Η πρώτη φορά
Οι περισσότερες γυναίκες -θεωρητικά- δακρύζουν μόλις βλέπουν το μωρό τους για πρώτη φορά.
Εγώ ήμουν διαφορετική περίπτωση και ας ήμουν πριν σίγουρη ότι μόλις την πρωτοαντίκρυζα θα έμπηγα τα κλάματα. Όταν πρωτοαντίκρυσα το μικρουλίνι μωράκι μας, νομίζω ότι αισθάνθηκα μία μίξη φόβου, έκπληξης και χαράς ταυτόχρονα. Μου την έφεραν πάνω από το κεφάλι μου και το μόνο που πρόσεξα ήταν δυο ΤΕΡΑΣΤΙΑ μάτια να με κοιτούν τόσο έντονα (ok, δεν κοιτούσε εμένα αλλά γενικά ότι είχε μπροστά της, αφού τα νεογέννητα δεν φημίζονται για την όρασή τους) που κατά βάση τρόμαξα.
Σκέφτηκα ότι αυτό το πλασματάκι ήταν πριν λίγα λεπτά μέσα μου και τώρα ήταν έξω και μου φάνηκε πολυυυυύ περίεργο, ενώ ήταν… η πιο φυσική εξέλιξη. Δεν έμοιαζε με το μωρό που είχα φανταστεί (μεταξύ μας αυτό που είχα φανταστεί δεν ήταν η εικόνα ενός νεογέννητου, αλλά ενός μωρού τουλάχιστον 3 μηνών χαχα!), δεν μου θύμιζε αρχικά ούτε εμένα, ούτε τον άντρα μου (χαχα, δεν είδα σωστά!), αλλά ήξερα ότι είναι δικό μας, είναι το μωρό μας και ότι δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό. Ήταν ένα περίεργο συναίσθημα. Βασικά ήμουν αμήχανη. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Ειδικά με τόσο κόσμο στην ίδια αίθουσα και με τα χέρια τίγκα στους ορούς.
Ποσο δικιο εχεις!!την πρωτη μου κορη δεν την ειδα,γιατι γεννησα με ολικη ναρκωση...αλλα στη δευτερη εκλαψα!!!εκλαψα απο ανακουφιση,που τα καταφεραμε!!!πιο πολυ κλαιω τωρα,οταν τις χαζευω,οταν κοιμουνται ετσι γαληνια!!!!
Μόλις με έβαλαν στο χειρουργείο για την καισαρική ανυπομονούσα να τον δω.Να δω πώς είναι το φασολάκι που χτυπούσε στη κοιλιά μου.Και σαν άκουσα το κλάμα του,εγώ που έλεγα ότι δε θα γίνω ρεζίλι με το να κλάψω,άρχισα να κλαίω ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ χωρίς να μπορώ να το ελέγξω.Η πιο μαγική στιγμή της ζωής μου!
Eπειδη στην εγκυμ μου,εκανα διαβητη κυησεως,γεννησα τεταρτη κ ειδα τον γιο μου την Πεμπτη το απογευμα για 10 λεπτα...Καισαρικη βλεπετε!Τον ειχαν στα προωρα κ τον παρακολουθουσαν μην κανει υπογλυκαιμιες...Ο αντρας μου παρακαλεσε κ μου τον εφεραν για να δω την φατσουλα του!Τον κοιταζα κ σκεφτομουν πως,αποκλειεται να εκανα εγω αυτο το θαυμα!Τον εβρισκα τελειο,ανωτερο μου,χωρις ψεγαδι!Εννοειται οτι συγκινηθηκα κ εκλαψα,ακομα κλαιω οταν τραγουδαμε κ χορευουμε κ ας ειναι τωρα 3 ετων!!!Τον ειχα αγαπησει απο εμβρυο,αλλα οταν με κοιταξε πρωτη φορα με τις ματαρες του,τον λατρεψα!Απλα,δεν περιγραφεται!!!
Ούτε εγώ έκλαψα,έκλαιγαν οι άλλοι για μένα!Ήμουν πόση ώρα στην ανάνηψη,που δεν ήξερα τί γινόταν.Το βράδυ όμως,και την επόμενη μέρα,όταν άπλωσα το δάχτυλό μου στην κούνια της και εκείνη κόλλησε το δικό της στο δικό μου δε φαντάζεσαι τί έπαθα!Έκλαιγα ασταμάτητα!Η μαμά μου με έβλεπε αλλά δεν έλεγε τίποτα,φοβήθηκε το μάτι της!
