Και ξαφνικά θέλει μόνο τη μαμά (και θυμώνει η γιαγιά!)
Και ξαφνικά θέλει μόνο τη μαμά (και θυμώνει η γιαγιά!)
μαμά Μαρία
Γεια σας μανούλες!
Θέλω και εγώ να σας πω μια ιστορία γι’ αυτό που με απασχολεί εδώ και μια εβδομάδα και το οποίο με έχει κάνει κουρέλι ψυχολογικά… Θα ήθελα πολύ την γνώμη σας.
Έχω ένα κοριτσάκι, την Αναστασία, η οποία την περασμένη εβδομάδα είχε τα 2α γενέθλιά της.
Η Αναστασία είναι πολύ κοινωνική, παιχνιδιάρα, ανεξάρτητη, μιλάει κανονικά, τρελαίνεται να παίζει με παιδάκια και να βρίσκεται σε μέρη με κόσμο.
Από 14 μηνών που εγώ επέστρεψα στη δουλειά μου, την κρατούσε η πεθερά μου την οποία αγαπάει πάρα πολύ.Την πήγαινε κάθε μέρα παιδική χαρά, παίζανε στο σπίτι, της έκανε τα χατίρια… γενικώς περνούσε πολύ ωραία μαζί της.
Λίγο καιρό πριν τα γενέθλιά της είχε αρχίσει να λέει καμιά φορά στη γιαγιά της «Φύγε εσύ, πήγαινε σπίτι σου» και έβλεπα ότι η γιαγιά… τα έπαιρνε σοβαρά και μάλιστα μια φορά είχε θυμώσει η πεθερά και άνοιξε την πόρτα να φύγει -αστειευόμενη δήθεν αλλά φαινόταν στο πρόσωπό της η ενόχληση- και η μικρή είχε παγώσει όταν την είδε να το κάνει αυτό και με ρωτούσε «Πού πάει η γιαγιά;«
Τέλος πάντων, αυτό το λέω για να συνδέσω κάπως τα επόμενα.
Την Δευτέρα μετά τα 2α γενέθλιά της, λοιπόν, έρχεται η γιαγιά ως συνήθως το πρωί, καλημεριζόμαστε και ετοιμάζομαι να πάω για μπάνιο και να ντυθώ για να φύγω για τη δουλειά μου.
Η Αναστασία άρχισε να λέει «φύγε-φύγε» και «θέλω τη μαμά μου» κλπ. Όταν πια ήμουν έτοιμη να φύγω έβαλε τα κλάματα και με παρακαλούσε να μην φύγω.
Την επόμενη ημέρα μια από τα ίδια. Μιλούσα με την πεθερά μου στο τηλέφωνο και ήταν πανικοβλημένη.
Την Τετάρτη τα πράγματα χειροτέρεψαν και για τις δυο. Η πεθερά μου δεν είχε ΚΑΜΙΑ ψυχραιμία και το παιδί διαισθανόμενο τον πανικό της, έκλαιγε ακόμα περισσότερο και της ζητούσε να πάνε στο μαγαζί του μπαμπά κάτι με το οποίο δεν συμφωνούσα γιατί το παιδί έτσι θα έπαιρνε λάθος μήνυμα και θα δυσκολευόταν ακόμα περισσότερο να καταλάβει ότι τα πρωινά πάμε για δουλειά, πάει και τελείωσε.
Και στην τελική αν δούλευε σε καμία τράπεζα… τι θα γινόταν;
Τέλος πάντων, κανείς δε με άκουσε και η γιαγιά πήρε την μικρή και την κατέβασε στο κέντρο της Αθήνας στο μαγαζί του μπαμπά όπου κάθησαν για λίγο ήρεμα και φυσικά όταν ήταν η ώρα να φύγουν έκλαιγε 10 φορές περισσότερο απαρηγόρητη.
Γυρίσανε σπίτι και έκλαιγε και ζητούσε τον μπαμπά και την μαμά.
Παίρνω τηλέφωνο και ακούω την πεθερά εκτός ελέγχου να μου λέει ότι το παιδί κάνει «τραγικότητες» (αναφερόμενη στο κλάμα της!!!) και να φωνάζει θυμωμένη ότι και οι αδελφές μου (μένουν στο ίδιο κτίριο) που ακούνε το κλάμα της δεν βγήκαν καν να την βοηθήσουν και άλλα τέτοια!
