μαμά Σύλβια
Είμαι και γω μια μαμά, που ένα χρόνο μετά τη γέννηση της κόρης μου είπα να σας γράψω και τη δική μου ιστορία.
Ας τα πάρω απο την αρχή γιατί είναι πολλά αυτά που θέλω να μοιραστώ μαζί σας.
Απο τα 14 μου έχω ρευματοειδή αρθρίτιδα (για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ενα αυτοάνοσο νόσημα που δημιουργεί φλεγμονές στις αρθρώσεις και τις φθείρει τόσο πολύ που τα κόκκαλα ακουμπούν μεταξύ τους και τρίβονται προκαλώντας πολύ πόνο σε κάθε κίνηση και μη). Απο τότε μέχρι σήμερα έχω κάνει ολική αρθροπλαστική και στα δύο γόνατα (αλλαγή δηλαδή όλης της άρθρωσης με μόσχευμα απο τιτάνιο) -χτυπάω και στα αεροδρόμια- εχω κάνει αλλα δυο χειρουργεία στους καρπούς μου γιατί έσπασαν κάποιοι τένοντες απο τις χρόνιες φλεγμονές και αλλα δυο στα πέλματα για αφαίρεση κεφαλών (ειναι τα κοκκαλάκια στην πατούσα στο «μαξιλαράκι» όπως λέμε, εκει που πονάτε μετά απο ώρες πάνω σε τακούνια; Ε αυτά τα άτιμα είχαν βγεί τόσο έξω που πάταγα πάνω στα κόκκαλα αντί για τα μαξιλαράκια, με φοβερό πόνο και φυσικά μόνο με αθλητικά).
Μέσα σ’ αυτές τις δυσκολίες γνώρισα τον άντρα της ζωής μου και καταλάβα αμέσως οτι θα φτιάχναμε μια όμορφη οικογένεια!
Όταν παντρευτήκαμε με τον άντρα μου και θέλοντας σχετικά γρήγορα παιδάκι, σταμάτησα τη θεραπεία μου γιατί ο γιατρός με ενημέρωσε οτι χρειάζεται τουλάχιστον 5-6 μήνες κενό για να καθαρίσει ο οργανισμός απο τα συγκεκριμένα φάρμακα για να μην υπάρχει κίνδυνος για τερατογέννηση. Εκεί ήρθε στη ζωή μου η κορτιζόνη, η μόνη που δεν έβλαπτε σε περίπτωση εγκυμοσύνης και μπορούσε να με κρατάει σε ένα ανεκτό επίπεδο. Δυστυχώς επειδή προέκυψαν κάποια απο τα χειρουργεία που έγραψα πιο πρίν αρχίσαμε τις προσπάθειες για μωρό μετά απο 2 χρόνια (βάλε κιλά με τις κορτιζόνες, βγάλε κιλά…).
Ευτυχώς σε αυτόν το τομέα ήμουν τυχερή και η υψηλή β’ χοριακή ήρθε με την 3η προσπάθεια. Δεν έχω παράπονο, είχα μια πολυ καλή εγκυμοσύνη. Λόγω ιστορικού, φυσικά και έκανα αμνυοπαρακέντηση (δεν είναι τα αυτοάνοσα κληρονομικά), αλλα φοβόμουν πολυ με τα φάρμακα που έχω πάρει τόσα χρόνια, παρόλο που η αυχενική ήταν πολυ καλή. Όλα πήγαν καλά και η εγκυμοσύνη μου κύλησε τέλεια.
Το μωράκι μεγάλωνε και ευτυχώς η υγεία μου δεν επιβαρύνθηκε.
Με ΠΗΤ 5/12/11 μπήκα για καισαρική στις 24/11/11. Οι λόγοι της καισαρικής; Καθαρά δικοί μου, οι μόνες αρθρώσεις μου που δεν είχαν πρόβλημα ήταν οι ώμοι και τα ισχία μου. Και μόνο με το φόβο ότι υπάρχει έστω και μια μικρή πιθανότητα περνώντας το μωρό απο τη λεκάνη να δημιουργηθεί πρόβλημα στα ισχία μου, δεν ήθελα να το ρισκάρω με τίποτα -και ας με κατηγορήσουν κάποιες. Και ένας δεύτερος λόγος είναι η οικειότητά μου με τα χειρουργεία, καλώς ή κακώς αισθάνομαι πολυ άνετα με ένα χειρουργείο (στεναχωριέμαι πολύ όταν διαβάζω για τις μαμάδες που ήθελαν φυσιολογικό τοκετό και κατέληξαν σε καισαρική τρομοκρατημένες, είναι σίγουρα απο τα πιο άσχημα συναισθήματα εκείνη τη κρίσιμη ώρα, για μένα είναι σα να πηγαίνω για καφέ, τόσο απλό, τόσο καθημερινό, μακάρι να μπορούσα να τους μεταδώσω την ηρεμία που ένιωθα).