τρομοκρατημενη ημουν.περιμενα πως θα κλαψει αμεσως,μα δεν το κανε,ετσι κ γω εκλεισα τα ματια μου κ δεν τον ειδα......επισης οταν με τον φερανε μετα απο 5 λεπτα(αιωνιοτητα με φανηκε)με ρωταει ο παιδιατρος αν θελω να τον θηλασω κ η δικη μου απαντηση ηταν....τωρα;;;οποτε με τον πηρε κ τον ξαναδα μετα απο 5 ωρες οπου κ τον θηλασα.ποσο μετανιωνω για αυτες τις στιγμες ;-(
Κι εγω δεν εκλαψα τη στιγμη που γεννησα, γιατι μετα απο εναν δυσκολο τοκετο - ο γιος μου ερχοταν με μετωπικη προβολη και οι σφυγμοι ειχαν πιασει πατο - το μωρο μου εκανε 5 ολοκληρα λεπτα να κλαψει, τα οποια εμενα μου φανηκαν 5 αιωνες. Βεβαια του χορηγηθηκε αμεσως οξυγονο κι ολα εν τελει πηγαν καλα.... δοξα τω Θεω! Οταν μου τον εδωσαν μιση ωρα αργοτερα, το μονο που ενιωθα ακομα ηταν πανικος και αγωνια να ειναι καλα. Τον πηραν παλι τοσο γρηγορα που δεν προλαβα να νιωσω τιποτα αλλο. Εκλαψα τελικα, οταν 4 ωρες αργοτερα μου τον εφεραν στο δωματιο, αφου βγηκε απο τη θερμοκοιτιδα....!
εγω μαλλον παρα ειμαι αναισθητη.δεν εκλαψα ουτε στην γεννα ουτε μετα.ειχα τοσα προβληματα με τα πεθερικα μου, τα οποια δεν με ηθελαν,και μου το εδειχναν με καθε τροπο,που δεν με αφηναν να χαρω τετοιου ειδους στιγμες.αφου το πρωτο μου παιδι ειναι κοριτσι και επειδη ηθελαν αγορι,για να συνεχισει το ονομα του πεθερου μου,σχεδον με εκαναν να νιωθω ασχημα,οτι ειμαι μια αχρηστη που δεν μπορω ουτε ενα γιο να γεννησω.θυμαμαι οταν εμαθα το φυλο του παιδιου οτι ο αντρας μου απεφευγε να τους το πει και στην αρχη δεν ειχα καταλαβει το γιατι.στην πορεια το καταλαβα απο τις μπηχτες ποιος ηταν ο λογος.αφου να σκεφτειται οτι εκεινη την περιοδο γεννησε η σκυλιτσα της πεθερας μου και εκανε αρσενικα σκυλακια και μου λεει:"ειδες;ακομα και η σκυλιτσα ειναι αγορομανα" οπως και αυτη που ειχε δυο γιους.με εκαναν να νιωθω χαλια ακομα και μετα που γεννηθηκε η μικρη.εκλαιγα αλλα οχι απο συγκινηση.απο τα νευρα μου και την στεναχωρια που μου προκαλουσαν κυριως.οι μονες φορες που εχω κλαψει εκτοτε ειναι οταν ειναι αρρωστα και τα βλεπω να υποφερουν.εκει δεν αντεχω και ξεσπαω...
Όχι απλά δεν έκλαψα, άλλα μόλις βγήκε το μωρό από μέσα μου άρχισα να βρίζω με κάτι απίστευτα νεύρα...δεν ξέρω ακόμα γιατί...ίσως γιατί δεν είχα βγάλει άχνα καθ'όλη τη διάρκεια του τοκετού (ούτε κιχ) και μου βγήκε όλη η κούραση και η ταλαιπωρία μόλις βγήκε το μωρό...Είχα θέματα γενικώς εκείνη την περίοδο και με την κατάθλιψη κι όλα αυτά, αργήσα να νιώσω πράγματα (ένα από τα πράγματα που συμβαίνουν όταν έχεις κατάθλιψη , κι αυτό το ξέρουν όσες έχουν περάσει κάτι παρόμοιο, είναι η αδύναμία να νιώσεις οποιοδήποτε συναίσθημα). Εύχομαι και ελπίζω στο δεύτερο μωρό μου όταν με το καλό έρθει να είναι τα πράγματα εντελώς διαφορετικά. (Στον ανηψιό μου πάντως, χρόνια μετά, πλάνταξα στο κλάμα...)
