Το υπέροχο ταξίδι μιας μαμάς και ενός αγοριού

Για να περιγράψω την ημέρα που γεννήθηκε ο Αρχέλαος, πρέπει να γυρίσω το ημερολόγιο σχεδόν 32 μήνες πίσω, στην ημέρα που γεννήθηκε το πρώτο μας παιδάκι, η Αθηνά.

Η Αθηνά δεν επέλεξε πότε θα βγει στον κόσμο, το επιλέξαμε άλλοι για αυτήν. Με απλά λόγια: προγραμματισμένη καισαρική, την οποία σήμερα απορώ πώς με τόση ευκολία δέχτηκα. Βασικά δεν είναι να απορώ… Ήμουν πρωτάρα και… αδιάβαστη. Φοβόμουν, αγχωνόμουν και μεταξύ μας, ίσως και να παραήμουν ανυπόμονη να τη σφίξω στην αγκαλιά μου.

Η αιτία καισαρικής; Ισχιακή προβολή, μία παγκοσμίως αποδεκτή αιτιολογία για να καταλήξει μια έγκυος στο χειρουργικό κρεβάτι. Αν και πολλά ισχιακά μωρά γεννιούνται ακόμα και σήμερα φυσιολογικά, οι περισσότεροι γιατροί επιλέγουν την καισαρική. Δεκτό και συμφωνώ, δεν θα τολμούσα να γεννήσω φυσιολογικά ένα ισχιακό μωρό.

Υπάρχει όμως ένα «αλλά«: Κάθε ισχιακό μωρό μπορεί να αλλάξει θέση και να γυρίσει «σωστά» ανά πάσα στιγμή, ακόμα και την τελευταία -κυριολεκτικά! Και ειδικά για την Αθηνά μου που ήταν ένα μωρό που έφερνε συνέχεια τούμπες στην κοιλιά μου (στις 38 εβδομάδες ήταν με το κεφάλι πάνω, στις 38+2 με το κεφάλι κάτω και στις 38+4 με το κεφάλι ξανά πάνω) έπρεπε να κάνω λίγο ακόμα υπομονή. Είμαι πια σίγουρη ότι θα έπαιρνε τελικά τη «σωστή» θέση, όπως έκανε και ο αδερφός της που τη μιμήθηκε απίστευτα σ’ αυτή της την τάση να αλλάζει θέσεις μέσα στην κοιλιά.

Δεν ήξερα όμως. Και έτσι πίστεψα το «Τώρα πια παραείναι απίθανο να γυρίσει» (Μα μόλις χθες γύρισε! Γιατί να μην ξαναγυρίσει αύριο;;) και μπήκα εκείνο το κρύο πρωινό για καισαρική.

Θυμάμαι πως φοβόμουν πολύ. Καθώς άφηνα τον Μάνο πίσω και ταξίδευα για το χειρουργείο πάνω στο φορείο κοιτάζοντας τα φώτα στο ταβάνι, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Η Αθηνά γεννήθηκε λίγα λεπτά αργότερα, μέχρι να κλάψει αισθάνθηκα ότι πέρασαν αιώνες. Ήταν ένα μωρό ζαρωμένο και ζορισμένο και σήμερα πια είμαι σχεδόν βέβαιη ότι ήταν ενοχλημένο που βγήκε έτσι απότομα στο φως. Έπρεπε να την περιμένω. Η μέχρι τώρα κοινή μας ζωή, άλλωστε, μού έχει δείξει ότι η Αθηνά πάντα σε ανταμείβει όταν την περιμένεις και δεν βιάζεσαι. Είναι ένα παιδί που τα κάνει τα περισσότερα στο δικό της ρυθμό, μα στο τέλος τα κάνει όλα τέλεια.

Η ανάρρωσή μου ήταν εύκολη. Δεν μίσησα την τομή μου, ούτε χρησιμοποίησα εκφράσεις που πολλές μαμάδες πληγωμένες από την αναίτια καισαρική τους χρησιμοποιούν («με έσφαξε», «μαχαίρι», «χασάπης»). Διατηρώ μια ρομαντική άποψη για το σημάδι χαμηλά στην κοιλιά μου, υπήρξε η δίοδος που έστειλε το κορίτσι μου στα χέρια μου. Πώς θα μπορούσα να το μισώ…

Όμως κάτι μέσα μου με χαλούσε απο την αρχή. Ήθελα να έχω γεννήσει φυσιολογικά. Για την ακρίβεια, ήθελα έστω να έχω προσπαθήσει.

Αποδέχομαι με σεβασμό την αναγκαιότητα των καισαρικών. Αντιπαθώ όμως την αλόγιστη χρήση τους. Είμαστε θηλυκά και όπως κάθε θηλυκό στον πλανήτη έχουμε σχεδιαστεί μεταξύ των άλλων για να γεννάμε. Ναι, η φύση έχει υπολογίσει ένα μικρό ποσοστό μαμάδων και παιδιών που δεν καταφέρνουν να τα βγάλουν πέρα σ’ αυτή την τόσο φυσική διαδικασία και εκεί ερχόμαστε εμείς ως εξελιγμένο είδος με την καισαρική να τους σώσουμε. Όμως οι περιπτώσεις αυτές ήταν, είναι και θα είναι λίγες. Με πληγώνει να ακούω για μαμάδες που γέννησαν με καισαρική επειδή ήταν, λέει, κοντές ή στενές ή παχουλές και χίλια άλλα ή. Στο τέλος θα ακούμε στην Ελλάδα ακομα και το «Έχεις χαλασμένο δόντι; Απαπα, αμέσως καισαρική!» όπως πολύ πετυχημένα έγραψε μια φιλη μου στο Facebook. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ: συμμερίζομαι το «σημασία έχει να είναι το μωρό γερό και όχι ο τρόπος«, όμως η καρδιά μου είναι κοντά σε όλες τις γυναίκες που δυσκολεύτηκαν να αποδεχτούν την καισαρική τους. Αυτές που αισθάνθηκαν αποκομμένες από τη φύση τους.