Της λέω διστακτικά να βγάλουν κανένα αλεύρι να ζυμώσουν προσπαθώντας να της πω καμιά ιδέα μπας και την ηρεμήσει γιατί και η ίδια είχε χάσει την ψυχραιμία της…
Τίποτα. Έφυγα από τη δουλειά μου και πήγα τελικά σπίτι.
Την επομένη ημέρα το πρωί έρχεται πάλι η πεθερά σπίτι και με το που την βλέπει η Αναστασία ξανάρχισε τα «φύγε» κλπ και αυτή τη φορά δε με άφηνε ούτε για μπάνιο να πάω.
Με κρατούσε και με παρακαλούσε να πάμε να παίξουμε.
Επειδή δεν υπήρχε ελπίδα να ετοιμαστώ ποτέ, καθώς δεν ήθελε ούτε με την γιαγιά της να πάει να καθήσει, της είπα να πάρει το σκαμπουδάκι της και να έρθει να κάτσουμε στο μπάνιο μαζί κάτι το οποίο έχει συμβεί και άλλες φορές. Όντως ήρθε μέσα όσο έκανα μπάνιο όπου της μιλούσα εξηγώντας της ότι όλες οι μαμάδες πάνε για δουλειά κλπ κλπ και ό,τι μου ερχόταν στο κεφάλι.
Μετά βγαίνουμε και με ακολουθεί στο δωμάτιο όπου ήθελα να ντυθώ μπας και κατάφερνα μια φορά να είμαι στη δουλειά στην ώρα μου!
Τότε άρχισε να κλαίει πάλι με μαύρο δάκρυ. Την πήρα λοιπόν αγκαλίστα και άρχισα να την ρωτάω γιατί δε θέλει να φύγω και να της λέω ότι την αγαπάω και θα φύγω για λίγο και θα γυρίσω το μεσημέρι και ένα σωρό πράγματα σχετικά. Την ρώτησα αν θέλει να πάει να παίξει με την γιαγιά ή να πάει να της δώσει ρυζόγαλο αλλά αρνήθηκε και τέλος πάντων εκεί που της έλεγα τα διάφορα και είχε ηρεμήσει, εμφανίζεται η πεθερά μαινόμενη στην πόρτα του δωματίου μου, κατακόκκινη από τον θυμό της και άρχισε να λέει ΦΩΝΑΖΟΝΤΑΣ «Τι θα γίνει;;; Θα βγείτε καμιά ώρα από τα ιδιαίτερά σας;;;» !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Η Αναστασία της λέει «Φύγε γιαγιά» και εκείνη γυρνάει φωνάζοντας και λέει στο παιδί «Μμμμ κατάαααλαβα!» και πάει μέσα.
Εγώ έμεινα ΑΝΑΥΔΗ! Το παιδί πάγωσε, ξέχασε και κλάματα και όλα.
Την αφήνω στο κρεβάτι και πάω μέσα στο σαλόνι και βλέπω την πεθερά σε έξαλλη κατάσταση να μου φωνάζει ότι όλα αυτά που λέω στο παιδί θα μπορούσα να τα λέω μπροστά της, ώστε να την συνηθίζει (Σημειωτέον: Την κρατάει 1 χρόνο σερί αλλά και όταν ήταν μικρότερη αρκετές φορές όταν θέλαμε να βγούμε) και διάφορα άλλα που δεν τα θυμάμαι.
Της λέω «προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει και προφανώς αυτό που συμβαίνει είναι ότι έχεις πάρει προσωπικά αυτά που λέει η Αναστασία ότι δε σε θέλει» και συνέχισε να λέει φωνάζοντας ότι έπρεπε να τα λέω μπροστά της ό,τι λέω στο παιδί και προσπάθησα να της εξηγήσω ότι το παιδί δεν έχει πρόβλημα με την γιαγιά και με το με ποιόν θα κάτσει αλλά με το ότι φεύγουν για δουλειά οι γονείς της!