Μια απο τα ίδια Ολίβια!!! Κ έλεγα πως ήμουν η Μονη π τον κοιτουσα σαν εξωγηινο...
>νομίζω πως δάκρυσα, χωρίς να είμαι σίγουρη, γιατί η αγωνία να γεννηθεί γερός ήταν πολύ μεγάλη, λόγω των προβλημάτων που είχα σε όλη την εγκυμοσύνη (εμπειρία 61) όπου δεν ξέραμε αν θα είναι "εντάξει" και βέβαια το ξαφνικό και πρόωρο. Το δεύτερο σοκ ήταν όταν με ρώτησε η νεογνολόγος ποιον έχουμε στην οικογένεια τόσο ξανθό!!! ομολογώ για μερικά δεύτερα τρόμαξα, αλλά μετά θυμήθηκα ότι ο σύντροφος μου μέχρι τα 5 του ήταν ξανθός .... μετά άλλαξε. Έπειτα από αυτό περάσανε 36 ατέλειωτες ώρες μέχρι να μπορέσω να πάω στη ΜΕΝΝ να τον δω!!! εκεί λύγισα και τρόμαξα!!! βλέπετε στις φωτογραφίες που μου έδειξε ο Χάρης είχε κάνει zoom και το μωρό που μου λέγανε οι νοσοκόμες ότι ήταν το δικό μου ήταν πάρα πολύ μικρό 1.800, καλώδια, σωληνάκια, ορούς ... μου ζητούσαν να του μιλήσω για να με ακούσει και δεν έβγαινε φωνή, αλλά ήταν τόσο όμορφος ο Ξανθομπούμπουρας μου!!!!! ε μετά από λίγο η πίεση έφτασε 17 νομίζω, δεν ξέρανε τι να με κάνουν ... και τώρα τα θυμάμαι και δακρύζω ....
>ΕΓΩ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΣΑ ΔΕΝ ΕΚΛΑΨΑ.ΗΜΟΥΝ ΑΠΛΑ ΣΥΓΚΙΝΗΜΕΝΗ ΣΟΚΑΡΙΣΜΕΝΗ,ΛΕΣ Κ ΕΒΛΕΠΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ Κ ΟΧΙ ΕΓΩ.ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΙΠΑ ΑΧ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ Κ ΕΣΥ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΤΑ ΙΔΙΑ.ΓΕΝΙΚΑ ΟΜΩΣ ΗΜΟΥΝ ΠΟΛΥ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΠΟΥ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ.Η ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΜΕ ΡΩΤΟΥΣΕ ΑΝ ΕΚΛΑΨΑ Κ ΓΕΝΙΚΑ ΟΛΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΜΕΝΑ.ΟΤΑΝ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΠΙΤΙ Η ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΣΗΚΩΣΕ ΠΟΛΥ ΙΚΤΕΡΟ Κ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ.ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΦΕΡΝΑΝ ΝΑ ΤΗΝ ΘΗΛΑΣΩ Κ ΟΤΑΝ ΑΝΟΙΓΕ Η ΠΟΡΤΑ Κ ΕΦΕΡΝΑΝ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΤΑ ΜΩΡΑ ΤΟΥΣ ΕΓΩ ΕΦΕΥΓΑ Κ ΠΛΑΝΤΑΖΑ ΣΤΟ ΚΛΑΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΒΛΕΠΑ.ΟΤΑΝ ΠΗΓΑ ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ ΣΤΗΝ ΛΑΜΠΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΙΧΑΝ ΒΑΛΕΙ ΕΚΕΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΚΛΑΜΑ..ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ Η ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΟΤΙ ΘΑ ΚΛΑΨΕΙΣ.ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΔΕΝΕΣΕ ΜΕ ΤΟ ΠΛΑΣΜΑ ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ 13 ΜΗΝΩΝ ΣΥΓΚΙΝΟΥΜΕ ΠΟΥ ΤΗΝ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΗ Κ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙ ΜΑΜΑ...ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ...
>Εχετε μια πανεμορφη κορούλα τα πρώτα λόγια που ακουσα, μόλις βγήκε απο μεσα μου!Περίμενα με αγωνία να μου πει η παιδιατρος ότι ειναι μια χαρά και ανοιξα την αγκαλια μου και περίμενα να μου την φέρουνε! όταν την αντικρυσα, ηθελα να κλαψω αλλα με κοιτουσαν τοσο επιμονα τα δυο της ματακια που με εχασα τον κοσμο! Λες και ημουνα εγω κι αυτη...Ηταν μαγική για μενα εκεινη η στιγμη. Τωρα συγκινουμε καθε βραδυ οταν την βλεπω να κοιμαται και ευχαριστώ τον Θεο για το υπεροχο δωρο του!Αραγε θα νιωσω ετσι για το αγοράκι που περιμένω?