Γέννησα με καισαρική λοιπόν. Και δεν θήλασα όσο θα ήθελα. Διπλά πληγωμένη, έβαλα τα δυνατά μου και έδωσα όλο μου το είναι να κάνω την κόρη μου ευτυχισμένη. Νομίζω πως ο μπαμπάς της και εγώ τα πάμε πολύ καλά. Έχουμε ένα πραγματικά υπέροχο κοριτσάκι, να το φτύνεις για να μη το ματιάσεις. Καλό παιδί. Χορτασμένο από αγάπη και αγκαλιές μέσα σε ένα σπίτι που κατοικεί ο αληθινός έρωτας και οι καρποί του.

Από νωρίς αποφάσισα πως οταν με το καλό ξανα-έμενα έγκυος, θα επιχειρούσα να γεννήσω φυσιολογικά. Με όποιον το συζητούσα, με κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια. Ακόμα και άντρες! Ακόμα και κοπέλες που δεν είναι ακόμα μαμάδες! Η άποψη «Μια φορά καισαρική, για πάντα καισαρική» που στις ανεπτυγμένες χώρες του εξωτερικού είναι πια τόσο ξεπερασμένη, στην Ελλάδα του 2012 καλά κρατεί. Και όλοι έχουν να σου πουν για τον… ΤΕΡΑΑΑΑΑΑΣΤΙΟ κίνδυνο του να επιχειρήσεις κάτι τέτοιο: ΡΗΞΗ ΜΗΤΡΑΣ! Μόνο που στην πραγματικότητα, η πιθανότητα είναι τόσο μα τόσο μα τόσο μικρή που δεν αξίζει καν να την αφήσουμε να μας φοβίζει. Ή αν είναι να τη συζητήσουμε, ας παραθέσουμε τουλάχιστον από δίπλα και άλλους κινδύνους και άλλα ρίσκα, όπως αυτά που κρύβει για παράδειγμα μια επαναλαμβανόμενη καισαρική…

Έκλεισα τα αυτιά μου και είπα «Εγώ θα το προσπαθήσω«.

Και να που έμεινα έγκυος! Απίστευτα χαρούμενοι, ο Μάνος και εγώ. 

Δεν ξέρω γιατί δεν άλλαξα γιατρό. Σας προλαβαίνω, πριν με ρωτήσετε. Να φανταστείτε πως δεν είμαι άνθρωπος που δένεται με γιατρούς, δεν πιστεύω στη θεοποίηση των γιατρών… Μου τη σπάει η ατάκα «Πάνω απ’ όλα άνθρωπος» που πολλές κοπέλες χρησιμοποιούν για το γιατρό τους. Δεν θέλω να είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος. Θέλω βασικά να είναι γιατρός. Ούτε καλός, ούτε κακός. ΓΙΑΤΡΟΣ. Τη στιγμή που επιλέγει μια γυναικα να γεννήσει κοντά σε ένα γιατρό, αυτός οφείλει να κάνει σωστά τη δουλειά του. Τελεία. Αν τώρα είναι και «άνθρωπος», ακόμα καλύτερα… 

Γιατί δεν άλλαξα γιατρό; ίσως γιατί πραγματικά πίστεψα ότι καταλάβαινε το όνειρό μου. Και εφόσον συμφωνούσε μ’ αυτό πριν καν μείνω έγκυος, είπα να συνεχίσουμε μαζί. Είχα ξεχάσει πως αυτός είχε προτείνει την πρώτη μου καισαρική; Όχι, δεν το είχα ξεχάσει… Όμως μέσα μου ήλπιζα ότι μπορούσα να τον εμπιστευτώ. Άλλωστε για πολύ καιρό τα συζητούσαμε όλα ήρεμα και ωραία και εμπεριστατωμένα.

Έπρεπε να φτάσω λίγο πριν το τέλος της εγκυμοσύνης μου για να αρχίσω να συνειδητοποιώ ότι κοντά του είχα πολύ λίγες πιθανότητες όχι μόνο να το ζήσω, αλλά ακόμα και να το προσπαθήσω!

– Μάνο, θα γεννήσω με καισαρική… Το ξέρω… του έλεγα κάποια βράδια κλαμμένη και αυτός μου έλεγε να μη σκέφτομαι έτσι απαισιόδοξα.

Έκανα ένα μεγάλο λάθος: άργησα να εξηγήσω στον αγαπημένο μου τους λόγους που ήθελα να δοκιμάσω έναν κολπικό τοκετό. Άργησα να του δώσω να διαβάσει κείμενα και ιστορίες και άρθρα και μελέτες και έρευνες που θα τον καθησύχαζαν. Άργησα να του πω με φωνή δυνατή και ένα λυγμό τεράστιο πως επιθυμώ όσο τίποτα άλλο να δώσω έστω και μια ευκαιρία στο σώμα μου να ζήσει αυτό για το οποίο έχει σχεδιαστεί. Αν το είχα κάνει νωρίτερα, ίσως σήμερα όλα να ήταν εντελώς αλλιώς.

Να μην σας κουράζω όμως άλλο…

Φτάνοντας πια στις 40 εβδομάδες, ο γιατρός δεν ήθελε καν να μου δώσει την παράταση εγκυμοσύνης με την οποία κάποτε είχε συμφωνήσει, ανάμεσά μας ξεπετάγονταν συνέχεια ρίσκα («μικρά μεν, αλλά οφείλουμε να τα λάβουμε υπόψιν μας«), οι προσπάθεις για φυσική πρόκληση τοκετού έπεφταν στο κενό (πώς να μην πέσουν, αφού ο τράχηλός μου και το σώμα μου ήταν ακόμα εντελώς παντελώς ανέτοιμα, αλλά πού να το ξέρω ο στόκος… Έτρωγα την παραμύθα ότι προσπαθούμε και χαιρομουν κιολας), ώσπου φτάσαμε ανήμερα της ΠΗΤ να μιλάμε για καισαρική που ήταν να γινει την επομένη και μάλιστα σε στιλ «Και πολύ περιμέναμε«.