Και τέλος της λέω «Αν θεωρείς ότι το παιδί δε σε θέλει… φύγε, δεν υπάρχει λόγος να κάτσεις» και σηκώθηκε άρον-άρον και έφυγε.
Μετά από όλα αυτά όχι μόνο δεν πήρε ένα τηλέφωνο να ζητήσει συγγνώμη αλλά απεναντίας κάθεται και λέει στον άντρα μου και στους υπόλοιπους της οικογένειάς τους ότι η αξιοπρέπεια έχει τα όριά της(!!!) και ότι δεν είναι δυνατόν να μην την αφήνω να παρέμβει(!!!!) και ότι της μίλησα λες και είναι πρωτάρα λέγοντάς της να βγάλει αλεύρι για να φτιάξουν ζυμάρι και ότι με την συμπεριφορά μου ενισχύω το κόλλημα της μικρής επάνω μου!!!!!!!!!!!
Έχω πέσει από τα σύννεφα!!!!! Που με διέκοψε την ώρα που μιλούσα στο ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ λες και ήμουν καμία περαστική… και κάθεται και με κατηγορεί!
Μετανιώνω για το ότι την εμπιστεύτηκα 2 χρόνια, της εμπιστεύτηκα το παιδί μου προτιμώντας την από την μητέρα μου -που και εκείνη ήταν διαθέσιμη να κρατάει την μικρή- επειδή είναι πιο αλέγκρος και κοινωνικός άνθρωπος και η Αναστασία περνούσε υπέροχα μαζί της. Την εμπιστεύτηκα να μείνει με το παιδί μου και να μπαίνει καθημερινά σπίτι μου ακόμα και αν εκείνη συχνά με ανταγωνιζόταν χάνοντας τα όρια του ρόλου της και συμπεριφερόταν απέναντι μου λες και δεν ήμουν η μητέρα της Αναστασίας εγώ αλλά εκείνη (Πόσες φορές με είχε κρίνει για το ότι δεν ήθελα να την πηγαίνουν βόλτα με τον παππού χωρίς καθισματάκι ή να μην την πάνε στη θάλασσα για μπάνιο χωρίς καθισματάκι, μαγιό, αντιηλιακό και άλλα πολλά πράγματα τα οποία τα έκαναν χωρίς να δίνουν ΚΑΜΙΑ σημασία σ’ όσα έλεγα)
Και ήρθε και ξέσπασε τα προσωπικά της ψυχολογικά προβλήματα επάνω σ’εμένα και στη μικρή.
Και το κερασάκι στην τούρτα είναι η ουδέτερη συμπεριφορά του άντρα μου ο οποίος δεν τόλμησε να την οριοθετήσει και να της πει ότι η συμπεριφορά της ήταν απαράδεκτη και νιώθω για μια ακόμα φορά ότι με απαξιώνει ως μητέρα του παιδιού μας!
Τέλος πάντων, δε θα ασχοληθώ τώρα με τον άντρα μου, θα έρθει και αυτή η στιγμή.
Αυτό που τώρα με αγχώνει είναι αφενός αν είναι φυσιολογικό αυτό που συμβαίνει στο παιδάκι μου που κλαίει όποτε φεύγω με μαύρο δάκρυ και αφετέρου αν είναι κακό για εκείνη το ότι έτσι ξαφνικά άλλαξε η γιαγιά που την κρατάει (ήρθε η μάνα μου) και εκεί που είχε μάθει μ’ έναν συγκεκριμένο άνθρωπο τώρα καλείται να αποκτήσει νέες συνήθειες!
Συγγνώμη αν σας ζάλισα με το τεράστιο κείμενο αλλά είμαι πολύ φορτισμένη συναισθηματικά και ήθελα να σας μιλήσω και ν’ ακούσω και την γνώμη σας!