Μια πολυ ωραία καισαρική λοιπόν με επισκληρίδιο (μετά απο δυο προσπάθειες) και ένα υγιέστατο μωρό στα χέρια μου.
Πολλές λέτε τι όμορφα που ήταν τα μωρά σας όταν γεννήθηκαν… Ε καμία σχέση, η πρώτη μου σκέψη ήταν πωπω, τι άσχημο παιδί που έκανα (φυσικά είχε ακουστεί το κλάμα της πρίν ακόμα βγεί ολόκληρη απο τη κοιλιά μου).
Μια μέρα πρίν φύγουμε η μικρή παρουσίασε ίκτερο, ήταν μεσημέρι που μας είπαν οτι έχει τόσο που μπορεί και να μην την πάρουμε μαζί μας την επόμενη μέρα. Ο άντρας μου κι γω είμαστε υποστηρικτές της ομοιοπαθητικής (χωρίς ακρότητες), έτσι είχαμε το χαπάκι που μας είχε δώσει ο γιατρός μας για τον ίκτερο νεογνού, της το δώσαμε και περιμέναμε.
Η παιδίατρος που πέρασε μας είπε οτι το μωρό θα κάτσει στη λάμπα και δεν κάνει να το ταίζω (στεναχώρια εγω, κλάμα..) και οτι θα είναι ευχαριστημένη έστω κι αν ο ίκτερος παραμείνει σταθερός (γιατι αναμενόταν να ανέβει). Κατά το απόγευμα μας ενημέρωσαν οτι έπεσε λίγο αλλα θα δούμε πάλι το πρωί για να αποφασίσουν αν θα βγεί κανονικά.
Ευτυχώς όλα καλά και βρεθήκαμε με ενα νινί στο σπίτι μας. Ο πρώτος καιρός ειναι γνωστός για όλες μας, ξενύχτι τρελό, θηλασμός, κλάματα, λίγα νεύρα…κτλ. Ολα όμως ήταν τέλεια!
Μέχρι που όταν έκλεισε ο δεύτερος μήνας η μπέμπα μου παρουσίασε ατοπική δερματίτιδα. Η «ειδική» παιδοδερματολόγος, πασίγνωστη αλλα απαράδεκτη σαν άνθρωπος, είχε σα μόνη λύση την κορτιζόνη. Φυσικά μου γύρισε το μάτι να πλακώσω ένα μωράκι 2 μηνών με κορτιζόνη. Ο άντρας μου συμφωνούσε και ακολουθήσαμε τον δύσκολο δρόμο της ομοιοπαθητικής. Η αρχή της είναι σε μια τέτοια περίπτωση να αφήσεις το πρόβλημα να ξεσπάσει και όχι να το καλύψεις με κρέμες.
Ακολούθησαν 5 μήνες κόλαση και για τους 3 μας.
Το μωρό ήθελε να ξύνεται συνέχεια, ακόμα και στον ύπνο του, όπου έμενα ξύπνια για να είμαι πάνω απο τη καλαθούνα να της κατεβάζω τα χεράκια της καθε 3-4 λεπτά που μέσα στον ύπνο της ήθελε να ξυθεί και όλη την υπόλοιπη μέρα την πέρναγα στο καναπέ αγκαλιά με το μωρό για να ελέγχω τα χέρια της, ακόμα και το τάισμα ήταν ένας απίστευτος αγώνας, βόλτα ούτε κατά διάνοια, δεν μπορούσε να κάτσει στο καρότσι χωρίς να ξύνεται. Να την αφήσω κάτω να παίξει… με τίποτα. Την ξάπλωνα στο κρεββάτι μας ανάσκελα στο «γυμναστήριο» και καθόμουν απο πάνω της. Είχα φυσικά 20 ζευγάρια γάντια, αλλάζαμε 5-6 την ημέρα αλλα και με αυτά μάτωνε το πρόσωπό της αν ξέφευγε της προσοχής μου και ξυνόταν. Μιλάμε για ένα προσωπάκι εντελώς παραμορφωμένο, γεμάτο κυψέλες με υγρό που μύριζαν φοβερά, ακόμα και στο κεφάλι της είχε.
Εγώ στο μεταξύ είχα πλακωθεί στη κορτιζόνη γιατί η νόσος μου είχε έξαρση και ήθελα να συνεχίσω το θηλασμό (τον οποίο εγκατέλειψα στους 4 μήνες, αφου έφτασα στο σημείο να μη μπορώ να κρατήσω ούτε το μπιμπερό απο τους πόνους στα χέρια μου). Η βελτίωση της μπέμπας ηταν αργή, μήνα με το μήνα αλλα σταθερή και για μένα ατελείωτη…. Μέχρι που τώρα πια έχει σχεδόν απαλλαγεί απο την ατοπική δερματίτιδα (που λένε όλοι οτι είναι χρόνια πάθηση και φεύγει στο μεγαλύτερο ποσοστό της στην ενήλικη ζωή). Συνεχίζουμε την ομοιοπαθητική και χρησιμοποιούμε την πιο ήπια κρέμα (την βάζουν στα μωρά και για τα κουνουπάκια), ελάχιστες φορές.