Ο χώρος ήταν σκοτεινός. Στα αυτιά μου βούιζε ο ήχος από τα φώτα στο ταβάνι. Ο Μάνος δίπλα μου αγχωνόταν «Δεν θέλω να πάθει κάτι το παιδί μας, δεν καταλαβαίνεις;» και εγώ ήμουν βουρκωμένη οπως κάθε φορά τις τελευταίες μέρες. Ώσπου άκουσα το «Κοιτάζοντας αύριο μεθαύριο πίσω, ίσως θα λέμε «Δεν χρειαζόταν τελικά καισαρική, αλλά οφείλουμε να κάνουμε το ασφαλέστερο δυνατό» και εκει πάτησα πόδι και ούρλιαξα:

– Το έκανα μια φορά και ακόμα μετανιώνω. Δεν θέλω να το ξαναμετανιώσω.

Αυτή τη φορά ήμουν διαβασμένη. Ήμουν ενημερωμένη. Είχα ρουφήξει με μανία εκατοντάδες ιστορίες τοκετών, είχα ενημερωθεί για κάθε ρίσκο και ρισκάκι και Η-ΞΕ-ΡΑ. Δεν θα ανεχόμουν κανένα παραμύθι.

Ζήτησα αέρα, ζήτησα χρόνο, ζήτησα μια βόλτα με το αυτοκίνητο.

Ήταν Κυριακή βράδυ. Ήμουν ακριβώς 40 εβδομάδων έγκυος. Κανένα σημάδι τοκετού στον ορίζοντα. 

Παρακάλεσα το Μάνο να ζητήσουμε μια δεύτερη γνώμη. Δέχτηκε αμέσως (εκεί κατάλαβα πως ήταν πια ολοκληρωτικά μαζί μου) και μου ζήτησε να επικοινωνήσω με όποιον γιατρό ήθελα. Μάλιστα επέμενε πολύ γιατί εμένα με έπιασαν οι κλασικές ντροπές μου και λίγο έλειψε να μην το κάνω («Πού να ενοχλούμε τον άνθρωπο τέτοια ώρα κυριακάτικα;«)

Όλα λειτούργησαν καρμικά και καταφέραμε εκεινο το βράδυ να ζητήσουμε την πολυπόθητη δεύτερη γνώμη. Μετανιώνω για όλες τις φορές που ενώ πετάρισε το όνομα αυτού του γιατρού στο μυαλό μου και σκέφτηκα να του τηλεφωνήσω, δεν το έκανα. Θα μπορούσαμε να τον έχουμε γνωρίσει πολύ νωρίτερα. Η ψυχολογία μου θα ήταν διαφορετική. Εγώ θα ήμουν διαφορετική. Πιο ήρεμη. Πιο σίγουρη. Το ίδιο και ο Μάνος. Επιτέλους… Όλα όσα έλεγα και κανείς δεν με πίστευε, τα άκουγα τώρα από φωνή γιατρού. Προλάβαινε κάθε μας ερώτηση. Ένιωσα ανείπωτη χαρά.

(Mπορείτε να διαβάσετε για τη φοβερή εκείνη νύχτα εδώ)

Ο «νέος μας γιατρός» μού εξήγησε ότι δεν ήμουν ακόμα έτοιμη για γέννα. Ούτε το μωρό μου. Μου ειπε πως αν ήθελα να δοκιμάσω να γεννήσω φυσιολογικά, έπρεπε να κάνω υπομονή. Από υπομονή άλλο τίποτα.

Επειδή ήμουν ήδη 40 εβδομάδων, το μωρό θα έπρεπε να παρακολουθείται για να δούμε πως τα πάει στη μήτρα. Αν τρέφεται καλά και αν αντέχει να περιμένει λίγο ακόμα.

Την επόμενη μέρα ο υπέρηχος μας είχε μια έκπληξη: ο μικρός είχε γυρίσει με το κεφάλι πάνω. ΟΧΙ ΠΑΛΙ, ΘΕΕ ΜΟΥ. Δεν έκλαψα εκεινη τη στιγμή. Ο γιατρός μας εξήγησε ότι αν το παιδάκι δεν γυρίσει, δεν θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε σε VBAC. Μάλιστα μάς είπε να μην αισθανόμαστε δεσμευμένοι απέναντί του και αν είναι να πάω ξανά για καισαρική, μπορούσα φυσικά να το κάνω με τον παλιό μου γιατρό. «Πουθενά δεν θα πάμε. Θα πάμε μαζί σας ως το τέλος«

Έκλαψα λίγο αργότερα στην αγκαλιά του Μάνου. Δάκρια καυτά. Αδικία, αδικία, αδικία.

Ύστερα ηρέμησα. Ήμουν σίγουρη οτι θα ξαναγυρνούσε.

Και όντως. Ο αναλυτικότερος υπέρηχος της επόμενης μέρας επιβεβαίωσε τη διαίσθησή μου: το κεφαλάκι ήταν εκεί, χαμηλά, έτοιμο. Ο υπέρηχος όμως έδειξε και κάτι άλλο. Δεν ήμουν 40+2 όπως πίστευα… Ήμουν 40+6, όπως το είχα εγώ υπολογίσει εξ αρχής βάση της ωορρηξίας μου. Ήμουν δηλαδή ΠΟΛΥ έγκυος. Η τομή μου ήταν κατάλληλη για VBAC (θα σας γράψω τις επόμενες μερες για το πώς μπορεί να μετρηθεί),  ο τράχηλος όμως… όχι και τόσο έτοιμος… Μακρύς ακόμα. Διαστολή μηδέν. Γεια σας…

Ο γιατρός όμως εκεί… ΗΡΕΜΟΣ, όπως και το πρώτο βράδυ που τον γνωρίσαμε… Αυτή του την ηρεμία θα του τη χρωστάω για πάντα. Καμία βιασύνη. Κανένα άγχος. Όσο το μωράκι έδειχνε καλά, είχαμε χρόνο. Και ο τράχηλος θα έστρωνε και τα πάντα. Ραντεβού ξανά σε τρεις μέρες.