Ευχαριστώ πολύ,
Μαρία
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Αυτό που έχει πάθει το παιδί σου λέγεται άγχος αποχωρισμού, το οποίο στα περισσότερα παιδιά ξεπερνιέται γύρω στο 1ο έτος. Στα παιδιά με 2 εργαζόμενους γονείς όμως συνήθως παίρνει παράταση. Είναι σαφές ότι δεν φταίει το παιδί για αυτό αλλά η διαπαιδαγώγηση της γιαγιάς και η γενικότερη. Όταν η γιαγιά παίρνει όσα λέει το παιδί σοβαρά και άρα του απαντάει στα σοβαρά, για μένα, είναι μεγάλη η πιθανότητα να του έχει πει κάτι πολύ σκληρό. Δε θα μου φαινότανε περίεργο αν εν καιρώ μάθαινες μια στιχομυθία μεταξύ γιαγιάς και εγγονής τύπου "Φύγε θέλω τη μαμά μου που με αγαπάει" - "Η μαμά σου τόσο πολύ σε αγαπάει που σε αφήνει σε μένα και φεύγει;", ή κάτι παρόμοιο. Πολλές πικρόχολες γιαγιάδες πέφτουν σε τέτοιες μικρότητες που προκαλούν άγχος στα παιδιά. Τι πρέπει να γίνει; Η απομάκρυνση από την εν λόγω γιαγιά άμεση και διαρκείας, και να τη βλέπει μόνο παρουσία σου, και "ιδιαίτερα μαθήματα" (να γίνει γνώστης της κατάστασης δηλαδή) στην μητέρα σου ώστε να αντιμετωπιστεί το άγχος αποχωρισμού αποτελεσματικά και συγκροτημένα από όλη την οικογένεια, ώστε να μπορέσει να πάει στον παιδικό το παιδί κάποια στιγμή κατά τι προετοιμασμένο..Δεν πιστεύω να θες να μεγαλώσει το παιδί σου μέσα στο χάσμα γενεών; πολλοί λίγοι παππούδες αφουγκράζονται τις αλλαγές της εποχής... Επίσης, εγώ πιστεύω ότι φέρεις και εσύ ευθύνη για την κατάσταση αυτή. Είναι τεράστιο λάθος να κάνεις πράξη τις παράλογες απαιτήσεις του παιδιού, απλά και μόνο επειδή κλαίει.. Το παιδί από βρέφος πρέπει να στερηθεί αυτή τη δυνατότητα, όπου ο γονέας είναι μεν παρόν (κυρίως συναισθηματικά) αλλά δεν ανταποκρίνεται σε παράλογες απαιτήσεις και εξηγεί και γιατί. Έτσι εσύ όμως μαθαίνεις το παιδί σου να αποκτά αυτό που θέλει με κλάματα και οδυρμούς, την κάνεις γκρινιάρα. Το παιδί πρέπει να ξεχωρίσει την 'ανευ όρων αγάπη' από το 'μου κάνουν (όλα) τα χατήρια'. Επίσης υπάρχει δικός σου ανταγωνισμός με την πεθερά, τον οποίο το παιδί εισπράττει, ίσως γιατί όντως είναι παρεμβατική η γιαγιά, ή γιατί φοβάσαι ότι θα είναι, ή ότι θα προσπαθήσει να έχει την προτίμηση του παιδιού εις βάρος σου. Θέλω να πω το συντηρείς και εσύ αυτό το σκηνικό με την πεθερά, δεν είναι όλα στο κεφάλι της. Να θυμάσαι: το παιδί ότι και να γίνει δεν ξεχνάει ποια είναι η μάνα του και που θα βρει καταφύγιο- οι προτιμήσεις πολλές (ακόμα και σε αγνώστους) που έρχονται και φεύγουν. Θέλω να πω το παιδί δε θα σε ξεχάσει όπως ξεχνάει τον άγνωστο που για μια στιγμή κλαίει και οδύρεται όταν το χωρίζεις από αυτόν. Αυτός ο βαθμός προσκόλλησης που χει μαζί