι σουρωμένοι κ απο την άλλη 10 χρονα παιδάκια με μηχανάκια...τρέλλαααα!!!τα πέρνω στο κρανίο,πώς εμπιστεύεσαι κύριος ενα 10χρονο χωρίς αίσθηση του φόβου να οδηγησει κ να πατήσει κανενα μικρο!!!μόνο στην ιδέα τρέμω.Απο την άλλη πως να εξηγήσεις σε ένα παιδάκι που θέλει να παίξει οτι ακόμα κ στο χωριό οι δρόμοι είναι γεμάτοι παγίδες αλλά κ οι άνθρωποι...ποτέ δε ξέρεις ποιος ανεπιθύμητος επισκέπτεις θα ρθει στο χωριό σου κ τι σκοπούς εχει,ετσι όπως έχουν γίνει οι άνθρωποι...
sorry για τα ορθογραφικά αλλά έγραψα πολύ γρήγορα