Στις 3 αυτές μέρες έκανα ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να προκαλέσω τον τοκετο μου: περπάτημα, σκάλες, σεξ, χοροπηδητό, μασάζ, ζεστά μπάνια, διαλογισμό, αλλά και πιο… πρωτότυπα πράγματα, οπως: ασταμάτητη κατανάλωση φρέσκου ανανά, μελιτζάνες με παρμεζάνα και φρέσκο βασιλικό (μη γελάτε, λένε ότι χιλιάδες γυναικες έχουν γεννήσει χάρη σ’ αυτή τη συνταγή, θα σας τα γράψω κάποια στιγμή), καστορέλαιο (τρελό γιατροσόφι, αλλά μην το δοκιμάσετε χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του γιατρού σας).

Ήταν αστείο… Μέχρι την πιθανή ημερομηνία τοκετού, μέχρι δηλαδή να αλλάξω γιατρό, ήταν λες και προσπαθούσα να μπλοκάρω το σώμα μου από το να μπει σε φάση τοκετού. Ξυπνούσα κάθε πρωί και έλεγα «Ούτε σήμερα θα γεννήσω«. Λες και προσπαθούσα να το αποφύγω, γιατί ήξερα την κατάληξη. Μόλις όμως αισθάνθηκα καλα, ξεκίνησα έναν αγώνα δρόμου να προλάβω. Ήταν αγχωτικό και ψυχοφθόρο. Ειδικά οταν έπρεπε να απαντήσω στην ερώτηση «Πότε με το καλό;» Τι να απαντήσεις; «Την προηγούμενη βδομάδα!«; Αφήστε που ζούμε σε μια χώρα που σπάνια πια βλέπεις εγκυμοσύνες πέρα των 40 εβδομάδων. Ήμουν κατι σαν… θέαμα σε τσίρκο.

– Και από εδώ η γυναίκα που λίγο έλειψε να χωνέψει το παιδί της!

Την Παρασκευή ο νέος υπέρηχος έδειξε ότι το μωρό ήταν ακόμα καλά, ο πλακούντας κόντευε βέβαια ήταν πια γερασμένος, το δε αμνιακό ήταν αρκετά μειωμένο. Λογικό ήταν. Ήμουν ήδη στην 42η εβδομάδα. Ο γιατρός όμως και πάλι ψύχραιμος και ήρεμος και χαλαρός. Ραντεβού για καρδιοτοκογράφο σε δύο ημέρες. Είπαμε, μόνο το μωρό θα μας έδειχνε το δρόμο…

Το Σάββατο ξύπνησα με ένα έντονο συναίσθημα οτι θα γεννούσα πολύ σύντομα. Το μεσημέρι πρότεινα στο Μάνο να πάμε για φαγητό οι δυο μας. Περάσαμε υπέροχα. Το απόγευμα άρχισα να έχω κάτι περίεργα πονάκια στην κοιλιά. Αποφάσισα να πάμε με την Αθηνά βόλτα σε παιδότοπο. Ίσως ήταν η τελευταία μας φορά που θα ήμασταν μόνο οι δυο μας. Και έτσι ήταν.

Δεν ξέρω τι απ’ όλα βοήθησε, το σεξ, οι μελιτζάνες ή το καστορέλαιο… Όμως στις 12 το βράδυ ακριβώς, μόλις άρχισε να μπαίνει η Κυριακή, άρχισα να έχω τους πιο όμορφους πόνους που εχω νιώσει ποτέ. Για αρκετές ώρες έρχονταν και έφευγαν ανά τέταρτο. Έμοιαζαν με κύματα… Μούδιαζαν την κοιλιά μου, έφταναν σε μια κορύφωση που με έκανε να σφίγγομαι και ταυτόχρονα να χαμογελώ και μετά έφευγαν, αφήνοντάς με μουδιασμένη. Τα συνόδευα με μουσική που με ηρεμούσε και οραματιζόμουν το μωρό μου. Ήμουν πια σίγουρη ότι όπου να ‘ναι θα ερχόταν.

Προσπάθησα να κοιμηθώ για να ξεκουραστώ λίγο. Ποιος ήξερε τι μέρα με περίμενε… Ύστερα από δυο ώρες ξύπνησα, είδα αίμα (τόση χαρά για την εμφάνιση αίματος δεν ξέρω αν έχει κάνει άλλη, χαχα) και άρχισα πάλι να παρακολουθώ τους υπέροχους πόνους μου… Ξαπλωμένη στον καναπέ, τους ένιωθα να έρχονται πια ανά 5λεπτο… Ήταν μαγικές στιγμές. «Έρχεσαι μωράκι μου!«, του έλεγα και του τραγουδούσα το «Φεγγαράκι μου λαμπρό» που το αναγνώριζε πια μετά από τόσους μήνες που με άκουγε να το τραγουδώ στην αδερφούλα του.

Αποκοιμήθηκα χαρούμενη και ελαφρώς πονεμένη… Ονειρεύτηκα ότι τον κρατούσα στην αγκαλιά μου. Ήταν το πιο όμορφο όνειρο που είχα δει τον τελευταίο καιρο… Πιο πριν, έβλεπα κυρίως εφιάλτες, όποτε έβλεπα κάτι σχετικά με γέννα… Ότι με νάρκωναν με το ζόρι και μου τον έπαιρναν. Ότι προσπαθούσα να τρέξω να αποφύγω ένα νυστέρι που με κυνηγούσε και τα πόδια μου ήταν κολλημένα στο έδαφος… Σε τι άδικο στρες είχα υποβάλει τον εαυτό μου… Γιατί τα κρατούσα μέσα μου; Γιατί δεν είχα κάνει πιο νωρίς την αλλαγή; Δεν είχε πια σημασία. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, δεν λένε; Το μωρό μου ερχόταν… Και ειχα πια δίπλα μου ανθρώπους που με καταλάβαιναν απόλυτα.