σου, εσένα τώρα μπορεί να σε εμποδίζει στην καθημερινότητα, αλλά όλες τις μανάδες κατα βάθος τις κολακεύει και πολλές χωρίς να το καταλαβαίνουν το συντηρούν. Το παιδί σου αποκτά σταθερά αγχώδη ανασφαλή προσκόλληση, αυτό άμα δεν ξεπεραστεί όσο είναι καιρός, θα το βασανίσει και σαν έφηβο και σαν ενήλικο με τους αντίστοιχους τρόπους και με τις άλλες του σχέσεις.. Δεν είναι κρίμα να συμβεί αυτό; Στα είπα λίγο απότομα και γρήγορα και ψυχολογίστικα. Με συγχωρείς. Αλλά είναι κρίμα και άδικο και για σένα και το παιδάκι σου ;)
Καλησπέρα,ευχαριστώ για την απάντηση και δεν μου τα είπες καθόλου απότομα και ψυχολογίστικα,μια χαρά τα λες. Απλά έχω μια απορία,σε τι αναφέρεσαι όταν λες ότι "Είναι τεράστιο λάθος να κάνεις πράξη τις παράλογες απαιτήσεις του παιδιού, απλά και μόνο επειδή κλαίει.."? Αναφέρεσαι στο ότι την πήρα μαζί μου στο μπάνιο ή βλέπεις κάτι άλλο? Αν εννοείς αυτό πάντως,το έκανα μόνο κ μόνο επειδή έκλαιγε ασταμάτητα και η πεθερά μου ήταν -από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε αυτή η συμπεριφορά της μικρής - φοβερά εκνευρισμένη κ επιθετική και με το παιδί κ δε μπορούσα να την αφήσω μαζί της εκείνη τη στιγμή. Σκέψου ότι 10 λεπτά μετά άλλωστε έκανε και την έκρηξη που περιγράφω στο κείμενο,οπότε ήδη ήταν αγχωμένη κ φορτωμένη... Κατά τα άλλα πάντως αφενός δεν της ικανοποιώ παράλογες απαιτήσεις,ακόμα κι αν τις εκφράζει συχνά πυκνά για να μας "δοκιμάσει" και αφετέρου δεν είναι γενικά κλαψιάρα κ γκρινιάρα.Ψάχνει μεν τα όριά της αλλά αφού της πούμε αυτό που είναι να της πούμε συνεργάζεται,καταλαβαίνει,δεν το τραβάει. Αυτό που λες με τον ανταγωνισμό και ότι τον συντηρώ κ εγώ πιστεύω ότι ισχύει,κάτι το οποίο έχω ...διαγνώσει στον εαυτό μου από όταν ήμουν έγκυος που λόγω της απίστευτης παρεμβατικότητάς της (ήμουν έγκυος 4 μηνών κ είχε αρχίσει να φτιάχνει παιδικό δωμάτιο με κούνιες κλπ σπίτι της!!!!!)είχα νιώσει πολύ μεγάλη ανασφάλεια! Μέχρι που σκεφτόμουν ότι...θα πεθάνω κ το παιδί μου θα μένει μαζί της κ ετοιμάζει δωμάτια κλπ! Ούτε εμείς δεν είχαμε ασχοληθεί με το δωμάτιο ακόμα! Η' όταν άρχισα να της δίνω συμπλήρωμα γάλα με ρώταγε η πεθερά μου πώς φτιάχνουν το γάλα για να...μαθαίνει,πώς πλένουν το μωρό όταν κάνει κακά για να...μαθαίνει κ άλλα τέτοια περιττά καθώς επέστρεψα για δουλειά όταν η μικρή ήταν 14 μηνών,δεν υπήρχε θέμα να την κρατήσει δηλαδή ώστε να χρειάζεται εκπαίδευση! Εεεε από τόσο νωρίς ένιωθα ότι προσπαθεί να μου"πάρει"το παιδί!Τώρα βέβαια δε νιώθω καθόλου έτσι γιατί το δούλεψα αλλά είχα μπει όντως σε φάση φόβου κ ανταγωνισμού! Κ έτσι για την ιστορία να πω και τι έγινε με αυτή τη φάση της μικρής!