>Εγω δεν εκλαψα καθολου, ουτε οταν γεννησα ουτε μετα..Με το που γεννηθηκε το πρωτο που σκεφτηκα ηταν, επιτελους τελιωσε το μαρτυριο (ηταν κ 25 ωρες γεννα χωρις φαρμακα) κ οταν μου τον εδωσαν (αμεσως) σκεφτηκα πρωτον οτι ειναι πολυ μικρουλης (ηταν 3290 κ 50εκ αλλα περιμενα γιγαντα μαλλον) κ δευτερον παναγια μου ειναι ιδιος ο πατερας του...Μετα τον κοιτουσα, δεν μου ερχονταν δακρυα, δεν ενιωσα καποια ιδιαιτερη συγκινηση, απλα προσπαθουσα να συνηδειτοποιησω οτι ειχα γινει μητερα...
>καλησπέρα! επειδή γέννησα με ΦΤ χωρίς επισκληρίδιο... με το που βγήκε ένοιωσα τέτοια ανακούφιση που ουτε καν γύρισα να την δω! και οταν μου μίλησε η μαία είδα 2 τεράστια ματια να με κοιτάνε και μια φατσούλα ίδια εγω!!! σοκ! δεν εκλαψα... αλλα την επόμενη μέρα με έπιασε ένα παράπονο ! σε άσχετη στιγμή! πάντως είναι απίστευτο το συναίσθημα
>aaaaaaaaaaaaaax eklaiga me lygmous prwtwn apo thn talaiporia k meta giati ton eida gia defterolepta kai meta eklaiga gia meres panw apo thn thermokoitida tou... otan ton prwtophra aggalia den ton afhna me tipota giati fovomoun mhn mou ton paroun kai naaaaaaa pali klamata...
kai twra klaiw kathe prwi pou pernaei to sholiko...
>Γέννησα με ΦΤ! Από τη στιγμή που βγήκε ο μπέμπης από μέσα μου δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω!!! Έκλεγα 3 ώρες συνεχόμενα με λυγμούς!!!! Από χαρά βέβαια και συγκίνηση!!!!
>Αχ Πολυτίμη κι εγώ με την μυωπία είχα ένα θέμα. Σκεφτόμουν πως δεν θα το δω καθαρά και μετά δεν θα μπορώ να το αναγνωρίσω!!!!!! Εννοειται πως όλες οι μαμάδες αγαπάνε τα μωρά τους, άσχετα αν κλαίνε όταν τα πρωτοβλέπουν. Οι ορμόνες κάνουν πάρτυ εκείνη την ευλογημένη ώρα. Εγώ ήμουν απίστευτα ήρεμη με το μωρό, αλλά όποιος άλλος μου μιλούσε, ......... γινόμουν έξαλλη με το παραμικρό....... Το μωρό με χόρευε στο ταψί, αλλά αν ζητούσε ο φουκαράς ο άντρας μου ένα ποτήρι νερό, τον έτρωγε η γκρίνια......
>Εγω μετα απο τοσες ωρες και τοση κουραση,μετα απο καμοια 10αρια βεντουζιες και σπρωξιμο χωρις οφελος..μετα την τελικα καισαρικη μου τη φερανε τυλιγμενη σενα σεντονι να τη δω απο το πλαι μου αλλα μου ειχανε βγαλει τα γυαλια και λογω μυωπιας ντεν ειντα τιποτις!!
Το μονο που θυμαμαι ηταν που ρωτησα αν ολα ειναι καλα κουνησα το χερι μου να την παρουν και ζητησα απο τον φιλο πλεον (μετα απο 20 ωρες!)αναισθησιολογο να με ριξει κατι να κοιμαμαι καμοια βδομαδα!!!
Εκλαιψα και κλαιω οποτε την κοιταω και μου χαμογελαει με το καρκαριστο φαφουτικο χαμογελο της και χαιρομαι που η αγαπη μας μεγαλωνει μερα με τη μερα!Γιατι ομολογω οτι εφαγα μεγαλη ηττα στην γεννα!!