Εκείνο το «άσχημο» μωρό έχει γίνει τέτοιο κουκλί που μας σταματάνε συνέχεια στο δρόμο για να τη δούν, να την χαζέψουν και να της μιλήσουν. Είναι ένα υπέροχο, ήρεμο και γλυκό μωρό που χαμογελάει συνέχεια!!!!
Θέλω πολύ ενα δεύτερο κοριτσάκι παρόλο που οι αγκώνες και οι καρποί μου χειροτέρεψαν και παρουσίασαν πρόβλημα και οι ώμοι μου. Η επιθυμία μου είναι τόσο μεγάλη που νομιζώ οτι μπορώ να τα καταφέρω! Τουλάχιστον έμειναν τα ισχία… άρα καλά είμαι! Ας ελπίσω οτι θα μπορέσω να σταθώ σωστή μαμά για το ή τα παιδιά μου και να μπορέσω να τα βοηθήσω τόσο πολύ όσο η δική μου μαμά! Νομίζω οτι έχω κάνει ο,τι καλύτερο μπορώ για το παιδί μου (με το θηλασμό, όσο κι αν κράτησε και την μη χρόνια χρήση της κορτιζόνης)!
Ελπίζω όλες οι μαμάδες να έχουν υγιή μωράκια και να είναι οι ίδιες υγιής για να μπορούν να ταίζουν, να αλλάζουν, να παίζουν και να σηκώνουν τα παιδιά τους αγκαλιά όσο σύχνα θέλουν! Εμένα ευτυχώς έχει το μπαμπά της που κάνει ΟΛΑ αυτά και ακόμα περισσότερα!
Ενα μεγάλο ευχαριστώ στον αντρούλη μου που μου χάρισε αυτή τη κούκλα και που μ’ αγαπάει τόσο πολύ και τη μπέμπα μας ακόμα περισσότερο, αλλα και στους γονείς μου που σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές που πέρασα με το μωρό μου ήταν και οι δύο δίπλα μου, γιατί χωρίς τη βοήθεια τους δεν θα τα είχα καταφέρει!!!
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση και συγνώμη για το μεγάλο κείμενο!
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Demetra,δεν ειναι απαραιτητο οτι καθε φορα που αρρωταινει η κορουλα σου θα ειναι και χειροτερα οι αρθρωσεις της,βεβαια ο καθε οργανισμος ειναι διαφοτερικος.Παντα να χαιρεσαι που αρρωσταινει η μικρη,ειναι ο τροπος του οργανισμου να διωξει τα μικροβια,εμενα εχει διαλυθει τοσο το ανοσοποιητικο μου που ειναι αδυνατον ο οργανισμος μου να κανει εστω και λιγο πυρετο,και δεν ειναι καλο αυτο,πιστεψε με!Τωρα για τη μεθοτρεξατη,τι να πω ρε γ*&^%$το ειναι τοσο μικρη για να παιρνει ενα τοσο βαρυ και κακο φαρμακο αλλα αν εχεις εστω και μια αμφιβολια για το γιατρο που την παρακολουθει,ψαξε κι αλλου!Κοιτα και την ομοιοπαθητικη,τα εγραψα παραπανω,ισως μπορεσει η κορουλα σου να ειναι σε μια καλη κατασταση χωρις πολλα χημικα και σκτατενια φαρμακα.Μην ξεχνας και το κολυμβυτηριο,ειναι ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ,δε φανταζεσαι ποσο θα τη βοηθησει,και τι γερες βασεις θα βαλει στο σωμα της για να μην υποφερει μετα.. κουραγιο σε μια δυσκολη πορεια αλλα ειμαι σιγουρη πως θα τα καταφερετε!