Επειδή ένιωθα πολύ ανασφαλής για το αν συμβαίνει κάτι ή είναι όντως άγχος αποχωρισμού,μίλησα με ψυχολόγο κ συζητήσαμε διάφορα.Σχετικά με την μικρή μας είπε ότι είναι φυσιολογικό,είναι άγχος αποχωρισμού που ξεκινάει όταν τα παιδάκια είναι 7-8 μηνών κ κορυφώνεται στα 2-2μιση χρόνια κ ότι ξεπερνιέται μόνο του,δε χρειάζεται να κάνουμε κάτι συγκεκριμένο παρά μόνο αν κρατήσει πολύ αυτή η φάση κ αρχίσει να δημιουργεί κ άλλα προβλήματα στο παιδί όπως επιθετικότητα,να μην κοιμάται,να μην τρώει κλπ όπου τότε χρειάζεται να το δούμε.Αλλά γενικώς είναι φυσιολογικό. Εγώ χαλάρωσα πάρα πολύ κ το ένιωσε κ εκείνη γιατί την επόμενη ημέρα έκλαψε λιγότερο κ από την μεθεπόμενη με ρώταγε"πού θα πας μαμά?" κ της απαντούσα αστειευόμενη "Αναστασία πού θα πάω???"κ γέλαγε κ μου έλεγε "στη δουλειά σου"! Λέγαμε κ ιστορίες βλέποντας τις φωλιές των μυρμηγκιών στην παιδική χαρά,ότι τα μυρμηγκάκια πάνε για δουλειά κ το παιδί μυρμηγκάκι πάει να παίξει κλπ κλπ Σιγά σιγά το ξεπέρασε τελείως!Τις τελευταίες ημέρες δε μου λέει γελώντας "φύγε μαμά να πας στη δουλειά σου!"κ έχει πολύ πλάκα! Ευχαριστώ πάρα πολύ για το ενδιαφέρον
Μήπως τελικά το παιδάκι δεν πέρναγε τόσο καλά με τη γιαγιά του; Ξαφνικά δηλαδή να το πιάσει τέτοιο αμόκ, περίεργο μου φαίνεται από τη στιγμή που την ήξερε από μωρό και το πρόσεχε τόσο συχνά. Τι να σου πω...αυτά τα προβλήματα έχεις όταν μπλέκεις τις πεθερές στα ενδοοικογενειακά. Με τη μάνα σου μπορεί να της πεις και καμιά κουβέντα παραπάνω και την επομένη να είναι όλα μέλι γάλα, η πεθερά δυστυχώς θα το κρατάει μια ζωή σαν γκαμήλα...
Βρε κοριτσακια μου το ενδεχομενο η γιαγια να εχει πει κατι κακο για την μαμα της σε καποιον στο τηλ πχ και να το ακουσε η μικρη και ετσι να μην την θελει το σκεφτηκατε; γιατι εμενα πηγε και κει το μυαλο μου..... επισης θεωρω ΑΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΡΑΑΑΑΔΕΚΤΗ την συμπεριφορα της γιαγιας απεναντι και στο εγγονι της αλλα και στην νυφη της ....ειναι μεγαλη γυναικα και θα επρεπε μονο και μονο επειδη ειναι εγγονι της και απο οτι λεει το λατρευει να προσπαθησει να την ηρεμησει και οχι να την κανει πιο εξαλη την μικρη και να φωναζει στηνμαμα της μπροστα της...ενα σημαντικο επισης ειναι το γεγονος οτιο αντρας εμεινε αμετοχος ενταξει ειπαμε μανα του ειναι να μην πλακωθει μαζι της αλλα θα επρεπε να στηριξει την γυναικα του ετσι ωστε να καταλαβει η μανα του οτι υπαρχουνε και ΟΟΟΟΟΟΟΡΙΑ τα οποια τα βαζουνε οι γονεις του παιδιου και οχι εσυ.....αυτο θα πρεπει να το κανει ο γιος της και οχι η νυφη της να της ειπωδειξει δηλ τα ορια της ....η νυφη θα το κανει στην μανα της.... ολα αυτα σας τα λεει μια ΠΑΘΟΥΣΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ.....ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧ
Ως μάνα έρημη και μόνη -με ένα θηριάκι 15 μηνών-θυμώνω με όλες τις μαμάδες που έχουν στα πόδια τους μάνα πεθερά και όλο το σόι και παράπονα!!!Βάση ποιου νόμου και ποιου καθήκοντος πρέπει οι γιαγιάδες να κρατάνε τα εγγόνια και να τα μεγαλώνουν σύμφωνα μάλιστα με τις δικές μας υποδείξεις και απαιτήσεις??Για μένα το βασικό θέμα είναι σε ποιόν αποφασίζει κανείς να εμπιστευτεί την ανατροφή του παιδιού του.Στη όποια γιαγιά αφήσεις το παιδί σου -δεν εξετάζω αν είναι μάνα ή πεθερά-πρέπει να ξέρεις ότι θα υπομείνεις τις ιδιοτροπίες ενός υπερήλικα ανθρώπου ο οποίος θεωρεί εαυτόν παντογνώστη,πόσο μάλλον σε θέματα ανατροφής παιδιών όταν το έχει κάνει τόσα χρόνια πριν και με τέτοια επιτυχία....Αυτό που έχω καταλάβει από την προσωπική μου πείρα είναι ότι παιδί σημαίνει αλλαγή στη ζωή σου στα ΠΑΝΤΑ!Και εννοώ ότι περικόπτεις από όπου είναι δυνατό και βάζεις το παιδί σου σε έναν παιδικό αξιόπιστο σταθμό και ξέρεις ότι το έχεις εμπιστευτεί σε επαγγελματίες!Αν δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα του ιδιωτικού,ψάχνεις τους δημοτικούς,τους επιδοτούμενους μέσω ΙΚΑ ,τις επιδοτήσεις μέσω ΕΣΠΑ....Θέλω να πω ότι όταν επιλέγουμε να δουλεύουμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά φροντίζουμε κατάρχην για την ψυχική υγεία του παιδιού μας και της οικογένειας όλης.Πως είναι δυνατόν να κρατηθούν ισοροπίες όταν ένας άνθρωπος είναι μέσα στο σπίτι μας 8 ώρες την ημέρα και έρμαιο των ωραρίων μας και των αναγκών μας?Άφηστε τη γιαγιά και τον παππού για καμιά ωρίτσα το απόγευμα και για καμιά βραδινή έξοδο!!!Αν ο άνθρωπος μπορούσε στη δύση της ζωής του να αναθρέψει νέα ζωή θα πεθαίναμε και θα είχαμεμ ακόμα τη δυνατότητα αναπαραγωγής...Όλα σοφά έχουν κατανεμηθεί από τη μητέρα φύση.Καιρός να την ακούσουμε και να τη σεβαστούμε λίγο!!!
Σωστήηηηηηηηη....
συγνωμη,για ποιους υπερηλικες μιλας?και ποια δυση της ζωης τους?εκτος αν εσενα οι δικοι σου ειναι.δεν ειναι ολοι οι παππουδες 100 χρονων!και δεν υποχρεωνεις κανεναν με το ζορι! θεωρεις οτι μια δασκαλα που ασχολειται με 30 παιδια,θα ασχοληθει με το δικο μου μωρο που κανει π.χ μιση ωρα να φαει τη φρουτοκρεμα?δεν νομιζω... εννοειται πως υπαρχουν γιαγιαδες που νομιζουν πως γεννησαν τα εγγονια τους,ειναι παρεμβατικες,ξεροκεφαλες κλπ αλλα υπαρχουν και γιαγιαδες που κανουν οσο 10 παιδικοι! και κατι τελευταιο,αυτο που ξαφνικα ο παιδικος εγινε απαραιτητος για την σωστη ενταξη του παιδιου στην κοινωνια δεν το αντεχω...εμεις που δεν πηγαμε τι παθαμε?