Ξύπνησα το πρωί και οι πόνοι είχαν μειωθεί εως εξαφανιστεί. Νομίζω πως αν δεν ήμουν τοοοοόσο έγκυος και ήμουν ας πούμε, 40 εβδομάδων, θα γεννούσα με το πάσο μου και χωρίς καμία παρέμβαση μέσα στις επόμενες μέρες. Όμως ο χρόνος πια μας πίεζε. Για να δούμε, όμως, πώς θα ήταν το μωρό μας στο σημερινό νον στρες τεστ…

Ο γιατρός τσέκαρε αρχικά τον τράχηλό μου. «Ωπ, σαν κάτι να γίνεται επιτέλους εδώ!» μου είπε και εγώ από μέσα μου πανηγύρισα για τους ανανάδες και τις μελιτζάνες και τα καστορέλαια. Είχε μαλακώσει αρκετά και σαν να είχα και διαστολή 1! Γιούπι!

Ξανά στον καρδιοτοκογράφο. Αρχικά όλα καλά. Το μωρό κεφάτο στην κοιλιά και ας ήμουν σχεδόν νηστική. Και μετά… αρχίζουν ξανά τα πονάκια μου. Σε έναν αρκετά δυνατό πόνο, να σου μια τρομερή βραδυκαρδία του πιτσιρικά. Ο γιατρός μου εξηγεί πως μπορεί να είναι εντελώς φυσιολογικό, δεδομένης όμως της προχωρημένης πια εγκυμοσύνης μου, δεν θα αισθανόταν άνετα να με αφήσει να πάω σπίτι. Και αν ξαναγίνει και εγώ δεν το πάρω χαμπάρι; Πού πώς να το πάρω; Θα έπρεπε να είμαι συνδεδεμένη με καρδιοτοκογράφο όλη μέρα.

«Θέλεις να ξεκινήσουμε τη διαδικασία σήμερα;«, με ρώτησε.

ΘΕΛΩ!

Με είχε από μέρες καθησυχάσει πως ακόμα και αν δεν ξεκινούσε ο τοκετός εγκαίρως, θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε τη διαδικασία με χορήγηση μικρής δόσης ωκυτοκίνης. Η πρόκληση τοκετού, βέβαια, μειώνει τις πιθανότητες πετυχημένου VBAC -όπως άλλωστε και του φυσιολογικού τοκετού γενικότερα- όμως… από το ολότελα, καλή και η ωκυτοκίνη.

Λίγο αγχωμένη μα πάρα πολύ χαρούμενη, ζούσα επιτέλους αυτά που σε τόσες ιστορίες τοκετού εδώ στο eimaimama είχα διαβάσει… Ρομπάκι, κλισματάκι, ξυρισματάκι, μπλα μπλα μπλα… Τσούλησα μέχρι την αίθουσα ωδινών, έσκασε μύτη και ο Μάνος με το μπλε ρομπάκι του, χαρούμενος και συγκινημένος και αυτός, με την καμερούλα του στο χέρι (στα όρια της χαζοχαρουμενίτιδας θα έλεγα, έτσι αντιδρά ο Μάνος όταν είναι συγκινημένος, χεχε).

Το ρολόι έδειχνε τρεις το μεσημέρι. Σκεφτόμουν το Αθηνάκι και χαιρομουν που του είχα δώσει ένα σούπερ ενισχυμένο, ζουμερό φιλί το πρωί καθώς έφευγα. Ήλπιζα η φιλο-δράση του να κρατούσε για τις 4 μέρες που θα έκανα να την δω…

Ξαπλωμένη στο αναπαυτικό κρεβάτι, με τους ορούς να κάνουν πλιτς πλιτς αργά αργά, περίμενα να δω επιτέλους τη δράση της φοβερής και τρομερής ωκυτοκίνης. Λόγω προηγηθείσας καισαρικής, η δόση ήταν πολύ μικρή για να μην επιβαρυνθεί η μήτρα. Και ενώ για λίγη ώρα δεν έβλεπα σημάδι στον ορίζοντα, άρχισαν σιγά σιγά να δίνουν το παρόν οι πόνοι.

Οι πόνοι αυτοί γρήγορα έδειξαν πόσο διαφορετικοί ήταν απο τους φυσικούς πόνους. Ήταν πιο δυνατοί, σχεδόν άγριοι και όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο συχνά εμφανίζονταν. Σύμφωνα με το μηχάνημα δεν ήταν ακόμα πολύ δυνατοί, όμως ύστερα από λίγες ώρες άρχισαν να δρουν σαν το κινέζικο βασανιστήριο της σταγόνας… Έπρεπε να παίρνω όλο και πιο βαθιές ανάσες… Να σφίγγω όλο και πιο δυνατά το χέρι του Μάνου… Μια δυο φορές τον παρακάλεσα να μη μιλάει, γιατί πονούσα. Όμως άντεχα ακόμα… Σχεδόν το απολάμβανα.

Όποτε μέναμε μόνοι μας στο δωμάτιο, προσπαθούσα κατά τη διάρκεια των πόνων να τραγουδάω το φεγγαράκι… Επικοινωνούσα συνέχεια με το μικρό μου… Εσωτερικά και εξωτερικά… Ξέρω ότι με άκουγε. Ο πωπός του ήταν ακόμα ψηλά κάτω από το στήθος μου και μου έδινε μια στις τόσες μια σκουντιά.