Τί να πω μαμά Σύλβια, εισαι βράχος...Η ιστορία σου με συγκλόνισε, όπως και την Angie_Kas για τους ίδιους λόγους: Η κόρη μου εμφάνισε ΝΙΑ πριν 6 μήνες, σε ηλικια 2 ετών, μας πήρε 2 μήνες να καταλήξουμε σε διάγνωση και πριν ένα μήνα χτύπησε δεύτερη άρθρωση. Τώρα είναι σε αγωγή με μεθατρεξατη. Δεν είχα σκεφτεί το ...μετά, τί θα γίνει όταν μεγαλώσει, αν θα κοπούν ποτέ τα φάρμακα...σκεφτόμουν μόνο πώς θα γίνει να είναι καλά, να μην πονάει, να μπορεί να κάνει ο,τι και τα άλλα παιδιά. Αυτές τις μέρες έχει μια ίωση με σπυρακια, χτες άρχισε και να βήχει, το βράδυ εκλαιγε κι όλας και παραπονιούνταν ότι πονάει στις αρθρώσεις... Με δεδομένο ότι τα φάρμακα αυτά ρίχνουν το ανοσοποιητικό, να περιμένω να είναι επιρρεπής σε ιωσεις; Και οι πόνοι; Θα πονάει μόνο όταν είναι σε έξαρση; Οταν περνάει κάποια άλλη ίωση ή ασθένεια; Να περιμένω ότι θα πονάει συνέχεια; .. Τί να περιμένω; :(
Συγχαρητήρια για την υπομονή σου κ την καλή σου διάθεση!! Είμαι κ εγω παθούσα απ αυτοάνοσο νόσημα σκλήρυνση κατά πλάκας απ τα 24 μου. Τώρα στα 30 μου όμως έχω κ εγώ ένα λόγο παραπάνω να θέλω να το πολεμήσω όλο αυτο(όσο κάτω κ αν με πέρνει ώρες ώρες) ένα γλύκητατο, χαμογελαστό, χαρούμενο κοριτσάκι 6 μήνων μου δίνει την πίστη να Ζήσω καλά!!!Δυστυχώς μετά την εγκυμόσυνη όπως τα περισσότερα αυτοάνοσα έχουν έξαρση κ τώρα όπως κ πριν λίγο καιρό θα αποχωριστώ το κοριτσάκι μου να μπω στο νοσοκομείο για θεραπεία!! Αυτό με πονάει πολύ περισσότερο απ όλα τα υπόλοιπα!!!Αλλά η δύναμη η δική σου κ της Angie Kas είναι μεγάλη κ ελπίζω κ εγώ να πήρα κάτι απ όλο αυτό κ να πολεμήσω κ εγώ το δικό μου θηρίο!!Η δύναμη μας σ αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάμε είναι τα παιδιά μας κ η οικόγενειες μας!!Έχω κ εγώ έναν σύζυγο μάλαμα(το στήριγμα μου σ΄ολα), μια μαμά που είναι εκεί όταν εγώ δε μπορώ κ μια αδερφή που την κάνει να γελάει όλη την ώρα κ εγώ την χαζεύω!!! Καλή δύναμη κ καλή υπομονή!!!Ελπίζω ο Θεός να σου χαρίσει ένα 2ο παιδάκι.... Νιώθω πόσο πολύ το θες γιατί έτσι πολύ το θέλω κ εγώ!!!
Angie_Kas,χαιρομαι πολυ που η κορουλα σου ειναι δυναμικη και παλευει γι'αυτο που θελει μονη της.Ειναι κριμα που δεν εχεις κολυμβητηριο,προσπαθησε να την βαλεις σε καποιο αλλο αθλημα.Την ομοιοπαθητικη μην τη φοβασαι,θα τη βοηθησει πολυ αρκει να βρεις ενα γιατρο που να ειναι μελος του ιατρικου συλλογου,ψαξτο μεσω internet!http://www.homeopathy.gr/doctors-homeopaths.php?location=thessaloniki.Δεν ξερω αν σε βολευει η Θεσσαλονικη,αν οχι μπες στο homeopathy.gr να βρεις περιοχη και γιατρο που να ειναι κοντα σου. Λιλιαν,σ'ευχαριστω πολυ για τις ευχες,πολυ θα το ηθελα να τα πουμε αλλα δεν ξερω πως... Nicky πολλες ευχες και σε σενα,να χαιρεσαι την οικογενεια σου. Iman,ευχομαι με το καλο και υπομονη,παμε για τα καλυτερα... Myrto και Katia79 σας ευχαριστω πολυ,πολυ,μου δινετε κουραγιο με τα λογια σας!να χαιρεστε τις οικογενειες σας,με υγεια και ευτυχια!Ευχομαι συντομα να σας γραψω με ενα θετικο τεστ στο χερι.ελπιζω να ειμαι τυχερη και "γρηγορη" και αυτη τη φορα!χα,χα,χα.