Καλημέρα σας!Πόοοοσο δίκαιο έχετε όλες! Σας ευχαριστώ πάαρα πολύ για τις απαντήσεις σας,νιώθω πολύ πιο ήρεμη ήδη! Αυτήν την εβδομάδα την κρατάει η μητέρα μου την Αναστασία. Τις 2 πρώτες ημέρες έκλαψε λίγο και μετά ηρέμησε,σήμερα δεν έκλαψε καθόλου αν και με ρώτησε 20 φορές πού θα πάω και να μην πάω... Πιστεύω ότι όλα όσα είπατε ισχύουν! Και η γιαγιά (πεθερά) πρέπει να της μίλησε απότομα κάποια μέρα γιατί καθώς παίζαμε με τις κούκλες έφτιαχνε μια ιστορία όπου η μια κούκλα κλαίει κ δε θέλει τη γιαγιά επειδή η γιαγιά είναι"άγρια"!!!Το "άγρια"το χρησιμοποιεί η μικρή ως χαρακτηρισμό για όποιον φωνάζει και για την...τίγρη της! Δεν πιστεύω ότι της έκανε κάτι άλλο πχ να την χτυπήσει,είναι πολύ καλή γυναίκα.Το να της φώναξε είναι όμως πάρα πολύ πιθανό...γιατί κάποιες στιγμές σαν να ξέχναγε ότι έχει να κάνει με ένα μικρό παιδάκι! Επίσης έβγαινε από ένα βαρύ κρυολόγημα και ήταν όντως πολύ εξαντλημένη,αν και τη ρώτησα αν ήθελε να μην έρθει κ να πάρω άδεια αλλά το αρνήθηκε. Δεν είχα σκεφτεί αυτό που είπατε ότι κουράστηκε το οποίο μάλλον είναι αλήθεια.Και σίγουρα την πλήγωσε που η μικρή της έλεγε να φύγει αν κ κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να αντιδράσει πιο ψύχραιμα και ίσως και εγώ να έπρεπε να εστιάσω λίγο παραπάνω σ'αυτό αλλά...χαμένα τα είχα κι εγώ με αυτήν την ξαφνική αλλαγή!!! Βέβαια μια απορία θα μου μείνει...γιατί δεν μίλησε αν κουράστηκε ή ενοχλήθηκε από κάτι?Ουφφφ Οπότε καταλήγω ότι είναι ένας συνδυασμός όλων και σίγουρα το καλύτερο είναι αυτό που είπατε τα παιδιά να βλέπουν τους παππούδες ΣΚ κ να πηγαίνουν ή σταθμό ή να τα κρατάει κάποια έμπιστη κοπέλα!Από Σεπτέμβριο σταθμό οπωσδήποτε!!! Σας ευχαριστώ πολύυυυυυυυ
Γιατί δυστυχώς αλλιώς μιλάς στο παιδί σου και αλλιώς μιλάς στην νύφη ή τον γαμπρό.Η μάνα μου για παράδειγμα μπορεί πιο εύκολα να μου πει ξέρεις δεν μπορώ είμαι κουρασμένη , ενώ η πεθερά πιο δύσκολα θα το πει.Ισως από φόβο να μην παρεξηγηθεί !Ενώ απλά θα μπορούσε να σου πει "ξερεις κορίτσι μου κουράστηκα μπορείς να την αφήσεις στην μαμα σου για λίγες μέρες" αλλά πιστεύω οτι ενώ δεν μπορούσε να την κρατήσει δεν ήθελε να αφήσει τον έλεγχο του παιδιού στην μαμα σου φοβούμενη οτι θα γίνει μόνιμη κατάσταση.Δυστυχώς αν πιέσεις το παιδί να θέλει την γιαγια θα φέρεις αντίθετα αποτελέσματα.Προσπάθησε να της εξηγήσεις και αν κατάλαβε κατάλαβε!Να δούμε πόσο αγαπάει το παιδι;Θα υπερνικήσει το πείσμα της απο την αγάπη του παιδιου;Εκεί θα φανεί πόσο καλή γιαγιά είναι!Αλλά σιγά μην δημιουργήσουμε και τύψεις στο παιδι.Εμένα μια φορά δεν θέλανε να κάτσουν στην πεθερα και ο μεγάλος έλεγε γιατί με έφερες εδω;Εκείνος ήθελε βολτα εξω ,τωρα αν συνερίζονται ενω μικρό παιδί,τι να πω παραπάνω....Ήθελα να πω για το τέλος οτι τα παιδιά δεν είναι τρελά και η συμπεριφορά τους ποτέ δεν είναι ανεξήγητη!Στα καλά καθούμενα δεν ξυπνησε να μην θέλει την γιαγια!Τα παιδιά είναι ο καθρεπτης μας!Εδω πιάνουν πράγματα και καταστάσεις στον αέρα και μεις νομίζουμε οτι μπορουμε να κρυφτουμε απο αυτα!Τι να πεις τωρα!