>ΜΟΛΙΣ ΤΗΝ ΕΙΔΑ, ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΜΑΥΡΑ ΜΑΤΙΑ ΗΤΑΝ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΜΟΥ. ΜΑΛΙΣΤΑ ΡΩΤΗΣΑ ΤΗ ΜΑΙΑ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ!!! ΜΕ ΤΟ ΝΑΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΠΕ, ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΦΙΛΗΣΑ ΑΡΧΙΣΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΚΛΑΙΝΕ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΟΡΙΣΩ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ... ΒΓΑΙΝΑΝΕ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΠΟΤΑΜΙ... ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ... ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 7 ΜΗΝΕΣ, ΟΤΑΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΑΚΡΥΖΩ.
>Εγώ δεν έκλαψα μόλις τον πρωτοείδα! Μου έκανε εντυπωση ότι είχε μαύρα μαλλιά,τρίχες στα αυτιά και μεγάλα νύχια και ήταν ίδιος με τον μπαμπά του!! Τώρα όμως που είναι 4 είναι ξανθομπούμπουρας και Δεν έχει πια τρίχες στα αυτιά!!!!! Και τώρα αρχίζω να συνειδητοποιώ ΠΟΣΟ πολύ αγαπάω το κανιβαλλάκι μου....μετά από 4 χρόνια!
>ΔΕΝ ΕΚΛΑΨΑ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΑΛΛΩΣΤΕ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΥΡΑΣΗ ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ ΕΠΑΘΕ ΑΠΝΟΙΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΤΟΝ ΠΗΡΑΝ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΝΕΟΓΝΩΝ ΓΙΑ ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ....ΗΘΕΛΑ ΤΟΣΟ ΝΑ ΤΟΝ ΕΙΧΑ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΜΟΥ ΤΟΝ ΠΗΡΑΝ....ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΒΕΒΑΙΑ ΑΛΛΑ ΑΝΤΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΟΤΕ!!!!!ΚΛΑΙΩ ΟΜΩΣ ΣΥΧΝΑ ΟΤΑΝ ΑΝΑΛΟΓΙΖΟΜΑΙ ΠΟΣΟ ΜΕΓΑΛΩΣΕ!!!!
>Σε όλη μου την εγκυμοσύνη φανταζόμουν την πρώτη στιγμή που θα τον πάρω στην αγκαλιά μου..μην τυχών και γίνω ρόμπα από τα αναφυλητά...Και όμως όταν τον αντίκρυσα δεν βγήκε ούτε μιά σταγόνα.Ούτε όταν μου τον έδωσαν στην αγκαλιά μου.Τότε άρχισα να σκέφτομαι οτι δεν ίσως δεν είμαι και η καλύτερη μαμά αφού στην ζωή μου κλαίω με το παραμικρό ενώ όταν γέννησα το μωράκι μου τίποτα...Και ξαφνικά έρχεται μία μαία και μου λέει οτι πρέπει να τον θηλάσω.Μόλις τον έβαλα στο στήθος με έπιασε νευρικό γέλιο...Νέο κύμα ενοχής...Μα τί αναισθησία ειναι αυτή να μην κλάψω καθόλου????
Και τότε σκύβω το κεφάλι μου και βλέπω δυο χειλάκια γύρω από το στήθος μου να ρουφούν με μανία και δυο ματάκια να με κοιτάν...Χριστέ μου αυτό είναι τελικά το νινί μου??????Τότε άνοιξαν οι βρύσες!!!!!Τρείς άνθρωποι προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν και δεν κατάφεραν τίποτα....Η πιό συγκινητίκή στιγμή της ζωής μου.....
>Εγώ με το που γεννήθηκε η μικρή, ξέσπασα, αλλά πιστεύω ότι ήταν βασικά δάκρυα ανακούφισης!! Ήταν ένα συγκλονιστικό συναίσθημα, γιατί την είδα και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω ότι βγήκε από μέσα μου, είναι δική μου, αλλά -για να είμαι ειλικρινής- ήταν σίγουρα η μεγαλύτερη στιγμή ανακούφισης, που έχω ζήσει!! Η αγάπη πάντως, και σε μένα ήρθε σιγά-σιγά, μέρα με τη μέρα, ένιωθα να την αγαπώ όλο και περ/ρο... Ώσπου έφτασα στο μη περαιτέρω!!! ΧΑΧΑΧΑ!