Υπομονη! Υπομονη! Υπομονη! απο τα 15 την εχω και εγω! δοξα το θεο επεσα σε καλη γιατρο και εχω σωσει τις αρθρωσεις μου... οι πονοι ομως.. αυτοι οι πονοι ειναι ανηποφοροι :( 2 παιδακια γεννησα εγω με φυσιολογικο τοκετο ;) και δοξα το θεο καταφερα να φυγουν και απο το μωρουδιστικο σταδιο!! Ο αντρας μου και εμενα με βοηθαει πολυ.. νομιζω οτι οικογενειες με τέτοια αυτοάνοσα για να σταθουν θελουν ΠΟΛΥ αγαπη και ανοχη ;) Αν δεις το μηνυμα θα ήθελα πολυ να συζητησουμε! Να χαιρεσαι την μπουμπου σου :)
Έκανες τόσο αγώνα για να αποκτήσεις το παιδάκι σου και συνεχίζεις να αγωνίζεσαι κοριτσάκι μου και ασχολείσαι με την καισαρικη και με τον θήλασμο που κράτησε λιγο;;;μπραβο σου που εκανες καισαρικη!ειναι δυνατον να ρισκαρες τη σωματικη σου ακεραιοτητα;το παιδι σου ποιος θα το φροντηζε μετα; είσαι αγωνίστρια κορίτσι μου και σου αξίζουν πολλα πολλα πολλα μπραβο!!!με συγκινήσες!!! Εύχομαι η ζωη σου να ειναι πολυ όμορφη και να μη σε ταλαιπωρεί το πρόβλημα της υγεία σου!!! Εύχομαι επισης το αγγελουδι σου να ειναι γερό γερό και γερο!!!!!!!κανουμε κι εμεις ομοιοπαθητικη και ειμαι πολυ ευχαριστημενη(οχι ακρότητες οπως είπες) Είσαι αξία μανούλα και εύχομαι ο καλός θεός να στα φέρει ετσι που να χαρισεις αδελφάκι στην κορούλα σου!!!
Αξιοθαυμαστη μανούλα!!! εχω κι εγω ρευματοειδη αρθρίτιδα και εκφυλιστικη οστεοαρθρίτιδα στο ενα ισχίο και καταλαβαίνω απολυτα πως νιωθεις.. περιμενω το τριτο μου παιδι με μεγαλη αισιοδοξία για το μελλον που θα επανελθουν οι πονοι, και οι δυσκολιες στην κινηση. Ευτυχως τα συμπτωματα υποχωρουν κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης και αυτο ειναι παρηγορο για μενα. Ευχομαι ο Θεός να σας εχει καλα, να σας δινει υγεια και να μεγαλωσετε την οικογενεια σας οσο εσεις θελετε..
Πόσα ΜΠΡΑΒΟ μπορεί να πεί κανείς για να εκφράσει αυτό που ακριβώς νιώθει? Μπράβο σε σένα και μπράβο και στον σύζυγό σου για την πίστη του και την υπομονή του! Νιώθω τόσο απαίσια που παρότι δεν έχω κανένα πρόβλημα υγείας μπορεί να γκρινιάζω με το παραμικρό... Εύχομαι ο Θεός να σας δίνει υγεία και δύναμη να χαίρεστε το παιδάκι σας και ελπίζω κάποια στιγμή να βρεθεί λύση και στο πρόβλημα υγείας σου... Να'στε όλοι καλά! Υγεία και αγάπη σε όλους σας!!!
Εύχομαι σε σένα και την οικογενειά σου υγεία πάνω απ΄όλα!Κατάφερες να κάνεις παιδί παρά το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζες η ίδια και το λέω αυτό γιατί οι πόνοι ξέρω πως είναι αφόρητοι.Εύχομαι ο θεός να σου χαρίσει και άλλο ένα παιδάκι και να είστε γεροί όλοι και δυνατοί.Κι αυτό "το πρόβλημα το δερμοτικό"που πέρασε το αγγελούδι σου να είναι το πρώτο και το τελευταίου του πρόβλημα στη ζωή του..
Angie_Kas επαθα κι εγω οτι κι εσυ.καθομαι μπροστα απο τον υπολογιστη και προσπαθω να βαλω σε μια ταξη τη σκεψη μου.Σε καταλαβαινω που στεναχωριεσαι για το κοριτσακι σου,μαμα εισαι,αλλα γι'αυτο ακριβως θα πρεπει να εισαι και δυνατη.Αν εσυ δωσεις στο παιδι σου την εντυπωση οτι της συμβαινει κατι φοβερο και τρομερο θα εχει θεμα μια ζωη.Το παιδακι σου φαινεται απο τωρα οτι αντεχει στο πονο,μαθαινουμε να ζουμε με αυτον.Θα σου πω χαρακτηριστικο παραδειγμα.Ελεγα στην οδοντιατρο οτι εχω κοψει παλι τα αντιφλεγμωνωδη χαπια για δευτερο παιδακι και την περναω μονο με depon,και με ρωταει"καλα πως θα αντεξεις?","θα μαθω να αντεχω",της απαντησα,και ετσι ειναι.Μαθαινεις να ζεις ετσι,προσαρμοζεσαι,γινεται ενα με τη ζωη σου.Αυτα που πρεπει να κανεις ειναι να εισαι κοντα της ψυχολογικα ειδικα στην εφηβεια(που θα θελει να βαλει τακουνια,να περπαταει ωραια..κτλ).Γενικα εξυπηρετησε τη ζωη της με πρακτικα πραγματακια που την διευκολυνουν αλλα μην της τα δινεις ολα στο χερι,για να διατηρουμαστε σε μια καλη κατασταση πρεπει να προσπαθουμε,αλλιως το σωμα μας βολευεται και χανει κινητικοτητα.Να τη γραψεις σε κολυμβητηριο(ειναι οτι καλυτερο),να μαθει να το κανει μια ζωη,οσο πιο δυνατους κραταει τους μυες της τοσο λιγοτερο καταπονουνται οι αρθρωσεις,ειναι πολυ σημαντικο!!!Θα σου προτεινα να της κανεις και ομοιοπαθητικη,εγω ειδα αρκετη βελτιωση,δεν κοβεις την κλασσικη σου θεραπεια,αλλα μπορει να τη βοηθησει να παιρνει λιγοτερα χημικα φαρμακα,ειναι πολυ μικρη και τα αποτελεσματα μπορει να ειναι θαυματουργα!!Αξιζει να δοκιμασετε!!Να ειστε καλα,και να θυμασαι οτι θα εχεις ενα πολυ δυνατο παιδι αλλα και πολυ ευαισθητο.Συγνωμη για το μεγαλο κειμενο,θα μπορουσα να γραψω κι αλλα πολλα....