Ούτε ξέρω πώς πέρασαν τόσες ώρες… Κοιτάζοντας πίσω, νιώθω ότι ήμουν σε εκεινο το δωμάτιο μόλις μισή ώρα… Όμως έμεινα συνολικά 9 ώρες… Θυμάμαι πως σηκώθηκα να πάω στην τουαλέτα κουβαλώντας και τον ορό μαζί… Θυμάμαι πως μια δυο φορές ζήτησα να ανασηκωθώ και να καθίσω οκλαδόν (είχα και όρεξη για γιόγκα τρομάρα μου!). Θυμάμαι πως ο γιατρός προσπάθησε να μου σπάσει τα νερά, αλλά ήταν ακομα νωρίς… (εκείνο ήταν το πιο επώδυνο κομμάτι της όλης μας τοκετο-περιπέτειας, αλλά ακόμα και αυτό το θυμάμαι με νοσταλγία!) Θυμάμαι να συζητάμε μαζί του για το internet, τα βιβλία και τον έντυπο τύπο (εγώ ανάθεμα αν συμμετείχα και πολύ στη συζήτηση… Ήμουν σε άλλη διάσταση!)

Η διαστολή μου προχωρούσε αργαααααααααααααααά… Φεεεεεεεεεέτααααααααααα…. Μετά από ούτε και εγώ ξέρω πόσες ώρες είχε φτάσει στο δύο και ο τράχηλος ήταν ακόμα παχύς και μακρύς και εγώ δεν ξέρω τι άλλο…

«Ολίβια, αντέχουμε μέχρι τις 11-12 το πρωί;«, με ρώτησε ο γιατρός

Ζήτημα να ήταν 8-9 το βράδυ, αλλά καθόλου δεν με ένοιαζε… Θα άντεχα και έναν αιώνα ακόμα.

Αρκεί να έκανα πια επισκληρίδιο. Έτσι για να ξεκουραστώ λίγο.

Ένιωθα πως πια σφιγγόμουν υπερβολικά πολύ και δεν ήξερα αν αυτό ήταν καλό. Αφήστε που οι πόνοι ήταν χαμηλά στην κοιλιά και ο νους μου πήγαινε συνέχεια στην άτιμη την τομή.

Η επισκληρίδιος ήταν ένα μεγάλο θέμα για εμένα… Έχω φοβία με ότι έχει να κάνει με τη σπονδυλική στήλη, πόσο μάλλον με μια… βελόνα που την τρυπάει. Παρ’ ολ’ αυτά, η εμπειρία μου αυτή τη φορά ήταν πολύ καλή (στην καισαρική μου έκλαιγα με λυγμούς από το άγχος μέχρι να γίνει, δεν θέλω καν να τα θυμάμαι), είχα γραπώσει το χερι της μαίας, της Δήμητρας, η οποία με ηρεμούσε πολύ και αφέθηκα στα χέρια της αναισθησιολόγου που ούτε με ζόρισε, ούτε με πόνεσε, ούτε τίποτα… Είχε μια πολύ ήρεμη αύρα και έτσι εν μέσω πόνων κατάφερα και δέχτηκα το μαγικό «ναρκωτικό», όπως το χαρακτήρισε λίγο αργότερα ο Μάνος βλέποντας με σε κατάσταση ημι-νιρβάνας.

Η επίδραση της επισκληριδίου αρχικά με ανακούφισε, μετά όμως λίγο με… ξένισε. Ξαφνικά δεν ένιωθα τίποτα. «Είμαι τώρα εγώ γυναίκα σε φάση τοκετού;«, αναρωτιόμουν φωναχτά. Ξαφνικά μου έλειπαν οι πόνοι μου. Κοιτούσα στο χαρτί τα βουναλάκια να σχηματίζονται και καταλάβαινα πως ακόμα «πονούσα» και ας μην ένιωθα τίποτα. Όταν αργότερα πέρασε η δράση της, αποφάσισα να κρατηθώ λίγο άνευ…

Ο Μάνος ήταν πια πολύ κουρασμένος. Νομίζω πως δεν είχε καν διανοηθεί ότι ο τοκετός θα μπορούσε να κρατήσει πολύ, νόμιζε ότι σε 2-3 ώρες θα είχαμε ένα μωρό στην αγκαλιά μας. Ήταν άυπνος, νηστικός και φυσικά αγχωμένος. Του πρότεινα να πάει σπίτι να ξεκουραστεί για λίγο, άλλωστε ήμουν σε καλά χέρια και είχαμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας.

Κάτι όμως με έκανε να του ζητάω συνεχώς να μείνει λίγα λεπτά ακόμα. Ίσως μέσα μου διαισθανόμουν τι θα ακολουθούσε, ποιος ξέρει…

Πριν περιγράψω το σκηνικό που ανέτρεψε τα πάντα, θέλω να σας πω ότι καθ’ όλη τη διάρκεια (πλην της επίσκεψης στην τουαλέτα), ήμουν συνεδεδεμένη με τον καρδιοτοκογράφο που μετρούσε τους παλμούς του μωρού. Δεν το συμπαθώ αυτό το μηχάνημα, όμως καταλαβαίνω τη σημαντικότητά του. Μέσα σε όλες αυτές τις ωρες, ο μικρός έχανε κατά καιρους παλμούς, έβλεπα ξαφνικά το νούμερο από τριψήφιο να γινεται διψήφιο και αγχωνόμουν. Μου εξηγούσαν όμως πως αυτό ήταν κάτι φυσικό και πως σημασία έχει να επανέρχεται γρήγορα το παιδί στα κανονικά επίπεδα. Κάθε φορά λοιπόν που οι παλμοί έπεφταν, έπαιρνα βαθιές ανάσες και ηρεμούσα και τσουπ, ανέβαιναν ξανά.

Εκεί γύρω στις 12 το βράδυ όμως… Και ενώ όλα πήγαιναν αργά, αλλά καλά… Σε μία σύσπαση της μήτρας, οι παλμοί του μωρού άρχισαν να πέφτουν απότομα… Αρχικά δεν αγχώθηκα… Έλα όμως που αργούσαν πολύ να ανέβουν. Πήρα βαθιές αναπνοές… Μου έδωσαν οξυγόνο. Ανέβηκαν. Άργησαν, αλλά ανέβηκαν.