Μαρία, γέλασα πολύ με το μπίχλαμαν!!
mitsaki
>ego eklapsa amesos molis moy tin edosan agkalia. me ligmoys den pisteya oti to moro moy einai stin agkalia moyy.k genika tis protes meres poly klama apo xara fysika .koritsia ti na po noizo pos gia tin gynaika ayti i empeiria eiani monadikiiii.
>Εγω εκλαψα αμεσως μολις ακουσα το κλαμμα του...και οταν τον πηρα αγκαλια εκει ποια εσφιξα τα δοντια μην γινω ρομπα στους γιατρους απο τους λυγμους που θα εβγαζα! Φυσικα το κλαμμα δεν σημαινει οτι εμεις που κλαψαμε αγαπαμε περισσοτερο τα παιδια μας ! ελεος.. απλα οι ευαισθησια διαφερει απο ανθρωπο σε ανθρωπο επισης οι ορμονες της περιοδου εκεινης παιζουν ρολο και γενικα η ολη εγκυμοσινη και η περιπετεια που περναει καθε γυναικα ειναι διαφορετικη...
>Στον Βαγγέλη έκλαψα μόλις γεννήθηκε και τον άκουσα να κλαίει. Μετά, στο σπίτι, βούρκωνα όταν αποκοιμιόταν στην αγκαλιά μου και σκεφτόμουν πως αυτό το πλάσμα εξαρτάται αποκλειστικά από εμένα. Από την δική μου φροντίδα εξαρτάται όλη του η ζωή. Στην Αθηνά, οι ορμόνες είχαν χτυπήσει κόκκινο. Εκλαιγα από την ώρα που γέννησα (ή μάλλον έγινε η καισαρική) και για καμιά 15 μέρες ακόμα........συνέχεια!!!!! Μόλις μπήκαμε σπίτι, εγώ αντι να είμαι χαρούμενη, είχα σκάσει στο κλάμα!!!!! Μετά ένιωθα ενοχές που δεν ήμουν χαρούμενη (!!!) και έκλαιγα πιο πολύ !!!!! Η τελευταία φορά που ο γιός μου με έκανε να κλάψω ήταν η τελευταία μέρα στο νηπιαγωγείο. Η Αθηνά, κάθε φορά που με κοιτάει μέσα στα μάτια και μου τραγουδάει "η καλύτερη μαμά του κόσμου, είναι απ' όλες τις μανούλες η δική μου μαμα, που με παίρνει αγκαλιά και μου δίνει φιλιά....".
>εγώ κλαίω κάθε βράδυ που τον βάζω για υπνο και βλέπω αυτό το αθώο μουτράκι που δημιουργησα.Σε ευχαριστώ καλή μου Παναγία.
γέννησα με ολική νάρκωση και όταν μου τον έφεραν ήμουν σα χαζό δεν καταλάβαινα και πολλά αφού μου λεει ο αντρας μου παρε το παιδί αγκαλιά και εγώ φοβόμουνα.έκλαιγε η κουμπαρούλα μου και εγώ την κοροιδευα και γελούσα και φανταστείτε ειμαι πολύ ευαίσθητη σαν άνθρωπος.αγαπούλα μου σε ΛΑΤΡΕΥΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ
>Εγω γενικα σαν ανθρωπος εχω καμποσο εγωισμο στο θεμα κλαμα.Δεν κλαιω ευκολα και κυριως οταν υπαρχει κοσμος(ντρεπομαι και το θεωρω αδυναμια).
Μολις ειδα το μπεμπη στο χειρουργειο(καισαρικη)επαθα τετοιο σοκ που εκλαιγα και δεν μπορουσα να σταματησω(συγκινηση).Ειχα ξεχασει οτι με ειχαν ανοιχτη ακομα και με ραβαν,ειχα ξεχασει γιατρους -νοσοκομες ολα μονο ο μπεμπης υπηρχε κανεις αλλος.Εκλαιγα τοσο πολύ που μου ελεγε μια νοσηλευτρια να μου φερει κολλυριο γιατι ειχαν πριστει τα ματια!!!!Και στην ανανηψη μετα που τον σκεφτομουν να παλι κλαμα χαχαχαχα!!
>Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Τόσο καιρό έψαχνα να βρω την κατάλληλη λέξη για να περιγράψω το πως ένιωσα μόλις την είδα. Ναι αισθάνθηκα μεγάλη αμηχανία. Την λάτρεψα με τον καιρό και τώρα δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτή. Ευτυχώς δεν είμαι η μόνη που δεν έκλαψε όταν πρωτοείδε το μωρό της!!!!! Φιλάκια...