Ευχαριστω Συλβια για τις συμβουλες σου. Δεν θα σου κρυψω πως οταν εγινε η διαγνωση, γκρεμιστηκσν ολα γυρω μου. Ισως να φταιει η αγνοια (δεν ειχα ακουσει για τη ΝΙΑ ποτε ξανα), ισως το οτι σαν γονιος δεν μπορεις να βλεπεις το παιδι σου να υποφερει και να ξερεις οτι δεν μπορεις να κανεις κατι για να παρεις το πονο του. Τον πρωτο καιρο νομιζα πως την "προστατευα" απο αυτο που περνουσε, χαϊδευοντας την, ή μαλλον παραχαϊδευοντας την. Ευτυχως ομως "συνηλθα" πολυ γρηγορα και ειδα τα πραγματα διαφορετικα. Εχω ακομη 3 παιδια, που η ολη μας συμπεριφορα (αν συνεχιζοταν) το μονο που θα πετύχαινε θα ηταν να τα στρεψει εναντιον της μικρης τους αδελφης. Ειδα επισης οτι η μικρη μου αρχισε να χρησιμοποιει, κατα καποιον τροπο, την δικη μας αδυναμια. Ειδα τα αγορια μου να αρχιζουν να δυσανασχετουν και ειδικα ο πιο μικρος απο αυτα, που ειναι μολις 2 χρονια μεγαλυτερος της. Ετσι αλλαξα ευτυχως πολυ γρηγορα. Μας βοηθησαν παρα πολυ και οι γιατροι που μας παρακολουθουν, μας ειπαν πως θα επρεπε να την αντιμετωπίζουμε και πως χαϊδευοντας την το μονο που θα καταφερναμε θα ηταν να την κανουμε ενα κακομαθημενο παιδι και τιποτα παραπανω. Τα παιδακια που πασχουν απο ΝΙΑ, οσο και να μας φαινεται παραξενο, κατανοούν απο πολυ νωρις την κατασταση τους. Οπως ειπες, μαθανουν να ζουν με τον πονο τους. Νομιζω οτι "μπηκαμε", ευτυχως νωρις, στον "σωστο δρομο". Αυτο φαινεται και στην μικρη. Ειναι ανεξαρτητη, παρα πολυ δυναμικη,και πολυ ωριμη για την ηλικια της. Οχι,δεν τα εχει ολα στο χερι, δεν το θελει κιολας, της αρεσει να κανει πραγματα μονη της, ικανοποιείται οταν καταφερνει να κανει πραγματα μονη της κι εμεις χαιρομαστε να την βλεπουμε να προσπαθει. Το γνωριζω οτι η κολυμβηση ειναι η καλυτερη ασκηση, αλλα δυστυχως μενω σε επαρχια. Η πολη που ζω ειναι ισως η μοναδικη πολη στην Ελλαδα που δεν εχει κολυμβητηριο. Και ομως!!!! Εν ετη 2012, στην πολη μου δεν υπαρχει κολυμβητηριο!!!!! Εχω κατα νου και την ομοιοπαθητικη. Την φοβαμαι λιγο και περισσοτερο επειδη πρόκειται για παιδι, κυριως ομως φοβαμαι τους κομπογιαννίτες ομοιοπαθητικους. (Αν εισαι απο βόρεια Ελλαδα θα με βοηθουσες αν ειχες να μου προτείνεις καποιον). Να σε εχει ο Θεος καλα και εσενα και την οικογενεια σου και ευχομαι να αποκτήσεις συντομα και ανώδυνα ακομη ενα παιδακι.