Στην επόμενη σύσπαση ξανά οι παλμοί στα τάρταρα… Ξανά αναμονή. Άρχισα να αγχώνομαι. Ξαφνικά άρχισαν να μαζεύονται γύρω που πολλοί άνθρωποι, πολλά χέρια. Γύρισα κάπως στο πλάι, ένα χέρι έψαχνε μια καλύτερη εστία για να ακουγεται το μωρό. Στην επόμενη σύσπαση ξανά τα ίδια… Το μωρό έχανε παλμούς και αργούσε πολύ να ξαναπάρει τα πάνω του. Όσες βαθιές ανάσες και αν έπαιρνα, όσα φεγγαράκια και αν τραγουδούσα από μέσα μου, χρειαζόταν πολλή ώρα για να δω το νούμερο να μετατρέπεται από χαμηλό διψήφιο σε τριψήφιο.

Ακούω μια φωνή να επικοινωνεί με καποιον στο τηλέφωνο και να του ζητάει να είναι σε ετοιμότητα. Κατάλαβα. Ετοίμαζαν το χειρουργείο. Δάκρια άρχισαν να κυλούν στα μάγουλα μου. Όχι επειδή θα έκανα καισαρική, αλλά επειδή αγχώθηκα για το μωρό μου. Ήθελα να τους φωνάξω να βιαστούν, αλλά λέξη δεν έβγαινε, μόνο δάκρια. Και ο Μάνος ήταν αγχωμένος, μέχρι που ο γιατρός μας τον καθησύχασε ότι σε λίγα λεπτά θα με έβλεπε ξανά, αυτή τη φορά μαζί με το γιο μας.

Ηρεμήσαμε και οι δυο. Μέσα μου πανηγύρισα βουβά για το πού καταφέραμε να φτάσουμε και πήρα μια βαθειά ανάσα καθώς τσουλούσα πια στο χειρουργείο. Ο γιατρός ήρεμος και γλυκός όπως πάντα.

«Είναι πολλές οι ώρες ακόμα… Και δυστυχώς το μωρό είναι πια στρεσαρισμένο. Είναι η πιο ασφαλής επιλογή«

Και τότε ύψωσαν ένα πανί ανάμεσα σε εμένα και την κοιλιά μου και το γιατρό μου και έχασα κάθε ψυχραιμία. Έπαθα κάτι σαν κρίση πανικού. Αγχώθηκα για το αν είχε πιάσει καλά η επισκληρίδιος. Και όταν ένιωσα το νυστέρι να με ανοίγει, την κοιλιά μου να χωρίζεται στη μέση, άρχισα να κλαίω και να χτυπιέμαι ότι πονάω. Δεν πονούσα, απλά ένιωθα έντονα την κάθε κίνηση. Βάλτε και το άγχος, έφτιαχνα εικόνες με το μυαλό μου… Η αναισθησιολόγος ψύχραιμα προσφέρθηκε να μου κάνει μια μικρή δόση ολικής (αν θυμάμαι καλά) και τότε εγώ άλλαξα τροπάριο και άρχισα να παρακαλάω να μην μου κάνει τίποτα. «Προτιμώ να πονάω, αρκεί να τον ακούσω ότι είναι καλά«. Με διαβεβαίωσε ότι μόλις βγει, θα μου το πει για να τον ακούσω. Τελικά δεν ξέρω αν πήρα λίγη μέθη ή όχι, κάπου εκεί τα έχασα, όμως θυμάμαι πως τον ένιωσα να βγαίνει από μέσα μου και άκουσα το κλάμα του, ηχηρό, δυνατό και υπέροχο.

Δεν ξέρω ούτε αν έκλαψα, ούτε αν είπα κάτι, θυμάμαι μόνο πως η ψυχή μου γέμισε με αγάπη. 

Μαμά και γιος τα είχαμε καταφέρει. Κόντρα στις φοβέρες, το άγχος των τρίτων και τη συνηθισμένη για τη χώρα μας τακτική, εγώ έφτασα να αγγίξω το όνειρό μου και αυτός γεννήθηκε όσο το δυνατόν πιο κοντά στη μέρα που ο ίδιος θα είχε επιλέξει. Γεννήθηκε μετά από μια εγκυμοσύνη 41 εβδομάδων και 4 ημερών. Αν το είχαμε κάνει αλά… ελληνικά, θα είχε γεννηθεί με προγραμματισμένη καισαρική εκεί γύρω στις 38 εβδομάδες. Σχεδόν ένα μήνα πριν την ώρα του δηλαδή… 

Δεν ξέρω τι έγινε μετά… Θυμάμαι πως τον έφεραν και τον ακούμπησαν πάνω μου, ήταν τόσο όμορφος και ήρεμος… Έμοιαζε εκπληκτικά στην Αθηνά, αλλά ταυτόχρονα ήταν τόσο διαφορετικός… Είχαν όμως ακριβώς το ίδιο σημάδι στη μύτη! Του μίλησα, του είπα πως τον αγαπώ και πως χαίρομαι που είναι κοντά μου. Ύστερα χωριστήκαμε για λίγο, μέχρι να ολοκληρωθεί η καισαρική μου.

(Στο μεταξύ άρχισα να ζητάω συγγνώμη από όποιον έβρισκα γύρω μου για την τρελή μου αντίδραση, μόλις ξεκίνησε η καισαρική… Τώρα τα θυμάμαι και γελάω, αλλά τότε ήμουν κατακόκκινη από ντροπή, χεχε)

Τον ξαναείδα λίγα λεπτά αργότερα, όταν μου τον έφεραν για να τον θηλάσω πριν αποχωριστούμε για λίγο, εγώ για την ανάνηψη και αυτός για τις εξετάσεις του. Κοντά μου ο Μάνος και ο γιατρός μας, μέσα σε ένα δωμάτιο με όμορφο φωτισμό, το οποίο ξεχειλιζε από αγάπη.

