Επιτέλους: αντίο πάνα χωρίς ούτε ένα ατύχημα!

Θυμάστε που σας έγραφα ότι η γεννηση του μωρού ήταν αφορμή για να αρχίσει η «μεγάλη» μας να φέρεται σε αρκετά θέματα σαν μωρό; Είναι φυσιολογικό και το κάνουν τα περισσότερα. Και ενώ τελικά ξεπεράσαμε τα πάντα -και μέχρι και το πιπίλισμα του δαχτύλου κόψαμε που θεωρείται «παλούκι»- μας έμενε το μεγάλο αγκάθι: το κόψιμο της πάνας!

Πέρσι το καλοκαίρι όλα έδειχναν ότι η κόρη μας είχε ξεπεράσει την πάνα (σας τα έγραφα άλλωστε αναλυτικά), όμως καθώς πλησίαζε ο καιρός να γεννήσω και ειδικά όταν πια γέννησα, η πάνα ξαναμπήκε στην καθημερινότητά μας. Κάθε προσπάθεια από εκεί και πέρα για το γιογιό συνοδευόταν από κλάμα και ένα ηχηρό «ΔΕΝ ΘΕΛΩ»

– Άστην και μην την πιέζεις. Θα το ξαναπιάσουμε το Μάιο, μου είπαν από τον παιδικό σταθμό και είπα ok.

Tα βρακιά μας περίμεναν καρτερικά στο συρτάρι, τα γιογιό (σημειώστε τον πληθυντικό) περίμεναν στο μπάνιο και γύρω στον Απρίλιο αρχίσαμε την κουβέντα για το γιογιό.

Δεν ήθελε. Είναι η πιο μικρή στην τάξη της και όλα τα συμμαθητάκια χρησιμοποιούν γιογιό, όμως ακόμα και αυτό δεν την ένοιαζε. Την ένοιαζε που το μωρό φοράει πάνα. Και αφού το μωρό φοράει πάνα, θα φοράει και αυτή. Ούτε όλες οι Hello Kitty του κόσμου δεν έμοιαζαν ικανές να τη μεταπείσουν.

Κάναμε δειλά δειλά κάποιες προσπάθειες. Τζίφος. Κρατιόταν. Ή τα έκανε πάνω της. Μόνο το βράδυ έμενε εντελώς στεγνή (αυτό που τα πάτε; Να έχουμε πετύχει το «δύσκολο» και να ζοριζόμαστε στο εύκολο)

Δοκιμάσαμε γιογιό κλασικό. Γιογιό πιο οικονομικό δεν γίνεται από το Ikea. Γιογιό με πλάτη. Στεφάνι τουαλέτας απλό. Στεφάνι τουαλέτας με τον Tweety. Δοκιμάσαμε στην κανονική τουαλέτα σκέτα.

Το Πάσχα που πήγαμε στη Χαλκιδική επιστρέψαμε με το ροζ γιογιό που είχαμε αφήσει από πέρσι εκεί. Τάχα μου ήθελε ροζ. Τζίφος.

«Δεν θέλω, μαμά μου«

Ένα απόγευμα λοιπόν καθίσαμε μπροστά στον υπολογιστή και χαζεύαμε γιογιό. Της ζήτησα να διαλέξει όποιο θέλει. Αυτό που της άρεσε πιο πολύ, αυτό θα παίρναμε. Έκανα το σταυρό μου να είναι το τελευταίο, γιατί πραγματικά δεν θα άντεχα να αγοράσω άλλα γιογιό και άλλα στεφάνια.

Διάλεξε το γιογιό της Σόφι της Καμηλοπάρδαλης. Γιογιό υπερπαραγωγή που γίνεται σκαλοπατάκι και στεφάνι τουαλέτας όταν περάσεις τη φάση του γιογιό. «Δικό μας» παιδί η Σόφι από τα γεννοφάσκια μας, είπα να τη δοκιμάσουμε. Έπαιξε ρόλο το ότι ο αδερφός της μασουλάει τη Σόφι; Το ότι η Αθηνά γνωρίζει αυτή την καμηλοπάρδαλη από μικρή; 

Το πήραμε.

Έφτασε σπίτι.

Και….

Κόψαμε την πάνα. Έτσι απλά.