>καλησπέρα κ από μένα. Εκείνη την στιγμή όχι δεν έκλαψα, αλλά ήθελα να κλάψω τις επόμενες 2 ώρες και επειδή όλο κάποιοι μπάινανε στο δωμάτιο και ντρεπόμουνα, το κρατούσα μέσα μου
Όπως λες και εσύ, όταν έμεινα μόνη μου, πλάνταξα.... αφού θα σκαγα στο τέλος
Μόλις πρωτοείδα το μωρό, το κοιτούσα με μια απορία, το εξερευνούσα. Τι είναι αυτό τώρα? οδηγίες έχει? το off για όταν κλαίει που είναι?
πλάκα κάνω άλλα ήμουν πολύ σοκαρισμένη
>Ούτε εγώ έκλαψα στο πρώτο - μάλιστα καθώς ήμουν στο δωμάτιο ωδινών, στην αίθουσα τοκετου γέννησε μιά άλλη γυναίκα και έκλαψα μόλις άκουσα το κλάμα του μωρού της, τρεις ώρες περίπου πριν γεννήσω εγώ... Αλλά στο δικό μου τίποτα... Ειδικά στο πρώτο, ήμουν και ταλαιπωρημένη, είχα χάσει κ πολύ αίμα, και όταν μου το φέρανε στο δωμάτιο πάτησα τα κλάματα από στεναχώρια διότι δεν μπορούσα να το κρατήσω στην αγκαλιά μου, ήμουν πολύ αδύναμη κ νόμιζα ότι θα το ρίξω κάτω..
Στο δεύτερο ομολογώ ότι συγκινήθηκα περισσότερο. Έκλαψα όμως όταν κατάφερα επιτέλους να το θηλάσω, και το έβλαπα να ρουφάει το γαλατακι από το στήθος μου... Ακόμα το θυμάμαι κ συγκινούμαι..
>Η πρώτη φορά που είδα την κόρη μου ήταν μόλις είχα συνέλθει από γενική αναισθησία λόγω εσπευσμένης καισαρικής.Όχι,δεν έκλαψα,ένιωσα αμήχανα,σκέφτηκα "αυτό το ζαρωμένο πλασματάκι πριν λίγο με κλώτσαγε από μέσα και τώρα έχει κουρνιάσει στην αγκαλιά μου,είναι δικό μου,σε ποιον μοιάζει άραγε???" (γιατί δε φόραγα και τα γυαλιά μου!!).Ούτε μετά έκλαψα,ήμουν πολύ ευτυχισμένη και το χαμόγελο είχε κολλήσει στα χείλια και τα μάτια μου!
>ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ.ΕΓΩ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ 2 ΓΕΝΕΣ ΕΧΩ ΒΑΛΑΝΤΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΛΑΜΑ.ΤΕΛΙΚΑ Η ΑΜΕΣΩΣ Η ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΙΜΑΣΤΕ....ΤΡΥΦΕΡΕΣ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΤΕΣ.ΦΙΛΙΑ
>ΑΧ ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ.ΟΧΙ ΑΠΛΟΣ ΕΚΛΑΨΑ......ΒΑΛΑΝΤΩΣΑ ΣΤΟ ΚΛΑΜΑ
>Και εγώ ήμουν πολύ αμήχανη. Οταν μου την έδειξαν την κοίταζα σαν το χάνο.
Δάκρυσα από χαρά δύο μέρες μετά όταν κατάφερε για πρώτη φορά να θηλάσει.
Σίγουρα η πιο ευτυχισμένη μέρα δεν ήταν αυτή του τοκετού αλλά κάθε μέρα από τότε νιώθω πιο ευτυχισμένη από την προηγούμενη.
Εχθές διάβαζαμε ένα παραμύθι με τον Μπομπ Σφουγγαράκη και η μικρή έλεγε Μπομπ μαμ, Μπομπ νάνι κ.α. και εγώ αισθανόμουν τόσο περήφανη που το μωρό μου είναι τόσο μα τόσο έξυπνο. (έχω επίγνωση της πραγματικότητας, μη βαράτε)
>Μπα μάλλον μουδιασμένη ήμουν. Τον περιεργαζόμουν, είχε και το εξώγκομα στο κεφάλι από τη βεντούζα, έκλαιγε χωρίς σταματημό οπότε που να προλάβω να κλάψω. Απλά το κοιτούσα και το φίλησα στο μέτωπο (μη με βρίσετε αλλά πεταχτά γιατί ήταν μες το αμνιακό υγρό και ήταν μπίχλαμαν).