Το ταξίδι της γέννησης του μικρού μας Αρχέλαου μόλις είχε ολοκληρωθεί.

Ο λόγος που μπήκα για καισαρική, δεν έχει να κάνει με το VBAC, ούτε με την προηγούμενη καισαρική μου. Είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στην κάθε μία από εμάς. Είχε να κάνει με το μωρό και το λώρο του. Όσο και να προγραμματίζεις κάτι, η ζωή έχει πάντα τα δικά της σχέδια. Είναι απρόβλεπτη, για αυτό ίσως είναι και όμορφη.

Μπορεί να μην έπιασα το λιμάνι που είχα αρχικά στο μυαλό, όμως το ταξίδι ήταν μαγικό και έντονο και θα το θυμάμαι πάντα με αγάπη και συγκίνηση (ακόμα δακρύζω κάθε φορά που φέρνω τις εικόνες στο μυαλό μου). Σημασία έχει άλλωστε το ταξίδι και όχι τόσο ο προορισμός… Έτσι δεν λένε;

Ο γιατρός που με συνόδευσε στην τελική διαδρομή είναι ο κ. Λάμπρος Γιαννίκος. Ξέρω ότι είναι πολύ χαμηλών τόνων, όμως δεν μπορώ να μην τον ευχαριστήσω δημοσίως για όλα όσα έκανε για το μωρό μου και εμένα, για τη γαλήνη που προσέφερε στην ψυχή μου, τη σιγουριά, αλλά και το πόσο ηρέμησε τον Μάνο μου και που στάθηκε τόσο όμορφα και διακριτικά στο πλευρό μας όλες αυτές τις έντονες μέρες.

Τον ευχαριστώ που με έκανε να πιστέψω ξανά στο στόχο μου και να μη φοβηθώ και που έκανε ακόμα και την καισαρική μου να μοιάζει σαν μια απόλυτα φυσιολογική διαδικασία. Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ! Θα έκανα τα πάντα για να τον είχα γνωρίσει νωρίτερα.

Ευχαριστώ τον Μάνο μου που με άκουσε προσεκτικά και που κατάφερε να μπει στα παπούτσια μου και να καταλάβει πού στο καλό επιδίωκα να πάω… Που ήταν δίπλα μου από την αρχή μέχρι το τέλος… Που μου αποδεικνύει καθημερινά τους λόγους που τον ερωτεύτηκα και τον αγάπησα.

Ευχαριστώ το Αθηνάκι μου, το πρώτο μου παιδάκι, για όλη την τρυφερή συντροφιά που μου έκανε τους 10 (χα!) μήνες που περιμέναμε το νινί να γεννηθεί. Η Αθηνά είναι ο λόγος που θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος, ο λόγος που αισθάνομαι την ανάγκη να αλλάξω τον κόσμο… Η πρώτη και η τελευταία μου σκέψη κάθε μέρα. Εύχομαι να είναι ευτυχισμένη κοντά στο μικρό της αδερφούλη!

Ευχαριστώ όλους τους φίλους και τους συγγενείς, αλλά και όλους εσάς που χωρίς καν να μας ξέρετε προσωπικά ήσασταν κοντά μας με ευχές, προσευχές, δώρα και αγάπη. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο σημαντική ήταν για εμένα όλη αυτή η ενέργεια που λάμβανα. Ειδικά οι υπέροχες μαμάδες μου..! Οι φοβερές Ελληνίδες Μαμάδες! Οι αγαπημένες μου φίλες, κοντινές και διαδικτιακές! Αλλά και τα κορίτσια του group VBAC – Φυσιολογικός τοκετός μετά από καισαρική, χάρη στις οποίες έκανα έστω και τελευταία στιγμή τη στροφή. Να είστε όλοι σας καλά!

Φυσικά τη μαμά μου που πέρασε μαζί μας όλη την αγωνία και ας μην μπορούσε να με καταλάβει 100%!

Τέλος, ευχαριστώ το μαιευτήριο ΓΑΙΑ και το υπέροχο προσωπικό του για τις μέρες που περάσαμε κοντά τους. Και ένα εξτρα ευχαριστώ στον κ. Γιώργο Παπαιωάννου, κοντά στον οποίο κάναμε τους τελευταίοιυς μας υπερηχους και έβαλε και αυτός το χεράκι του για τη βελτίωση της ψυχικής μας ηρεμίας (επιτέλους! Καταλάβαμε τι ακριβώς βλέπαμε στον υπέρηχο)!

Η ιστοριούλα αυτή είναι αφιερωμένη στα δυο παιδακια μου, την Αθηνά και τον Αρχέλαο (γεννημένα το 2010 και το 2012 αντίστοιχα) Τους εύχομαι όση… εξέλιξη και αν ζήσουν, να μην ξεχνούν ποτέ τη φύση τους. Και να τολμούν να ακούν την καρδιά και το ένστικτό τους. Να μην επαναπαύονται ποτέ.

Την αφιερώνω όμως και σε όλες τις γυναίκες εκεί έξω, μαμάδες, μέλλουσες μαμάδες και κάποια-στιγμή-θα-γινουν-και-αυτές μαμάδες. Το σώμα σας είναι δικό σας, κορίτσια… Φροντίστε να επιλέγετε ανθρώπους που θα το σεβαστούν όσο το σέβεστε εσείς οι ίδιες.

Μου πήρε 3 μέρες να καταφέρω να γράψω όλες αυτές τις γραμμές και πάλι νιώθω ότι δεν είπα ούτε τα μισά. Κάθε φορά που έγραφα, κάθε φορά που τα ξαναδιάβαζα, κάθε φορά που τα σκεφτόμουν, δάκρυζα από συγκινηση.

Νομίζω όμως ότι κάτι έκανα…

Αυτή ήταν η ιστορία μας.

Μια πολύ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ιστορία με ένα πολύ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ τέλος.

Ολίβια