Η Αθηνά έπαθε κεραυνοβόλο με το γιογιό της. Δεν τα έκανε ποτέ ξανά πάνω της. Μόνο στο γιογιό. Μόνη της. Χωρίς καμία βοήθεια. Χωρίς να κρατιέται με τις ώρες.

Τσίσα ΚΑΙ κακά.

Μόνο την πρώτη μέρα ζήτησε 2 φορές πάνα. Της εξήγησα όμορφα ότι οι πάνες είναι για τα πολύ μωρά, σαν τον Αρχέλαο και ότι και ο Αρχέλαος θα προτιμούσε να τα κάνει και αυτός στο γιογιό, απλά δεν μπορεί ακόμα.

Τώρα πια καμαρώνουμε για τα όμορφα βρακάκια μας και το ακόμα ομορφότερο γιογιό μας.

Τι θέλω να σας πω:

– Δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ λόγος (εκτός ίσως του οικονομικού) να βιάζεστε να κοπεί η πάνα, ειδικά αν βλέπετε ότι το παιδί δεν είναι έτοιμο. Ενώ η κόρη μου από τα 2 της έτη έμοιαζε έτοιμη για το γιογιό, την έβλεπα ότι καταπιεζόταν, δεν αισθανόταν εντάξει με την όλη διαδικασία. Και επειδή η διαδικασία γιογιό βλάπτει και να νεύρα της μαμάς που όλη μέρα είναι με μια σφουγγαρίστρα, φροντίστε να είστε και ΕΣΕΙΣ ψυχολογικά έτοιμες για αυτό. Αν ένα χρόνο πριν μου έλεγαν ότι η Αθηνά θα έκοβε στα 3 της την πάνα ΤΟΣΟ απλά, χωρίς ούτε ένα σφουγγάρισμα, δεν θα είχα μπει τόσο νωρίς στη διαδικασία (να σημειώσω ότι μου το είχαν πει από τον παιδικό πως δεν χρειάζεται βιασύνη, αλλά εγώ… του κεφαλιού μου)

– Δεν ταιριάζουν όλα τα γιογιό σε ΟΛΑ τα παιδιά. Θυμάμαι πολύ παλιά, πριν καν με απασχολήσει το θέμα γιογιό, εδώ στο eimaimama μαμάδες να γράφουν πως τα γιογιό-υπερπαραγωγή (όπως αυτό της Σόφι ή ένα που μιλάει της Fisher Price) είναι τζάμπα λεφτά γιατί το παιδί το βλέπει για παιχνίδι και δεν το παίρνει σοβαρά το θέμα. Ένα απλό φτηνό γιογιό, έλεγαν, είναι το καλύτερο. Κρίμα που δεν μπορώ να τις βρω για να τους στείλω τους… λογαριασμούς από τα τόσα πολλά διαφορετικά απλά γιογιό και στεφανάκια που αγοράσαμε και που στο τέλος μας βγήκαν πολύ πιο ακριβά από το ομολογουμένως τσιμπημένο Σόφι-γιογιό. Η κόρη μου τελικά ήθελε την υπερπαραγωγή, σε όλα τα άλλα καθόταν λες και την έβαζες -στην καλύτερη- σε αναμμένα κάρβουνα.

Και νομίζω πως τελικά έτσι είναι: σε κάποια παιδιά αρέσει το απλό, σε άλλα το ροζ, σε άλλα το μουσικό, σε άλλα το καμηλοπαρδαλωτό. Ήταν μια διαδικασία που είχα αμελήσει: να της δώσω την ευκαίρια να διαλέξει ΜΟΝΗ ΤΗΣ το γιογιό της, όπως είχαμε κάνει και μετα βρακάκια!

Με λίγα λόγια: καθαρίσαμε ευκολότερα από τα πιο τρελά όνειρά μου, αποκτήσαμε το γιογιό που λατρεύει και ελπίζουμε να λατρέψει αργότερα και ο μικρός και τώρα έχουμε μείνει με ένα σωρό γιογιό που θα χαρίσουμε σε φίλους μας που θα ξεκινήσουν σύντομα τη διαδικασία! Αν τους αρέσουν βέβαια! Αν δεν τους αρέσουν, ας το δώσουν και αυτοί με τη σειρά τους κάπου αλλού, μέχρι να βρεθούν στη διάθεση κάποιου νηπιου που θα τα ερωτευτεί!

Μην αγχώνεστε και μην τα αγχώνετε!

Πάνα είναι, θα κοπεί!