Σας ευχαριστω ολες πολυ για τις ευχες σας,να ειστε καλα.ΜΑΡΙΑ Λ.το mail σου δε φαινεται,δεν ξερω ποσο πιθανο ειναι να εμφανισεις αυτοανοσο μετα απο εγκυμοσυνη,θα σου προτεινα να μιλησεις με το γυναικολογο σου και μετα να επισκευτεις εναν ρευματολογο,να σου γραψει εξετασεις,να δει τις αρθρωσεις σου και να σε παρακολουθησει.Ευχομαι να ειναι πονοι απο τη κουραση και μονο. DEMY δε ξερω γιατι ο γιατρος ειπε στη φιλη σου να μην κανει αλλο παιδι,θα εχει καποιους λογους θελω να πιστευω,που αφορουν την κατασταση της και να μην ειναι επιπολαιη εντολη,αν η φιλη σου θελει πολυ κι αλλο παιδακι ας το ψαξει περισσοτερο.Οσο για την ατοπικη,και γω την ενυδατωνω συνεχεια με ειδικες κρεμες για το σωμα και το προσωπο,ευχαριστω για το πιστολακι,δεν το ηξερα(αν και ακομα εχουμε τοσο λιγο μαλλι που με την πετσετα στεγωνουν αμεσως) Ελινα μου πολλες ευχες και σε σενα,χαιρομαι που υπαρχουν μαμαδες σα και σενα με τετοια δυναμη μεσα τους.ολα θα πανε καλα,και αν θελεις δευτερο παιδακι θα τα καταφερεις,στο δικο μας χερι ειναι,ολα μπορουμε να τα κανουμε πραγματικοτητα!!!
Καθομαι τοση ωρα μπροστα απο τον υπολογιστη και δεν ξερω πως να ξεκινησω. Ευχομαι πρωτα και πανω απο ολα να σε εχει ο Θεος καλα, να σου δινει δυναμη να αντεχεις τους πονους σου και να μεγαλωσεις το μπουμπουκακι σου. Οση ωρα διαβαζα, αλλα και τωρα που γραφω, κλαιω... Οχι δεν εχω εγω ρευματοειδη αρθριτιδα...... εχει το κοριτσακι μου. Ηταν 3,5 οταν χτυπηθηκε η πρωτη άρθρωση της. Τωρα ειναι 5. Το ευτύχημα ειναι οτι εγινε αμεσως η διαγνωση και μπηκαμε αμεσως σε αγωγη με μεθοτρεξατη. Μεσα σε τρεις εβδομαδες χτυπηθηκαν 3 αρθρωσεις της. Αριστερος αστραγαλος, δεξι γονατο και μια αρθρωση στο μεσαιο δαχτυλακι απο το δεξι της χερακι. Ευτυχως μπηκε σε υφεση η νοσος πολυ συντομα και η ευκαμψια των αρθρωσεων της επανηλθε μετα απο εντατικες φυσικοθεραπειες. Τωρα ειμαστε 4 μηνες χωρις την μεθοτρεξατη και καθε μερα παρακαλαω τον Θεο να την εχει καλα. Ολα αυτα που εγραψες, ειναι οι φοβοι μου για το μελλον της. Αν θα μπορεσει να κανει παιδακια, αν θα ποναει....... αχ αυτος ο πονος......μακαρι να μπορουσα να τους παρω εγω για εκεινη. Αν και μονο μια φορα μου παραπονεθηκε η ψυχουλα μου για πονο.... ενα βραδυ, οταν νοσηλευόταν στο νοσοκομειο.... "μαμα, ποναει το ποδαλακι μου" :( Και μου ελεγαν οι γιατροι "Δεν σου παραπονιέται οτι ποναει;", "Οχι, μια φορα το εκανε μονο" τους απαντουσα..... "Να ξερεις οτι εχεις πολυ δυνατο παιδι. Οι πονοι τις αρθριτιδας ειναι φρικτοί!!!!!" Σας κουρασα πολυ...... συγγνωμη Σύλβια μου Ευχομαι να εισαι παντα τοσο δυνατη, που ειμαι σιγουρη οτι εισαι. Ακομη ευχομαι να σου αρισει ο Θεος ακομη ενα μωρακι αφου το θελεις και μαζι με αυτο μιας μεγαλης διαρκειας υφεση.