Έκλαψα όμως την άλλη μέρα όταν τον είδα να κλαίει μες τη θερμοκοιτίδα και όταν του ψιθύρισα και του έδωσα το χέρι μου, σταμάτησε. Με μάλωσε όμως ο γιατρός και σταμάτησα μαχαίρι. Ούτε να εκτονωθώ δε μ'αφησε ο βλάκας.
Ούτε και μένα ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου. Αντιθέτως ήταν από τις χειρότερες γιατί μου το πήραν αμέσως. Αυτές οι μέρες στο μαιευτήριο ήταν οι χειροτερες θα έλεγα. Μετά το απόλαυσα και το απολαμβάνω...
>για μενα ηταν μοναδικη και καθε μερα μαζι τησ ειναι ξεχωριστη!!!
>Δεν έκλαψα μετά τη γέννα,όχι...έκλαψα λιγη ώρα μετά,όταν την θήλασα πρώτη φορά. Κι από τότε, άπειρες φορές οσο την ζω μέρα με τη μέρα και την βλέπω να μεγαλώνει βήμα βήμα...
>Εγώ βούρκωσα όταν είδα πρώτη φορά τα διδυμάκια μου!
Εκεί που έκλαψα με λυγμούς ήταν τα είδα ξανά μετά από 4 ημέρες στην ΜΕΝΝ τρυπημένα με ορούς παντού και διασωληνομένα.Αυτά όμως ήταν δάκρυα στενοχώριας παρά ευτυχίας που έκανα αυτά τα 2 πλασματάκια.Αφού ήρθαν στο σπίτι μας και τα 2 μου παιδιά κάποια στιγμή κοιτάζοντάς τα μέσα στις καλαθούνες τους κατάλαβα πως έγινα μανούλα και τότε έκλαψα από ευτυχία!
>Αχχχχ τι μου θύμησες τώρα!!!
Εγώ βούρκωσα όταν τα είδα για πρώτη φορά μετά την γέννα αλλά μέχρι εκεί!
Έκλαψα με λυγμούς όταν τα ξαναείδα μετά την γέννα στην ΜΕΝΝ,τρυπιμένα παντού,και διασωληνομένα. Εκεί δεν μπορούσα να συνέρθω με τίποτα!
>εκλαιγα ασταματητα με αναφιλητα..αλλα μαλλον εφταιγαν οι ορμονες...το οτι εγινα μαμα το συνηδειτοποιήσα πολυ αργοτερα...οταν πηγα σπιτι..ισως και πιο αργα...ειχα κολλησει με τον εαυτο μου...τωρα πια υπαρχει μονο το τσουρεκακι μου!
>Εγώ στο πρώτο μου παιδί δεν ένιωσα και πολλά, γιατί δεν μου το δώσανε αγκαλιά, το πήραν αμέσως για θερμοκοιτίδα, ενώ στο δεύτερο .... όταν μου την φέρανε δίπλα μου (γιατί γέννησα με καισαρική)βούρκωσα τόσο πολύ από χαρά και ευτυχία....
>εγω και στα δυο εκλαψα αμεσως!!!ειδικα στο πρωτο με λυγμους, αφου με ρωταγε η μαια εαν εχει συμβει κατι. στο δευτερο εκλαιγα αλλα ποιο συγκρατημενα γιατι ειχα παλι την ιδια μαια!!!μη με περασει και για τρελλη!!!:))))
>Τι ωραίο! Θα μπορούσα να το υπέγραφα το κείμενό σου, τέτοια αντιστοιχία υπάρχει με τα δικά μου συανισθήματα εκείνη τη στιγμή...Εχω διαπιστώσει κι άλλες φορές ότι στις μεγάλες στιγμές της ζωής νιώθω πρώτα ένα, ας πούμε, "συναισθηματικό μούδιασμα" και λίγο αργότερα έρχεται το αληθινό συναίσθημα και με χτυπάει σαν κεραυνός!
Anyway, όπως κι αν το περιγράψει κανείς, οι στιγμές αυτές είναι "όλα τα λεφτά"! Διαχωρίζεις τη ζωή σου στο πριν και μετά απ΄ αυτό...
>επαθα ακριβως ατο που περιγραφεις, την κοιτουσα και δεν μπορουσα να πιστεψω οτι αυτο το μωβ πλασματακι ηταν η αγαπημενη μου κορουλααααα