καλησπερα! καταρχην καλη δυναμη! εχω φιλη που εχει ρευματοειδη αρθροιτιδα μετα τη γεννηση του πρωτου της παιδιου και ο γιατρος της ειπε να μην κανει αλλο παιδι. να σου πω για την ατοπικη δερματιτιδα, επειδη εχει η κορη μου. μακαρι να εξαλειφθηκε αλλα συνηθως κανει κυκλους,και μερικες φορες μενει για παντα. η κορη μου ειναι 3μιση και απο 2 μηνων εμφανισε την πρωτη φορα βαρια μιας και δεν θελαμε να δωσουμε απ την αρχη κορτιζονη μεχρι που εκανε θεραπεια με αλοιφες με κορτιζονη και της περασε. αλλα περναει 2-3 φορες το χρονο, ευτυχως τωρα την προλαβαινουμε. αυτο που πρεπει να αποφευγεις ειναι τον πολυ ξηρο αερα και φυσικα το στεγνωμα με πιστολακι που εχω ακουσει απο πολλες μαμαδες, επισης βοηθαει η καλη ενυδατωση του δερματος (εγω της βαζω λιγο ελαιολαδο μετα το μπανιο οταν τη βλεπω να εχει φαγουρα). ευχομαι περαστικα και στις δυο σας
κοριτσια επισης λουτρινα,μαλλινα χαλια,χνουδι,βαρια απορυπαντικα ειναι απαγορευτικα στην ατοπικη δερματιτιδα.επισης συχνα εξαφανιζεται(η βελτιωνεται αισθητα) μετα τα 4 χρονια.την εζησα με την ανηψια μου,μετα τα 4 ηρεμησετο κοριτσι και αυτο που τη βοηθησε περισσοτερο ηταν η ομοιοπαθητικη.παντως στο παιδων εχει γινει πολυ σοβαρη ερευνα για την ατοπικη δερματιτιδα.
Ευχές μέσα από την καρδιά μου, για υγεία πάνω από όλα!
Εύχομαι καθε ημέρα να ειναι και καλύτερη.. Γεμάτη απο χαμογελά και αισιοδοξία! Καλή δύναμη και πολλα μπράβο για το κουράγιο σου! Τυχερή η κορούλα σας που έχει μια μαμα με τόση αγάπη μέσα της...
Σου εύχομαι να μπορέσεις να αποκτήσεις και το δεύτερο παιδάκι που λαχταράς, και να σου πω πόσο πολύ σέβομαι εσάς τις γυναίκες που αντιμετωπίζεται τέτοια δύσκολα προβλήματα υγείας, αλλά δεν το βάζετε κάτω! Φυσικά, να μην ξεχάσω και τον άντρα σου και την οικογένεια σου, γιατί και αυτοί παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή σας :)
μαμά Σύλβια, νομιζω οτι κατι τετοιο αρχιζω να παθαινω μετα τη γεννα. ποναω παντου κ ορθια αλλα κυριως ξαπλωτη.. θα ηθελα αν μπορουσες να με ενημερωνες. αν γινεται ορατο το e-mail μου στειλε μου. σου ευχομαι απο δω και περα μονο χαρες!!!ο,τι καλυτερο!!
Πραγματικά σου εύχομαι ότι καλύτερο μέσα από την καρδιά μου και σε θαυμάζω για την δύναμη και το κουράγιο σου!!Μακάρι να εξαφανιστεί αυτό που σε βασανίζει!!!Και με ένα δεύτερο παιδάκι που επιθυμείς σύντομα!
κοπελα μου γλυκια σαν να διαβαζω ενα μερος της ζωης μου απο τα 14 παραμορφωτικη ρευματοειδη αθροιτιδα και μαζι μορφεα να τρωει την μιση μυ πλευρα ενα παιδι που με κοπο κρατησ μιας κ το αυτοανοσο το αναγνωρισε κ πηγε να το αποβαλει και μετα κατεστραμμενα ισχυα που δεν με αφηνουν καλα καλα να ευχαριστηθ τον ερωτα με τον αντρα μου και φυσικα μια 5ετια εκτος πιθανοτητας εγκμοσυνης δευτερης λογω πονων αλλα κ φαρμακων...αλλα ειμαστε ορθιες εγω ΞΑΝΑ μετα απο καποιους μηνες σε αναπηρικο στα 16 μου το λαικο με εσωσε κ με εφερε σε μια μεση κατασταση με 3 ανακοπες απο φαρμακα κανονικα η πειραματικα μια κορτιζονη που την περνω 15 χρονια και μια methotraxatie που ειναι το μονο που κατι λιγο μου κανει ειμαι ακομα εδω για τον αντρα μου κ το παιδι μου βασανιστικα χρονια χωρις χειρουργεια μεν γιατι δεν μπορω λογω μορφεα αλλα με πονους δυσκολους καταστροφικους ακομα κ για τα ορια σου σε καταλαβαινω απολυτα ...ΝΑ ΜΑΣΤΕ ΓΕΡΕΣ ΓΙΑ ΟΣΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΤΟ ΑΥΤΟΑΝΟΣΟ και να εΛπιζουμε να πεσει σε υπνο βαθη καποια στιγμη..με αγαπη και κατανοηση
Καλή δύναμη κοπέλα μου... Να είσαι πάντα χαρούμενη κι αισιόδοξη (όπως φαίνεται ότι είσαι). Και την αρρώστια θα την παλεύεις λίγο-λίγο, όπως έρχεται κάθε φορά..... Με το καλό κι ένα δεύτερο.